ΠΑΤΕΡΙΚΑ

-Γέροντα, πῶς φεύγει ὁ φόβος; -Μέ τήν παλληκαριά. Ὅσο φοβᾶται κανείς, τόσο πιό πολύ ἔρχεται ὁ πειρασμός. Αὐτός πού ἔχει δειλία πρέπει νά προσπαθήση νά τήν διώξη. Ἐγώ, ὅταν ἤμουν μικρός, φοβόμουν νά περάσω στήν Κόνιτσα ἔξω ἀπό τό κοιμητήρι. Γι’ αὐτό κοιμήθηκα τρία βράδυα στό κοιμητήρι καί ἔφυγε ὁ φόβος. Ἔκανα τόν σταυρό μου καί ἔμπαινα μέσα – οὔτε φακό ἄναβα, μήν πάθη κανείς καμμιά λαχτάρα. Ἄν δέν ἀγωνισθῆ κανείς νά ἀνδρωθῆ καί ἄν δέν ἀποκτήση τήν πραγματική ἀγάπη, σέ μιά δύσκολη περίσταση θά τόν κλαῖνε καί οἱ κουκουβάγιες.

Ο π. Χαρίτων Συμεωνίδης, Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου(1965-1974),  υπηρέτησε εθελοντικώς ως στρατιωτικός ιερέας στην Κορέα το 1952-53. Ορίστηκε ο χρόνος παραμονής του περίπου στο εξάμηνο, αλλά τελικά διακόνησε εκεί περισσότερο από 15 μήνες

Ενας ἡ­λι­κι­ω­μέ­νος γέ­ρον­τας Λαυ­ρι­ώ­της ἦ­ταν  ἄρ­ρω­στος στό κρεβ­βά­τι. Ἡ ἀρ­ρώ­στια του  κρά­τη­σε πο­λύν και­ρό καί τόν πε­ρί­με­ναν νά πε­θά­νη. Κάποια ἡ­μέ­ρα εἶ­πε στόν ὑ­πο­τα­κτι­κό του νά πά­η νά τοῦ φέ­ρη νε­ρό ἀ­πό τό ἁ­γί­α­σμα τοῦ ἁ­γί­ου Ἀ­θα­να­σί­ου.

Μή λές ὅτι αὐτά καί αὐτά ἔπαθα, ὅτι το καί τό μου εἶπαν, γιατί ἐσύ εἶσαι πού ἐλέγχεις τά πάντα. Ἀκριβῶς ὅπως μπορεῖς νά σβήσεις καί νά ἀνάψεις μιά σπίθα, ἔτσι καί τό θυμό μπορεῖς μέσα σου νά τόν ξαναψεις ἤ νά τόν συγκρατήσεις.

Μας λέγουν οι νηπτικοί πατέρες ότι ένας λογισμός μας ανεβάζει εις τον ουρανόν και ένας μας κατεβάζει εις την κόλασιν. «Εν τοις λογισμοίς μας βελτιούμεθα ή αχρειούμεθα».

Σε λίγο η αχνή του φιγούρα περιφερόταν στους διαδρόμους και τις αυλές του σκοτεινού σπιτιού. Στο ένα χέρι τον φακό και το τριακοσιάρικο κομποσχοίνι με τα μαρτυρικά (μικρές χάνδρες για το μέτρημα των κομποσχοινιών) να κρέμονται από τον σταυρό, και στο άλλο χέρι το ναυτικό σκαμνάκι. Πήγαινε και καθόταν σε μία συγκεκριμένη άκρη της αυλής. Έστρωνε μπρος του και ένα τσουβαλάκι για τις μετάνοιες. Ένα άστρο από τα πολλά του ξάστερου ουρανού ανέτελλε απ’ τα βράχια. Όταν αργότερα μεσουρανούσε, θα σήμαινε το τέλος της προσευχής του.

Αν, λοιπόν, εισακούστηκες, ευχαρίστησε το Θεό. Αν δεν εισακούστηκες, μείνε κοντά Του, για να εισα­κουστείς. Αν, πάλι, Τον έχεις πικράνει με τις αμαρτίες σου, μην απελπίζεσαι. Όταν πικράνεις έναν άνθρω­πο…

Η ελπίδα στον Θεό είναι ο μοχλός που αναποδογυρίζει την απελπισία, ελευθερώνει την ψυχή από την λύπη και το άγχος και τονώνει σιγά-σιγά τις πνευματικές δυνάμεις με την θεία ζωντάνια που δίνει.

Βρὲ παιδάκι μου, τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Δὲν μπορῶ νὰ τὰ χρησιμοποιῶ ὅπως ἐγὼ θέλω. Ἔτσι; Τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Καὶ τὸ σῶμα μας τὸ χρησιμοποιοῦμε ὅπως τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεός

Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι η στεναχώρια μας. Μια από τις σπουδαιότερες ωφέλειες της πίστης είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από τις πολλές στεναχώριες…

Σκοπός είναι να ζούμε ορθόδοξα, όχι απλώς να μιλούμε ή να γράφουμε ορθόδοξα. Γι’ αυτό, βλέπεις, ένα κήρυγμα δεν πληροφορεί, δεν αλλοιώνει τον άλλον, όσο καλό κι αν είναι, αν ο ιεροκήρυκας δεν έχει βίωμα.Το να σκεφτώμαστε ορθόδοξα είναι εύκολο∙ το να ζούμε όμως ορθόδοξα θέλει κόπο. Μια φορά ένας θεολόγος είχε κάνει μια ομιλία και είχε πει να πάνε να δώσουν αίμα…..

Στενοχώρια μπορεί να έχεις, αλλά απελπισία όχι – Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Κάποτε, στην Σπηλιὰ τοὺ Ἁγίου Ἀθανασίου ἤταν ἔνας Γέροντας μὲ δύο ὑποτακτικούς. Ο ένας ήταν Ιερομόναχος και ο άλλος Ιεροδιάκονος. Μια μέρα, λοιπόν, πήγαν οἲ ὑποτακτικοὶ τοὺ σ’ ἔνα ἐξωκκλήσι, για νὰ λειτουργήσουν. Ο Ἱερεύς ὄμως φθονοῦσε πολὺ τον Διάκο, γιατὶ τον ζήλευε…

Ο διάλογος του Γέροντος Παρθενίου με έναν παπικό κληρικό

Να φέρεις στο μυαλό σου τα παιδιά, όπως κάθονται στα θρανία και να κάνεις μια προσευχή γι’ αυτά. Όταν μπεις μέσα, να τους χαμογελάσεις και να τους μιλήσεις λίγο για την καινούργια χρονιά. Αν ατακτήσουν μερικοί, χωρίς να κοιτάς αυτούς, με καλοσύνη να πεις: Ε, παιδιά, εδώ ήρθαμε να μάθουμε γράμματα, όχι να μιλάμε.

– Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος λέει: 
«Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». 
 Εγώ πιέζω τον εαυτό μου, για να δώσω, ή να κάνω κάποιο καλό.
– Είμαστε παιδιά του Θεού και είναι καθήκον μας να κάνουμε το καλό, γιατί ο Θεός είναι όλος αγάπη. 

Πρόβλημα για κάθε άνθρωπο που προσεύχεται, αποτελεί η απάντησις του Θεού στα αιτήματά του. Πολλές φορές το παιδί του Θεού, αποκαμωμένο από την αργοπορία της απαντήσεως του Θεού στα αιτήματά του, λέγει:
«Τι να προσευχηθώ; Ο Θεός πλέον δεν με ακούει. Στέλνω πολλά αιτήματα, αλλά καμμιά απάντηση δεν παίρνω». Είναι όμως αλήθεια αυτό; Μπορεί ο Θεός να αποστρέψει την ακοή Του στα αιτήματά μας, στις προσευχές μας;

Κάποτε ἕ­νας Γέ­ρον­τας ἔ­στει­λε τό κα­λο­γέ­ρι του νά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ στόν πα­πα–Δα­νι­ήλ. Τό κα­λο­γέ­ρι πῆ­γε, χτύ­πη­σε τήν πόρ­τα καί εἶ­πε τό «Δι᾿ εὐ­χῶν…», ἀλ­λά δέν πῆ­ρε ἀ­πό­κρι­ση. Κο­ί­τα­ξε τό­τε ἀ­πό τό πα­ρά­θυ­ρο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί εἶ­δε τόν πα­πα–Δα­νι­ήλ γο­να­τι­στό κά­τω ἀ­πό τόν πο­λυ­έ­λαι­ο νά προ­σε­ύ­χε­ται καί νά εἶ­ναι μέ­σα σέ φλό­γες.

Μια ματιά έριχνε η γειτόνισσα και έκανε τις δουλειές της και εμείς παίζαμε ήσυχα. Έτσι και ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι παλιά με μια ματιά παρακολουθούσαν τον κόσμο. Σήμερα και ο Χριστός και η Παναγία και οι Άγιοι τον έναν πιάνουν από ΄δω, τον άλλον από ΄κει, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ισορροπημένοι.

Όταν η γη σε συν­θλίβει με την κόλαση της, τρέξε στον ναό, μπες μέσα και να, είσαι μέσα στον παράδεισο.

Ὅταν πήγαιναν γονεῖς καὶ τὸν ρωτοῦσαν γιὰ τὰ παιδιά τους ποὺ εἶχαν προβλήματα, ἐκεῖνος τοὺς παρακινοῦσε νὰ μὴν προσπαθοῦν νὰ τὰ διορθώσουν μὲ συμβουλές ή μέ ἀπειλὲς, γιατί αὐτὸ μᾶλλον ἐναντιώνει περισσότερο τὰ παιδιὰ ποὺ ἔχουν ἐσωτερικὲς δυσκολίες. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Ὄχι πολλὰ λόγια στὰ παιδιά. Τὰ λόγια χτυπᾶνε στ’ αὐτιά, ἐνῶ ἡ προσευχὴ πηγαίνει στὴν καρδιά. Προσευχὴ χρειάζεται, μὲ πίστη δίχως ἄγχος, ἀλλὰ καὶ καλὸ παράδειγμα…Αὐτὸ ποὺ ζεῖς, αὐτὸ καὶ ἀκτινοβολεῖς. Ἀκτινοβολεῖ ὁ Χριστὸς μέσα σου; Αὐτὸ πηγαίνει καὶ στὸ παιδί σου».

Αντ’ αυτού ο διάβολος καταφέρνει και παίρνει την ψυχική αυτή δύναμη από την μπαταρία της ψυχής μας και τη μεταχειρίζεται για κακό, την κάνει κατάθλιψη και φέρνει την ψυχή στην νωθρότητα και στην ακηδία. Βασανίζει τον άνθρωπο, τον κάνει αιχμάλωτο του, τον αρρωσταίνει ψυχικά.

“Μα καλά είσαι ανόητος;” ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.“Πούλα το άλογο για το καλό σου, θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!” -“Ααα, εμένα το άλογο με βοηθά στην εργασία μου.. Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;” απαντούσε ο γέροντας, “Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”

Να η πιο σύντομη και εύκολη οδός για την σωτηρία: Να είσαι υπάκουος, εγκρατής, να μην κατακρίνεις, και να φυλάγεις το νου και την καρδιά σου από τους κακούς λογισμούς. Να σκέφτεσαι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και τους αγαπά ο Κύριος. Για τις ταπεινές αυτές σκέψεις η χάρη του Αγίου Πνεύματος θα κατοικήσει στην καρδιά σου και εσύ θα λες: «Ελεήμων ο Κύριος»….

Μη ζηλεύεις, αδελφέ μου, κανέναν άνθρωπο για την ευτυχία του εδώ στη γη. Μη ζηλεύεις τον πλούσιο και τον ένδοξο. Μη ζητάς «θησαυρούς επί της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει, και οπού κλέπτεται διορύσσουσι και κλέπτουσι» (Ματθ. 6. 19).

Άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης: «ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ»
”ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟ”
Από το βιβλίο: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Α’
ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ”ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ”
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Είμαστε όλοι Σταυροφόροι. Κουβαλάμε έναν Σταυρό. Και άμα μπορούμε θα πρέπει να κάνουμε αυτό που έκανε ο Κυρηναίος

Ὁ μακαριστός γέροντας Νεόφυτος (κατά κόσμον Ναούμ Σκαρκαλᾶς), πού ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τόν Μάιο τοῦ 2005, ἄφησε μνήμη πολύ ἐναρέτου καί ἁγίου ἀνδρός. Ἐφλέγετο ἀπό διάπυρο ἔρωτα πρός τόν Θεό καί τήν ἁγία Του Ἐκκλησία, τήν ὁποία διηκόνησε μέ πολύ ζῆλο, μέ ὅλη τήν ζωή του..

Τὴν Τρίτη, κατὰ ἡ ὥρα 10 τὸ πρωί, ἤμουν μέσα στὸ Κελί μου καὶ ἔκανα τὶς Ὧρες. Ἀκούω χτύπημα στὴν πόρτα καὶ μιὰ γυναικεία φωνὴ νὰ λέει: «Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἠμῶν…». Σκέφθηκα: «Πῶς βρέθηκε γυναίκα μέσα στὸ Ὅρος;». Ἐν τούτοις ἔνιωσα μιὰ θεία γλυκύτητα μέσα μου καὶ ρώτησα: – Ποιὸς εἶναι; -Ἡ Εὐφημία! (ἀπαντᾶ). -Σκεφτόμουν, «ποιὰ Εὐφημία; Μήπως καμιὰ γυναίκα ἔκανε καμιὰ τρέλα καὶ ἦρθε μὲ ἀνδρικὰ στὸ Ὅρος;

Ο π. Χρυσόστομος Καλαϊτζής από το Ιερό Κουτλουμουσιανό Κελλί του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου ψάλλει το Άξιον Εστίν εκ του Βλαχικού σε ήχο πλάγιο του πρώτο

Στήν Λει­τουρ­γί­α ἔ­βλε­παν νά ἀλ­λοι­ώ­νε­ται τό πρό­σω­πό του. Τά μά­τια του μέ­σα στό σκο­τά­δι ἦ­ταν πο­λύ φω­τει­νά. Πάν­τα λει­τουρ­γοῦ­σε μέ κα­τά­νυ­ξη καί δά­κρυ­α. Τήν ὥ­ρα τῆς θε­ί­ας Λει­τουρ­γί­ας τό Εὐ­αγ­γέ­λιο τό δι­ά­βα­ζε μέ δά­κρυ­α. Μέ δά­κρυ­α σή­κω­νε τά Ἅ­για καί ἔ­κα­νε τήν Εἴ­σο­δο, ἐ­κτός βέ­βαι­α ἀ­πό τίς ἁρ­πα­γές καί τίς θεῖ­ες ὀ­πτα­σί­ες πού εἶ­χε.

Όταν σε προσβάλλει κανένας ή σ’ εξευτελίσει σε κάτι, τότε φυλάξου από τους λογισμούς της οργής, μήπως με τη λύπη σε χωρίσουν από την αγάπη και σε μεταφέρουν στη χώρα του μίσους.  

Αυτή τη φορά με τους δύο κουμπάρους μου που έμπαιναν για πρώτη φορά. Το βράδυ εμφανίζεται ο πνευματικός αρχοντάρης και απευθύνεται προς το μέρος μας λέγοντας: -Ήρθε ο μπόγιας! Μήπως κάποιος από σας θέλει να εξομολογηθεί;