ΝΕΑΝΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ Κ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Ανακάλυψα την πίστη στην πορεία, δεν προέρχομαι απο μια οικογένεια που η θρησκεία έπαιζε σημαντικό ρόλο. Πιστεύω στο Θεό, είμαι σε αυτήν την συχνότητα. Πώς να στο εξηγήσω; Έχεις εσύ έναν φίλο, ας πούμε καινούριο. Δεν πάτε για καφέ; Δεν τον παίρνεις τηλέφωνο; Έτσι κάνω κι εγώ. Πάω στην εκκλησία, ανάβω κεράκι, τα λέμε, μπαίνω στο τελετουργικό, παρακολουθώ όρθρο-εσπερινό. Είναι πολυβιταμίνη, το ιπποφαές μου.

Ἦρθε· καί τήν κούρεψα στό δωμάτιό μου, ὅπου σέ ἕνα τοῖχο εἶχα κολλήσει τήν φωτογραφία τοῦ Γέροντα. Ἐκείνη τήν εἶδε, ἀλλά δέν μοῦ εἶπε τίποτα. Μετά ἀπό λίγες μέρες, μοῦ εἶπε ὁ ἀδερφός μου: “Ξέρεις, ἡ φίλη μου μοῦ εἶπε, πώς τό προηγούμενο βράδυ πρίν ἔρθη σέ ἐσένα, εἶδε στόν ὕπνο της ἕναν Γέροντα…, τόν Γέροντα πού ἔχεις τήν φωτογραφία του στό δωμάτιό σου”.

Ας αρωματιστούμε από αριστεία τιμής, ανδρείας και ηρωισμού, προστρέχοντας σε άνθη μυρίπνοα, ποτισμένα με αίμα, αίμα ελληνικό.  Σε κείμενα όπου λάμπει το μεγαλείο του λαού μας την περίοδο του Έπους του 40.

Ἀπό τό ἄλλο μέρος, ἔγινε αἰτία ὁ πόλεμος νά συνειδητοποιήσω τί εἶναι ὁ ἀγώνας, ὁ ὁμαδικός πλέον καί ὄχι ὁ προσωπικός. Θέλω νά πῶ τί σημαίνει νά μάχεσαι καί σύ. Χωρίς τήν ἐμπειρία αὐτή, πιστεύω δέν θά μοῦ εἶχε ἀνοιχτεῖ ὁ δρόμος γιά τό Ἄξιον Ἐστί.

Παντελὴς Πάπιστας Μαρτυρολογίου Βορείου Ἠπείρου συνέχεια….      Τὸ μαρτυρολόγιο τῆς Βορείου Ἠπείρου εἶναι μακρὺ καὶ δὲν φαίνεται νὰ ἔχει […]

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό τι θα ακολουθήσει αργότερα.» «Ανοησίες», είπε το πρώτο.

“Βαράτε. Είμαι Έλληνας Παπάς. Πεθαίνω για το Χριστό και την Πατρίδα” (π. Ιωακείμ Λιόλιας)

Κυκλοφορεῖ ἕνα κείμενο ποὺ λέει πὼς δὲν πρέπει νὰ ἀναρωτιόμαστε γιατί ὁ Θεὸς μένει σιωπηλὸς τὴν ὥρα τῆς δοκιμασίας, ἀφοῦ κι ὁ δάσκαλος διατηρεῖ τὴ σιωπὴ του κατὰ τὴ διάρκεια ἑνὸς διαγωνίσματος.

Ἤμουν πολύ σκεπτική, ἀλλά τί εἶχα νά χάσω; Ὑπάρχει κάπου ἐκεῖ στήν Ἐκκλησία τους μήπως τό μυστικό, γιατί τόσοι Ἕλληνες εἶναι χαμογελαστοί καί χαρούμενοι ἀκόμα ὅταν περνοῦν μεγάλες θλίψεις; Ξεκίνησα νά γίνωμαι περίεργη.

Ἀναλογίστηκα τὴν ὥρα ποὺ οἱ κάτοικοι ἀπὸ τὸ Βουλιαράτι ἀπέκλειαν συμβολικὰ τὴν ὁδὸ πρὸς τὸ Ἀργυροκάστρο, σὲ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιὰ τὴν ἀλβανικὴ ἀπανθρωπιά.

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι, ἐμεῖς, οἱ νεοέλληνες χριστιανοί, ἔχουμε οὐσιαστικά καταργήσει στήν πράξη, ὅ,τι διδάσκει ἡ Ἁγία Πίστη μας, βρίσκοντας χιλιάδες “προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις” καί διαμορφώνοντας ἔτσι τή δική του “πίστη” ὁ καθένας μας.

Πὼς μπορεῖς καὶ πιστεύεις στὸν Θεὸ χωρὶς νὰ ἔχεις ἐν γνώσει σου ὅλα ὅσα ἀφοροῦν στὴν πίστη;