Τὸ παρὸν ἄρθρο δὲν ἔχει σκοπὸ νὰ ἐπεκταθεῖ στὸ τί εἶναι ἐκφοβισμός, ποιοί παράγοντες τὸν δημιουργοῦν καὶ τὸν συντηροῦν, ἀλλὰ στὸ νὰ προτείνει μία λύση ποὺ ἴσως νὰ ἀκούγεται πρωτότυπη καὶ πολλὲς φορὲς «ἀκατόρθωτη» γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο. Τὴν συγχώρεση.
Τα θυμάμαι ακόμη τα λόγια του…Κι έτσι έπαψα πια να περιμένω την αναγνώριση και τον καλό λόγο, από τους ανθρώπους που κάποτε ίσως να βοήθησα. Πάντα όμως όταν χρειαζόμουν εγώ βοήθεια, κάποιος άλλος άνθρωπος ήταν εκεί δίπλα μου και με στήριζε, όταν το είχα πραγματικά ανάγκη.
Τα «Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών» αγρυπνώντας για το κρίσιμο ζήτημα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας στα Ελληνικά Σχολεία και βάσει των τελευταίων εξελίξεων σχετικά με την προώθηση σε Νηπιαγωγεία της Χώρας Προγράμματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των νηπίων, με τίτλο: «Παίζω με το Φρίξο και μαθαίνω για το σώμα μου και τις διαπροσωπικές σχέσεις», ενημερώνουμε για τα εξής.
Εκείνον τον άνθρωπον, που διατηρεί μέσα εις την ψυχήν του την συνεχή μνήμην του Θεού, δεν είναι τόσον εύκολον οι δαίμονες να του κάνουν κακόν. Να τον πειράξουν ναι, αλλά να τον βλάψουν δύσκολον, και τούτο διότι δεν δίδει άδειαν εις τους δαίμονας να τον υποσκελίσουν, διότι είναι ωπλισμένος με το όπλον της συνεχούς μνήμης του Θεού
Ό,τι κι αν έκανε η μάνα για το παιδί της αυτό πήγαινε στα χαμένα. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε να το φέρει στο δρόμο του Θεού, ήτανε άκαρπες. Άσπρο η μάνα, μαύρο ο γιος. Κι όσο έβλεπε να βγαίνουν απ’ τα χέρια της, με την χάρη του Θεού, παιδιά υπέροχα, έξυπνα, χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία, παιδιά περήφανα που την είχανε δασκάλα, και το δικό της το μοναδικό παιδί, που του αφοσιώθηκε ολότελα σαν έμεινε χήρα, να μην αποφασίζει για κάτι, της ερχότανε τρέλα.
Ἡ παράδοση εἶναι τό σύνολο τῶν πολιτιστικῶν στοιχείων πού δημιουργήθηκαν στό παρελθόν καί τά ὁποῖα εἴτε μέ τόν γραπτό, εἴτε μέ τόν προφορικό λόγο παραδόθηκαν ἀπό γενιά σέ γενιά, γιά νά φτάσουν στό σήμερα.
Είδε το σχολείο, δεν εγκατέλειψε και οδήγησε το Mirage εκτός Ωρωπού, όπου και συνετρίβη μαζί του. Του απενεμήθη μετά θάνατον το Μετάλλιο Εξόχου Πράξεως με Προεδρικό Διάταγμα της 23ης Ιουλίου 1999.
Σε προηγούμενες επισκέψεις του ο δισεγγονός του Αγίου, Αλέξιος ο οποίος γεννήθηκε στην Τασκένδη και μένει μόνιμα στο Βέλγιο, ζήτησε να βαπτιστεί.
Ποιό εἶναι λοιπόν τό πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων; Εἶναι ἡ ἑορτή αὐτή καθαυτή. Εἶναι ἡ Σάρκωση! Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γίνεται υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός γίνεται ἄνθρωπος. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο γεγονός πού ζε-σταίνει κάθε ἄνθρωπο, πού «ζεσταίνει» τήν ἀνθρωπότητα ὁλάκερη.
Ἕνα φαινόμενο πού ἐντάθηκε ἰδιαίτερα ἀπό τήν ἀρχή τῆς εἰσόδου τῆς χώρας μας στό καθεστώς τῶν Μνημονίων ἦταν ἡ ἀνάδειξη καί διάδοση στόν χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ διαφόρων Προφητειῶν, πραγματικῶν καί μή, πού ἀποδίδονται σέ Ἁγίους καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.
Αλλά και άνθρωποι που είχαν δυσκολίες προσωπικές, ο Γέροντας ο Παΐσιος τους έλεγε: «βλέπεις τα παιδιά σου και είναι νευρικά και φωνάζουν, κάνουν, θα σταυρώνεις τα παιδιά σου ή το βράδυ που κοιμούνται πήγαινε και σταύρωσε τα παιδιά σου, ή του φέρνεις ένα ποτήρι νερό, σταύρωσέ το
Εἶναι μεγάλη ὑπόθεση ὁ σωστὸς δάσκαλος, ἰδίως στὶς μέρες μας! Τὰ παιδιὰ εἶναι ἄγραφες κασέτες ἢ θὰ γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ἢ βυζαντινὴ μουσική. Τὸ ἔργο τοῦ δασκάλου εἶναι ἱερό. Ἔχει μεγάλη εὐθύνη καί, ἂν προσέξη, μπορεῖ νὰ πάρη μεγάλο μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεό.
