ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΣ

«Ὁ δι­ά­βο­λος δέν μπο­ρεῖ νά θε­ρα­πεύ­ση καμ­μί­α ἀρ­ρώ­στια, π.χ. πάρ­κιν­σον. Μπο­ρεῖ ὅ­μως νά κά­νη κα­λά κά­ποι­ον πού ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια ἔ­χει πά­θει κά­τι». (Π.χ. ὅ­ταν πα­ρα­λύ­ση τό χέ­ρι κά­ποι­ου ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια ὁ δι­ά­βο­λος μπο­ρεῖ νά ἀ­να­στεί­λη τήν ἐ­νέρ­γειά του, καί τό χέ­ρι νά ἀ­πο­κα­τα­στα­θῆ. Καί αὐ­τό νά φα­νῆ σάν θαῦ­μα).

«Ὁ πνευ­μα­τι­κά προ­χω­ρη­μέ­νος ἄν­θρω­πος κα­τα­λα­βαί­νει τίς δι­α­θέ­σεις τῶν ἄλ­λων, ἄν π.χ. θέ­λουν νά τόν ἐκ­με­ταλ­λευ­τοῦν, νά τόν κλέ­ψουν· βά­ζει ὅμως πάν­τα κα­λό λο­γι­σμό, ὅ­τι ὁ ἄλ­λος τό ἔ­χει ἀ­νάγ­κη  καί δέν ὑ­πε­ρα­σπί­ζε­ται τόν ἑ­αυ­τό του. Ὁ ἅ­γιος ἔ­χει μία δι­αί­σθη­ση πού κα­τα­λα­βαί­νει τίς δι­α­θέ­σεις τῶν ἄλ­λων».

Η παγγνωσία, η αναμαρτησία και η εξουσία άφεσης αμαρτιών

«Ὅ,τι εἶ­ναι γιά μί­α μη­χα­νή ἡ βεν­ζί­νη, ἔ­τσι εἶ­ναι καί ἡ καρ­διά γιά τήν πνευ­μα­τι­κή ζω­ή. Ὅ,τι κά­νει ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πό τήν καρ­διά του δέν κου­ρά­ζει. Γι᾿ αὐ­τό σέ ὅ­σους μέ ρω­τᾶ­νε τί νά σπου­δά­σουν, τούς λέ­ω ὅ,τι ἀ­γα­πᾶ­νε. Ἰ­δί­ως με­ρι­κά ἐ­παγ­γέλ­μα­τα, ὅ­πως για­τρός, δά­σκα­λος, θέ­λουν νά τ᾿ ἀ­γα­πᾶ κα­νείς πο­λύ. Καί στήν πνευ­μα­τι­κή ζω­ή, στήν προ­σευ­χή πρέ­πει νά συμ­με­τέ­χη ἡ καρ­διά».

Ονόματα και Χριστολογικοί τίτλοι

«Σέ πολ­λούς πού κοι­νω­νοῦν τα­κτι­κά δέν βλέ­πω με­γά­λη προ­κο­πή. Σή­με­ρα πη­γαί­νει νά μπῆ σ᾿ ἕ­να πρό­γραμ­μα ἡ θεί­α Με­τά­λη­ψη· ὅ­πως δη­λα­δή νη­στεύ­ου­με Δευ­τέ­ρα, Τε­τάρ­τη, Πα­ρα­σκευ­ή, ἔ­τσι τό κά­νουν καί πολ­λοί μέ τήν θεί­α Κοι­νω­νί­α. Πα­λαι­ά στό Κοι­νό­βιο κοι­νω­νο­ύ­σα­με κά­θε ἑ­βδο­μά­δα, καί ἐν­δι­ά­με­σα ὅ­ταν ὑ­πῆρ­χε Δε­σπο­τι­κή ἤ Θε­ο­μη­το­ρι­κή ἑ­ορ­τή ἤ με­γά­λου Ἁ­γί­ου. Πρῶ­τα (τήν προ­η­γο­ύ­με­νη μέ­ρα) παίρ­να­με Με­γά­λο Ἁ­για­σμό μέ νη­στεί­α καί τήν ἄλ­λη μέ­ρα θεί­α Κοι­νω­νί­α».

Ὅ­ταν ἄ­νοι­ξε τά μά­τια του, εἶ­δε τόν Ἅ­γιο καί τό κρε­μα­στό καν­τή­λι στό δω­μά­τιο νά κινῆται συ­νε­χῶς ἀ­πό μό­νο του. Ξύ­πνη­σε καί τήν γυ­ναῖ­κα του, ἔ­κα­ναν προ­σευ­χή καί τό παι­δί τους σώ­θη­κε· ὄντως, ὅ­πως ἔ­μα­θαν ἀρ­γό­τε­ρα, ἐ­κεί­νη τήν ὥ­ρα βρι­σκό­ταν σέ με­γά­λο κίν­δυ­νο.

«Σή­με­ρα ἦρ­θε ἡ ἐ­πο­χή νά πραγ­μα­το­ποι­η­θῆ ἡ προ­φη­τεί­α τοῦ Μ. Ἀν­τω­νί­ου: “Θά ᾿ρθεῖ και­ρός πού οἱ ἄν­θρω­ποι θα τρελ­λα­θοῦν, καί ἄν κά­ποι­ος εἶ­ναι λο­γι­κός, αὐ­τόν οἱ ἄλ­λοι θά τόν λέ­γουν τρελ­λό”, για­τί δέν θά εἶ­ναι σάν κι αὐ­το­ύς».

Ἔ­βλε­πε συ­χνά τόν δι­ά­βο­λο ὀ­φθαλ­μο­φα­νῶς. Τό κελ­λί του γέ­μι­ζε δα­ί­μο­νες. Ἕ­νας πά­νω στό ρά­φι, ἕ­νας κά­τω ἀ­πό τό κρεβ­βά­τι… καί ἦ­ταν ὅ­λοι γυ­μνοί. Τό ἀ­νέ­φε­ρε στόν Γέροντα: «Τί ᾿ναι αὐ­τοί, Γέροντα; Ἔ­ξω χι­ο­νί­ζει, αὐ­τοί ὁ­λό­γυ­μνοι. Δέν κρυ­ώ­νουν; Δέν μέ ἀ­φή­νουν σέ ἡ­συ­χί­α».

«Οἱ εὐ­λα­βεῖς γο­νεῖς πού θέ­λουν τά παι­διά τους νά γί­νουν κα­λό­γε­ροι, νά μήν τά λέ­νε νά γί­νουν κα­λό­γε­ροι, ἀλ­λά νά ζοῦν αὐ­τοί σάν μο­να­χοί. Οὔ­τε νά τά­ζουν τά παι­διά τους στόν Θε­ό νά γί­νουν μο­να­χοί, δι­ό­τι ἄν δέν ἔ­χη τό παι­δί τήν κλί­ση καί γίνη μοναχός, τό­τε θά βα­σα­νί­ζε­ται σέ ὅ­λη του τήν ζω­ή. Σ᾿ αὐ­τή τήν πε­ρί­πτω­ση νά τά δι­α­βά­ση ὁ Ἐ­πί­σκο­πος μία εὐ­χή καί νά μήν γί­νουν μο­να­χοί».

Ο Θεός εὐδοκεῖ, ὥστε σέ κάθε περιοχή στήν πατρίδα μας νά ὑπάρχη καί ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος γιά νά δείχνη μέ τό παράδειγμά του στούς ἄλλους γύρω του, τήν ἀληθινή πίστη.   Γιά παράδειγμα, τά Ἑπτάνησα ἔχουν καί ἀπό ἕναν Ἅγιο ὡς προστάτη τοῦ νησιοῦ τους, ἀλλά καί ἄλλες μεγάλες πόλεις ἀκόμη καί χωριά. Τήν περίοδο ὅπου μάλιστα ἦταν ἀπομονωμένα τά χωριά τῆς πατρίδας μας, ὑπῆρχε τοὐλάχιστον ἕνας εὐλα- βής συγχωριανός τους, ὥστε οἱ ὑπόλοιποι νά εἶναι ἀναπολόγητοι τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. 

Προεῖπε ἀκόμη ἀκριβῶς καί τόν τρόπο τοῦ θανάτου Του, ὅτι δηλαδή θά σταυρωθῆ, ἐνῶ οἱ Ἰουδαῖοι τιμωροῦσαν τούς καταδίκους μέ λιθοβολισμό. «Ἐπε­θύ­μη­σε ὑ­περ­βο­λι­κά νά φά­γη μα­ζί μέ τούς Μα­θη­τές Του τό Πά­σχα αὐ­τό, ἐπει­δή με­τά ἀ­πό αὐ­τό ἀ­κο­λου­θοῦ­σε ὁ Σταυ­ρός. Καί σέ πολ­λές ἄλ­λες πε­ρι­πτώ­σεις προ­λέγει τό πά­θος καί ἐ­πι­θυ­μεῖ νά συμ­βῆ αὐ­τό, καί ἀ­κρι­βῶς γι᾽ αὐ­τό ἔρ­χε­ται»

«Ἕ­νας ἡ­λι­κι­ω­μέ­νος, πού γιά χρό­νια πολ­λά δέν ἀ­να­παύ­ε­ται που­θε­νά, αὐ­τός θά βρεῖ ἀ­νά­παυ­ση, ἄν κοι­τά­ξη τόν ἑ­αυ­τό του καί κά­νη ἐρ­γα­σί­α στόν πα­λαι­ό ἄν­θρω­πο. Δέν θά βρεῖ ἀ­νά­παυ­ση δηλαδή στά ἐξωτερικά μέ τό νά ψάχνη καί νά ἐπισκέπτεται Μοναστήρια. Ἄλ­λο, ἄν κα­νείς εἶ­ναι στίς ἀρ­χές καί ψά­χνη μέ τα­πεί­νω­ση νά βρῆ κά­τι».

Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση – Οἱ λί­γοι ἐ­πι­σκέ­πτες πού ἔ­φθα­ναν ὥς τήν κα­λύ­βη τους, ἔρ­χον­ταν νά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θοῦν στόν πα­πα–Γρη­γό­ρη ὁ ὁ­ποῖ­ος ἤ­δη εἶ­χε φή­μη ἐ­να­ρέ­του καί δι­α­κρι­τι­κοῦ Πνευ­μα­τι­κοῦ. Δι­έ­πρε­ψε ὡς Πνευ­μα­τι­κός καί ἦ­ταν αὐ­στη­ρῶν ἀρ­χῶν.

«Ἄκουσε, παιδί μου, γρήγορα θά φύγης ἀπό ἐκεῖ». Τοῦ εἶπα: «Γιατί θά φύγω; Εἶναι πολύ καλό τό μέρος καί οἱ συγγενεῖς τῆς γυναίκας πού θά πάρω, εἶναι καλοί ἄνθρωποι». Αὐτός πάλι μοῦ εἶπε: «Θά φύγετε, ἐν᾿ ν᾿ ἄρτουν οἱ Καράμανοι (Τοῦρκοι) νά σᾶς διώξουν». Αὐτό ἦταν προφητεία, ἡ ὁποία ἐκπληρώθηκε ἀκριβῶς, διότι πράγματι, μᾶς ἔδιωξε τήν 20ή Ἰουλίου  1974 ἡ βάρβαρη εἰσβολή τοῦ τουρκικοῦ Ἀττίλα.

   «Ἡ βα­σκα­νί­α εἶ­ναι ἕ­νας ζῆ­λος μέ κα­κί­α καί φθό­νο. Πρέ­πει ὁ ζῆ­λος μας νά εἶ­ναι κα­λός χω­ρίς κα­κί­α. Αὐ­τό μπο­ροῦ­με νά τό κα­τα­λα­βαί­νου­με, ὅ­ταν δοῦ­με κά­ποι­ον πού ζη­λεύ­ου­με, (θαυ­μά­ζου­με), καί ἔχη πά­θει κα­κό. Ἄν χα­ροῦ­με, τό­τε ὁ ζῆ­λος μας ἔ­χει κα­κί­α».

Το Τρισσόν Αξίωμα του Χριστού

Μέ τήν ἔμπνευση καί καθοδήγηση τοῦ παπα–Παναῆ, ἔκαναν οἱ χωριανοί τίς «Ἐξελάσεις» ἤ «Ξελάσεις», ὅπως τίς ἔλεγαν. Πήγαιναν καί ὄργωναν ἤ θέριζαν τά χωράφια ἤ τρυγοῦσαν τό ἀμπέλι κάποι- ων ἀνήμπορων καί ἀπέδιδαν τήν σοδειά στούς ἰδιοκτῆτες, χωρίς καμμία ἐπιβάρυνση. Σ᾿ ἄλλες περιπτώσεις, ἀνελάμβανε κάθε οἰκογένεια νά φέρνη ἀπό ἕνα φορτίο ξύλα σέ κάποιους ἀνήμπορους.

«Ἡ ἐ­πο­χή μας εἶ­ναι πο­λύ δύ­σκο­λη. Καί πρέ­πει σή­με­ρα οἱ Χρι­στια­νοί νά κά­νουν πολ­λή ὑ­πο­μο­νή, γιά νά ἔ­χουν με­γά­λο μι­σθό. Πολ­λοί Ἅ­γιοι θά ἐ­πι­θυ­μοῦ­σαν νά ζοῦ­σαν στήν ση­με­ρι­νή ἐ­πο­χή, γιά νἄ­χουν με­γα­λύ­τε­ρο μι­σθό».

Καί ἡ κρίση αὐτή θά μεγαλώνη, ὅσο οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι, καί δέν ἀναφέρομαι μόνο στούς λόγιους, στούς ἀνθρώπους τῶν γραμμάτων καί τῶν τεχνῶν, καί τῆς πολιτικῆς, καί, μέχρι ἑνός βαθμοῦ οἱ ἐκκλησιαστικές καί ἐκπαιδευτικές ἀρχές, ἀδιαφοροῦν γιά τά προβλήματα τῆς κοινωνίας, πού ἔχουν σχέση μέ τίς νεωτεριστικές ἀντιλήψεις τῶν «πολιτισμένων» Εὐρωπαϊκῶν κρατῶν, …

Η μορφή Του, το κάλλος των αρετών Του και οι θεϊκές Του ιδιότητες

   «Κά­πο­τε μοῦ πα­ρου­σι­ά­στη­κε ὁ Σα­τα­νᾶς καί μοῦ εἶ­πε: “Ἐ­γώ εἶ­μαι ὁ Χρι­στός, προ­σκύ­να με”. Τοῦ ἀ­πάν­τη­σα: “Ἐ­γώ τόν Χρι­στό μου πάν­τα τόν προ­σκυ­νῶ. Καί ἄν ἤ­σουν ὁ Χρι­στός, δέν θά μοῦ ζη­τοῦ­σες νά σέ προ­σκυ­νή­σω”».

Στόν παρόντα Α’ τόμο τῆς σειρᾶς περιλαμβάνονται ἕξι τριάδες προσώπων, μεγάλων μορφῶν τοῦ Γένους μας, πού ἔζησαν ἀπό τά χρόνια τῆς Ἐπαναστάσεως μέχρι σήμερα. Εἶναι πολιτικοί καί στρατιωτικοί, ἱστορικοί, λογοτέχνες, ποιητές, ἀγωνιστές ἐναντίον τῶν ξένων ἐπιδράσεων καί Ἅγιοι.

Ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» προσφέρει τὸ παρὸν βιβλίο «Ἀνατομία Οἰκογενειακῶν θεμάτων» ἀπὸ τὴν σειρὰ μὲ τὸν γενικὸ τίτλο: «ΙΑΜΑΤΙΚΑ ΝΑΜΑΤΑ» ὡς […]

Γίνεται μνεία ἀλλά καί λεπτομερής ἀναφορά στούς κύριους ὑπερασπιστές τῆς πόλεως καί στά ἱστορικά δρώμενα πού αὐτοί μετεῖχαν καί τό σημαντικότερο, ὑπάρχουν ἀναλυτικοί χάρτες μέ λεπτομερέστατες καταγραφές καί ἐπεξηγήσεις τῶν θέσεων τῆς Φρουρᾶς τοῦ Μεσολογγίου ἀλλά καί …

Ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη «ἐπέλεξε νὰ προβεῖ στὴν ἔκδοση ἑνὸς βιβλίου γιὰ ἕναν ἥρωα τοῦ 1821, ἑνὸς ἥρωα τῆς Ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας, καὶ μάλιστα τὸν κατ’ ἐξοχὴν ὑπερασπιστὴ τοῦ Μεσολογγίου στὴν περίοδο τῆς Πολιορκίας του. Ὁ καπετάνιος Δημήτρης Μακρῆς συμβολίζει τὸν ἡρωικότερο τῶν ἁγνῶν ἀπελευθερωτῶν, τὸν ἁγνότερο τῶν ἡρώων καὶ τὸν ἀφανέστερο τῶν ἐνδόξων».

Ο Μεσσίας Χριστός

«Γιά τούς δρό­μους στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος, ὁ ἅ­γιος  Νεῖ­λος εἶ­χε προ­φη­τέ­ψει ὅ­τι θἄρ­θη και­ρός πού τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος θά ζω­σθῆ ὅ­λο μέ μία κορ­δέλ­λα πα­νί (δρό­μοι), καί ὅ­τι τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος θά μεί­νει ἀ­πό τόν Ἅ­γιο Παῦ­λο καί πέ­ρα». (Δη­λα­δή μέ­χρι τήν Βί­γλα, δι­ό­τι μό­νο αὐ­τό τό κομ­μά­τι ἔ­μει­νε χω­ρίς δρό­μους).

Κάποτε πού πῆγε στόν ἅγιο Μηνᾶ ξέχασε νά πάρη τό κλειδί μαζί της. Ἔκλαιγε καί προσευχόταν καί ἔλεγε «τί νά κάνω τώρα;». Καί ξαφνικά ἄνοιξε μόνη της ἡ πόρτα. Ἄλ­λη φο­ρά πού πῆ­γε στόν ἅγιο Δη­μή­τριο μέ τήν Μα­ρί­α Κο­λο­κο­τρώ­νη ἄ­κου­σαν ψαλ­μω­δί­ες. Νόμισαν ὅ­τι γί­νε­ται Ἑ­σπε­ρι­νός. Ἀλ­λά δέν ἦ­ταν κα­νε­ίς μέ­σα. Ἡ Μα­ρί­α ἄ­κου­σε μό­νο βή­μα­τα, ἡ κυ­ρα–Γι­αν­νο­ύ­λα εἶ­δε τόν ἅ­γιο Δη­μή­τριο.

Ὁ Γέροντας τοῦ συ­νέ­στη­σε νά δι­α­βά­ση τόν Ἀβ­βᾶ Ἰ­σα­άκ. Τόν δι­ά­βα­ζε καί ἡ ἄ­σκη­σή του ἀ­πέ­κτη­σε πε­ρισ­σό­τε­ρο ζῆ­λο. Ἔ­κα­νε με­τά­νοι­ες καί ὁ­λο­νύ­κτια προ­σευ­χή. Γιά νά μπο­ρῆ νά κρα­τι­έ­ται ὄρ­θιος ἔ­κα­νε κρε­μα­στῆ­ρες ἀ­πό τήν ὀ­ρο­φή τοῦ κελ­λιοῦ ἤ χρη­σι­μο­ποι­οῦ­σε τό κοι­νῶς λε­γό­με­νον «ἀκουμπιστήρι». Στό κε­φά­λι του ἀ­πό τίς πολ­λές με­τά­νοι­ες ἔ­κα­νε κα­ρο­ύ­μπα­λο.

Η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, τιμώντας τη μνήμη των ηρωικών αγωνιστών, προσφέρει στο κοινό έναν ανεκτίμητο εκδοτικό θησαυρό. Ο Εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: βίος διδαχές, επιστολές και προφητείες. Το Μεσολόγγι: χώμα, αίμα και φωτιά Οι Οδηγοί του Νέου Ελληνισμού: πρόσωπα πού ενσάρκωσαν τίς υψηλές άξιες και τα ιδανικά τού Γένους μας.

Τε­λι­κά βρῆ­κε καί τόν τε­νε­κέ μέ τίς λί­ρες. Στε­νο­χω­ρέ­θη­κε, τοῦ ἔδωσε μί­α κλω­τσιά καί γέ­μι­σε ὁ τό­πος λί­ρες. «Πώ, πώ», ἔ­λε­γε, «δι­ά­βο­λος. Γι᾿  αὐ­τό ἔ­κα­ψε τό σπί­τι. Ὅ­ποι­ος θέ­λει ἄς πά­ρη. Ἐ­γώ δέν παίρ­νω τί­πο­τε». Πῆ­ραν ἀ­πό αὐ­τές τίς λί­ρες δύ­ο πα­τέ­ρες οἱ ὁ­ποῖ­οι ἔ­πει­τα ἀρ­ρώ­στη­σαν καί τα­λαι­πω­ρή­θη­καν πο­λύ.

«Ὁ ἄν­θρω­πος πού ἔ­χει τα­πεί­νω­ση, καί νά ξε­κλί­νη κά­πο­τε, τόν σκε­πά­ζει ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ, ἐ­νῶ ὁ ὑ­πε­ρή­φα­νος εἶ­ναι σάν τό χα­λα­σμέ­νο τι­μό­νι πού  πάν­τα βα­δί­ζει στρα­βά, ἤ σάν ἕ­να πρι­ό­νι σι­γι­α­σμέ­νο (τρο­χι­σμέ­νο) ἀ­πό τήν μί­α πλευ­ρά».