Ὁ τελευταῖος γραικυλισμὸς ὡς νόσημα τῆς ἑλληνικῆς διανόησης ἀπορρέει ἀπὸ ἕνα παλαιὸ σύμπτωμα μειονεξίας ἀπέναντι στὴ Δύση, συνοδευόμενο μὲ αἴσθημα προκατάληψης κατὰ τοῦ Βυζαντίου, ἕνεκα παντελοῦς ἀγνοίας τῆς ἑλληνορθόδοξης θέασης τοῦ κόσμου.
Ὅταν ἔρθει μέσα σου ὁ Χριστός δέν θά ὑπάρχει φόβος θανάτου. Ὁ θάνατος γιά σένα θά εἶναι μιά ἁπλή μετάβαση ἀπό τά πρόσκαιρα στά αἰώνια. Ὁ θάνατος θά εἶναι βίωση τῆς αἰώνιας ζωῆς μαζί Του. Στήν καθημερινότητα θά νιώθεις ὅτι δέν εἶσαι μόνος, θά νιώθεις δυνατός.
Ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα σκάνδαλα, πού κινεῖ πολλούς ἐνάντια στήν Ἐκκλησία (ἀκόμη καί πιστούς ὀρθόδοξους χριστιανούς), εἶναι ἡ ἰδέα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ ἀδελφοί μας πού αὐτοκτονοῦν (αὐτόχειρες) δέν πρέπει νά κηδεύονται, ἀλλά νά θάβονται χωρίς κηδεία.
Πρίν ἀπό 25 χρόνια περίπου ἡ γιόγκα ἦταν ἄγνωστη στήν Ἑλλάδα. Σήμερα διαφημίζεται παντοῦ. Ἐφημερίδες, περιοδικά μεγάλης κυκλοφορίας καί πολλά βιβλία προσπαθοῦν νά τήν «περάσουν» στόν κόσμο, ἐνῶ ὑπάρχουν καί πολλές σχετικές ὀργανώσεις καί σχολές.
Ἡ πατρίδα μας ποὺ μᾶς ὑποδέχτηκε στὴ ζωὴ καὶ μᾶς χάρισε τὰ πρῶτα τοπία της καὶ μᾶς ἔθρεψε μὲ τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ πνευματικὰ ἀγαθά της εἶναι ὁ πρῶτος στόχος τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν μας, ποὺ χωρὶς νὰ τοὺς προκαλοῦμε ἁπλώνουν βέβηλα χέρια, γιὰ νὰ μᾶς τὴν ἀποσπάσουν.
Πολλοί ἀπό τούς πρώην ἐργαζομένους ἔχουν φρικώδεις μνῆμες ἰδίως ἀπό τή διαδικασία νά συνενώνουν τά μέλη ἐμβρύων μετά τήν ἄμβλωση. Ἡ διαδικασία αὐτή λαμβάνει χώρα μετά τήν ἄμβλωση, ἔτσι ὥστε οἱ ἐργαζόμενοι στήν κλινική των ἀμβλώσεων νά μποροῦν νά βεβαιώσουν …
Αν κάποιος αρχίσει να μελετά σε βάθος τον πλούτο της αρχαίας Ελληνική γραμματείας, χωρίς αγκυλώσεις νοητικές, εμμονές και εμπάθειες, αλλά απλά, συνετά και με ανοιχτό – φιλερευνητικό πνεύμα, θα διαπιστώσει, ότι είναι πάρα πολλά τα διαχρονικά μηνύματα και οι προειδοποιήσεις, για τον άνθρωπο και την ζωή του.
Ὅπως ἡ ὅραση σύμφωνα μὲ τὸν Gibson (1966) εἶναι ἡ «βασίλισσα τῶν αἰσθήσεων», ἔτσι καὶ ἡ ὑπομονὴ θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχυριστεῖ κανεὶς ὅτι εἶναι ἡ βασίλισσα, ἡ κορωνίδα, ἡ μητέρα καὶ τὸ ἐπιστέγασμα ὅλων τῶν ἀρετῶν.
Πρὶν ἀπὸ μερικὲς ἑβδομάδες ἐπισκέφθηκα ἕνα τυπογραφεῖο, γιὰ μία ἔρευνα κόστους ἐκτυπώσεως τῆς ἱστορίας τοῦ χωριοῦ μου. Σ᾿ ἕνα πάγκο ὑπῆρχαν πεταμένες σελίδες ἀπὸ διάφορα περιοδικὰ καὶ βιβλία, ποὺ εἶχαν τυπωθεῖ πρόσφατα. Στὰ χέρια μου βρέθηκαν δύο ἀπὸ αὐτὲς ἀπὸ κάποιο βιβλίο, ἀγνώστου τίτλου καὶ συγγραφέα.
Ἅς παραμείνουμε ὅπως μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός. Ὅσο πιό ἁπλοί εἴμαστε, τόσο περισσότερο ἀρέσουμε στό Θεό. Αὐτό εἶναι καί τό ζητούμενο νά ἀρέσουμε στό Θεό καί ὄχι στούς ἀνθρώπους. Ἔχουμε γιά παράδειγμα τήν Παναγία μας, καί τούς ἁγίους μας γιά τό πῶς πρέπει νά εἶναι ἡ ἐμφάνισή μας.
Λόγῳ τῆς περιρρέουσας ἀτμόσφαιρας καὶ τῆς σύγχυσης, ποὺ προωθεῖται κυρίως μέσῳ τῶν «μέσων ἐνημέρωσης», περιφρονεῖ βασικὲς ἀρχὲς κυρίως στὸν ἠθικὸ καὶ τὸν πρακτικὸ τομέα. Ἀρνεῖται, γιὰ παράδειγμα, ἐντολὲς ὅπως τὸ «οὐ κλέψεις», τὴν παραδοσιακὴ ἀρχὴ ἀποφυγῆς τῶν προγαμιαίων σχέσεων, τὴ σωματικὴ ἐργασία καὶ λοιπά.
Οἱ ρίζες τοῦ φαινομένου αὐτοῦ βρίσκονται οὐσιαστκὰ στὴν νεωτερικότητα καὶ τροφοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ πνεῦμα καὶ τὶς ἀρχές της. Ὁ νεωτερικὸς ἄνθρωπος ἔπαυσε νὰ βλέπει τὸν κόσμο ὡς ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ ἄρχισε νὰ τὸν ἀντιμετωπίζει ὡς ἰδιοκτησία.
