Δημοσιεύσεις ετικέτας «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΊΤΙΚΗ ΠΑΡΆΔΟΣΗ»

Παρ᾽ ὅ­τι ἔ­κα­νε τό­σο αὐ­στη­ρή, ἀ­σκη­τι­κή ζω­ή, τό πρό­σω­πό του φαι­νό­ταν εὐ­τρα­φές. Εἶ­χε μά­τια ἐκ­φρα­στι­κά καί μι­λοῦ­σε λί­γο μέ κο­φτές φρά­σεις. Ὁ Χα­τζη–Γε­ώρ­γης ζοῦ­σε μέ πολ­λή ἁ­πλό­τη­τα, μέ φτώ­χεια καί ὅ­λα τά ἐ­ξω­τε­ρι­κά τά πα­ρα­με­λοῦ­σε.

Ο γέροντας πα­πα Ἐ­φρα­ίμ ὁ Κα­του­να­κι­ώ­της ἀ­πό λα­ϊ­κός εἶ­χε πο­λύ με­γά­λη κα­θα­ρό­τη­τα. Δέν ἤ­ξε­ρε, τί ση­μαί­νει σαρ­κι­κή ἁ­μαρ­τί­α καί πῶς ἐ­πι­τε­λεῖ­ται. Οἱ κο­πέλ­λες τόν κο­ρό­ϊ­δευ­αν «μι­σο­γύ­νη».  Ἀ­γα­ποῦ­σε πο­λύ τήν μη­τέ­ρα του. Ὁ πα­τέ­ρας του τόν κα­τα­ρά­στη­κε, ὅ­ταν τοῦ εἶ­πε ὅ­τι θέ­λει νά γί­νη μο­να­χός. «Νά ἔ­χης τήν κα­τά­ρα τῶν 318 Θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων τῆς Πρώ­της Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου», τοῦ εἶ­πε. Ἀρ­γό­τε­ρα ὅ­μως με­τά­νοι­ω­σε καί ἦρ­θε καί ὁ ἴ­διος καί ἐ­μό­να­σε μα­ζί του, καί ὁ πα­πα–Ἐ­φρα­ίμ τόν γη­ρο­κό­μη­σε. 

Ο πα­πα–Χα­ρί­των, ὁ Πνευ­μα­τι­κός καί Ἡ­συ­χα­στής, ὅ­ταν ἦ­ταν στό Κελ­λί τοῦ Ἁ­γί­ου Νε­ί­λου, τό 1872, ὅ­που ἔ­γι­νε με­γα­λό­σχη­μος καί ἱ­ε­ρε­ύς, ἀ­γω­νι­ζό­ταν πο­λύ.

Από τίς πολ­λές ἀ­ρε­τές πού κο­σμοῦ­σαν τήν ἁ­πλή καί κα­θα­ρή ψυ­χή τοῦ Ἡ­γου­μέ­νου πα­πα–Χα­ρα­λάμ­που Δι­ο­νυ­σιά­του, ξε­χώ­ρι­ζε ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Δέν εἶ­χε ὅ­ρια. Τά ἔ­δι­νε ὅ­λα.

Ο ἡγού­με­νος Φί­λιπ­πος Λαυ­ρι­ώ­της εἶ­πε στόν πα­πα–Βα­σί­λη τόν Πνευ­μα­τι­κό: «Πο­τέ σου νά μήν πῆς σέ κά­ποι­ον πού θέ­λει νά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ”, ἔ­λα αὔ­ριο”

Ὅ­ταν εἶ­δα γιά πρώ­τη φο­ρά τόν π. Φι­λά­ρε­το, τόν Ἡ­γο­ύ­με­νο τοῦ Κων­στα­μο­νί­του, μοῦ ἔ­κα­νε με­γα­λύτερη ἐν­τύ­πω­ση ἀ­πό ὅ­λους τούς ἄλ­λους σα­ράν­τα μο­να­χούς πού εἶ­χε τό Μο­να­στή­ρι. Ἔ­λαμ­πε τό πρό­σω­πό του τό­σο πο­λύ, πού μοῦ φά­νη­κε σάν ἄγ­γε­λος

Ο γε­ρω Τι­μό­θε­ος ὁ Κα­ψα­λι­ώ­της εἶ­χε ἔρ­θει πρό­σφυ­γας ἀ­πό τήν Προῦσ­σα. Ἔ­ζη­σε 67 χρό­νια στό Ὄ­ρος. Πο­τέ δέν βγῆ­κε στόν κό­σμο.

  Ένας ἀ­πό τούς τε­λευ­ταί­ους Ρώσ­σους ἐ­να­ρέ­τους πα­τέ­ρες τοῦ Μπου­ρα­ζε­ρί­ου ἦ­ταν καί ὁ π. Συ­με­ών, πού ὠ­νο­μά­σθη­κε Σέρ­γιος διά τοῦ Με­γά­λου καί Ἀγ­γε­λι­κοῦ σχή­μα­τος.

Έἶ­πε ὁ Γέ­ρων Σω­φρό­νιος, ὁ μα­θη­τής τοῦ ὁ­σί­ου Σι­λουα­νοῦ: «Δέν εἶ­μαι οὔ­τε Ἕλ­λην οὔ­τε Ρῶσ­σος, εἶ­μαι Ἁ­γι­ο­ρεί­της».

Ο γερω–Ἐνώχ ὁ Ρου­μᾶ­νος ἔ­γι­νε κα­λό­γε­ρος ἀ­πό τά­μα στήν Πα­να­γί­α. Ἦ­ταν στρα­τι­ώ­της καί σέ μία μά­χη σκο­τώ­θη­καν ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι. Αὐ­τός τό­τε ἔκα­νε τά­μα καί πα­ρα­κά­λε­σε στήν Πα­να­γί­α, ἄν τόν σώ­ση, νά γί­νη κα­λό­γε­ρος στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος. 

   Ὅ­ταν ἦ­ταν κη­που­ρός βράχη­κε κά­ποι­α ἡ­μέ­ρα τό παν­τε­λό­νι του καί τό ἅ­πλω­σε γιά νά στε­γνώ­ση. Φύσηξε ὅ­μως ἀ­έ­ρας καί τό πῆ­ρε. Ἔ­ψα­ξε καί δέν τό εὕ­ρι­σκε. Πῆ­γε ἀ­μέ­σως στό Ἐκ­κλη­σά­κι τοῦ ἁ­γί­ου  Τρύ­φω­νος καί τόν πα­ρε­κά­λε­σε νά τοῦ φέ­ρη γρή­γο­ρα τό παν­τε­λό­νι, γιά νά μήν κα­τέ­βη στό Μο­να­στή­ρι ὅ­πως ἦ­ταν. Καί πράγ­μα­τι μό­λις βγῆ­κε ἔ­ξω εἶ­δε τό παν­τε­λό­νι του κρε­μα­σμέ­νο στήν θέ­ση του.

Κά­πο­τε μία πα­ρέ­α κυ­νη­γῶν σκό­τω­σαν ἕ­να ζαρ­κά­δι τήν Σα­ρα­κο­στή καί τό μα­γεί­ρευ­αν στόν τα­βά. Ὁ Σού­λιος πῆ­γε καί ἀ­πό τήν κα­μι­νά­δα ἔρ­ρι­ξε μέ­σα στόν τα­βά κο­πρι­ές καί με­τά ἐ­ξα­φα­νί­στη­κε.

    Ο γε­ρω Δαυ­ΐδ ἀ­πό τό Ρωσ­σι­κό (με­τωνο­μά­σθη­κε Δη­μή­τριος διά τοῦ θεί­ου καί Ἀγ­γε­λι­κοῦ σχή­μα­τος) εἶ­χε γνω­ρί­σει τόν ὅ­σιο Σι­λουα­νό. Ἐ­νό­σῳ ζοῦ­σαν μα­ζί στό Ρωσ­σι­κό, τόν εἶ­χε σέ εὐ­λά­βεια καί με­τά τήν κοί­μη­σή του πί­στευ­ε στήν ἁ­γι­ό­τη­τά του.

Στό μο­να­στή­ρι τοῦ Ρωσ­σι­κοῦ (Ἅ­γιο Παν­τε­λε­ή­μο­να) πα­λαι­ά, ἐ­νῶ ἀ­φθο­νοῦ­σαν τά ὑ­λι­κά ἀ­γα­θά καί τά πα­στά ψά­ρια, πού τά ἔ­φερ­ναν μέ κα­ρά­βια ἀ­πό τήν Ρωσ­σί­α, πολ­λοί πα­τέ­ρες πά­θαι­ναν φυ­μα­τί­ω­ση ἀ­πό τήν πολ­λή ἄ­σκη­ση.

Ο γε­ρω Πέτρος ὁ Κα­ρυ­ώ­της ἦ­ταν πρῶ­τα πα­λαι­στής στήν Ἀ­με­ρι­κή. Ἦρ­θε στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος, ἔ­γι­νε μο­να­χός καί ἔ­με­νε σ᾽ ἕ­να Κα­λύ­βι δί­πλα στήν Ἁ­γί­α Βαρ­βά­ρα, κον­τά στό Μπου­ρα­ζέ­ρι, ἀ­γω­νι­ζό­με­νος ὑ­πε­ράν­θρω­πα.

Ο δια­κο Πα­χώ­μιος ὁ Γρη­γο­ριά­της πή­γαι­νε τή νύ­χτα κά­τω στίς κα­μά­ρες καί προ­σευ­χό­ταν.

Ὅταν ἐ­κοι­μή­θη, βρῆ­καν στίς τσέ­πες του  χαρ­τά­κια ἀ­πό ἡ­με­ρο­λό­γιο. Στό   κα­θέ­να   ἔ­γρα­φε:
«Αὔ­ριον ἀ­πο­θνή­σκεις».

Ο εὐ­λα­βέ­στα­τος καί ἀ­γω­νι­στής πα­πα Παῦ­λος ὁ Ἁ­γι­ο­παυ­λί­της ὁ νεώτερος εἶ­χε τυ­πι­κό νά μήν ξα­πλώ­νη τή νύ­χτα στό κρεβ­βά­τι του.

O γε­ρω Πα­νά­ρε­τος ὁ Ἁ­γι­ο­παυ­λί­της ἦρ­θε στό Μο­να­στή­ρι καί ἔ­γι­νε κα­λό­γε­ρος σέ ἡ­λι­κί­α 60 ἐτῶν. Ἦ­ταν λί­γο ζω­η­ρός καί ἀ­στεῖ­ος. Ὅ­μως εἶ­χε πό­θο γιά τήν σω­τη­ρί­α του.

Ο παπα–Νι­κό­λα­ος Σαβ­βα­νῆς ἀ­πό τό Παν­το­κρα­το­ρι­νό Κελ­λί τοῦ Ἁ­γί­ου Νι­κο­λά­ου, κοντά στό Κου­τλου­μο­ύ­σι, ἦ­ταν ἀ­πό τήν Κο­ρα­κά­να τῆς Κέρ­κυ­ρας. Ἔ­ζη­σε ἕν­τε­κα χρό­νια στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος ἀλ­λά τό 1943 γύ­ρι­σε στό χω­ριό του καί ἔ­γι­νε ἐ­φη­μέ­ριος.

  Ο π. Νι­κό­λα­ος ὁ Γρη­γο­ρι­ά­της, ὁ ἰα­τρός, ἦλ­θε στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος τό 1913. Ἐ­ξή­σκη­σε τό δι­α­κό­νη­μα τοῦ ἰ­α­τροῦ κα­τά τρό­πον ὑποδειγματικό. Ὅ­που τόν κα­λοῦ­σαν ἀ­σθε­νεῖς μο­να­χοί με­τέ­βαι­νε προ­θυ­μό­τα­τα. Ἦ­ταν εὐ­γε­νι­κός στο­ύς τρό­πους καί πα­ρη­γο­ρη­τι­κώ­τα­τος στο­ύς ἀ­σθε­νεῖς.

  O γε­ρω Νε­ό­φυ­τος ὁ Ρου­μᾶ­νος ἀ­πό τήν Λάκ­κου Σκή­τη δέν ἔ­ζη­σε ἀ­γω­νι­στι­κή ζω­ή καί εἶ­χε πολ­λά χρό­νια νά κοι­νω­νή­ση. Ἀρ­ρώ­στη­σε καί τόν πῆ­ραν στόν Ἅ­γιο Παῦ­λο νά τόν γη­ρο­κο­μή­σουν. Ἡ Πα­να­γί­α τόν οἰ­κο­νό­μη­σε. Ἔ­κα­νε γε­νι­κή ἐ­ξο­μο­λό­γη­-ση καί στό ἑξῆς κοι­νω­νοῦ­σε τα­κτι­κά. Ἔ­μει­νε ἑ­πτά χρό­νια κα­τά­κοι­τος στό κρεβ­βά­τι, ἡ ἀρ­ρώ­στια τόν ἔ­κα­νε σάν λεί­ψα­νο, ἀλ­λά ἔ­φυ­γε εἰ­ρη­νι­κά καί ἀ­να­παύ­τη­κε ἡ ψυ­χή του.

   Ο γε­ρω Μω­ϋ­σῆς ὁ Μπου­ρα­ζε­ρί­της ἦ­ταν με­γά­λος νη­στευ­τής. Κάθε μέ­ρα ἔ­κα­νε ἐ­νά­τη καί ἔ­τρω­γε μό­νο ἕ­να εἶ­δος τρο­φῆς. Πρίν ἀ­πό τήν θεία Κοι­νω­νί­α κρα­τοῦ­σε τρι­ή­με­ρη νη­στε­ί­α ἀ­πό λά­δι, παρ᾿ ὅ­λο πού εἶ­χε πε­ρά­σει τά 80 του χρό­νια καί ἦ­ταν ἀ­νά­πη­ρος. Ζη­τοῦ­σε ἀ­πό το­ύς πα­τέ­ρες ἐρ­γα­σί­α, γιά νά μήν κά­θε­ται ἀρ­γός, καί ἔ­λε­γε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: «Ἡ νη­στε­ί­α μό­νο δέν μᾶς σώ­ζει».

Ο γερω Με­λέ­τιος ὁ Συ­κι­ώ­της, γέ­ρων τοῦ Δι­ο­νυ­σι­ά­τι­κου Κελ­λιοῦ «Εὐ­αγ­γε­λι­σμός τῆς Θε­ο­τό­κου», πλη­σί­ον τῶν Κα­ρυ­ῶν, γεν­νή­θη­κε στήν Ἀ­τα­λάν­τη τό 1907 καί τό 1925 ἦρ­θε γιά μο­να­χός. Τό βα­πτι­στι­κό του ὄ­νο­μα ἦ­ταν Ἰ­ω­άν­νης. Ἀ­πό δώ­δε­κα ἐ­τῶν ἐρ­γα­ζό­ταν σέ Φαρ­μα­κεῖ­ο καί πα­ρα­σκε­ύ­α­ζαν φάρ­μα­κα μέ τόν τρό­πο τῆς ἐ­πο­χῆς ἐ­κε­ί­νης. (Φαρ­μα­κο­τρίβης).

Ο γέ­ρων πα­πα Μά­ξι­μος Ἰ­βη­ρί­της, ὁ Πνευ­μα­τι­κός, ὑ­πη­ρέ­τη­σε μέ εὐ­λά­βεια ὅ­λη του τή ζω­ή ὡς προ­σμο­νά­ριος τήν Πορ­τα­ΐ­τισ­σα. Ἐ­ξο­μο­λο­γοῦ­σε πλῆ­θος μο­να­χῶν καί λαι­κῶν καί βο­ή­θη­σε ἀ­να­ρίθ­μη­τους πνευ­μα­τι­κά μέ τίς συμ­βου­λές του. Τά πράγ­μα­τα πού τοῦ ἔ­φερ­ναν οἱ προ­σκυ­νη­τές τά μοί­ρα­ζε. Γέ­μι­ζε τόν ντορ­βά του καί γύ­ρι­ζε τά Κελ­λιά τῆς Κα­ψά­λας μό­νος του ἤ μέ ἕ­να κα­λο­γέ­ρι καί τά ἔ­δι­νε σέ φτω­χούς ἀ­σκη­τές.

Ο γε­ρω Μα­κά­ριος ὁ Κου­τλου­μου­σια­νός ἀ­πό τό Κελ­λί τοῦ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου, ὅταν εἶ­χε τό δι­α­κό­νη­μα τοῦ Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ στό Κου­τλου­μού­σι, μία νύ­χτα εἶ­δε ἕ­να ὄ­νει­ρο πού δέν τοῦ ἔ­δω­σε ση­μα­σί­α. Στό «Με­τά φό­βου» ὅ­μως τῆς πρω­ϊ­νῆς θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας εἶ­δε νά ἐ­κτυ­λίσ­σε­ται ἐ­νώ­πιόν του ἡ σκη­νή πού εἶ­δε στό ὄ­νει­ρό του.

Ο γε­ρω–Δα­μα­σκη­νός ὁ Κομ­πο­σχοι­νᾶς, ἀ­πό τήν Κα­λύ­βη τῆς Ἀ­να­λή­ψε­ως τῆς Κου­τλου­μου­σια­νῆς Σκή­της τοῦ Ἁ­γί­ου Παν­τε­λε­ή­μο­νος, ἦ­ταν ἀ­κτή­μων. Στό Κελ­λί του εἶ­χε μό­νο τίς κου­βέρ­τες πού σκε­πα­ζό­ταν, τά ροῦ­χα του, λί­γα τρό­φι­μα καί μαλ­λί γιά νά πλέ­κη κομ­πο­σχοί­νια. Αὐ­τό ἦ­ταν τό ἐρ­γό­χει­ρό του. 

Ἀρ­χι­κά ἔ­κα­νε στήν ἔ­ρη­μο στά Κα­του­νά­κια δύ­ο χρό­νια σέ κά­ποι­ον γε­ρω–Ἰ­σί­δω­ρο, ἔ­πει­τα ἦρ­θε στό Κου­τλου­μού­σι καί ὕ­στε­ρα πῆ­ρε τό Κα­λύ­βι στήν Σκή­τη τοῦ Ἁ­γί­ου Παν­τε­λε­ή­μο­νος, ὅ­που ἔ­μει­νε σ᾿ ὅ­λη του τήν ζωή. Τόν τε­λευ­ταῖ­ο και­ρό τόν πῆ­ραν στό Κου­τλου­μού­σι, ὅ­που ἐ­κοι­μή­θη καί ἐ­τά­φη. 

Ο γε­ρω Κων­στάν­τιος ὁ Κα­ρυ­ώ­της ἀ­πό τό Κου­τλου­μου­σια­νό Κελ­λί τῶν Ἀρ­χαγ­γέ­λων, ὅ­ταν ἔ­μα­θε ὅ­τι κά­ποι­ος μο­να­χός ἔ­φυ­γε ἀ­πό τήν συ­νο­δεί­α του καί πῆ­γε σ᾿ ἄλ­λο Κελ­λί, εἶ­πε βα­θυ­στό­χα­στα: «Ἡ ὀ­κά ὅ­που καί νά πά­η ἔ­χει 1.280 γραμ­μά­ρια, οὔ­τε πα­ρα­πά­νω οὔ­τε πα­ρα­κά­τω», ἐν­νο­ών­τας προ­φα­νῶς ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος δέν ἀλ­λά­ζει μό­νο μέ τό νά ἀλ­λά­ξη Κελ­λί.

Ο γε­ρω Κων­στάν­τιος ὁ Ἁ­γι­ο­παυ­λί­της, πρίν γί­νη μο­να­χός, ἦ­ταν στρα­τι­ώ­της καί ἔ­λα­βε μέ­ρος στήν μά­χη τοῦ Κιλ­κίς. Βρέ­θη­κε κυ­κλω­μέ­νος ἀ­πό τούς ἐ­χθρούς. Μπρο­στά στόν κίν­δυ­νο ἐ­πι­κα­λέ­στη­κε τήν Πα­να­γί­α νά τόν σώ­ση μέ τήν ὑ­πό­σχε­ση νά γί­νη κα­λό­γε­ρος.

Ἀ­γα­ποῦ­σε καί εὐ­λα­βεῖ­το πά­ρα πο­λύ τήν Πα­να­γί­α, για­τί τόν ἔ­σω­σε ἀ­πό το­ύς Γερ­μα­νο­ύς καί τόν βο­ή­θη­σε πολ­λές φο­ρές. Τήν ἀ­πο­κα­λοῦ­σε «Μαν­νο­ύ­λα» καί ὅ­ταν ἔ­φευ­γε ἀ­πό τό Μο­να­στή­ρι γιά δι­α­κο­νί­α ἔ­ξω, ἔ­παιρ­νε πάν­τα μα­ζί του μία πα­λαιά εἰ­κό­να της. 

Ο γερω Κο­σμᾶς, ὑ­πο­τα­κτι­κός τοῦ γε­ρω  Ἀ­βέρ­κιου ἀ­πό τό Κα­ρυ­ώ­τι­κο Κελ­λί τῶν Ἀρ­χαγ­γέ­λων, ἦ­ταν ἕ­να ἁ­πλό καί ἀ­γα­θό γε­ρον­τά­κι. Ξε­κί­νη­σε ἀ­πό τήν πα­τρί­δα του τό Κρα­νί­δι καί ἦρ­θε μέ κα­ΐ­κι στόν Πει­ραιᾶ. Θυ­μόταν τά κά­στρα τοῦ Ἁ­γί­ου Σπυ­ρί­δω­νος πε­σμέ­να, ὅ­πως τά εἶ­χε βομ­βαρ­δί­σει ὁ Κι­ου­τα­χῆς, καί μέ­χρι ἐ­κεῖ ἦ­ταν ἡ προ­κυ­μα­ί­α. Εἶ­χε δεῖ τό­τε τά τραῖ­να πού τά τρα­βοῦ­σαν τά ἄ­λο­γα.

Ο γε­ρω–Ἀρ­σέ­νιος ὁ Ἁ­γι­ο­παυ­λί­της κα­τα­γό­ταν ἀ­πό τήν Πορ­τα­ριά Χαλ­κι­δι­κῆς. Ἔ­μει­νε ὀρ­φα­νός καί ἐρ­γα­ζό­ταν ὡς μοῦ­τσος σ᾿ ἕ­να κα­ρά­βι πού κά­ποι­α μέ­ρα ἔ­πια­σε στό Μο­να­στή­ρι. Ρώ­τη­σε ὁ Γέ­ρον­τας τόν κα­πε­τά­νιο: «Δέν μᾶς δί­νεις αὐ­τό τό παι­δί νά μᾶς κου­βα­λά­η τό τα­χυ­δρο­μεῖ­ο κά­θε μέ­ρα;». «Ἅ­μα θέ­λη, ἄς ἔρ­θη». Τόν ρώ­τη­σε ὁ Γέ­ρον­τας, ἄν θέ­λη νά μεί­νη στό Μο­να­στή­ρι, καί δέ­χθη­κε. Ἦ­ταν τό ἔ­τος 1910 τό­τε καί ὁ μι­κρός ἦ­ταν 10 ἐ­τῶν. Ἔ­κτο­τε ἔ­με­ινε στό Μο­να­στή­ρι καί ὅ­ταν ἐ­νη­λι­κι­ώ­θη­κε ἔ­γι­νε μο­να­χός. Ἔ­γι­νε ὁ πο­λυ­τε­χνί­της τοῦ Μο­να­στη­ριοῦ. Τό μυα­λό του ἔ­κο­βε. Ἦ­ταν εὑ­ρε­σι­τέ­χνης. Ὅ­λες τίς ζη­μι­ές ὁ π. Ἀρ­σέ­νιος τίς ἐ­πι­δι­ώρ­θω­νε. Μέ­χρι τό­τε στό Μο­να­στή­ρι ὑ­πῆρ­χαν δύο κτι­στές σόμ­πες. Αὐ­τός ἀ­πό μό­νος του ἔ­φτια­ξε και­νο­ύρ­γι­ες καί γέ­μι­σε τό Μο­να­στή­ρι μέ σόμ­πες. 

Ο δια­κο Κορ­νή­λιος ὁ Γρη­γο­ριά­της τῆς ἁ­γί­ας Ἀ­να­στα­σί­ας ἔ­γι­νε διᾶ­κος καί τῆς ἁ­γί­ας Ἀ­να­στα­σί­ας ἐ­κοι­μή­θη, τήν ὁ­πο­ί­α εἶ­δε μέ τά ἴ­δια του τά μά­τια πρίν κοι­μη­θῆ.