ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ο Ιερός Ναός της Παναγίας Γιατρίσσης της Κοκκινόρραχης Σπάρτης έχει ένα θαυμαστό ιστορικό, στο οποίο θα περιηγηθούμε μέσα από τα γλαφυρά λόγια του π.Σεβαστιανού Κονιδάρη, ο οποίος μέσα σε ένα μικρό πόνημα που είχε εκδώσει το 1978, ιστορεί τα όσα διεπράχθησαν από το κτίσιμο του ναού μέχρι σήμερα.

Η Jessica Hanna, σύζυγος και μητέρα τεσσάρων παιδιών, έφυγε προ ημερών από τη ζωή, αφού πολέμησε γενναία με τον καρκίνο που διαγνώσθηκε ενώ ήταν έγκυος. Αρνήθηκε την έκτρωση, και πριν «φύγει» δήλωσε: «Η ζωή είναι ένα σχολείο για τη ψυχή. Και ο θάνατος είναι η μέρα αποφοίτησης της ψυχής »

Πως γίνεται να ανεχόμαστε τον κάθε καλλιτέχνη και τον κάθε αλλοτριωμένο δημιουργό “Avant – Drag”, να βλασφημεί τα όσια και ιερά της πίστης μας και να προτρέπει ευθέως: «καταστρέψτε την Ελλάδα»; Ως πότε θα γινόμαστε συνένοχοί σ’ όλα αυτά τα βλάσφημα, αντικοινωνικά και αντεθνικά «καλλιτεχνικά» εξαμβλώματα;

Στήν ἐξομολόγηση σέ ἄφηνε νά ἀναπνεύσεις τόν ἀέρα τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Σεβόταν τό ἀνθρώπινο πρόσωπο πού εἶχε μπροστά του καί μέ προσεκτικά καί φωτισμένα λόγια προσπαθοῦσε νά κάνει τίς πιό λεπτές καί διακριτικές παρεμβάσεις στήν προσωπικότητα τοῦ ἄλλου. Ποτέ δέν μιλοῦσε ὡς αὐθεντία. Ἡ χαρακτηριστική φράση πού πάντα χρησιμοποιοῦσε πρός τόν ἐξομολογούμενο ἦταν: «Νομίζω πώς πρέπει νά κάνουμε αὐτό ἤ ἐκεῖνο».

Θαυμαστή Μεταστροφή απο την Πλάνη των Παλαιοημερολογιτών

O Γιάννης μου φώναξε να ακολουθήσω. Έπιασε κλειστό σχηματισμό τον ένα κι εγώ τον άλλο και φτάσαμε μέχρι την τελική φάση προσγείωσης. Κάναμε «touch and go» (άγγιγμα και απογείωση) στο τουρκικό αεροδρόμιο! Αμέσως φύγαμε, περάσαμε χαμηλά από τον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου και σηκώθηκε όλη η αεροπορία τους να μας κυνηγήσει.

Οι ιατροί είχαν γνωματεύσει πως πάσχει από καρκίνο κι έπρεπε να χειρουργηθεί. Επισκέφθηκε το μοναστήρι ως ταπεινή προσκυνήτρια. Με πολύ πόνο στάθηκε στην άκρη του τάφου του οσίου και τον θερμοπαρακαλούσε να τη συνδράμει. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε από τη μέση και κάτω ένα μούδιασμα, σαν να την τίναξε ηλεκτρικό ρεύμα

Ο άνθρωπος αυτός, αγράμματος αλλά γνώστης του Ευαγγελίου, μου περιέγραψε τα χαρακτηριστικά τους. Ο ένας απ’ αυτούς μου θύμισε τον αρχάγγελο Γαβριήλ, όπως τον βλέπουμε στις εικόνες.
– Οι άνδρες αυτοί, συνέχισε ο ιθαγενής, μου εμφανίστηκαν λίγο μετά την βάπτισή μου.

Η νεολαία της Αύρας σήκωσε την 18τ.μ. Σημαία για την εορτή της 25 Μαρτίου. Είναι η μεγαλύτερη σταθερή στον Νομό,  5.25μ. έί  3.50 μ. σε ιστό 12.5 μετρων.

Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται ασφαλώς το παιδικό ανάγνωσμα «Μικρός Ήρωας», όπου μια ομάδα ελληνόπουλων πολεμά με θάρρος τους κατακτητές.

“Αυτή η προσευχή είναι ατομική βόμβα κατά του διαβόλου και γι αυτό και έχει τόση δυσκολία στην προσπάθεια να την κρατήσουμε στην αναπνοή μας, στην καρδία μας… ” – Η Ευχή του Ιησού, Συμβουλές – Γράμμα Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα σε Πνευματικό του Παιδί (1 απο 5) – 11-8-2011

Πάντα μὲ δυσκόλευε νὰ γράφω ἐκθέσεις. Ἐπειδὴ ὅμως τὸ γεγονὸς ποὺ ἔζησα ἦταν ἀληθινό, μοῦ εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ γράψω γι’ αὐτό. Μετὰ ἀπὸ μιὰ ἐπίσκεψη στὸν γυναικολόγο μου, ἐκεῖνος μοῦ εἶπε πὼς ἔχω μία κύστη στὴν ὠοθήκη καὶ πὼς ἔπρεπε νὰ ἀφαιρεθεῖ χειρουργικά.

Τό δύ­σκο­λο ἔ­τος 1986, πού ἔ­κα­νε βα­ρύ χει­μῶ­να καί με­γά­λες πα­γω­νι­ές, δέν ἐ­ξη­γεῖ­ται ἀν­θρω­πί­νως  πῶς μπό­ρε­σε καί ἄν­τε­ξε. Μά­λι­στα κυ­κλο­φο­ροῦ­σε ξυ­πό­λυ­τος μέ­σα στό Κελ­λί του. Δέν εἶ­χε κρεβ­βά­τι καί ποτέ του δέν ξάπλωνε∙ πάν­τα στε­κό­ταν ὄρ­θιος ἤ ἀ­κουμ­ποῦ­σε λί­γο στήν ἄ­κρη ἑ­νός πάγ­κου πού ἦ­ταν γε­μᾶ­τος πράγ­μα­τα πα­λαι­ά γιά τά σκου­πί­δια

Όταν έφθασα στο Μοναστήρι και είδα τον Γέροντά μου στο φέρετρο, έτρεχαν ασταμάτητα τα δάκρυά μου! Είχε ένα γλυκύτατο πρόσωπο. Σου έδινε την εντύπωση ότι κοιμόταν. Το σώμα του ήταν εύκαμπτο, μαλακό και τρυφερό! Η θερμοκρασία του σώματός του ήταν η φυσιολογική. Είχε σημάδια αγιότητος!

Κά­πο­τε πού με­τέ­φε­ρε χόρ­τα μέ τό τρα­κτέρ τόν πῆ­ρε ὁ ὕ­πνος πά­νω στό τι­μό­νι καί  ἔπε­σε μέ τό τρα­κτέρ στό πο­τά­μι. Τότε, τοῦ ξα­ναεμ­φα­νί­σθη­κε ἡ Πα­να­γί­α. Τόν ἔ­σω­σε, χω­ρίς νά πά­θη τί­πο­τε, καί τοῦ εἶ­πε: «Δέν  πρέ­πει νά κά­νης ὑ­περ­βο­λές. Ἄν δέν εἶ­χα ἔρ­θει, τί θά πά­θαι­νες!».

Μία νο­σο­κό­μα σέ με­γά­λο Νο­σο­κο­μεῖ­ο τῶν Ἀ­θη­νῶν, ἡ Ἀ., δι­η­γή­θη­κε στόν π. Συ­με­ών τόν Ἁ­γιο­­ρεί­τη πού ἐγκα­τα­βιώ­νει στήν Καλ­λιά­γρα: «Εἶ­χα σκλή­ρυν­ση κα­τά πλά­κας καί ἤ­μουν στά πρό­θυ­ρα τῆς πα­ρα­λύ­σε­ως. Οἱ για­τροί μοῦ ἔ­δω­σαν ἕ­να μῆ­να ἄ­δεια. Ἐ­νῶ ἤ­μουν ξα­πλω­μέ­νη στό κρεβ­βά­τι ἀλλά ξύ­πνια, βλέ­πω τήν Πα­να­γί­α νά μοῦ λέ­γη: «Ἀ., σή­κω ἐ­πά­νω, εἶ­σαι κα­λά πλέ­ον.

Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος: Ο Άγ. Νεκτάριος και το θαύμα του παραλύτου κ. Καλκανδή

Είδε το σχολείο, δεν εγκατέλειψε και οδήγησε το Mirage εκτός Ωρωπού, όπου και συνετρίβη μαζί του. Του απενεμήθη μετά θάνατον το Μετάλλιο Εξόχου Πράξεως με Προεδρικό Διάταγμα της 23ης Ιουλίου 1999. 

Μία μητέρα τριών παιδιών, χήρα, από το Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, πήγε να προσκυνήσει με πόθο τον τάφο του οσίου Γεωργίου, ύστερα από μελέτη του βίου του, που την έκανε να τον έχει μεγάλη ευλάβεια. Μαζί της είχε και την κόρη της Δόμνα, που προσκύνησε κι εκείνη και πήρε μαζί της λίγο λάδι από το καντήλι του τάφου του.

Ο οδηγός παραξενεμένος σταυροκοπήθηκε και είπε: «Μα καλά, τόση ώρα εσάς περιμέναμε και ήταν αδύνατον να ξεκινήσουμε;». «Ναι, γιατί είναι ανάγκη να πάω τον άρρωστο άνδρα μου στον Γέροντα, να μας βοηθήσει», απάντησε η καλή σύζυγος.

Το σκήνωμα του Αγίου Βησσαρίωνος του Αγαθωνίτου βρέθηκε προχθές το πρωί της16-10-2023 από τους πατέρες της Μονής να έχει μετακινημένο στο ένα του χέρι το Ιερό Ευαγγέλιο και τα παπούτσια του να είναι λασπωμένα! Η παρουσία του – ίσως στις πλημμυρισμένες ακόμα περιοχές της Θεσσαλίας; – δίνει ελπίδα και βοήθεια στο Γένος μας!

Σ’ ἕνα ὀρεινὸ χωριὸ τῆς πατρίδος μας ζοῦσαν δύο ἀδέλφια. Ζοῦσαν ἀγαπημένα καὶ ὁμονιασμένα. Μαζὶ ὄργωναν τὰ χωράφια, μαζὶ τὰ ἔσπερναν, μαζὶ τὰ θέριζαν, μαζὶ τὰ ἁλώνιζαν καὶ στὸ τέλος χώριζαν τὸ σιτάρι σὲ δύο ἴσια μέρη.  Κάποτε ὁ μεγαλύτερος παντρεύτηκε καὶ ἔκαμε οἰκογένεια. Ὅμως συμφώνησαν νὰ ζοῦν ὁμονιασμένοι καὶ ἀγαπημένοι ὅπως πρῶτα. 

Video με Θαύμα της Οσίας Παρασκευής της Επιβατηνής στη Θεσσαλονίκη το 2013.

Εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου, περίπου 1500 Ελληνοπόντιοι είχαν εγκλωβιστεί στην περιοχή και βρέθηκαν στο έλεος των μαχών, ζητώντας βοήθεια από την Ελληνική Πολιτεία. Η παροχή βοήθειας από ξηράς και αέρος ήταν αδύνατη

Το δε φως εκείνο δεν ήταν όπως το φυσικό που δίνει ο ήλιος ή το τεχνητό που κάνουν οι άνθρωποι, αλλά ήταν φως εξαίσιο, λευκό, άυλο, που δεν είναι μόνον απ΄ έξω, καθώς τούτο το φυσικό, που επιτρέπει στους έχοντας όραση να βλέπουν εξωτερικά. Το φως εκείνο είναι και μέσα στον άνθρωπο και το αισθάνεται σαν δική του πνοή και τον γεμίζει σαν τροφή….

Ἔφθασε ὅμως ἡ νηστεία τῆς Παναγίας, τὸν δεκαπενταύγουστο. Ὁ Τοῦρκος, μόλις κατάλαβε ὅτι ὁ Ἰωάννης δὲν ἤθελε νὰ χαλάσει τὴν νηστεία καὶ νὰ ἀρτυθεῖ, ἀποφάσισε νὰ τὸν κλείσει σ’ ἕνα στάβλο. Ἐκεῖ τὸν κλειδαμπάρωσε γιὰ ὅλο τὸ διάστημα τῶν 15 ἡμερῶν καὶ πότε τὸν κρεμοῦσε καὶ τὸν κάπνιζε μὲ ἄχυρα καὶ πότε τὸν χτυποῦσε μὲ τὸ σπαθὶ τοῦ προσπαθώντας νὰ τὸν κάνει νὰ φάει καὶ νὰ χαλάσει τὴν νηστεία

Η απάντηση που πήρε ο λοχίας απο τον Σταυριανάκο, ήταν ξεκάθαρη. «Άκουσε να σου πω Λοχία. Είμαστε Έλληνες Στρατιώτες, εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε υποχρεωμένοι να πέσουμε μέχρι ενός. Τα άρματα θα περάσουν από πάνω μας!»

Πρέπει νὰ ἦταν, ἂν θυμᾶμαι καλὰ, τὸ 2007. Μέχρι τότε  ζοῦσα στὴν Πρὸ Χριστοῦ ἐποχή, ὅπως λέει καὶ ἕνας φίλος, ἐννοώντας ὅτι βρισκόμουνα μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό μας καὶ τὴν ἐκκλησία του.

Τὴν Τρίτη, κατὰ ἡ ὥρα 10 τὸ πρωί, ἤμουν μέσα στὸ Κελί μου καὶ ἔκανα τὶς Ὧρες. Ἀκούω χτύπημα στὴν πόρτα καὶ μιὰ γυναικεία φωνὴ νὰ λέει: «Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἠμῶν…». Σκέφθηκα: «Πῶς βρέθηκε γυναίκα μέσα στὸ Ὅρος;». Ἐν τούτοις ἔνιωσα μιὰ θεία γλυκύτητα μέσα μου καὶ ρώτησα: – Ποιὸς εἶναι; -Ἡ Εὐφημία! (ἀπαντᾶ). -Σκεφτόμουν, «ποιὰ Εὐφημία; Μήπως καμιὰ γυναίκα ἔκανε καμιὰ τρέλα καὶ ἦρθε μὲ ἀνδρικὰ στὸ Ὅρος;

Μαρτυρία της Γερόντισσας Μάρθας, Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου (Φυρρά) Σαντορίνης από το βιβλίο «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες), εκδ. Ενωμένης Ρωμηοσύνης

Στα μισά του καλοκαιριού -δεν θυμάμαι με ποιο τρόπο- ο Κύριος με προειδοποίησε ότι η εξορία μου θα τελείωνε σύντομα.

Ήταν 2 Ιουνίου 1979 απόγευμα. Ο Γέροντας είχε μόλις μεταφέρει τα πράγματά του στο κελλί της Παναγούδας χωρίς να προλάβει να τα τακτοποιήσει. Ετοιμαζόταν για τον εσπερινό και ρώτησε τον μοναχό που τον βοηθούσε ποιος άγιος εόρταζε την επόμενη ,αλλά εκείνος δεν θυμόταν. Του είπε ότι αύριο που θα έρθει θα του πει και έφυγε βιαστικός, γιατί σουρούπωνε.

Άφησε το ποτήρι στο τραπέζι και γύρισε να δει αν διασκέδασαν μ’ αυτό οι συνδαιτυμόνες του. Όμως τότε διεπίστωσε έκπληκτος πως οι Τούρκοι όχι µόνο δε γελούσαν, αλλά τον κοιτούσαν έντρομοι. «Ε, βρε», τους είπε, «εγώ σας το έκανα για να γελάσετε και σεις τι με κοιτάτε σαν χαμένοι;»