Ο δικός μας Άϊ Βασίλης , ο Άγιος Βασίλειος της Ορθοδοξίας, ο Πατέρας της Εκκλησίας και διδάσκαλος της Οικουμένης, τι σχέση μπορεί να έχει με αυτόν της παγκοσμιοποίησης και της Νέας εποχής ;
Ό,τι κι αν έκανε η μάνα για το παιδί της αυτό πήγαινε στα χαμένα. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε να το φέρει στο δρόμο του Θεού, ήτανε άκαρπες. Άσπρο η μάνα, μαύρο ο γιος. Κι όσο έβλεπε να βγαίνουν απ’ τα χέρια της, με την χάρη του Θεού, παιδιά υπέροχα, έξυπνα, χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία, παιδιά περήφανα που την είχανε δασκάλα, και το δικό της το μοναδικό παιδί, που του αφοσιώθηκε ολότελα σαν έμεινε χήρα, να μην αποφασίζει για κάτι, της ερχότανε τρέλα.
Ἡ παράδοση εἶναι τό σύνολο τῶν πολιτιστικῶν στοιχείων πού δημιουργήθηκαν στό παρελθόν καί τά ὁποῖα εἴτε μέ τόν γραπτό, εἴτε μέ τόν προφορικό λόγο παραδόθηκαν ἀπό γενιά σέ γενιά, γιά νά φτάσουν στό σήμερα.
Αὐτοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δημιουργοῦν τὰ αἴτια τοῦ προσφυγικοῦ προβλήματος, ὅπως εἶναι οἱ πόλεμοι, οἱ ἐμφύλιες διαμάχες, ἡ πτωχοποίηση κλπ, ἀλλὰ καὶ τοῦ μεταναστευτικοῦ, μὲ τὴν χρηματοδότηση καὶ προώθηση λαθραίων μεταναστῶν μέσῳ Μ.Κ.Ο.
Ὑπάρχει μία λέξη στὸ λεξιλόγιο τῶν Ἑλλήνων, τὸ φιλότιμο, ποὺ δὲν ἔχει ἀντίστοιχη λέξη σὲ καμμία ἄλλη γλώσσα, καὶ ποὺ σὰν λέξη καὶ σὰν ἀρετὴ εἶναι ἑλληνικὴ ἀποκλειστικότητα. Ὅσο καὶ ἂν προσπαθήσει κανεὶς νὰ ἐξηγήσει σ’ ἕναν ἀλλοεθνῆ τί σημαίνει φιλότιμο, δὲν μπορεῖ αὐτὸς νὰ τὸ καταλάβει. Τί εἶναι ὅμως φιλότιμο;
Ποιό εἶναι λοιπόν τό πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων; Εἶναι ἡ ἑορτή αὐτή καθαυτή. Εἶναι ἡ Σάρκωση! Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γίνεται υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός γίνεται ἄνθρωπος. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο γεγονός πού ζε-σταίνει κάθε ἄνθρωπο, πού «ζεσταίνει» τήν ἀνθρωπότητα ὁλάκερη.
Ἕνα φαινόμενο πού ἐντάθηκε ἰδιαίτερα ἀπό τήν ἀρχή τῆς εἰσόδου τῆς χώρας μας στό καθεστώς τῶν Μνημονίων ἦταν ἡ ἀνάδειξη καί διάδοση στόν χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ διαφόρων Προφητειῶν, πραγματικῶν καί μή, πού ἀποδίδονται σέ Ἁγίους καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.
Νηστεύουν καὶ ἀσκοῦνται οἱ αἰσθήσεις ὄχι γιατὶ τὰ ἀγαθὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι κακὰ ἀλλὰ διότι ἡ ὕπαρξή μας αὐτὴ τὴν περίοδο εἶναι παραδομένη στὸν Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας. Χριστουγεννιάτικες μέρες ποὺ σοῦ βάζει ὁ πνευματικὸς τὸ πετραχήλι στὴν ἐξομολόγηση καὶ γίνεσαι φάτνη ὥστε νὰ γεννηθεῖ τὸ Θεῖον βρέφος σὲ κάθε ἀνθρώπινη καρδιὰ…
Τὸ παρὸν ἄρθρο δὲν ἔχει σκοπὸ νὰ ἐπεκταθεῖ στὸ τί εἶναι ἐκφοβισμός, ποιοί παράγοντες τὸν δημιουργοῦν καὶ τὸν συντηροῦν, ἀλλὰ στὸ νὰ προτείνει μία λύση ποὺ ἴσως νὰ ἀκούγεται πρωτότυπη καὶ πολλὲς φορὲς «ἀκατόρθωτη» γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο. Τὴν συγχώρεση.
Τα θυμάμαι ακόμη τα λόγια του…Κι έτσι έπαψα πια να περιμένω την αναγνώριση και τον καλό λόγο, από τους ανθρώπους που κάποτε ίσως να βοήθησα. Πάντα όμως όταν χρειαζόμουν εγώ βοήθεια, κάποιος άλλος άνθρωπος ήταν εκεί δίπλα μου και με στήριζε, όταν το είχα πραγματικά ανάγκη.
Στο πέρασμα των αιώνων όχι μόνον απλοί προσκυνητές αλλά και μεγάλοι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες προστάτευσαν τη μονή, όπως η Αγία Ελένη, Πάπες και Πατριάρχες, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ακόμα και ο ιδρυτής του Ισλάμ Μωάμεθ, ο σουλτάνος Σελίμ Α’, η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας, ο Μέγας Ναπολέων και άλλοι
Ὁ ἐλεήμων ἄνθρωπος εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι, ὅταν σταθεῖ εἰς προσευχή, ἡ προσευχή του κινεῖται πρός τόν Θεό, ὁ ὁποῖος τήν δέχεται. Λέει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ: «ἀσκητής ἀνελεήμων, δένδρον ἄκαρπον». Ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν ἔχει ἐλεήμονα διάθεση, εἶναι σάν δέντρο ἄκαρπο.
