Ο Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος) από μικρό παιδί είχε έντονα τα αισθήματα, της καταγωγής του από μεγάλη ηρωική και πατριωτική οικογένεια, της εθνικής και χριστιανικής του καταγωγής και του αισθήματος της αντί πάσης θυσίας τιμωρίας των τυράννων του έθνους.
Ἐκεῖ ὁ Μάρκος, ἀφοῦ πρῶτα κάνει ἔκκληση γιά ἑνότητα πρό τοῦ κινδύνου τῆς ἐχθρικῆς ἐπέλασης, κατόπιν, γιά νά ἀποδείξει τοῦ λόγου τό ἀληθές καί γιά νά καταλαγιάσει ἐμπράκτως τίς χρόνιες ἀντιζηλίες καί ἀντιθέσεις, βγάζει τό δίπλωμα τοῦ στρατηγοῦ πού τοῦ ἔχει ἀπονεμηθεῖ ἀπό τήν πολιτική διοίκηση καί ἐνώπιον ὅλων το σκίζει λέγοντας: «νά μονιάσουμε χρειάζεται, τά χαρτιά δεν μας βοηθᾶνε, ὅποιος εἶναι ἄξιος, τό δίπλωμα τό παίρνει κατευθείαν ἀπό τό Σκόντρα πασά»!
Ο εθνομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός (1756-1821), κατά τον άγγλο περιηγητή με το ψευδώνυμο Al.Bej υπήρξε έως τον μαρτυρικό θάνατό του «ο σωτήριος άγγελος του ελληνικού έθνους». Η θυσία του σφράγισε την ενότητα και την για την ελευθερία αποφασιστικότητα του Ελληνισμού. Οι Τούρκοι πάντα ορέγονται τη Μεγαλόνησο και οι Έλληνες της Κύπρου πάντα οδηγούνται από τον μάρτυρα Κυπριανό και αμύνονται αποτεσματικά.
Ἔφθασε ὅμως ἡ νηστεία τῆς Παναγίας, τὸν δεκαπενταύγουστο. Ὁ Τοῦρκος, μόλις κατάλαβε ὅτι ὁ Ἰωάννης δὲν ἤθελε νὰ χαλάσει τὴν νηστεία καὶ νὰ ἀρτυθεῖ, ἀποφάσισε νὰ τὸν κλείσει σ’ ἕνα στάβλο. Ἐκεῖ τὸν κλειδαμπάρωσε γιὰ ὅλο τὸ διάστημα τῶν 15 ἡμερῶν καὶ πότε τὸν κρεμοῦσε καὶ τὸν κάπνιζε μὲ ἄχυρα καὶ πότε τὸν χτυποῦσε μὲ τὸ σπαθὶ τοῦ προσπαθώντας νὰ τὸν κάνει νὰ φάει καὶ νὰ χαλάσει τὴν νηστεία
Κάποιος Ιμπραχίμ (από το βιβλικό Αβραάμ βεβαίως), το φερέφωνο του Ερντογάν, δήλωσε, μεταξύ άλλων αθλίων, πρόσφατα ότι “Οι Έλληνες δεν έχουν καμμία σχέση με τους αρχαίους Έλληνες και τους βυζαντινούς”. Το πρώτο που έχουμε να πούμε είναι ότι οι Τούρκοι σίγουρα είναι γνήσιοι απόγονοι των προγόνων τους, των αιμοσταγών, μογγολικών στιφών που έσπερναν -και σπέρνουν- τον θάνατο και την καταστροφή, από όπου περνούσαν. Ίδιοι και απαράλλακτοι αιώνες τώρα.
Ο Κωνσταντίνος Κανάρης δεν ήταν μόνο ο θρυλικός πυρπολητής του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Στις ταραχώδεις μετεπαναστατικές δεκαετίες ήταν ο ήρωας Αγωνιστής, ο οποίος εκλήθη – χωρίς ποτέ να το επιδιώξει – στις δύσκολες περιστάσεις να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και πέτυχε στη μακρά ζωή του το κύρος του να διατηρηθεί αλώβητο και να έχει πάντα την αποδοχή του λαού.
Ο ήρωας Χανιώτης Συνταγματάρχης Εμμανουήλ Χατζηδάκης, έπεσε ηρωικά μαχόμενος όταν πλήγηκε το παρατηρητήριο της Μοίρας από ρουκέτα Τουρκικού Αεροσκάφους, κατά την αεροπορική προσβολή που έγινε στις 15:30 στις 22 Ιουλίου 1974, μισή ώρα πριν την έναρξη της ανακωχής στην Κύπρο.
Η πολιορκία τῆς Καστανίτσας υπηρξε μάχη πρὶν ἀπὸ τὴν ἔκρηξη τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 μὲ σκοπὸ τὴν ἐξόντωση του Κωνσταντὴ Κολοκοτρώνη καὶ του Παναγιώταρου από τους Τούρκους.
Τὸ χρωστοῦμε σ΄αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίστηκαν ἀψηφώντας τὴ ζωή τους νὰ εἴμαστε σήμερα ἐλεύθεροι καὶ πέρασαν στὴν ἱστορία σὰν ἥρωες. Ἡ μνήμη τοὺς σήμερα, ποὺ ἡ Ἑλλάδα διανύει δύσκολες στιγμές, πρέπει νὰ΄ναὶ ζωντανή.
Κωνσταντίνος Κανάρης είναι, κατά τον ποιητή Αριστομένη Προβελέγγιο, « Η ζωντανή σημαία του Γένους». Ο θρυλικός πυρπολητής της Επανάστασης ανάλωσε τη ζωή του, από τη νεαρή του ηλικία έως βαθειά γεράματα, στις υπηρεσία της Πατρίδας από διάφορες επάλξεις.
Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν. Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (εἶχε τήν ἀπατηλή ἐντύπωση ὅτι ἔτσι ἐξυπηρετοῦσε τό ἔθνος, ξεχνώντας ὅτι ὁ μόνος φίλος καί ἀνίκητος σύμμαχος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας Χριστός) γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου (ἀπεσταλμένου τοῦ πάπα).
Ὁ Καραϊσκάκης, ποὺ βρισκόταν βαρειὰ ἄρρωστος στὸ κρεββάτι του, σηκώθηκε ἀπὸ τὸ στρῶμα, σύρθηκε ὣς τὴν ἐκκλησιά, σίμωσε τὸν νεκρό, ἀνασήκωσε τὴν κάπα, κύταξε γιὰ λίγο τὸν Μπότσαρη, γονάτισε, σταυροκοπήθηκε, δάκρυσε καὶ τόνε φίλησε στὸ κούτελο λέγοντας…
Ο Μουεζίνης (αυτός που καλεί κάθε τόσο σε ισλαμική προσευχή με την φωνή του από τους μιναρέδες), υπηρετούσε στην Αγια-Σοφιά από την πρώτη μέρα της προκλητικής μετατροπής της σε τζαμί και μάλιστα εθελοντικά, για να ενημερώνει τους Μουσουλμάνους που έσπευδαν να απολαύσουν τον “θρίαμβο” από διάφορα μέρη της Τουρκίας και του κόσμου, σχετικά με τα μέτρα του Κορωνοϊού μέσα στον καταπατημένο Ιερό Ναό μας!
Ο Ρωμηός επι Τουρκιάς γνωρίζει Τετάρτη και Παρασκευή, ξέρει να κάνει μετάνοιες, λειτουργείται κάθε Κυριακή, προσεύχεται, ευλογεί και ευλογείται, μιλάει στα παιδιά του για Θεό, κάνει τον σταυρό του γεμάτον και ολόκληρον…
Φαίνεται ότι κάποτε ενήστευες και σήμαινε ότι είσαι Ρωμηός. Αν δε νήστευες Τετάρτη και Παρασκευή, εσήμαινε ότι είσαι Τούρκος.
– Γέροντα θὰ γίνη πόλεμος; – Ἐσεῖς κάνετε προσευχή; Ἐγὼ ἔχω ἀπὸ τὴν ἄνοιξη μέχρι τὸ φθινόπωρο ποὺ κάνω ἐπιστράτευση προσευχῆς -ἀθόρυβα-, γιὰ νὰ μᾶς λυπηθῆ ὁ Θεός, νὰ ἀποφύγουμε τὴν ἐπιστράτευση καὶ τὸν πόλεμο. Εἶχα πληροφορία: “Κάνετε πολλὴ προσευχή, γιὰ νὰ ἐμποδιστοῦν οἱ Τοῦρκοι, διότι τὴν Κυριακὴ 16 Ὀκτωβρίου, ἔχουν σκοπὸ νὰ μᾶς χτυπήσουν” (εἰπώθηκε τὸν Νοέμβριο τοῦ 1983. Ἡ πληροφορία δὲν ἦταν ἀνθρώπινη ἀλλὰ θεϊκή).
Η κατηγορηματική άρνηση των ιστορικών αναθεωρητών ότι δήθεν η επιστημονική προσέγγιση απέκλεισε τελεσίδικα την υπόθεση απαγόρευσης της εκπαίδευσης των Χριστιανών και ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως περιγραφή ή ιστορική πηγή, ούτε καν ο παραμικρός υπαινιγμός για το αντίθετο, είναι μάλλον αντι-επιστημονική εξ ορισμού. Απέραντο θράσος να πιστεύουν ότι έχουν διατρέξει όλες τις ιστορικές πηγές και δύνανται να αποφαίνονται οριστικά.
Μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες μάχες ποὺ πραγματοποιήθηκαν κατὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821, μὲ νικηφόρα ἔκβαση γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ μεγάλη καταστροφὴ τῶν ὀθωμανικῶν δυνάμεων.
Η μορφή του Κανάρη ενωρίς έλαβε την θέσιν της εις το παγκόσμιο λεύκωμα της ιστορίας των ηρώων. Όταν εξερράγη η Ελληνική επανάστασις ήτο ασημος πλοίαρχος ενός μικρού ιστιοφόρου
Στην εκπομπή γίνεται αναφορά στην δράση του προεπαναστατικού ήρωα και αναλύεται η λαϊκή ποίηση η οποία μελοποιήθηκε και έχει τίτλο “Του Κατσαντώνη”. Ακούστε την εκπομπή παρακάτω για τον Σαρακατσάνο θρύλο:
Ο κατεξοχήν πολεμικός (πυρρίχιος) χορός των Ποντίων, που χορευόταν από τα πολύ παλιά χρόνια. Ο χορός ονομάζεται επίσης και «λάζικον». Η παλαιότητά του κατά πολλούς αποδεικνύεται αν συγκριθεί με την αρχαία πυρρίχη. Ο Π. Μουζενίδης, σε άρθρο του στο περ. Ποντιακή Εστία (1956, τεύχος 4ον/76ον) χαρακτηρίζει τη σέρρα χορόδραμα και την αναλύει ως εξής…
Τὴν 13ην Ἰουλίου συμπληρώνονται 52 ἔτη ἐκ τῆς ἐκδημίας του, μὲ τὸν λόγον τοῦ ὅμως νὰ παραμένη παρ’ ὅλα αὐτὰ πάντοτε ἐπίκαιρος. Εἰς παρέμβασίν του διὰ τὸ ζήτημα τῶν Θρησκευτικῶν ὁ Σέβ. Ναυπάκτου ἀνεφέρθη εἰς τὸ ἄτοπόν τῆς συμπεριλήψεως κειμένου τοῦ Ν. Καζαντζάκη εἰς τοὺς νέους φακέλους.
Ἡ καταδρομή στή Σύμη θεωρεῖται μία ἀπό τίς πιό πετυχημένες μεγάλης κλίμακας, ὄπου η σωστή σχεδίαση καί ὁ ἄριστος συντονισμός ὅλων των τμημάτων, ἔπαιξαν καταλυτικό ρόλο. Ήταν ἕνα γερό κτύπημα γιά τόν κατακτητή! Ἄρχισαν νά καταλαβαίνουν ὅτι ἔφτασε ἡ ἀρχή τοῦ τέλους τους.
Αραγμένο ανάμεσα στα γυαλιστερά υπέρ-πολυτελή κότερα της Αττικής, βρίσκεται το τελευταίο εναπομείναν θωρακισμένο καταδρομικό και ζωντανό μνημείο της ελληνικής ναυτοσύνης, το Θ/Κ «Γ. Αβέρωφ». Αν δεν υπήρχαν οι περιορισμοί στον προϋπολογισμό των Ιταλικών ναυπηγείων και το κληροδότημα ενός αποθανόντος γενναιόδωρου ευεργέτη, το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό θα έμοιαζε πολύ διαφορετικό από αυτό που κυριάρχησε στη θάλασσα κατά τον 1ο Βαλκανικό Πόλεμο και απέτρεψε αποβάσεις ξένων δυνάμεων στους 2 Παγκόσμιους Πολέμους.
Εἶναι βαρὺ τὸ ὄνομα τοῦ Κανάρη, εἶναι πολὺ βαρὺ καὶ φοβοῦμαι μὴ ὑπὸ τὸν πελώριον ὄγκον κύψῃ τὸν αὐχένα ἡ ποίησίς μου. Ἀλλὰ πῶς νὰ μὴ ρίψω κι ἐγὼ μακρόθεν ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ ἀειμνήστου ἥρωος ὀλίγα νεκρολούλουδα, ἀφοῦ δὲν ηὐτύχησα ν᾿ ἀσπασθῶ τὴν στιβαρὰν χεῖρα του ἐγώ, ὅστις τὸν ἠγάπων μέχρι λατρείας;
Μετὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Ψαρῶν ὁ ἐχθρικὸς στόλος εἶχε ἀποσυρθεῖ στὴν Μυτιλήνη καὶ διέμεινε ἐκεῖ γιὰ περίπου ἕνα μήνα. Ὁ φόβος τῶν Ἑλλήνων ἦταν μεγάλος, ὅτι μετὰ ἀπὸ αὐτὸ θὰ κινδύνευε καὶ ἡ Σάμος.
Μὲ τὸ κείμενο αὐτὸ ὁ Πατὴρ Παΐσιος ἐξέφραζε τὴν μεγάλη του λύπη, διότι σὲ αὐτὴν τὴν τόσο δύσκολη ἐποχὴ ὁρισμένοι πετοῦσαν «λεκέδες στὸν λευκὸ χιτώνα τοῦ Μακρυγιάννη», ἀντὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὰ λόγια αὐτοῦ τοῦ ἥρωα ποὺ «ἀγωνίστηκε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδος μας ἀπὸ τὸν βάρβαρο τουρκικὸ ζυγό, καὶ στὴν συνέχεια ἀγωνίσθηκε μὲ θεῖον ζῆλο, γιὰ νὰ μὴν ὑποδουλωθοῦμε πνευματικὰ στοὺς Φράγκους
Ἡ μάχη ἀποτέλεσε τὸ ἀποκορύφωμα τῆς 50χρόνης διαμάχης μεταξύ του Σαμουὴλ τῆς Βουλγαρίας καὶ τοῦ Βασιλείου τοῦ Βουλγαροκτόνου.
Μετά την πρόσφατη εκλογή νέου Πάπα (σημ. η μελέτη πρωτοδημοσιεύτηκε το 2013) για τη Ρωμαιοκαθολική «Εκκλησία» και τη Δύση, αλλά και με αφορμή την εθνική επέτειο του Αγώνα του 1821, στο σημερινό μας σημείωμα, που αποτελεί μέρος εκτενέστερης μελέτης για την Επανάσταση του 1821, θα προβάλλουμε τη στάση του Βατικανού και των εν Ελλάδι καθολικών στα χρόνια του μεγάλου ξεσηκωμού.
Σέ μιά ἐξαιρετική ἔκδοση τῆς Διεύθυνσης Ἱστορίας Στρατοῦ τοῦ ΓΕΣ, μέ τόν τίτλο «Μνῆμες Πολέμου 1897-1974», καταγράφονται ἐπιλεγμένες ἱστορίες μαχητῶν ἀπό ὅλους τους πολέμους καί τίς μάχες πού συμμετεῖχαν στό πέρασμα τοῦ χρόνου. Εἶναι ἕνα βιβλίο μοναδικό.
Αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν ο ηγετικός του χαρακτήρας. Δεν φοβόταν τίποτα και βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή της μάχης. Αυτό το απαράμιλλο θάρρος του είχε ως αποτέλεσμα οι Σανταίοι να τον επιλέξουν ως αρχηγό τους στον πόλεμο με τους Τούρκους.
Ο Φώτης Κόντογλου (πραγματικό όνομα Φώτιος Αποστολέλης) γεννήθηκε στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας το 1895. Τον επόμενο χρόνο έχασε τον πατέρα του Νικόλαο Αποστολέλη και μεγάλωσε κοντά στον αδελφό της μητέρας του, τον θείο του Στέφανο Κόντογλου, ηγούμενο του οικογενειακού τους μοναστηριού της Αγίας Παρασκευής.
Ὅταν ἀρχίσαμεν καὶ βαρούγαμεν καὶ σκοτώναμεν τοὺς ἀξιωματικούς, κρύγιωσαν. ῾στὸν ἴδιον καιρὸν βγάλαμεν τὰ σπαθιὰ πεντέξι, κι᾿ ἄλλοι ὕστερα, καὶ ριχνόμαστε ἀπάνου τους καὶ τοὺς δίνομεν ἕνα χαλασμὸν – κι᾿ ἀφίνουν καὶ κούλιες καὶ περιβόλι. Κ᾿ ἐκεῖ εἰς τὴν πόρτα τοὺς πλάκωσαν οἱ Ἕλληνες καὶ ρίχναν εἰς τὸν σωρόν. Ἄρχισε ὁ πόλεμος κι᾿ ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ μυλάκου, ὁποὖταν ὁ Ὑψηλάντης μὲ τοὺς Κρητικούς, καὶ μίστικα μὲ μπαλαμιστράλλια· κι᾿ ὅλα αὐτὰ πήγαιναν εἰς τὰ σώματα τῶν Ἀραπάδων…..
Τί ἤτανε, ἀληθινά, ἐκεῖνο τὸ Βυζάντιο, ἐκείνη ἡ Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος! […] Στὰ χρόνια τῶν Βυζαντινῶν «ἡ βασιλεύουσα πόλις» θὰ εἶχε μία ἐξωτικὴ καὶ ἀλλόκοτη μεγαλοπρέπεια. Χίλιοι κουμπέδες (τροῦλλοι) καταχρυσοὶ λαμποκοπούσανε μέσα στὴ βλογημένη αὐτὴ ἀφεντοπολιτεία. Στὴ μέση στεκότανε, σὰν ἥλιος, ἡ Ἁγιὰ Σοφιά, καὶ γύρω της ἤτανε σκορπισμένες οἱ ἄλλες ἐκκλησιὲς μὲ τοὺς χρυσοὺς κουμπέδες, σφαῖρες οὐράνιες, ποὺ λὲς καὶ γυρίζανε γύρω στὸν ἥλιο […]
