Δὲν μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι <<ποιητὴς>> τόσων κακῶν ποὺ ὑπάρχουν δίπλα μας. Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ δημιούργησε τὴν φθορά, τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια καὶ τελικὰ τὸν θάνατο. Τότε ὅμως πῶς ὑπάρχουν;
ΔΕΟΣ καταλαμβάνει όποιον διαβάσει μία επιστολή του Νεομάρτυρος της Ρωμηοσύνης Κυβερνήτου Ιωάννου Καποδίστρια, προς τον μόνιμο στρατιωτικό Ιερέα (Αρχιμ. Ιωακείμ Φυνδανάκη )
Αντικρύζεις εκεί έναν ολόκληρο Πρωθυπουργό να γίνεται παράλληλα και Γέρων-Στάρετς, της πίστεώς μας.
Ένα βράδυ ενώ αναπαυόταν στο φτωχό σπίτι του ήρθε ένας γέροντας και τον ξύπνησε, λέγοντας του: «σήκω παιδί μου γρήγορα, το σπίτι θα πέσει». Ξανά, δεύτερη φορά, τον ξύπνησε. Και στο τέλος, τον ξύπνησε κανονικά. Βγαίνουν από το σπίτι και αμέσως το σπίτι έπεσε!
Οι όποιες αμφιβολίες υπήρξαν ή υπάρχουν, περί της ιστορικής υπάρξεως του Ιησού, εμφανίστηκαν μετά τον 17ο αιώνα μ.Χ., όταν στα τέλη του 18ου αιώνα μερικοί Ευρωπαίοι διαφωτιστές και διανοούμενοι άρχισαν να εφαρμόζουν τη φιλολογική και ιστορική κριτική στα βιβλία της Καινής Διαθήκης
Eύσημη η πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής. Η ονομαζόμενη Κυριακή της Ορθοδοξίας. Διακηρύσσει τη νίκη της ορθής πίστης και λατρείας ενάντια στις κάθε είδους αιρέσεις και θρησκευτικές ετεροδιδασκαλίες, οι οποίες παρερμηνεύουν την Αλήθεια και Αποκάλυψη του Θεού και διαστρέφουν και νοθεύουν το αληθινό νόημα και περιεχόμενο του Ευαγγελίου.
«Ἐκεῖνος πού ἀπέκτησε τόν Χριστό μέσα του μέ τήν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν δέν χρειάζεται (ὄχι μόνον τήν κοσμική σοφία, ἀλλά) οὔτε καί τήν ἐκμάθηση τῶν θείων Γραφῶν. Καί χωρίς αὐτή τήν ἐκμάθηση γνωρίζει ὅλες τίς Γραφές μέ ἀκρίβεια καί γίνεται ἀλάνθαστος διδάσκαλος ἐκείνων πού τίς σπουδάζουν. Τέτοιος ἦταν ὁ βαπτιστής Ἰωάννης καί ὁ μέγας Ἀντώνιος» (ὅ.π. σελ. 505). Τέτοιοι ἦταν στίς μέρες μας ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὁ ἅγιος Ἰάκωβος.
Τὸν τελευταῖο καιρὸ γίνεται πολὺς λόγος γιὰ τὸ θέμα τῶν μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησίας σὲ γλώσσα περισσότερο προσιτὴ στὸν σημερινὸ κόσμο. Στὸ μικρὸ αὐτὸ ἄρθρο ἐξετάζεται κατὰ πόσον μιὰ ἐνδεχόμενη μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων θὰ βοηθήση ἢ θὰ βλάψη, καὶ ἂν ἑπομένως εἶναι σκόπιμη ἢ καὶ θεμιτὴ ἡ προσπάθεια αὐτή.
Στὸν σωτήριο ἀγώνα ἔχουμε τρεῖς ἰσχυροὺς ἐχθρούς, τὴ σάρκα, τὸν κόσμο καὶ τὸν διάβολο. […]
Ἡ καταγωγή τῆς πρακτικῆς τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν, ὡς τύπου θρησκευτικῆς λατρείας, ἐντοπίζεται στίς εἰδωλολατρικές διδασκαλίες τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν.
«Διγλωσσία» σύμφωνα μέ διάφορα λεξικά τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, εἶναι τό νά μιλάη ἕνα ἄτομο ἤ ἕνα ἔθνος δύο γλῶσσες ἤ νά χρησιμοποιῆ ἄλλη μορφή γλώσσας στόν προφορικό καί ἄλλη στόν γραπτό λόγο. Μεταφορικά σημαίνει τήν ὑποκριτική χρήση ἀπό ἕνα ἄτομο, ἕνα ὀργανισμό κ.λπ., δύο ἀπόψεων ἀνάλογα μέ τό συμφέρον του
Στὴν καρδιὰ τῆς παλιᾶς πόλης τῆς Κέρκυρας βρίσκεται ἐδῶ καὶ παραπάνω ἀπὸ 4 αἰῶνες μιὰ μικρὴ ἐκκλησία ἀφιερωμένη στὴν Παναγία τὴν Ὁδηγήτρια, γνωστὴ ὡς ἐκκλησία τῆς Παναγιοπούλας. Στὴν ἐκκλησία αὐτὴ φυλάσσεται μὲ εὐλάβεια ἡ θαυματουργὴ καὶ χαριτόβρυτη εἰκόνα τῆς Παναγίας, ποὺ χρονολογεῖται ἀπὸ τὸν 17ο αἰώνα.
Τί ὀφείλουμε στόν Κύριον τῆς δόξης γιά τίς ἄπειρες δωρεές Του; “Καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην” καί ἀπείρους εὐχαριστίας.