Εν όψει της μεγάλης εορτής έρχεται στο νου μας μια σοβαρή παρεκτροπή από μέρους πολλών αιρετικών και κυρίως των Πεντηκοστιανών, οι οποίοι, για να δώσουν κύρος και υπόσταση στις ποικίλες ομάδες του χώρου, συνδυάζουν τις δοξασίες τους με το μεγάλο γεγονός της Πεντηκοστής.
Ήταν 2 Ιουνίου 1979 απόγευμα. Ο Γέροντας είχε μόλις μεταφέρει τα πράγματά του στο κελλί της Παναγούδας χωρίς να προλάβει να τα τακτοποιήσει. Ετοιμαζόταν για τον εσπερινό και ρώτησε τον μοναχό που τον βοηθούσε ποιος άγιος εόρταζε την επόμενη ,αλλά εκείνος δεν θυμόταν. Του είπε ότι αύριο που θα έρθει θα του πει και έφυγε βιαστικός, γιατί σουρούπωνε.
Η πίστη, και ειδικότερα η ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση, αντιλαμβάνεται την τεχνολογία όχι ως κάτι εγγενώς κακό, αλλά ως εργαλείο που, ανάλογα με την χρήση του, μπορεί να υπηρετήσει είτε το αγαθό είτε το πονηρό. Όμως όταν η τεχνολογία συνδέεται με καθολικό έλεγχο, απώλεια της προσωπικής ελευθερίας, και ψηφιακή επιτήρηση, τότε τίθεται σε δοκιμασία η πνευματική αξιοπρέπεια του ανθρώπου ως εικόνα Θεού.
Γιατί ο Θεός ΔΕΝ έσωσε την Βασιλεύουσα και την Αγια-Σοφιά;
Η έβδομη Κυριακή από του Πάσχα, αποκαλείται Κυριακή των Αγίων Πατέρων και είναι αφιερωμένη στους 318 θεοφόρους Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Όπως είναι γνωστό, η αγία και μεγάλη αυτή Σύνοδος συγκλήθηκε το 325, στη Νίκαια της Βηθυνίας, από τον πρώτο χριστιανό αυτοκράτορα, Μ. Κωνσταντίνο, για να αντιμετωπίσει τον Αρειανισμό, μια από τις πλέον δαιμονικές αιρέσεις, η οποία συντάραξε την Εκκλησία τον 4ο μ. Χ. αιώνα και απείλησε αυτή την ίδια την ύπαρξή της.
Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Άρειο και τον Αρειανισμό. Διατύπωσε τους πρώτους όρους ορθού Χριστιανικού δόγματος και ιδιαίτερα τα περί του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, τον Ιησού Χριστό, ως ομοούσιον τω Θεώ Πατρί. Συνέταξε τα πρώτα επτά άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως.
(Θεολογικό σχόλιο στην Κυριακή των Αγίων Πατέρων) ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού Η εβδόμη Κυριακή από του Πάσχα είναι […]
Αληθινά, δακρύζουνε τα μάτια του Χριστιανού, σαν φέρνει στο νου του τα τελευταία λόγια που είπε ο Χριστός στους μαθητές του, και το πως ανέβηκε στον ουρανό και χάθηκε από τα μάτια τους
Η “Νέα Εποχή” αυτοδιαφημίζεται ως εποχή αρμονικής συμβίωσης των θρησκειών και υπέρβασης των προβλημάτων και στο θρησκευτικό πεδίο… Όλες οι θρησκείες αλλά και αυτά τα παραθρησκευτικά μορφώματα, σύμφωνα με τη νεοεποχίτικη αντίληψη, είναι ισότιμοι τρόποι προσέγγισης και δρόμοι εναλλακτικής πρόσβασης προς το Θεό, που βεβαίως δεν είναι ο Τριαδικός Θεός της εν Χριστώ θείας Αποκαλύψεως.
Ἡ ἐν δόξη ἀνάληψις τοῦ Κυρίου καὶ ἡ ἐν δεξιά τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τὸ τελευταῖο γεγονὸς στὴν ἐπὶ γῆς ζωὴ καὶ δράση του, εἶναι τὸ τέρμα τῆς συγκαταβάσεώς Του καὶ τῆς ἐνσάρκου Του θείας οἰκονομίας. Ἀποτελεῖ ὅμως ταυτόχρονα καὶ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἀνυψώσεώς Του, τῆς ἀνυψώσεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς Του σὲ θεία ἐξουσία καὶ δόξα καὶ βασιλεία…
Σήμερα οι αιρέσεις, το σύνολο του μεγάλου αιρετικού ρεύματος, επιδιώκουν να αποσταθεροποιήσουν τις δομές που θα μπορούσαν να τους δημιουργήσουν πρόβλημα ή που θα μπορούσαν να καταστήσουν προφανείς τις διασπαστικές δράσεις τους
Όσοι μπορούμε να ξεχωρίζουμε τους ορθοδόξους κληρικούς μας από τους κάλπικους νοιώθουμε ψυχική δυσφορία όταν αντικρίζουμε αιρετικούς παπικούς «κληρικούς» να φέρουν αμφίεση ορθοδόξου κληρικού, να παριστάνουν τους «ορθοδόξους». Κι ακόμα να «λειτουργούν» σε παπικούς ναούς, με ρυθμό βυζαντινό και με το λειτουργικό τυπικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Πρόκειται για τους διαβόητους «ουνίτες»…
O νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ ήταν στρατιώτης στον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας,επί Γέλτσιν. Συνελήφθη από τσετσένους αντάρτες, βασανίστηκε, σφάχτηκε σαν αρνί και αποκεφαλίστηκε όταν αρνήθηκε να γίνει μουσουλμάνος και να πολεμήσει εναντίον της Ρωσίας, όπως είπε ο ίδιος ο δήμιος στη μητέρα του.
Να λέμε πάντα την Ευχή – π. Αθανάσιος Μυτιληναίος και Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος – θεολόγος: Ἐκεῖ, στὴν Σαμάρεια, στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ὅπου στάθηκε, γιὰ νὰ ξαποστάσῃ, συνάντησε τὴν Σαμαρείτιδα, ποὺ κατὰ τὴν καθημερινή της συνήθεια ἦρθε νὰ ἀντλήσῃ ὕδωρ. Αὐτὴ ἡ «τυχαία» συνάντηση ἔγινε ἀφορμὴ ἑνὸς διαλόγου μοναδικοῦ σὲ ἔκταση, σὲ δομὴ καὶ σὲ βάθος νοημάτων.
Η γυναίκα αυτή ήταν αμαρτωλή. Άλλαζε τους άνδρες και ζούσε έκλυτη ζωή. Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο στο Χριστό να πιάσει συζήτηση μαζί της και να της αποκαλύψει τα μυστήρια της σωτηρίας. Δεν ήταν άλλωστε η μόνη αμαρτωλή στον κόσμο, διότι, «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ.3,23).
Ὁ Ἰησοῦς καί στή σημερινή περικοπή ὀνομάζει τόν Θεό Πατέρα. Ὁ Θεός δέν εἶναι ἕνα παντοδύναμο ἀλλά ἀπρόσιτο ὄν, ἀλλά εἶναι Πατέρας. Ἡ σχέση μας μαζύ του εἶναι σχέση τέκνων πρός τόν Πατέρα. Αὐτό προϋποθέτει τήν πατρική ἀγάπη, τήν στοργή, τήν πρόνοιά του πρός ἐμᾶς….
π. Αθανασίου Μυτιληναίου: Έτσι βλέπομε και καθ ‘όλον το μήκος της Καινής Διαθήκης αλλά και της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως, να μην φαίνεται πουθενά γυναίκα να ιερατεύει. Ο Χριστός είχε βεβαίως μαθητάς. Αυτοί οι μαθηταί, οι Απόστολοί Του, χειροτόνησαν επισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους. Πουθενά δεν βλέπομε όμως ανάθεση ιερατείας σε γυναίκα.
αυτό το φαινόμενο το πραγματοποιεί η ευσπλαχνία του Θεού, κατ’ οικονομίαν, και το προσφέρει ως την μεγαλύτερη δωρεά ελέους, ώστε πολλοί, μετά την έξοδο της ψυχής τους από το σώμα, να επανέρχονται πάλι στο νεκρωμένο σώμα, για να δουν μόνοι τους, με τα μάτια της ψυχής τους, τα βασανιστήρια του Άδη, τα οποία δεν πίστευαν οσάκις τα άκουγαν από τους άλλους, και τοιουτοτρόπως να φοβηθούν.
Ομιλία του μακαριστού πατέρα μας Αθανασίου Μυτιληναίου. Από τη σειρά Απαντήσεις αποριών (Κατηχήσεων Ανδρών-Γυναικών).
Εφέτος συμπληρώνονται 1700 χρόνια από την σύγκληση της Αγίας Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, το 325, από τον πρώτο χριστιανό αυτοκράτορα και Άγιο της Εκκλησίας μας, Μ. Κωνσταντίνο, για την αντιμετώπιση της φοβερής αίρεσης του αρειανισμού
«Τίνα ζητεῖτε;» Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἀπηύθυνε ὁ Ἄγγελος στὶς μαθήτριες τοῦ Κυρίου, ποὺ τόλμησαν νὰ προσέλθουν «λίαν πρωΐ» στὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν τὶς «ἁρμόδιες» τιμές. Τὴν ἴδια ἐρώτηση, «τίνα ζητεῖς», θὰ ἔκανε καὶ ὁ Πιλᾶτος στὸν Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, ποὺ «τολμήσας εἰσῆλθε» καὶ «ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ»
Η όποια εκδήλωση συμπάθειας προς τον καταδικασμένο για τέτοιο έγκλημα, έθετε σε κίνδυνο στιγματώσεως αυτόν που θα την εκδήλωνε. Δεν ήταν δύσκολο να θεωρηθεί συνεργάτης του και να έχει την ίδια τύχη με τον νεκρό εγκληματία!
Αγία Ματρώνα η αόμματη: «Θα σας βάλουν μπροστά τον Σταυρό και δίπλα το ψωμί και θα σας πουν διαλέξτε!»
Ὁ διάβολος!… Ἀφοῦ πῆγα στόν Ἁγιόκαμπο, βλέπω μιά σκοτεινιά μπροστά μου, ἕνα ἐμπόδιο καί λέω: “Θεέ μου! Δέν ὑπάρχει κανένας παπάς, δέν ὑπάρχει καμμιά ἐκκλησία νά μπῶ μέσα νά βοηθήση νά πάω πίσω στόν ὅσιο Δαυΐδ; Ἔστω καί ἕνας κοσμικός νά μοῦ πῆ νά γυρίσω! Ποῦ βρίσκομαι!…”. Ξαφνικά, ἀκούω μιά φωνή νά μοῦ λέη: “Νικόλαε, γύρισε σύντομα στόν Ὅσιο Δαυΐδ, νά πᾶς νά βαπτιστῆς”
Εντυπωσιακή ήταν η δήλωση για τον Πάπα Φραγκίσκο της «Ιταλικής Συμβολικής Ιεροτελεστίας», μιας από τις μεγάλες τεκτονικές στοές της γειτονικής χώρας. Αφού δηλώνει ότι έθεσε μεσίστιο το λάβαρό της σημειώνει: «Οι σκέψεις και οι πράξεις του, τον καθιστούν ένα…
Μακαριστού Γέροντος Δωροθέου
Κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀναφωνήσει τά λόγια τοῦ Θωμᾶ: «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Ὁ Χριστός ἐκτός ἀπό ἄσαρκος καί ἔνσαρκος Λόγος, εἶναι ὁ «πνευματικῶς ὀρώμενος» μέσα στήν Ἐκκλησία καί μετά τήν Ἀνάληψή του. Σοῦ ἐπιτρέπει νά τόν ψηλαφήσεις ἐάν εἶσαι καλοπροαίρετος. Ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ παράταση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο.
O Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927-2006), απαντά στην ερώτηση: «Γιατί ο Ιησούς δεν εμφανιζόταν συχνότερα μετά την ανάστασή Του;
«Ὦ τοῦ παραδόξου θαύματος· ἀπιστία πίστιν βεβαίαν ἐγέννησεν». Πραγματικὰ θαυμαστὸς ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἡ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ ἔγινε πρόξενος βεβαίας πίστεως! Πῶς μπορεῖ, ἀλήθεια, νὰ συμβῆ αὐτό; Εἶναι ποτὲ δυνατὸν ἀπὸ τὴν ἀπιστία νὰ προκύψῃ πίστη καὶ μάλιστα βεβαία; «Πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι», θὰ σπεύσῃ νὰ ἀπαντήσῃ κάποιος. Ὅμως ὁ Θωμᾶς περιγράφεται ὡς ἄπιστος, ὄχι ὡς πιστός, μέχρι τοὐλάχιστον νὰ λάβῃ τὶς ἀποδείξεις ποὺ ζητοῦσε.
Η σημασία της μεγάλης εορτής οφείλεται στο ότι εκφράζει το πέρας και τον τελικό θρίαμβο της επιτυχίας του επί γης απολυτρωτικού έργου του Χριστού. Εορτάζεται πανηγυρικότατα η νίκη του Αγαθού κατά του Κακού, η επικράτηση του φωτός στο νοητό σκοτάδι της αμαρτίας και της φθοράς
Τό νά εἶσαι Χριστιανός σήμερα εἶναι ἐπαναστατικό”. Απόσπασμα από μία ξεχωριστή ομιλία του γέροντος Δωροθέου, η οποία είχε εκφωνηθεί στην εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου με τίτλο “Η Παναγία ανάμεσά μας”.
Αν έχει την ελπίδα της σωτηρίας , δεν θα έχει τον φόβο της κολάσεως. Και για να έχει ο άνθρωπος την ελπίδα της σωτηρίας, θα πρέπει να είναι κάπως τακτοποιημένος. Τον άνθρωπο που αγωνίζεται με φιλότιμο, όσο μπορεί, και δεν έχει διάθεση να κάνη αταξίες , αλλά πάνω στον αγώνα του νικιέται- νικάει, νικιέται- νικάει, ο Θεός δεν θα τον αφήσει.
Η βεβαία πίστη της Εκκλησίας στην λαμπροφόρο ανάσταση του Χριστού αποτελεί αυτή την ίδια την ύπαρξή Της. Το μέγα και ανεπανάληπτο αυτό γεγονός είναι το ακράδαντο θεμέλιο πάνω στο οποίο είναι θεμελιωμένη και εδραιωμένη. Το Θείο πρόσωπο του Αναστάντα Ιδρυτή Της είναι η ακατανίκητη δύναμη, που τη συγκροτεί, τη συντηρεί και την οδηγεί με ασφάλεια στο σωτήριο προορισμό Της.