ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ

«Ἐκεῖνος πού ἀπέκτησε τόν Χριστό μέσα του μέ τήν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν δέν χρειάζεται (ὄχι μόνον τήν κοσμική σοφία, ἀλλά) οὔτε καί τήν ἐκμάθηση τῶν θείων Γραφῶν. Καί χωρίς αὐτή τήν ἐκμάθηση γνωρίζει ὅλες τίς Γραφές μέ ἀκρίβεια καί γίνεται ἀλάνθαστος διδάσκαλος ἐκείνων πού τίς σπουδάζουν. Τέτοιος ἦταν ὁ βαπτιστής Ἰωάννης καί ὁ μέγας Ἀντώνιος» (ὅ.π. σελ. 505). Τέτοιοι ἦταν στίς μέρες μας ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὁ ἅγιος Ἰάκωβος.

Οι όποιες αμφιβολίες υπήρξαν ή υπάρχουν, περί της ιστορικής υπάρξεως του Ιησού, εμφανίστηκαν μετά τον 17ο αιώνα μ.Χ., όταν στα τέλη του 18ου αιώνα μερικοί Ευρωπαίοι διαφωτιστές και διανοούμενοι άρχισαν να εφαρμόζουν τη φιλολογική και ιστορική κριτική στα βιβλία της Καινής Διαθήκης

Ο Χριστός είναι αυτός που περπατάει δίπλα μας, όταν έχουμε φθάσει στο έσχατο όριο της δυνάμεώς μας, αυτός που βρίσκεται μαζί μας στην αγριάδα του πάγου η την λαύρα της φωτιάς.

Στήν Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρεται ὅτι ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ἦταν γυμνοί καί δέν εἶχαν ἀνάγκη οὔτε ἀπό ἐνδύματα, οὔτε ἀπό σπίτι, οὔτε ἀπό τίποτα παρόμοιο, διότι ἐνῶ εἶχαν σώματα δέν ὑπέφεραν τά σωματικά πάθη, καθώς ἡ ἀγάπη καί ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ τούς σκέπαζε καί τούς περιέβαλε.

Τὸν τελευταῖο καιρὸ γίνεται πολὺς λόγος γιὰ τὸ θέμα τῶν μεταφράσεων τῶν λειτουρ­γικῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησίας σὲ γλώσσα περισσότερο προσιτὴ στὸν σημερινὸ κόσμο. Στὸ μικρὸ αὐτὸ ἄρθρο ἐξετάζεται κατὰ πόσον μιὰ ἐνδεχόμενη μετάφραση τῶν λειτουρ­γικῶν κειμένων θὰ βοηθήση ἢ θὰ βλάψη, καὶ ἂν ἑπομένως εἶναι σκόπιμη ἢ καὶ θεμιτὴ ἡ προσπάθεια αὐτή.

Στὸν σωτήριο ἀγώνα ἔχουμε τρεῖς ἰσχυροὺς ἐχθρούς, τὴ σάρκα, τὸν κόσμο καὶ τὸν διάβολο. […]

Ὁ Θεὸς γίνεται τέλειος καὶ ἀληθινὸς ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ παύσει νὰ εἶναι τέλειος καὶ ἀληθινὸς Θεός , γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο πλήρη καὶ τέλειο υἰὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸ κατὰ χάριν. Ὁ πλούσιος « ἐν ἐλέοις καὶ οὶκτιρμοῖς » Ὕψιστος Θεὸς ἐνσαρκώνει τὴν προσδοκία ὅλων τῶν Ἐθνῶν, τὸν Υἱόν του τὸν Μονογενῆ, τὴν δεύτερη μορφὴ τῆς Ἁγίας καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος.

Ποιο είναι λοιπόν το πνεύμα των Χριστουγέννων; Είναι η εορτή αυτή καθαυτή. Είναι ἡ Σάρκωση! Ο Υιός του Θεού γίνεται υιός του ανθρώπου. Ὁ Χριστός γίνεται άνθρωπος. Αυτό είναι το μεγάλο γεγονός πού ζεσταίνει κάθε άνθρωπο, πού «ζεσταίνει» την ανθρωπότητα ολάκερη.

Στὴν καρδιὰ τῆς παλιᾶς πόλης τῆς Κέρκυρας βρίσκεται ἐδῶ καὶ παραπάνω ἀπὸ 4 αἰῶνες μιὰ μικρὴ ἐκκλησία ἀφιερωμένη στὴν Παναγία τὴν Ὁδηγήτρια, γνωστὴ ὡς ἐκκλησία τῆς Παναγιοπούλας. Στὴν ἐκκλησία αὐτὴ φυλάσσεται μὲ εὐλάβεια ἡ θαυματουργὴ καὶ χαριτόβρυτη εἰκόνα τῆς Παναγίας, ποὺ χρονολογεῖται ἀπὸ τὸν 17ο αἰώνα.

Τί ὀφείλουμε στόν Κύριον τῆς δόξης γιά τίς ἄπειρες δωρεές Του; “Καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην” καί ἀπείρους εὐχαριστίας.

Ναὶ ἀδερφοί μου, ἐνῷ ἀκοῦμε ὅλοι σχεδὸν τὶς φωνὲς ἀνθρώπων, τῶν αὐτοκινήτων, τῶν ζώων καὶ ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους ἤχους, δὲν ἀκοῦμε τελικὰ τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων του, ὅπου ἀσταμάτητα μᾶς μιλᾶνε καὶ προσεύχονται γιὰ ἐμᾶς ἡμέρα καὶ νύχτα.

Οἱ ἱερές τέχνες, καί εἰδικά αὐτή τῆς ἁγιογραφίας βοηθοῦν τόν κάθε πιστό στήν βίωση τῶν ἑορτῶν. Πολλά μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία ὥστε τά Χριστούγεννα, τά Θεοφάνεια και ὅλες οἱ ἄλλες ἑορτές να γίνονται πραγματικά αἰτία γιά τήν προσέγγιση τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο.