«Γέροντα ημείς είμεθα αμαρτωλοί και δεν έχουμε ελπίδα να σωθούμε». Ο Γέρων εξήγαγε εκ του στήθους του εικόνα ασημένιαν, η οποία είχε την σταύρωσιν του Χριστού, καί λέγει εις αυτόν: «Βλέπεις Αυτόν ο οποίος κρέμαται εις τον Σταυρόν; Εφ’ όσον ευρίσκεται εις τον Σταυρόν πάντοτε θα μας βοηθή να μη απελπιζώμεθα».
Καί πάλι ὡς πρός τήν προσφορά τῆς µονῆς στό γένος καί στά γράµµατα µποροῦµε νά ἀναφέρουµε ὅτι ὑπῆρξε σπουδαῖο πνευµατικό κέντρο τῆς περιοχῆς.17 Αὐτό βεβαιώνεται ἀπό τήν λειτουργία στήν µονή σπουδαίας βιβλιοθήκης µέ σπάνια χειρόγραφα τοῦ 12ου αἰῶνος ἐκ τῶν ὁποίων κάποια φυλάσσονται στήν Ἐθνική Βιβλιοθήκη τῆς Ἀθήνας. Τέλος, νά σηµειώσουµε ὅτι στήν Μονή αὐτή λειτούργησε ἀρχικά µιά σχολή πού ἀργότερα µετεξελίχθηκε στήν Δηµητσάνα ἀπό τήν ὁποία ἀποφοίτησαν δεκάδες ἱεραρχῶν καί λογίων πού διέπρεψαν στήν Ἑλλάδα καί στό ἐξωτερικό.
Θά ἤθελα νά μοιραστῶ μαζί σας ἕνα γεγονός, τό ὁποῖο ἔγινε στήν οἰκογένειά μας τό ἔτος 1999, μέ σκοπό τήν δόξαν τοῦ ἁγίου Θεοῦ μας καί τήν ψυχική ὠφέλεια ὅλων μας.
Ἀναλογίστηκα τὴν ὥρα ποὺ οἱ κάτοικοι ἀπὸ τὸ Βουλιαράτι ἀπέκλειαν συμβολικὰ τὴν ὁδὸ πρὸς τὸ Ἀργυροκάστρο, σὲ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιὰ τὴν ἀλβανικὴ ἀπανθρωπιά.
Στην πόλη των Πατρών, έχει επιφυλαχθεί η μεγάλη δωρεά και η μοναδική τιμή από όλη την Ελλάδα να είναι μία πόλη όχι απλώς Αποστολική, δηλαδή να έχει ιδρυθεί από κάποιον Απόστολο, αλλά να έχει καθαγιασθεί από τo αίμα του Πρωτοκλήτου των Αποστόλων Αγίου Ανδρέου
Πράγματι, η Αικατερίνη με την κομψότητα του λόγου της και των επιχειρημάτων της «εφήμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών, του πνεύματος την μαχαίραν»
Της Μυρτίας λέγεται από γειτνίασή της με την ομώνυμη κοινότητα. Βρίσκεται σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από το Αγρίνιο προς Θέρμο κι έχει θέα προς τη λίμνη της Τριχωνίδος.
Οι δύο πρώτοι και κατά σάρκα αδελφοί. Μια νύχτα της χρονιάς αυτής οι μοναχοί είδαν από το ασκητήριό τους, σύμφωνα με την επιχώρια στη Χίο παράδοση, ένα φως μέσα στο παρακείμενο δάσος. Έμενε ορατό, ακίνητο στην ίδια θέση, περίπου στο κέντρο του δάσους, για αρκετές νύχτες. Σκέφθηκαν ότι ήταν θεϊκό σημάδι.
Ἦρθε· καί τήν κούρεψα στό δωμάτιό μου, ὅπου σέ ἕνα τοῖχο εἶχα κολλήσει τήν φωτογραφία τοῦ Γέροντα. Ἐκείνη τήν εἶδε, ἀλλά δέν μοῦ εἶπε τίποτα. Μετά ἀπό λίγες μέρες, μοῦ εἶπε ὁ ἀδερφός μου: “Ξέρεις, ἡ φίλη μου μοῦ εἶπε, πώς τό προηγούμενο βράδυ πρίν ἔρθη σέ ἐσένα, εἶδε στόν ὕπνο της ἕναν Γέροντα…, τόν Γέροντα πού ἔχεις τήν φωτογραφία του στό δωμάτιό σου”.
Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό τι θα ακολουθήσει αργότερα.» «Ανοησίες», είπε το πρώτο.
Η επαναλειτουργία του ναού οφείλεται σε τρεις μαθητές του σχολείου, οι οποίοι έγιναν κοινωνοί του ίδιου θαύματος. Είδαν και οι τρεις τους για τρία συνεχόμενα βράδια το ίδιο όνειρο: ≪Είδαν στην αυλή του σχολείου έναν ιερέα που κρατούσε στα χέρια του το Ευαγγέλιο. Τους είπε πως είναι ο Άγιος Ζαχαρίας και πως ήτανε το σπίτι του≫. Από τότε χάρις στη μαρτυρία τους ξεκίνησε πάλι να λειτουργεί ο ναός αφιερωμένος στον Προφήτη Ζαχαρία.
Αναφέρεται πως όταν ένας μαθητής έκανε κάποιο σοβαρό παράπτωμα, ο Άγιος θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο, προσευχόταν εκτενώς και υποβαλλόταν σε αυστηρή νηστεία. Το μέτρο αυτό είχε επίδραση στους ευαίσθητους μαθητές, οι οποίοι συνήθως μεταμελούνταν και απέφευγαν να επαναλάβουν τις αταξίες τους.