Πρὶν ἀπὸ 2-3 χρόνια μπῆκα σὲ ἕνα ταξί. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς διαδρομῆς, βλέποντας ὁ ὁδηγὸς ὅτι εἶμαι κληρικός, μὲ ρωτάει: -Πάτερ, θέλω νὰ βρῶ μία καλὴ κοπέλα, γιὰ νὰ ἀνοίξω σπιτικό. Τί νὰ κάνω; Τοῦ ἀπαντῶ φυσικότατα: -Νὰ γίνεις πρῶτα ἐσὺ καλὸς ἄνδρας γιὰ σπιτικό!
Δὲν πρέπει νὰ τοὺς κάνουμε τίποτε ἀπὸ τὰ εὐχάριστα καὶ βλαβερὰ καὶ οὔτε νὰ τοὺς κάνουμε τὰ χατίρια, ἐπειδὴ τάχα εἶναι παιδιά.
Αν κάποιος αρχίσει να μελετά σε βάθος τον πλούτο της αρχαίας Ελληνική γραμματείας, χωρίς αγκυλώσεις νοητικές, εμμονές και εμπάθειες, αλλά απλά, συνετά και με ανοιχτό – φιλερευνητικό πνεύμα, θα διαπιστώσει, ότι είναι πάρα πολλά τα διαχρονικά μηνύματα και οι προειδοποιήσεις, για τον άνθρωπο και την ζωή του.
Ὅταν ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα μαλώνουν μεταξύ τους, τότε δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ τοὺς εὐχαριστήσει οὔτε ὁ πλοῦτος οὔτε τὰ καλὰ παιδιὰ οὔτε τὰ πολλὰ παιδιὰ οὔτε ἡ δύναμη καὶ ἡ ἐξουσία οὔτε ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ οὔτε οἱ ἀπολαύσεις καὶ ἡ πολυτέλεια οὔτε κάποια ἄλλη εὐτυχία (51, 369).
Στὶς μέρες μας, μὲ τὴν ἁλματώδη πρόοδο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, θὰ ἀνέμενε κανεὶς νὰ μειώνεται ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων μὲ ἀναπηρία στὸν κόσμο μας. Ἐντούτοις, ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων αὐτῶν αὐξάνεται καὶ θὰ αὐξάνεται συνεχῶς.
Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν ἀγκαλιά καί στοργή τῆς μάννας μας, περισσότερο ἀπό παλάτια καί μεγάλους θησαυρούς. Ἡ ἀγκαλιά της μᾶς μεταδίδει πνοή καί ζωή. Ἀλλά ἀκόμη πιό πολύ, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή σκέπη καί τήν ἀγκαλιά τῆς μεγάλης Μητέρας μας· αὐτή τήν ἴδια ἀγκαλιά πού κράτησε μέσα της τόν Θεό μας …
Τὸ παιδὶ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ πολλὴ ἀγάπη καὶ στοργὴ καὶ καθοδήγηση. Θέλει νὰ καθήσεις κοντά του, νὰ σοῦ πεῖ τὰ προβλήματά του, νὰ τὸ χαϊδέψεις, νὰ τὸ φιλήσεις. Νὰ χορτάσει ἀγάπη, νὰ ἠρεμήσει, νὰ γαληνέψει.
Οἱ ἄνθρωποι, βρὲ παιδί μου, χωρίζουν ἀπὸ τὴ φιληδονία τους καὶ ἀπὸ τὸν ἐγωισμό τους. Ὅλους τοὺς ἄλλους λόγους τοὺς ἐμπνέονται ἐκ τῶν ὑστέρων, γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τοὺς ἑαυτούς τους.
Ἀπὸ τὶς ὡραιότερες περιόδους τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς εἶναι ἐκείνη ποὺ τὰ παιδιὰ τῆς οἰκογένειας βρίσκονται στὴν πρώτη σχολικὴ ἡλικία. Οἱ γονεῖς εἶναι νέοι, γεμάτοι ἐνέργεια καὶ δράση, τὰ παιδιὰ μποροῦν νὰ ὑπηρετοῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ ὅλη ἡ οἰκογένεια χαίρεται καὶ ἀπολαμβάνει τὰ ἀγαθὰ τῆς ζωῆς κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια στέγη.
Ὁ τυπικὸς ὁρισμὸς τῆς οἰκογένειας περιγράφει τὴν ὁμάδα προσώπων ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴ νόμιμη σύζευξη ἑνὸς ἄνδρα καὶ μιᾶς γυναίκας καὶ τὴν ἐξ αὐτῆς ἀπόκτηση παιδιῶν μὲ φυσικὴ γέννηση ἢ υἱοθεσία. Ἀποτελεῖται συνήθως ἀπὸ τὸν πατέρα, τὴ μητέρα καὶ τὰ παιδιά, ποὺ συμβιώνουν στὴν ἴδια κατοικία καὶ συνδέονται μὲ ἰσχυροὺς δεσμοὺς αἵματος, ψυχικῆς ἐγγύτητας καὶ ἀγαπητικῆς σχέσης.
Δὲν θὰ μᾶς σώσει κανεὶς ἀπὸ τὸ χεῖλος τοῦ ἠθικοκοινωνικοῦ γκρεμοῦ ποὺ βρισκόμαστε, ἂν δὲν τὸ θελήσουμε ἐμεῖς. Ἂν δὲν ἐγκαταλείψουμε τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο, ποὺ ἀκολουθοῦμε. Δὲν θὰ μᾶς σώσουν οἱ ξένοι. Μὴν περιμένουμε νὰ εἶναι αὐτοὶ περισσότερο φιλέλληνες ἀπὸ ἐμᾶς. Οὔτε ὁ Θεὸς θὰ μᾶς σώσει, ἂν δὲν μετανοήσουμε.
Ἡ Νέα Τάξη, ἡ λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση, τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει ἐντείνει τὶς προσπάθειές της, ὥστε νὰ μὴν ἀφήσει τίποτα ὄρθιο στὴν Ἑλληνορθόδοξη Ἑλλάδα. Στὸ στόχαστρο ἔχουν μπεῖ ἡ Ὀρθοδοξία, τὸ Ἔθνος, τὸ σχολεῖο καὶ ἡ οἰκογένεια.