Το παρεκκλήσιο του Αγίου Ελευθερίου βρίσκεται στη πλατεία Μητροπόλεως, στη νότια πλευρά του Καθεδρικού Ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (η γνωστή Μητρόπολη των Αθηνών – διάρκεια αποπερατώσεως 1842 έως 1862, που τώρα επισκευάζεται από τις ζημιές που υπέστη στο σεισμό του 1999 και εν συνεχεία από τις εργασίες του μετρό).
Ἀπό τότε πού πίστεψα καί ἀφέθηκα σέ Αὐτόν, μία ἀπερίγραπτη γαλήνη ἁπλώθηκε στό εἶναι μου. Λές καί ἐξαφανίστηκε ὅλο τό βάρος πού ἔνοιωθα στήν ψυχή καί στό σῶμα μου. Μελετῶ τήν Ἁγία Γραφή καί πιστεύω στόν Κύριο μέσα ἀπό τήν καρδιά μου. Φωτίστηκε ὁ δρόμος μου.
Η κύρια πανήγυρις του ναού είναι κατά την εορτή της μνήμης του Αγίου Νικολάου, προστάτου των ναυτικών (6 Δεκεμβρίου), κατά την οποία μάλιστα τελείται Δοξολογία για το Πολεμικό μας Ναυτικό και τις νικηφόρες ναυμαχίες του 1912-1913, παρουσία αξιωματικών, τιμητικών αγημάτων, και πλήθος κόσμου.
Η Αγία Βαρβάρα, προστάτιδα του Πυροβολικού, είναι και πολιούχος της γραφικής πόλης της Δράμας. Έχει επιτελέσει πολλά θαύματα στην περιοχή και όχι μόνο. Η μνήμη της εορτάζεται με μεγαλοπρέπεια στις 4 Δεκεμβρίου.
Ο Ιερός Ναός του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου βρίσκεται στην περιοχή της παλιάς Αθηναϊκής συνοικίας της Βλασσαρούς, όπου κατοικούσε ο νεομάρτυρας Μιχαήλ ο Πακνανάς (+ 9 Ιουλίου 1771), που μνεία του μαρτυρίου γίνεται σε στύλο του ναού του Ολυμπίου Διός.
Ανακάλυψα την πίστη στην πορεία, δεν προέρχομαι απο μια οικογένεια που η θρησκεία έπαιζε σημαντικό ρόλο. Πιστεύω στο Θεό, είμαι σε αυτήν την συχνότητα. Πώς να στο εξηγήσω; Έχεις εσύ έναν φίλο, ας πούμε καινούριο. Δεν πάτε για καφέ; Δεν τον παίρνεις τηλέφωνο; Έτσι κάνω κι εγώ. Πάω στην εκκλησία, ανάβω κεράκι, τα λέμε, μπαίνω στο τελετουργικό, παρακολουθώ όρθρο-εσπερινό. Είναι πολυβιταμίνη, το ιπποφαές μου.
Ἤμουν πολύ σκεπτική, ἀλλά τί εἶχα νά χάσω; Ὑπάρχει κάπου ἐκεῖ στήν Ἐκκλησία τους μήπως τό μυστικό, γιατί τόσοι Ἕλληνες εἶναι χαμογελαστοί καί χαρούμενοι ἀκόμα ὅταν περνοῦν μεγάλες θλίψεις; Ξεκίνησα νά γίνωμαι περίεργη.
Αἰτία τῆς κακῆς συμπεριφορᾶς τῶν παιδιῶν εἶναι οἱ γονεῖς, ἔστω καὶ ἄν οἱ τελευταῖοι τὸ ἀρνοῦνται αὐτό. Μπερδεμένα παιδιὰ, λοιπόν, προκύπτουν ἀπὸ μπερδεμένους γονεῖς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ὅσιος Πορφύριος τοὺς συμβούλευε νὰ μὴν πιέζουν τὰ παιδιά τους.
Κατά το δίμηνο Μαρτίου – Απριλίου του 1827, οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις πολιόρκησαν τη μονή και μετά από ανηλεή βομβαρδισμό αναγκάζουν τους πολιορκημένους Τουρκαλβανούς να παραδοθούν.
Ηταν τόσο γερό το μοναστήρι ώστε άντεξε καταπληκτικά το 1827, στο βομβαρδισμό που έκανε επί δύο ημέρες κατά την Επανάσταση ο ναύαρχος Αστιγξ με τα πολεμικά «Καρτερία» και «Ελλάς».
Παντελὴς Πάπιστας Μαρτυρολογίου Βορείου Ἠπείρου συνέχεια…. Τὸ μαρτυρολόγιο τῆς Βορείου Ἠπείρου εἶναι μακρὺ καὶ δὲν φαίνεται νὰ ἔχει […]
Το κωφάλαλο παιδί όχι μόνο άκουσε τα όσα είπε η άγνωστη γυναίκα, αλλά μόλις έτρεξε έντρομο στον Άγιο και στους τεχνίτες, λύθηκε η γλώσσα του και διηγήθηκε τα συμβάντα. Έσπευσαν τότε ο Άγιος και οι τεχνίτες και αντίκρυσαν με ιερό δέος την εικόνα, η οποία είχε αποτυπωθεί αχειροποίητα στη σανίδα και άστραπτε ολόκληρη, σκορπώντας γύρω της κοκκινωπο φώς.
Το 1940, παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ο Γέροντας Πορφύριος και ανέλαβε καθήκοντα εφημέριου και πνευματικού στο εκκλησάκι του Αγίου Γερασίμου στην Πολυκλινική.