Ἀξίζει νά διαβάσει κανείς περιγραφές ἀπό τίς ἡρωικές ἐκεῖνες μάχες. Ὁ ἡρωισμός τῶν Ἑλλήνων ἦταν τέτοιος, πού κατέπληξε καί τούς Γερμανούς. Ἄς δοῦμε τί εἶπαν οἱ τελευταῖοι.
Σήμερα 1η Απριλίου στην ενορία μας γιορτάζουμε ένα ξεχασμένο θαύμα του Αγίου Δημητρίου “των όπλων”. Αν θέλετε αφιερώστε λίγα λεπτά να δείτε πόσο ταπεινή και ξεχασμένη είναι η ιστορία της απελευθέρωσης της σημερινής πρωτεύουσάς μας με την βοήθεια του Αγίου Δημητρίου.
Στὸ Πικέρμι ὁ Λούης σταμάτησε σὲ ἕνα καφενεῖο καὶ ζήτησε νὰ πιεῖ ἕνα ποτήρι κρασί, λέγοντας ὅτι θὰ τοὺς φτάσει καὶ θὰ τοὺς προσπεράσει ὅλους πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος …
Κατ’ ἀνάγκην ἡ ἡμέρα τῆς ἐπισήμου ἐπετείου θὰ ἦτο περιεκτικὴ διαφόρων χρονολογιῶν καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ὁρισθῇ μία τῶν ἡμερῶν τοῦ τελευταίου δεκαημέρου τοῦ Μαρτίου, προεκρίθη δὲ ἡ 25η, διότι ἡ κατ’ αὐτὴν συμπίπτουσα μεγίστη ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου προσφέρει τὸ μέγα της σύμβολον, σύμβολον νέας ζωῆς εἰς τὴν ἀνάμνησιν τοῦ μεγάλου γεγονότος, εἰς τὸ ὁποῖον τὸ Ἔθνος ὀφείλει τὴν ἀνεξαρτησίαν του.
Στὶς 6 Ἀπριλίου 1941 ξεκίνησε ἡ “Μάχη τῶν Ὀχυρῶν” μὲ τὶς κατὰ πολὺ ὑπέρτερες συνασπισμένες Γερμανικὲς καὶ Βουλγαρικὲς δυνάμεις νὰ προσβάλλουν τὸ Ὀχυρό. Τὸ πεῖσμα καὶ ἡ ἀπαράμιλλη γενναιότητα ἐπέφεραν στοὺς εἰσβολεῖς καὶ κυρίως στοὺς Γερμανοὺς μεγάλες ἀπώλειες.
-Πες μου παππού μου, Ηρόδοτε, ποια είναι τα θεμέλια για ένα Έθνος;
-Παιδί μου, το όμμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομότροπον και το ομόθρησκον (Ηροδότου Ιστ. 8. 144. 2).
Τι ξέρουν οι Κορεάτες που εμείς οι Έλληνες αγνοούμε; Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης θεωρούσε ως το καλύτερο θρησκευτικό βιβλίο που γράφτηκε μετά το 1821 το έργο του Αγιορείτη μοναχού π. Παϊσίου (1924-1974) -πλέον Αγίου Παϊσίου – που πρωτοκυκλοφόρησε με τον τίτλο «Ο πατήρ Αρσένιος ο Καππαδόκης».
Εἰς τὸν Νικηταρᾶν δὲ θὰ περιορισθῶ σήμερον. Δὲν θὰ βιογραφήσω ὅμως· διότι θὰ ἦτο ἀνάγκη τότε νὰ ἀναπτύξω ὅλον τὸν ἀπελευθερωτικὸν τῶν Ἑλλήνων Ἀγῶνα, ἀφοῦ εἰς τὰς σημαντικωτέρας μάχας, καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Πελοποννήσου, παρέστη καὶ ἔδρασεν ὁ Νικηταρᾶς μετὰ τοῦ Κολοκοτρώνη, τοῦ Ὑψηλάντου, τοῦ Ὀδυσσέως, τοῦ Καραϊσκάκη καὶ ἄλλων, πάντοτε εἰς τοὺς κινδύνους πρῶτος, καὶ μόνον κατὰ τὴν διανομὴν τῶν λαφύρων φεύγων.
Σύμφωνα μέ τόν Τιμαρίωνα (ἔργο ἑνός ἀνωνύμου συγγραφέα τοῦ 12ουαἰ.), ὁ κύκλος τῶν ἑορτῶν τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἄρχιζε ἕξι μέρες πρίν ἀπό τήν ἑορτή καί τελείωνε τήν ἑπομένη μέρα. Ὁ νομικός συγγραφέας Κωνσταντῖνος Ἀρμενόπουλος (1320 – 1380), ἀναφέρει ὅτι ὁ κύκλος αὐτός διαρκοῦσε ἕναν ὁλόκληρο μῆνα: μῆνα μέν ὑπέρ ὅλον συνεχῶς ὑμνουμένη.
Ἡ σφαγή τῆς Χίου καί ἡ ἐπακόλουθη ἀνατίναξη τῆς τουρκικῆς ναυαρχίδος ἀπό τόν Κανάρη,εἶχαν μεγάλη ἐπίδραση στήν κοινή γνώμη τῆς Εὐρώπης καί στήν ἀνάπτυξη τοῦ φιλελληνικοῦ κινήματος.
Ἡ Μαρία Μαντουβάλου, ἐξηγεῖ μέ ἀδιάψευστα ἱστορικά στοιχεῖα γιατί τό ’21 ἦταν γνήσια Ἐθνεγερσία καί δέν εἶχε καμμία σχέση οὔτε μέ δῆθεν κοινωνικές διεκδικήσεις, οὔτε μέ τόν Δυτικό Διαφωτισμό ἀλλά ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς δίψας γιά ἀποτίναξη τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ, γιά ἕναν ἀγῶνα ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος.
Καὶ ὅταν κάποτε εὐδόκησε ὁ Θεὸς νὰ ἔλθει τὸ ἔαρ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Γένους, οἱ ἀρχιερεῖς ὄχι μόνο δὲν ἀντέδρασαν, ἀποδοκίμασαν ἢ χλεύασαν τὴν παλιγγενεσία, ὅπως διατείνονται οἱ κατήγοροί τους, ἀλλὰ ἐπαναλαμβάνοντας τὸ τοῦ Συμεὼν «νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου Δέσποτα» ἔσπευδαν αὐτόβουλοι καὶ αὐτόκλητοι νὰ εὐλογήσουν καὶ νὰ ἀδράξουν οἱ ἴδιοι, ἐὰν οἱ σωματικές τους δυνάμεις τὸ ἐπέτρεπαν, τὰ ὅπλα ἢ νὰ προσφέρουν τὸν ἑαυτόν τους ἐξιλαστήρια θυσία εὐάρεστον‚ προκειμένου νὰ κορεσθεῖ ἐπάνω τους ἡ μανία καὶ ἡ ἐκδικητικότατα τῶν τυράννων
