Τὶς πρωινὲς ὧρες τῆς Κυριακῆς 1ης Ὀκτωβρίου 2023, οἱ φίλοι τῆς «Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης» Ἠλείας, πραγματοποίησαν προγραμματισμένο προσκύνημα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Ἀθανασίου, Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, στὸν Ἀμπελόκαμπο Ἠλείας.
Στην επένδυση της εικόνας της Παναγίας που συνδέεται από παλιά με το μοναστήρι, γνωστής με την επωνυμία «La Beata Vergine delle Grazie», η οποία έχει μεταφερθεί στην Ιταλία και σήμερα κοσμεί το ναό του San Samuele στη Βενετία, η Παναγία αναφέρεται ως «Μήτηρ Θεού η Αρτοκωστά». Στην επιγραφή της επιδιόρθωσης της Μονής του 1424/25 αναφέρεται επίσης με το όνομα: «Αρτοκωστά».
Είχε παρακολουθήσει τότε εκεί μία έκλειψη ηλίου που ήταν εντελώς ανεξήγητη, εξεπλάγη και σκέφτηκε : « Κάποιος Άγνωστος Θεός πάσχει, γι’ αυτό σκοτείνιασε και τρέμει η γή» («ἢ ἡ φύση ἀλλοιώνεται, ἢ ὁ Θεὸς πάσχει»).
Μετά την νικηφόρα έκβαση της επιχείρησης ο Ντουραχάν που πληροφορηθεί τον κίνδυνο που διέτρεξε ο ίδιος αλλά και το στράτευμά του, απέδωσε τη σωτηρία του σε κάποιο θαύμα της Παναγίας καθώς στο σημείο απ’ όπου διαπεραιώθηκε – στον Δρίσκο- βρισκόταν ένα εικονοστάσι της Παναγίας. Ετσι διέταξε να χτιστεί Μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία. Ο Ντουραχάν πασάς αλλαξοπίστησε και για να δείξει την ευγνωμοσύνη του στην Παναγία ίδρυσε στη θέση εκείνη την ομώνυμη Μονή, την Παναγία Ντουραχάνη.
Πριν πεθάνει ο Όσιος Σάββας είπε σ” αυτούς που ήταν γύρω από το κρεβάτι του, ότι κάποτε θα επισκεφθεί τη Λαύρα κάποιο βασιλοπαίδι, Σάββας ονομαζόμενος και αυτός. Να του δοθεί λοιπόν η εικόνα της Παναγίας Γαλακτοτροφούσης σαν ευλογία. Γεγονός που έγινε τον 13ο αιώνα, όταν τη Λαύρα επισκέφθηκε ο Άγιος Σάββας ο Σέρβος, κτήτορας της Μονής Χιλιανδαρίου του Αγίου Όρους
Ὑπῆρξε κάτοχος μεγάλης κτηματικῆς περιουσίας ἐδῶ καὶ στὴ Ρουμανία, ὅπου κατεῖχε εὐπρόσοδο μετόχι καλούμενο Μπαμπιένι, τιμώμενο στὸ ὄνομα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Τὸ 1817 ὁ Ἀλῆ Πασᾶς ἄρπαξε τὴν περιουσία τῆς Μονῆς.
Τὰ μέλη καὶ οἱ φίλοι τῆς Ε.Ρω. ποὺ προσῆλθαν εἶχαν τὴν εὐκαιρία νὰ προσκυνήσουν τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἐφραὶμ καὶ τὸν τάφο τῆς μοναχῆς Μακαρίας Δεσύπρη, νὰ δοῦν τὴν μουριὰ ὅπου μαρτύρησε ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Ἐφραίμ, τὸν τάφο τοῦ Φώτη Κόντογλου, καθὼς καὶ νὰ προσκυνήσουν τὴν πρώτη ἁγιογραφία τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ, ποὺ ἁγιογράφησε ὁ Φώτης Κόντογλου.
…ενώ ο ξένος μοναχός άρχισε τον ύμνο διαφορετικά, προσθέτοντας στην αρχή του το μέχρι τότε άγνωστο προοίμιο “Άξιον εστίν ως αληθώς…”, το οποίο τόσο Θαυμασμό προκάλεσε στον ντόπιο μοναχό, ώστε το ζήτησε και γραπτώς, για να μπορεί να το ψάλλει και αυτός. Επειδή όμως δε βρέθηκε μελάνι και χαρτί μέσα στο κελί, ο μυστηριώδης ξένος μοναχός χάραξε τον ύμνο με το δάκτυλό του σε μια πέτρινη πλάκα
Νέα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Molecular Psychiatry, δείχνουν ότι η έκθεση σε φάρμακα κατά την εφηβεία που διεγείρουν την ντοπαμίνη μπορεί να έχει δυνητικά επιβλαβείς συνέπειες στα υγιή παιδιά αλλά ευεργετικές σε παιδιά με παθολογική υπολειτουργία ντοπαμίνης.
Ο Γεννάδιος συνεμορφώθη. Αλλά όταν έφθασε η ημέρα που υπολόγισε ότι θα εξηντλείτο το λάδι, κατέβηκε στο κελάρι και τι να δει! Η κανάτα που ήταν μέσα στο δοχείο (στο ντεπόζιτο) ήταν γεμάτη, ξεχειλισμένη από λάδι. Γεμάτο ήταν και το δοχείο, σε τέτοιο βαθμό που το λάδι χυνόταν στον διάδρομο. Τότε ο Ηγούμενος και όλοι οι αδελφοί πήγαν στην Εκκλησία και μπροστά στην εικόνα της Παρθένου..
Όμως γι’ αυτή τους την ασέβεια τιμωρήθηκαν, διότι καθώς προσπαθούσαν να τις αποσπάσουν, έσπασαν οι πρόβολοι και γκρεμίστηκε η μια από τις 2 κολώνες καταπλακώνοντάς τους, οπότε ο πασάς δεν τόλμησε να επαναλάβει την ιεροσυλία του. Έκτοτε παραμένει το ΝΔ σύστημα με μια κολώνα, για να θυμίζει τον τουρκικό βανδαλισμό. Ωστόσο η Παρηγορήτισσα ουδέποτε μετατράπηκε σε τζαμί.
Εκτός από πνευματικό κέντρο έπαιξε και σπουδαίο εθνικό ρόλο. Κατά την Τουρκοκρατία έβρισκαν σ’ αυτήν καταφύγιο οι κλέφτες και οι αρματολοί που δρούσαν στην οροσειρά του Ελικώνα. Κατά την επανάσταση του 1821 ενίσχυσε τον Καραϊσκάκη στη μάχη της Δομβραίνας και για τούτο κάηκε από τους Τούρκους στις 4 Νοεμβρίου 1826.
Λίγο πιο κάτω χωμένη σε μια κατάφυτη χαράδρα βρίσκεται η μονή της Παλαιοπαναγιάς, που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου . Η μονή αυτή είχε ερημωθεί κατά τα προεπαναστατικά χρόνια, πιθανόν τη δεκαετία 1770-1778 και αργότερα ανακαινίστηκε εκ βάθρων.
Ο Άγιος Λαυρέντιος ζούσε στα Μέγαρα Αττικής και ύστερα από την τριπλή και επίμονη εμφάνιση της Παναγίας ταξίδεψε προς το νησί της Σαλαμίνας για να βρει την εικόνα της. Ο Όσιος Λαυρέντιος διέσχισε τη θάλασσα πατώντας πάνω στην κάπα του, όπως του υπέδειξε η Παναγία.
Τα τρόφιμα και λοιπά είδη συγκέντρωσαν και απέστειλαν μέλη και φίλοι των ομάδων της ‘’Ενωμένης Ρωμηοσύνης’’ Αθήνας και Λάρισας. Η όλη διακονία έγινε σε συνεννόηση με τον ευλαβέστατο π. Παναγιώτη, εφημέριο του ιερού ναού Αγίας Κυριακής του ομώνυμου χωριού.
Παρεκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής στη Δερβιτσάνη της Βορείου Ηπείρου
Το εκκλησάκι της συλλήψεως του Προδρόμου χτίστηκε τη δεκαετία του 20 από μια γριούλα που ζητιάνευε και με τα λεφτά που μάζευε πλήρωνε τους χτίστες.
Το Παγονέρι είναι ένα ακριτικό χωριό του Νομού Δράμας κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός από το 1983, διατηρεί, σε πείσμα των εποχών που αλλάζουν ραγδαία μορφές και σχήματα, τον αέρα μιας άλλης εποχής με αυθεντικότητα και αξιοπρέπεια.
Τη δράση διοργάνωσε το σωματείο ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ στην Πάτρα και η Ι.Μ. ΜΑΚΕΛΛΑΡΙΑΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, με τους Δήμους Ερυμάνθου – Δήμο Καλαβρύτων – Μονάδα διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών Β. Πελοποννήσου/Ο.ΦΥ.ΠΕ.Κ.Α. και τη συνεργασία πολλών άλλων φορέων και συλλόγων.
Η Ενωμένη Ρωμηοσύνη στην Κάλυμνο είχε την ευλογία να πραγματοποιήσει προσκυνηματική εκδρομή στη γειτονική Πάτμο επί τη ευκαιρία της εορτής της Ανακομιδής των Λειψάνων του Αγίου Αμφιλοχίου, του εν Πάτμω, στις 19 Σεπτεμβρίου 2023.
Η Μονή βρίσκεται στην είσοδο του χωριού Άνω Πεδινά (Άνω Σουδενά), στους πρόποδες του Κάτω Μαχαλά στα Ζαγοροχώρια. Πρόκειται για ένα μοναστήρι που θυμίζει μικρό κάστρο…
Είναι, βλέπεις,
επικίνδυνη η φανέρωση και υπεράσπιση της αλήθειας. Ανάμεσά τους τέσσερις θαρραλέοι – πάντα υπάρχουν ελάχιστοι τολμηροί Ιωσήφ και Νικόδημοι που στα στήθη τους βοά η φωνή της δικαιοσύνης και του καθήκοντος – όρμησαν προς τον καπετάνιο. Βλέποντάς τους ακολούθησαν λίγοι ακόμη, ίσαμε δεκαπέντε άνθρωποι το πολύ…
Με την έναρξη της επαναστάσεως, το 1821, πάλι καταστρέφεται ολοσχερώς από τους κατακτητές, αλλά με τις άοκνες εργασίες των μοναχών ξαναχτίζεται. Στη συνέχεια και καθ’ όλη τη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα η Μονή έγινε η γέφυρα για τη μετακίνηση των Μακεδονομάχων και των πυρομαχικών από τη νότια Ελλάδα προς το βάλτο των Γιαννιτσών.
Με την Χάρη του Θεού και την βοήθεια όλων συγκεντρώθηκαν δεκάδες κούτες με τρόφιμα μακράς διαρκείας και είδη καθαρισμού, τα οποία και αποστέλλονται ήδη με μέριμνα του Σωματείου μας στις πληγείσες περιοχές και θα μοιραστούν σε αδελφούς μας με την μέριμνα μελών των τοπικών ομάδων της Ε.ρω.
Ένα κύμα εθελοντισμού και ανθρωπιστικής βοήθειας από όλη την Ελλάδα αγκάλιασε τους πλημμυροπαθείς. Ανεκτίμητη η προσφορά αυτή, έδωσε ανάσα ζωής στους παθόντες. Άλλα όσο περνούν οι μέρες και οι μήνες, όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα μένουν μόνοι τους στον απόηχο της καταστροφής, όπως έγινε και στο Μάτι, όπως έγινε και στην Εύβοια..
Το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ-αφιέρωμα στον πρόσφατα αγιοκαταταχθέντα Μητροπολίτη Δέρκων Γρηγόριο που επιμελήθηκε ο πολιτιστικός σύλλογος Μοίρα Αχαΐας “ΘΑΝΑ” και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην εκδήλωση του σωματείου Ενωμένη Ρωμηοσύνη το προηγούμενο Σάββατο…
Κατά την επανάστασιν του 1821 στο Μοναστήρι αυτό συνεδρίαζαν οι Προεστώτες και οι Ναυμάχοι, οι Καπεταναίοι και ο Λαός. Έγινε το κέντρο για την απελευθέρωση του Γένους μας, γι’ αυτό και φέρει το προσωνύμιο «Ναυαρχείο».
Η προσφορά της οικογένειας δεν εξαρτάται από την ειδική μόρφωση ή την οικονομική ευμάρεια των γονέων. Η προσφορά της οικογένειας βασίζεται στην σταθερότητα, το σύνδεσμο και το ενδιαφέρον και κυρίως από το πόσο οι γονείς συνδέουν και αναθέτουν τα παιδιά τους στο Θεό
ε μία περίοδο που το Ελληνικό κράτος αδυνατούσε να γίνει η μεγάλη μητρόπολη που θα σκέπαζε στην αγκαλιά της το λαό, οι ιερές μονές με την πίστη στην Ορθοδοξία, την πατρίδα, τις αξίες, και με εφάμιλλη δύναμη στο θέλημα του Θεού, αντικαθιστούσαν στα μάτια του λαού το κράτος. Η μονή φάνταζε – ας μας επιτραπεί η έκφραση – σαν «η μάνα» της περιοχής.
Ἀπὸ τὸ μικρὸ αὐτὸ Μοναστῆρι, ἀρχὲς τοῦ 17ου αἰῶνα, ὁ Μοναχὸς Βλάσιος, ἀπὸ τὴν Ἀμάσεια τῆς Κύπρου, ἄρχισε νὰ κτίζει τὴ Μονὴ στὴ θέση ποὺ εἶναι σήμερα (ὕστερα ἀπὸ μιὰ ὀπτασία, κατὰ τὴν παράδοση) καὶ τὸ ἔργο του συνέχισε ὁ Ἱερομόναχος Βενέδικτος Τζαγκαρόλας….
Τσακουρίδου Αφροδίτη, Εκπαιδευτικός «Ο Γιάννης Φαρμάκης ήταν ένας λαμπρός στρατιωτικός. Η παλικαριά και το θάρρος του τον έκαναν να ξεχωρίζει. […]
Σε κάθε περίπτωση, ο δημοφιλής κωμικός πήρε μια καλή γεύση από τη μούχλα του μεσαίωνα που κουβαλούν μέσα τους, όλοι εκείνοι που καλύπτουν το μίσος τους για την Ορθοδοξία με τον μανδύα της «προοδευτικότητας». Οι αγαθοεργίες γι’ αυτούς είναι θεμιτές μόνο για ότι δεν σχετίζεται με τη χριστιανική πίστη και τα σύμβολά της. Και ανάθεμα αν πολλοί από αυτούς, δίνουν έστω και ένα πενηνταράκι στον ζητιάνο που θα βρεθεί στο διάβα τους.
Είπε στη Λαμπρινή : « Να πας, χριστιανή , στο χωριό σου και να πεις στον παπα-Μιχαήλ και στους δυο γέροντες του χωριού να έρθουν εδώ και να οικοδομήσουν το σπίτι μου (να κτίσουν ναό ) και εδώ γύρω από το σπίτι μου να κτίσουν το χωριό τους και θα έχουν έτσι την παντοτινή μου προστασία ».