ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΣ

Στήν Λει­τουρ­γί­α ἔ­βλε­παν νά ἀλ­λοι­ώ­νε­ται τό πρό­σω­πό του. Τά μά­τια του μέ­σα στό σκο­τά­δι ἦ­ταν πο­λύ φω­τει­νά. Πάν­τα λει­τουρ­γοῦ­σε μέ κα­τά­νυ­ξη καί δά­κρυ­α. Τήν ὥ­ρα τῆς θε­ί­ας Λει­τουρ­γί­ας τό Εὐ­αγ­γέ­λιο τό δι­ά­βα­ζε μέ δά­κρυ­α. Μέ δά­κρυ­α σή­κω­νε τά Ἅ­για καί ἔ­κα­νε τήν Εἴ­σο­δο, ἐ­κτός βέ­βαι­α ἀ­πό τίς ἁρ­πα­γές καί τίς θεῖ­ες ὀ­πτα­σί­ες πού εἶ­χε.

«Νά προ­σέ­χε­τε πο­λύ τίς κι­νή­σεις σας στόν κό­σμο, διό­τι σή­με­ρα πολλοί ὅ­λα τά ἑρ­μη­νεύ­ουν λαν­θα­σμέ­να. Μοῦ εἶ­χαν φέ­ρει ἕ­να φα­κό μέ ἐ­λα­τή­ριο πού φορ­τι­ζό­ταν. Τόν εἶ­χα κά­τω ἀ­πό τό μα­ξι­λά­ρι. Καί εἶ­πε κά­ποι­ος πού τόν εἶ­δε: “Ὁ π. Πα­ΐ­σιος ἔ­χει ὅ­πλο!”».

«Δι­α­φέ­ρει πο­λύ ὁ κό­σμος ἀ­πό τόν μο­να­χι­σμό.  Οἱ κο­σμι­κοί εἶ­ναι ὁ­μό­φω­νοι, ὄ­χι ὅ­μως καί ὁ­μό­τρο­ποι. Μέ­σα στό ἴ­διο σπί­τι ἄλ­λα κά­νει ὁ πα­τέ­ρας, ἄλ­λα ἡ μη­τέ­ρα. Στό Μο­να­στή­ρι εἴ­μα­στε ὁ­μό­φω­νοι καί ὁ­μό­τρο­ποι. Εἴ­μα­στε ἀ­πό δι­α­φο­ρε­τι­κά μέ­ρη, ὅ­μως ἕνας εἶ­ναι ὁ σκο­πός. Τά ἴ­δια φρο­νοῦ­με, τόν ἴ­διο τρό­πο ἀ­γῶ­νος ἔ­χου­με. Πρέ­πει νά νι­ώ­θου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό ἀ­δελ­φοί, δι­ό­τι μᾶς ἑ­νώ­νει ὁ Χρι­στός».

Στὴν κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο ποὺ δι­α­νύ­ο­με τοῦ ἐ­φη­συ­χα­σμοῦ, τῆς λή­θης, τῆς ἀ­δι­α­φο­ρί­ας, τοῦ ἀ­πο­προ­σα­να­το­λι­σμοῦ καὶ τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποι­ή­σε­ως ἡ Ἑ­νω­μέ­νη Ρω­μη­ο­σύ­νη ἐκ­δί­δει τὰ πα­τρι­ω­τι­κὰ – ἡ­ρω­ϊκὰ ποιή­μα­τα τοῦ με­γα­λυ­τέ­ρου ἐ­θνι­κοῦ ποι­η­τοῦ τῆς νε­ω­τέ­ρας ἱ­στο­ρί­ας μας Ἀ­ρι­στο­τέ­λους Βα­λα­ω­ρί­του γιὰ νὰ ἀ­να­θερ­μά­νη τὰ ἁ­γνὰ πα­τρι­ω­τι­κὰ αἰ­σθή­μα­τα τῶν Ἑλ­λή­νων.

«Γιά νά νε­κρω­θῆ ὁ πα­λαιός ἄν­θρω­πος, πρέ­πει νά τόν σκο­τώ­σης. Ὁ πα­λαι­ός ἄν­θρω­πος πρέ­πει νά δε­χθῆ καί «ξυ­λι­ές» καί βρι­σι­ές, νά δε­χθῆ τήν τα­πεί­νω­ση, νά νε­κρώ­ση τόν ἐ­γω­ϊ­σμό, τήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια, τήν ζή­λεια, τό πεῖ­σμα, τό θέ­λη­μα. Ὅ­ταν δε­χθῆ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος, κό­βε­ται τό δέν­δρο τοῦ πα­λαι­οῦ ἀν­θρώ­που. Μέ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος ἔρ­χε­ται ἡ τα­πεί­νω­ση».

«Τα Αγιορειτικά μνημεία της Φύσεως» …. ήτοι τα αιωνόβια εκείνα δένδρα, άτινα συνυπάρχουν απ΄ αιώνων με τους Αθωνίτας μοναστάς και βεβαίως έχουν την ιδικήν των ιστορία εις τον παραδείσιον Ιερόν ημών τόπον. Με τα λόγια αυτά ο Ιβηρίτης μοναχός Γέρων Μάξιμος ξεκινά το προλογικό σημείωμα του έργου του. Ο ίδιος υπήρξε μέλος της Αγιορειτικής Εφορίας Δασών και η ενασχόληση του με την φύση υπήρξε…

Η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, τιμώντας τη μνήμη των ηρωικών αγωνιστών, προσφέρει στο κοινό έναν ανεκτίμητο εκδοτικό θησαυρό. Ο Εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: βίος διδαχές, επιστολές και προφητείες. Το Μεσολόγγι: χώμα, αίμα και φωτιά Οι Οδηγοί του Νέου Ελληνισμού: πρόσωπα πού ενσάρκωσαν τίς υψηλές άξιες και τα ιδανικά τού Γένους μας.

«Ὅ­ταν  ἕ­νας  μο­να­χός δέν  ὑ­πα­κού­η, ἀ­ναγ­κά­ζει τόν πνευ­μα­τι­κό πα­τέ­ρα νά δί­νη «μπά­τσο». Πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας, ὄχι στό χέ­ρι ἀλ­λά στήν καρ­διά. Τό ἴδιο γί­νε­ται καί μέ τόν Θε­ό. Δέν φθά­νουν τά ὅ­σα τρά­βη­ξε γιά μᾶς! Πο­νά­ει ὁ Θε­ός, ὅ­πως πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας πού κτυ­πᾶ τό παι­δί, ἀλ­λά ἀ­φοῦ τόν ἔ­φε­ρε στό Μο­να­στή­ρι τόν μο­να­χό, θά τόν σώ­σει μέ τίς δο­κι­μα­σί­ες. Δέν εἶ­ναι κα­λός τρό­πος, ἀλ­λά ἀ­ναγ­κά­ζε­ται ὁ Θε­ός».

«Ὅ­ταν γε­μί­ζης τό λα­δι­κό, νά πη­γαί­νης μπρο­στά στήν εἰ­κό­να τῆς Πα­να­γί­ας, νά τό σταυ­ρώ­νης καί νά τήν πα­ρα­κα­λᾶς νά τό εὐ­λο­γή­ση», τοῦ εἶ­πε. Ἔ­τσι ἔ­κα­νε πάν­τα ὁ π. Χρυ­σό­στο­μος ὅ­ταν ἔ­παιρ­νε λά­δι, καί ὤ τοῦ θαύ­μα­τος! Τό πεν­το­κά­ρι­κο ἔ­φθα­σε καί πε­ρίσ­σε­ψε.»

Βλέπει ὁ Συμεών τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν σέ ὅραμα νά κάθεται ἐπάνω σέ θρόνο ὑψηλά, ἐνῶ ἐφαίνετο ἕνα φοβερό βῆμα ἔμπροσθέν Του. Ἐκεῖ συνεκεντρώνετο πλῆθος δικαίων καί ἀνοίγετο τό Βιβλίον τῆς Ζωῆς. Ἀκόμη ἀπό τήν Ἀνατολή παρουσιάζετο ὁ παράδεισος, ἐνῶ ἀπό τήν Δύση μία λίμνη πυρός ἡ ὁποία ἔβραζε, συγχρόνως δέ τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἀπό ὑψηλά νά τοῦ λέγη …

  «Δέν πρέ­πει νά μπερ­δεύ­ου­με τό μέ­σον μέ τήν ἐ­νέρ­γεια τοῦ Θε­οῦ. Νά, ἦ­ταν ἕ­νας Γέ­ρον­τας στήν Προ­βά­τα καί εἶ­χε σαρ­κι­κό πό­λε­μο. Ἔ­κα­νε ἄ­σκη­ση, καί γιά ν᾿ ἀ­παλ­λα­γῆ, πῆ­ρε μιά πέ­τρα καί χτυ­ποῦ­σε τό κε­φά­λι του γιά νά τόν ἐ­λε­ή­ση ὁ Θε­ός. Πράγ­μα­τι, ὁ Θε­ός βλέ­πον­τας τόν πο­λύ κό­πο τόν ἐ­λέ­η­σε, ἀλ­λά αὐ­τός κα­τέ­λη­ξε στό συμ­πέ­ρα­σμα ὅ­τι τό χτύ­πη­μα τῆς πέ­τρας στό κε­φά­λι ἀ­παλ­λάσ­σει τόν ἄν­θρω­πο ἀ­πό τούς πο­νη­ρούς λο­γι­σμούς».

Ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» χάριτι Θεοῦ, μὲ πολὺ κόπο καὶ ἀρκετὴ προετοιμασία, ἐκδίδει τὸ Ἑορτοδρόμιον, τὸ ὁποῖο περιέχει πατερικοὺς Λόγους σὲ Δεσποτικὲς καὶ Θεομητορικὲς ἑορτές. Ἀποτελεῖ τὸν πρῶτο τόμο τῆς σειρᾶς Πατερικὸς Ἄμβων καὶ ἀκολουθοῦν περισσότεροι ἀπὸ δέκα παρόμοιοι τόμοι μὲ πατερικοὺς Λόγους στὰ Ἑωθινὰ Εὐαγγέλια, Κυριακοδρόμια μὲ Λόγους στὶς Κυριακὲς ὅλου τοῦ Ἐνιαυτοῦ, Τριωδίου καὶ Πεντηκοσταρίου καὶ Ἑορτοδρόμια Ἁγίων, ποὺ περιέχουν Λόγους Ἁγίων Πατέρων καὶ ἐγκώμια σὲ διάφορους Ἁγίους.

«Σή­με­ρα τό Εὐ­αγ­γέ­λιο τό βά­ζουν στήν ἄ­κρη, τήν πα­ρα­νο­μί­α τήν κά­νουν νό­μο, τήν ἁ­μαρ­τί­α τήν κά­νουν μό­δα. Πά­ει νά δι­α­λυ­θῆ τό πᾶν, ἀλ­λά τόν τε­λευ­ταῖ­ο λό­γο τόν ἔ­χει ὁ Θε­ός».

    “Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ” , ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ‘ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ’, ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΥΣ Παραγγελίες : sales@enromiosini.gr Σύνδεσμος […]

Ἡ γνωριμία μέ ἕναν Ἅγιο ἀποτελεῖ μεγάλη εὐθύνη γι᾿ αὐτόν πού τόν συνάντησε, πού τόν ἀντίκρυσε μέ τά σαρκικά του μάτια, πού τόν ἄκουσε νά μιλάη. Σέ ἐποχές μάλιστα πού ἡ ἁγιότητα δέν συνηθίζεται. Ἔχει εὐθύνη νά μιμηθῆ τόν Ἅγιο, νά ἐφαρμόση ὅσα ἔμαθε, νά κάνη πράξη τό ἀσυνήθιστο, τήν Χριστιανική ζωή μέ συνέπεια.

«Πρῶ­τα πρέ­πει νά κά­νη ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση στόν Πνευ­μα­τι­κό του, νά συμ­φι­λι­ω­θῆ μέ τόν Θεό καί νά τα­κτο­ποι­η­θῆ. Καί τήν ὥ­ρα τῆς προ­σευ­χῆς πού κά­νει μό­νος του πρέ­πει νά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ. Ἄλ­λη ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση αὐ­τή στόν Θε­ό. Νά τα­πει­νω­θῆ στόν Θε­ό, νά πῆ, “Θε­έ μου, εἶ­μαι ἀ­χά­ρι­στος, ἁ­μαρ­τω­λός, ὑ­πο­κρι­τής, αὐ­τό καί κεῖ­νο”. Καί με­τά πού θά με­τα­νοι­ώ­σει καί θά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ στόν Θε­ό, ὕ­στε­ρα ἀρ­χί­ζει νά τα­κτο­ποι­ῆ (δι­ορ­θώ­νη) ὅ­λα τά πά­θη καί ὅ­λες τίς ἀρ­ρώ­στι­ες του (πνευ­μα­τι­κές). Κα­τό­πιν θά πεῖ: “Θε­έ μου, ἐ­γώ τί θά γί­νω; Ἅ­μα δέν βο­η­θή­σης ἐ­σύ, δέν γί­νε­ται τί­πο­τε. Καί τό­τε ἔρ­χε­ται ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ. Θά νι­ώ­σει τέ­τοι­α χα­ρά μέ­σα του, τέ­τοι­α πα­ρη­γο­ριά, πού δέν θά τοῦ κά­νει καρ­διά νά στα­μα­τή­ση τήν προ­σευ­χή».

Ἀγωνίσθηκε ἐναντίον τῶν εἰκονομάχων καὶ ἔκανε πολλὰ θαύματα. Στὴ Θεσσαλονίκη χειροτονήθηκε ἱερέας, ἀλλὰ καὶ ἀσθένησε· γι’ αὐτὸ καὶ μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τοῦ γέροντά του, Συμεών, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καὶ κοιμήθηκε στὶς 20 Νοεμβρίου τοῦ 842

Ὅταν ἀ­γω­νι­ζώ­μα­στε γιά νά νι­κή­σου­με ἕ­να πά­θος καί δέν φεύ­γη, ση­μαί­νει ὅ­τι ἔ­χο­υμε ἐ­γω­ϊ­σμό ἤ κα­τα­κρί­νου­με”.

Στὴ σειρὰ «Συναξάρια γιὰ παιδιὰ»  ἐκδόθηκε ἀπὸ τὴν «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» τὸ δεύτερο βιβλίο, ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Ἀρσένιο τὸν Καππαδόκη μὲ  τίτλο «Ὁ θαυματουργὸς Δάσκαλος».

Ὁ βί­ος τῶν ὁ­σί­ων Πα­τέ­ρων Παύ­λου καί Ἰ­ω­άν­νου, ἄν καί εἶ­ναι σύν­το­μος, εἶ­ναι πο­λύ ἐν­δι­α­φέ­ρων καί θαυ­μα­στός. Μᾶς δεί­χνει ἕ­ναν […]

Ὁ βίος τοῦ Ὁσιομάρτυρος Στεφάνου τοῦ Νέου εἶναι ὁ δεύτερος-μετὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου Πέτρου τῆς Ἀτρώας- τῆς σειρᾶς Ἄγνωστα Συναξάρια ποὺ ἐκδίδει ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη»

Ἡ παροῦσα βιογραφία του ἔχει συνταχθεῖ ἀπὸ τὸν μοναχὸ Πέτρο, τῆς μονῆς τῶν Ἀγαύρων, τοῦ Ὀλύμπου καὶ φαίνεται νὰ ἔχει ὁλοκληρωθεῖ τὸ 847μ.Χ. Σκοπός της, ὅπως σημειώνει ὁ συγγραφέας νὰ γνωρίσουν οἱ ἀναγνῶστες τὴν βιωτὴ τοῦ Ὁσίου, τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες καὶ πολλὰ ἀπὸ τὰ ἔργα του, καὶ νὰ ἀντλήσουν πνευματικὴ ὠφέλεια

«Γιά νά βο­η­θή­σου­με σω­στά τούς ἀν­θρώ­πους νά γί­νουν πνευ­μα­τι­κοί ἄν­θρω­ποι, δέν πρέ­πει νά τούς ἀδι­κοῦ­με. Τούς ἀ­δι­κοῦ­με, ὅ­ταν θέ­λου­με νά τούς κά­νου­με σάν τόν ἑ­αυ­τό μας· ὅ­ταν τούς δί­νου­με νά φᾶ­νε αὐ­τό πού τρῶ­με κι ἐ­μεῖς. Δέν ὑ­πο­λο­γί­ζου­με τήν δι­ά­θε­ση τοῦ ἄλ­λου, τήν δί­ψα, τήν πεῖ­να του».

Ο πα­πα Νι­κό­δη­μος ὁ Πνευ­μα­τι­κός ἀ­πό τό Ἰ­βη­ρί­τι­κο Κελ­λί τῆς Κοι­μή­σε­ως τῆς Πα­να­γί­ας κον­τά στίς Κα­ρυ­ές, τό λε­γό­με­νο τοῦ Καν­τέ­ση, ἐ­ξω­μο­λο­γοῦ­σε πολ­λο­ύς μο­να­χο­ύς καί λα­ϊ­κο­ύς, ἀπό τά παι­διά  τῆς Ἀ­θω­νι­ά­δος μέ­χρι προ­χω­ρη­μέ­νους Ἀ­σκη­τές. Σ᾿ ὅ­λη τήν πε­ρι­ο­χή τῶν Κα­ρυ­ῶν αὐ­τός κατ᾿ ἐ­ξο­χήν εἶ­χε τό ὄ­νο­μα τοῦ Πνευ­μα­τι­κοῦ. Ἀ­νέ­παυ­ε πολ­λές ψυ­χές. Ἦ­ταν ἁ­πλός, τα­πει­νός, εἰ­ρη­νι­κός, ὀ­λι­γο­μί­λη­τος καί πο­λύ ἐ­νά­ρε­τος. Ὅ­ποι­ος κα­θό­ταν καί μι­λοῦ­σε μα­ζί του, αἰ­σθα­νό­ταν με­γά­λη χα­ρά.

Ὁ  βίος  τοῦ  ὁσίου  Πέτρου  τῆς  Ἀτρώας  ἀποτελεῖ  τήν  ἀρχή  μιᾶς  πολύτομης  σειρᾶς  ἀγνώστων  ἤ  ἐλάχιστα γνωστῶν βίων Ἁγίων ἤ  γνωστῶν  μέν  Ἁγίων  ἀλλά  ἀγνώστου  τοῦ  πρωτοτύπου  βίου  τους. 

«Σή­με­ρα ἔρ­χον­ται πολ­λοί νέ­οι μέ ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα. Δέν εἶ­ναι πε­ρί­ερ­γοι, ζη­τοῦν νά βροῦν πα­ρά­δειγ­μα, καί ἐ­μεῖς πρέ­πει νά εἴ­μα­στε ὅ­πως θέ­λει ὁ Θε­ός γιά νά ὠ­φε­λοῦν­ται οἱ ἄλ­λοι πού μᾶς πλη­σιά­ζουν, δι­ό­τι ἀλ­λοι­ῶς θά δώ­σου­με λό­γο καί γι᾿ αὐ­τούς πού μᾶς πλη­σιά­ζουν καί βλά­πτον­ται ἤ δέν ὠ­φε­λοῦν­ται».

Ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι καί ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου ∆αυΐδ στήν Εὔβοια. Πασίγνωστος σήμερα, ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί σ᾽ όλον τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἤδη πρίν ἀπό τήν κοίμησή του εἶχε λάβει θέση Ἁγίου στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ.

Ὁ βίος τοῦ ὁσίου ΕΥΑΡΕΣΤΟΥ εἶναι ὁ ἕκτος κατά σειράν πού ἐκδίδεται ἀπό τήν ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ. Πρόκειται γιά τή ζωή, τούς ἀσκητικούς ἀγῶνες καί τά θαύματα ἑνός ἐλάχιστα γνωστοῦ Ἁγίου.

«Πρέ­πει νά γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ἡ προ­σβο­λή ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια εἶ­ναι τρό­πον τι­νά δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ πρός τόν ἁ­μαρ­τά­νον­τα, γιά νά με­τα­νο­ή­ση, νά  τα­πει­νω­θῆ καί νά σω­θῆ. Ὅ­ταν ὅ­μως ὑ­πάρ­χη τε­λεί­α πό­ρω­ση καί ἀ­με­τα­νο­η­σί­α, τό­τε δέν προ­σβάλ­λε­ται ἀ­πό τόν δι­ά­βο­λο, δι­ό­τι βλέ­πει ὁ Θε­ός τήν τε­λεί­α πό­ρω­σή του».

Ἔ­ζη­σε στόν κό­σμο ὡς μο­να­χός ἁ­γι­ο­ρεί­της. Σάν χα­ρι­τω­μέ­νο ἄν­θος πού με­τα­φυ­τεύ­τη­κε, εὐ­ω­δί­α­σε καί ἀπέ­δω­σε καρ­πούς. Ὠ­φέ­λη­σε πολ­λούς μέ τίς πα­ρα­στα­τι­κές καί ζων­τα­νές δι­η­γή­σεις του, με­ταρ­σί­ω­νε τούς πι­στούς μέ τίς κα­τα­νυ­κτι­κές Λει­τουρ­γί­ες του καί μέ τήν χά­ρη τοῦ ἐμ­πεί­ρου Πνευ­μα­τι­κοῦ ἀ­νε­γέν­νη­σε πολλούς.

“Το Μυστήριον του Χριστού”: Επιμέλεια – παρουσίαση εκπομπής: Κατερίνα Παρμακίδου και Μαργαρίτα Χριστοδούλου

Οἱ ἅγιοι μέ τήν χριστοειδῆ βιοτή τους καί τά ὑπερφυσικά θαύματά τους ἀποτελοῦν μιά ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Ἕνας τέτοιος θεογνώστης καί θεοφάντωρ ἅγιος εἶναι καί ὁ σύγχρονός μας ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Ὅλα τά στοιχεῖα πού περιέχονται στό ἀνά χεῖρας βιβλίο εἶναι Μαρτυρίες πνευματικῶν του τέκνων καί ἄλλων Κληρικῶν, Μοναχῶν, ἐπιστημόνων, οἰκογενειαρχῶν…

Εξουσία αφέσεως αμαρτιών και το Ευαγγέλιο της σωτηρίας