ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ἐγεννήθη καὶ ἐξετράφη εἰς τὴν φωλεὰν τῶν ἀετῶν τῆς Ἠπείρου, τέκνον τῆς ἐνδόξου ἤδη φάρας τῶν Μποτσαραίων, ἀναγόντων τὴν καταγωγήν των εἰς ὑπερηφάνους πολεμιστὰς τῆς στρατιᾶς τοῦ Σκεντέρμπεη …

Ἕ­να πρω­ϊ­νό κα­τά τίς δέ­κα ἡ ὥ­ρα πε­ρί­που, ἦρθαν δύ­ο λε­ω­φο­ρεῖ­α προ­σκυ­νη­τές καί, ὁ Γέ­ρον­τας γι­ά νά τούς εὐ­χα­ρι­στή­ση, ἔ­κα­νε δέ­η­ση καί τούς σταύ­ρω­σε μέ τήν Κά­ρα τοῦ ὁ­σί­ου Δαυ­ΐδ καί ἀ­σπά­στη­καν τά ἅ­για Λείψα­να τῆς Μο­νῆς. Με­τά τούς πα­ρέ­θε­σε κέ­ρα­σμα καί ἄ­νοι­ξε πνευ­μα­τι­κή συ­ζή­τη­ση μα­ζί τους.

Τόν Γέροντα Παΐσιο τόν γνώρισα τό ἴδιο ἔτος, τό 1992, πρός τό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ ἤ τίς ἀρχές τοῦ φθινοπώρου, δέν θυμᾶμαι ἀκριβῶς. Φθάνοντας στό Ἅγιον Ὄρος, πῆγα νά μείνω στήν Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου. Μέ τό πού ἔφτασα, ἄφησα τά πράγματά μου στό Μοναστήρι καί κατέβηκα τό μονοπάτι.

Συνάντησα τόν γέροντα Παΐσιο γιά πρώτη φορά πρίν ἀπό περίπου 35 χρόνια, μαζί μέ τό φίλο μου Κ. Κ. Ἦταν μετά τίς ἐξετάσεις γιά τό Πανεπιστήμιο. Εἴπαμε νά ξεκουραστοῦμε μέ μιά ἐπίσκεψη στό Ἅγιον Ὄρος. Ἕνα ἀπόγευμα, ξεκινήσαμε ἀπό τό Κουτλουμούσι γιά τό Κελλί τοῦ Γέροντα μέσα στήν καταπράσινη φύση.

Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ μιλήσει κανεὶς γιὰ λειτουργικὸ ἦθος, χωρὶς νὰ ἀναφερθεῖ στὸν Παπαδιαμάντη. Οἱ ἀγρυπνίες, οἱ θεῖες Λειτουργίες καὶ γενικότερα ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας προσδιόριζαν ὁλόκληρη τὴ ζωή του. Μαζὶ μὲ τοὺς ἥρωες τῶν διηγημάτων του «ἠσθάνετο ἀνέκφραστον χαρὰν καὶ γλύκαν εἰς τὰ σωθικά του» …

Ὅ­ταν μπῆ­κε ὁ Γέ­ρον­τας μέ­σα, ὅ­λοι ση­κώ­θη­καν ἀ­πό σε­βα­σμό ἀλ­λά καί γι­ά νά γί­νη ἡ συ­νη­θι­σμέ­νη προ­σευ­χή τῆς τρα­πέ­ζης. Ὁ Γέ­ρον­τας κά­θησε, εἶ­πε καί στούς ἄλ­λους νά κα­θή­σουν, ἔ­κα­νε τό σταυ­ρό του καί ἄρ­χι­σε νά τρώ­η.

Ὅταν μετά ἀπό τήν πάροδο 2–3 μηνῶν εἶπα νά τούς διαβάσω τόν Βίο τοῦ γέροντος Παϊσίου, τότε ὁ Π. ἀπό ἐκεῖ πού ἔδειχνε νά εἶναι στόν κόσμο του, ἄρχισε νά παρακολουθῆ μέ ἐνδιαφέρον. Ἔβαζε τά χέρια του κάτω ἀπό τό πηγούνι καί μέ κοίταζε ἐνῶ μιλοῦσα.

Πάντα ὅταν πήγαινα στόν Γέροντα εἶχε κόσμο καί δυσκολευόμουν νά τοῦ μιλήσω μέ ἄνεση. Τήν τελευταία φορά, πηγαίνοντας σάν διάκος, νομίζω τό 1991, φοβόμουν μήπως πάλι συμβῆ τό ἴδιο καί προσευχήθηκα σχετικά. Ὅταν ἔφθασα στήν “Παναγούδα”, ἔκπληκτος εἶδα ὅτι δέν ὑπῆρχε κανείς.

Ἕνας ξεχωριστὸς ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου ἡ μορφή, ἡ δράση καὶ ἡ διδασκαλία σημάδεψαν τὰ δύσκολα χρόνια τῆς μακραίωνης Ὀθωμανικῆς δουλείας εἶναι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἱερομάρτυρας, Ἰσαπόστολος καὶ χωρὶς ὑπερβολὴ ὁ γενάρχης τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ.

Ὁ Νικόλαος Γ. Πολίτης, ὁ Γενάρχης τῆς Ἑλληνικῆς Λαογραφίας δικαίως συναριθμεῖται ἀνάμεσα στοὺς κορυφαίους διανοητὲς τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ. Τόσο ἡ πρωτοποριακὴ σὲ ποσὸν καὶ ποιὸν ἐπιστημονική του παραγωγή, ὅσο καὶ ἡ πολύμορφη καὶ θαυμαστὴ κοινωνικήν του δράση ἐπιμαρτυροῦν τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές.

Συντετμημένη ἔκδοση τοῦ ὀπτικοακουστικοῦ ἔργου ” Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ” τῆς σειρᾶς ” Ἅγιοι καὶ Γέροντες “. Ἡ ὁλοκληρωμένη ἔκδοση διαρκεῖ 3 ὧρες καὶ 30 λεπτά, ἐνῷ ἡ συντετμημένη μόλις 40 λεπτά.

Ἤμουν παντρεμένος 12 χρόνια. Εἶχα πρόβατα, ἤμουν καλός ἄνθρωπος ὅσο μποροῦσα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά παιδί δέν εἶχα. Στά 12 χρόνια τοῦ γάμου μου ἄκουσα, τό 1990, γιά τόν γέροντα Παΐσιο ὅτι εἶναι πολύ καλός ἄνθρωπος καί βοηθάει πολύ κόσμο.