Δηλαδή, τι ζητάει από σένα ο Θεός, παρά μόνο να είσαι δίκαιος, ευσπλαγχνικός και πρόθυμος να πορεύεσαι σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου του Θεού σου; Μια διαχρονική υπενθύμιση, που ανταποκρίνεται φυσικά και στους ανθρώπους της εποχής μας.
Επίσης του έταξαν χρήματα, αξιώματα και τιμές αν αλλαξοπιστούσε. Όμως εκείνος έμεινε αμετάπειστος και απάντησε θαρραλέα: «Αν και σε μύριους θανάτους με καταδικάσετε, δε θα κατορθώσετε να μου σαλέψετε την πίστη μου και την αγάπη μου για τον Ιησού Χριστό. Δε θα χωρίσω από τον Κύριό μου και Θεό μου»
Η πρώην παγανίστρια Ευδοκία είδε τη μεγάλη αξία της χριστιανικής πίστεως, συγκρίνοντάς την με την παχυλή ειδωλολατρία, η οποία ακόμη είχε κάποιες αντιστάσεις, λίγο πριν την πλήρη κατάρρευσή της. Γι’ αυτό και υποστήριξε την Εκκλησία στο ιεραποστολικό της έργο. Η ίδια ζούσε με πίστη και ευλάβεια και δεν την άγγιξε η διαφθορά των παλατιανών.
Ο Δικαίος της Ιεράς Κοινοβιακής Σκήτης του Αγίου Ανδρέου Αγίου Όρους Γέρ. Εφραίμ διηγείται μια ωφέλιμη ιστορία με τον μέγα Αντώνιο και έναν άσημο ράφτη
Εκεί ήταν παρών και ο Ανίκητος, που όταν άκουσε αυτά τα λόγια του βασιλιά, όχι μόνο δεν φοβήθηκε, αλλά σηκώθηκε με θάρρος, δήλωσε ότι είναι χριστιανός και είπε στο Διοκλητιανό: «Πλανάσαι, βασιλιά, αν νομίζεις ότι με τα μέτρα κατά των Χριστιανών θα πετύχεις τους ασεβείς σκοπούς σου. Μάθε ότι οι χριστιανοί….
Βλέπει ὁ Συμεών τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν σέ ὅραμα νά κάθεται ἐπάνω σέ θρόνο ὑψηλά, ἐνῶ ἐφαίνετο ἕνα φοβερό βῆμα ἔμπροσθέν Του. Ἐκεῖ συνεκεντρώνετο πλῆθος δικαίων καί ἀνοίγετο τό Βιβλίον τῆς Ζωῆς. Ἀκόμη ἀπό τήν Ἀνατολή παρουσιάζετο ὁ παράδεισος, ἐνῶ ἀπό τήν Δύση μία λίμνη πυρός ἡ ὁποία ἔβραζε, συγχρόνως δέ τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἀπό ὑψηλά νά τοῦ λέγη …
Απομακρύνθηκε δύο φορές από τον θρόνο και κατέφυγε στη Βλαχία και από κει στο Άγιον Όρος στη Μονή Διονυσίου. Την τρίτη φορά που κλήθηκε στον Οικουμενικό θρόνο δεν πήγε στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε στη Μονή, αφού έζησε ζωή ασκητική.
Η πλειοψηφία των χριστιανών Μαρτύρων της αρχαίας Εκκλησίας ήταν Ρωμαίοι, διότι ως πολίτες της πρωτεύουσας του απέραντου ρωμαϊκού κράτους, βρισκόταν κοντά στην εξουσία και ως εκ τούτου ήταν πιο εύκολο να συλληφθούν και να μαρτυρήσουν για την χριστιανική τους πίστη, η οποία θεωρούνταν έγκλημα. Ένας από αυτούς ήταν και ο άγιος Μάρτυρας Λαυρέντιος ο Αρχιδιάκονος της Εκκλησίας της Ρώμης.
Τότε έβαλαν κλήρο, και δίνοντας σε όλους εμάς παράδειγμα εναπόθεσης κάθε εκλογής μας στο Θεό, προσευχήθηκαν όλοι μαζί ως εξής: «Σὺ Κύριε, καρδιογνῶστα πάντων, ἀνάδειξαν ὃν ἐξελέξω ἐκ τούτων τῶν δυὸ ἕνα, λαβεῖν τὸν κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης καὶ ἀποστολῆς»
Ο Αιμιλιανός ήταν επίσκοπος Κυζίκου μετά το Νικόλαο, στα χρόνια 787 – 815 μ.Χ. Αγωνίστηκε με όλη τη δύναμη που του παρείχε ο Θεός για την τιμητική προσκύνηση των αγίων εικόνων, όταν αυτοκράτορας ήταν ο εικονομάχος Λέων ο Ε’. Αθλητής της Ορθοδοξίας, μιλούσε θερμότατα γι’ αυτή και ενίσχυε τους πιστούς να υπομένουν καρτερικά τους ασεβείς διωγμούς.
Διότι έμαθε από τον Κύριο του Ιησού Χριστό, να είναι «ταπεινός τη καρδία» που σημαίνει, ταπεινός στο φρόνημα και την εσωτερική διάθεση. Γι’ αυτό και έφυγε στα όρη και ζούσε μέσα σε μια σπηλιά με δύο μαθητές του.
Έἶχα τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στό Ἱερό. Κάποιος ἁγιογράφος εἶπε: ”Μωρέ, τό στόμα τοῦ Ἁγίου εἶναι στραβό, στήν ἀκρούλα”. Ἔκανα προσευχή στόν Ἅγιο, ἔγινε ἕνα συλλείτουργο καί μετά εἶδα τόν ἅγιο Νεκτάριο καθιστό νά μοῦ λέη: ”Νά τούς πῆς, πώς νά, τώρα πού κάθομαι στήν καρέκλα εἶμαι ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς καί στήν εἰκόνα”. Οἱ εἰκόνες ἔχουν τήν Χάρη τῶν Ἁγίων».
Πολλοί από τους αγίους της Εκκλησίας μας υπήρξαν στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας διδάσκαλοι του Γένους μας. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Ευγένιος ο Αιτωλός, μια μεγάλη πνευματική και χαρισματική προσωπικότητα, ο οποίος έβαλε τη δική του σφραγίδα στην προάσπιση της Ορθοδοξίας και στην υπόθεση της παιδείας του υπόδουλου ορθοδόξου ελληνικού λαού μας.
Ταύτα μεν είπεν ο Άγιος. Ο δε Επίσκοπος της Εφέσου Μαρίνος ονόματι, ακούσας ταύτα, λέγει εις τον ανθύπατον· εγώ νομίζω, ότι θαυμάσιον πράγμα ηκολούθησεν εις την υπόθεσιν ταύτην, όθεν ας ακολουθήσωμεν εις αυτόν.
Στα αγιολόγια της Εκκλησίας μας υπάρχουν άγιοι οι οποίοι αγίασαν ομού με μέλη των βιολογικών τους οικογενειών. Μια τέτοια αγία είναι και η οσία Θεοδώρα η εν Θεσσαλονίκη, η οποία μόνασε και αγίασε με την κόρη της Θεοπίστη. Οι δύο αυτές οσιακές μορφές λαμπρύνουν το πλούσιο αγιολογικό μωσαϊκό της Εκκλησίας των Θεσσαλονικέων.
Τήν νηστεία τοῦ Δεκαπενταυγούστου (τοῦ 1957 τότε βρισκόταν στήν Ἱερᾶ Μονή Φιλοθέου) τήν χώρισε σέ δύο διαστήματα τέλειας ἀσιτίας. Δέν ἔφαγε μέχρι τήν ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως, ἔφαγε λίγο ἐκείνη τήν ἡμέρα γιά τό χαρμόσυνο τῆς ἑορτῆς, καί ἔπειτα, μέχρι τῆς Παναγίας, δέν ἔφαγε πάλι τίποτε…
Τότε, ο Άγιος Στέφανος φανερώθηκε τρεις φορές σε κάποιον ευσεβή γέροντα ιερέα, το Λουκιανό, και του αποκάλυψε τον τόπο, όπου ήταν κρυμμένο το λείψανο του. Αυτός αμέσως το ανέφερε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννη, που με τη σειρά του πήγε στον υποδεικνυόμενο τόπο και πράγματι βρήκε το Ιερό λείψανο του Αγίου Στεφάνου.
Ο Γέροντας της αγάπης Άγιος Παΐσιος (Συναξάρι για παιδιά)
«Εγώ θα σας μαγειρέψω σήμερα, θα σας κάνω πιλάφι». Ξαφνικά όμως σηκωνόταν, σαν κάτι να έβλεπε και έλεγε: «Τώρα θα φύγω, γιατί από τη Δράμα έρχονται προσκυνητές στο μοναστήρι. Πρέπει να είμαι εκεί, να τους φιλοξενήσω». Και ετοίμαζε ακριβώς για όσα πρόσωπα θα έρχονταν.
Τότε οι επτά αδελφοί απάντησαν στον Αντίοχο: «χαλεπώτερον γὰρ αὐτοῦ τοῦ θανάτου νομίζομεν εἶναι σοῦ τὸν ἐπὶ τὴ παρανομῶ σωτηρία ἠμῶν ἔλεον». Δηλαδή, είναι περισσότερο επιβλαβής και απ’ αυτόν το θάνατο, νομίζουμε, η συμπάθειά σου για την παράνομη σωτηρία μας.
π. Γεώργιος Σχοινάς: «Η Αγία Παρασκευή και η ευθύνη μας»
Περισσότερο γνωστὸς εἶναι «ὁ εὐσχήμων βουλευτής», ὁ Ἰωσήφ ὁ Ἀριμαθαῖος, ὁ ὁποῖος «τολμήσας εἰσῆθλε» στὸν Πιλᾶτο, ζήτησε καὶ ἔλαβε τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ Κυρίου μας, γιὰ νὰτοῦ ἀποδώσῃ τὶς «ἁρμόδιες» τιμές. Ἀδιαφόρησε, τελικά, γιὰ τὴν ὑπόληψή του ὁ Ἰωσὴφ καὶ διεκινδύνευσε τὴν θέση του, ἀποκαλύφθηκε αὐτὸς ὁ μέχρι τότε κρυφός, ὅπως καὶ ὁ Νικόδημος, μαθητὴς τοῦ Κυρίου, παρὰ τὸν γενικό «φόβο τῶν Ἰουδαίων»
Ο Ιωσήφ πήγε στον Πιλάτο και του ζήτησε να κηδέψει το σώμα του Ιησού Χριστού. Αφού έλαβε την άδεια του, μαζί με τον Νικόδημο το κατέβασαν από το σταυρό το σώμα του Κυρίου, το περιέβαλαν σε σινδόνια..
Μητρ. Αυγουστίνος Καντιώτης ♰: Ο Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός
Mία Μεγάλη Παρασκευή τήν ὥρα τῆς Ἀποκαθηλώσεως, μόλις κατέβασε τό Σῶμα, ἔκλαιγε μέ μεγάλη συγκίνηση καί δέος. Καί μετά εἶπε: «Πατέρες μου, σήμερα δέν κατέβασα σῶμα ἁγιογραφημένο, ἀλλά σῶμα ἀνθρώπινο. Οἱ φλέβες Του χτυποῦσαν στίς δικές μου φλέβες. Ἡ σάρκα Του ἀκούμπαγε στήν δικιά μου σάρκα. Καταλάβαινα τό αἷμα νά τρέχη στίς φλέβες Του».
Στὸν λόγο του «Εἰς τὴν μάρτυρα Ἰουλίτταν» (PG 31, σελ. 237 καὶ ἑξῆς) ὁ Μέγας Βασίλειος ἐγκωμιάζει τὸ ἦθος καὶ τὴν γενναιότητα τῆς Ἁγίας αὐτῆς τῆς Καππαδοκικῆς γῆς, τὴν μνήμη τῆς ὁποίας ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 30 Ἰουλίου. Ὁ Μ. Βασίλειος ἐκφώνησε τὸν λόγο αὐτὸν τὸ 373, ἀνήμερα τῆς μνήμης της, ἀπὸ τὸν ἄμβωνα τοῦ ναοῦ ποὺ ἀνεγέρθηκε στὴν Καισάρεια πρὸς τιμή της, στηριζόμενος σὲ διηγήσεις πιστῶν ποὺ παρευρέθηκαν στὸ μαρτύριο τῆς Ἁγία
Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος, ήταν πέντε από τούς εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού «ἐν κόπῳ καὶ μόχθω, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι»
Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια.
Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους μας ἔχουν τὴ φήμη τῶν θαυματουργῶν, διότι ἀξιώθηκαν νὰ προικιστοῦν ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ κάνουν θαύματα στὸ ὄνομά Του. Μέσα στὴ χορεία τῶν θαυματουργῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ξεχωριστὴ θέση κατέχει ἠ αγία Εἰρήνη, ἡ ἀποκαλουμένη Χρυσοβαλάντου.
Ὁ δεύτερος δρόμος, τῆς καρδίας του, ὅπως τοῦ ὑπαγόρευε ἡ μητέρα του ἀπὸ τὸν οὐρανό, ὅπου πλέον βρισκόταν, τὸ μόνο ποὺ τοῦ ἐγγυόταν ἦταν βασάνους καὶ μαρτύρια, σὰν καὶ αὐτὰ ποὺ ὑπέφεραν τότε οἱ χριστιανοὶ στὴν Νικομήδεια ἀπὸ τὸν σκληρὸ διώκτη των Διοκλητιανὸ καὶ τὰ πειθήνια ὄργανά του.
Μία μέρα ενώ περνούσε μέσα από το δάσος συνάντησε ένα παιδί να είναι νεκρό, διότι το δάγκωσε φίδι. Ο Παντολέων προσευχήθηκε στο Χριστό λέγοντας: «Εάν τα όσα λέγει ο Ερμόλαος είναι αληθή, ας αναστηθεί το παιδί και ας πεθάνει το φίδι». Αμέσως ο νεκρός αναστήθηκε και το φίδι κομματιάστηκε.
Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων καί τό Σωματεῖο «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» θά πραγματοποιήσουν τό Σάββατο 27 Ἰουλίου καί ὥρα 7.30 μ.μ. ἐκδήλωση στήν γενέτειρα τοῦ ἁγίου Διονυσίου ἐν Ὀλύμπῳ Δρακότρυπα Καρδίτσας με θέμα : ‘’ Τέσσερα χαρακτηριστικά τῆς προσωπικότητας τοῦ ἁγίου Διονυσίου ἐν Ὀλύμπῳ ἐκ Σκλατένης’’
Τότε διέταξε να την ρίξουν σε λέβητα με καυτό λάδι. Ο Θεός όμως την προστάτεψε και δεν κάηκε μέσα στο λάδι που κόχλαζε! Ο αυτοκράτορας νόμισε πως δεν έκαιγε το λάδι, πλησίασε στον λέβητα να δει και τυφλώθηκε από τις πύρινες αναθυμιάσεις.