ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Κείνο που΄λεγε στους Ρωμαίους ο Απόστολος των Εθνών, ο Μέγας Παύλος: «Ουδέ του τρέχοντος, ουδέ του θέλοντος,
αλλά του ελεούντος Θεού…» . Και στην ίδια μεριά, (κάπου πιο πριν ή πιο μετά, που να θυμάμαι;) μας ρωτάει για να αναρωτηθούμε και να το επιβεβαιώσουμε όλο τούτο το σκεφτικό: «Ει ο Θεός μεθ΄ημών, τις καθ΄ημών;»

Βρίσκουμε τὸ ἑστιατόριο. Καὶ ρωτᾶμε τὸ γκαρσόνι ποὺ βρίσκουμε μπροστὰ μας γιὰ τὸ κρυφὸ ἐκκλησάκι. Δὲν ξέρει τίποτα καὶ μᾶς δείχνει τὸν ὑπεύθυνο. Ἐκεῖνος ὅμως ξέρει. Μᾶς ζητᾶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε. Βγαίνουμε στὴ μεγάλη βεράντα ἀριστερὰ καὶ μᾶς δείχνει

Οι μετάνοιες δεν είναι ανθρώπινη, αλλά θεία αποκάλυψη, κι είναι δυστυχής όποιος άνθρωπος δεν έχει ανακαλύψει το μυστήριο που τις περικλείει. Οι δε πολυπράγμονες, όταν τη νύκτα πριν κοιμηθούν, κάνουν τις καθιερωμένες μετάνοιες, κι από τις καθημερινές σκέψεις θα ξεφύγουν και θα ειρηνεύσουν, για να έρθει γρήγορα κι ο ύπνος».

Ὁ ἐλεήμων ἄνθρωπος εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι, ὅταν σταθεῖ εἰς προσευχή, ἡ προσευχή του κινεῖται πρός τόν Θεό, ὁ ὁποῖος τήν δέχεται. Λέει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ: «ἀσκητής ἀνελεήμων, δένδρον ἄκαρπον». Ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν ἔχει ἐλεήμονα διάθεση, εἶναι σάν δέντρο ἄκαρπο.

Ό,τι κι αν έκανε η μάνα για το παιδί της αυτό πήγαινε στα χαμένα. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε να το φέρει στο δρόμο του Θεού, ήτανε άκαρπες. Άσπρο η μάνα, μαύρο ο γιος. Κι όσο έβλεπε να βγαίνουν απ’ τα χέρια της, με την χάρη του Θεού, παιδιά υπέροχα, έξυπνα, χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία, παιδιά περήφανα που την είχανε δασκάλα, και το δικό της το μοναδικό παιδί, που του αφοσιώθηκε ολότελα σαν έμεινε χήρα, να μην αποφασίζει για κάτι, της ερχότανε τρέλα.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: Ένα αληθινό γεγονός που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους στην πόλη Κουιμπίσεβ (σημερινή Σαμάρα) της Σοβιετικής Ρωσίας το έτος 1956.

Όταν, όμως, θα έλθουν αντιμέτωποι με το θάνατο, τότε ποιός θα τους σώσει; Δεν έχεις ακούσει στον πρώτο κίνδυνο που συναντούν, ακόμη και εκείνοι που είναι, η ισχυρίζονται ότι είναι, άπιστοι, ποιόν καλούν σε βοήθεια; Δε φωνάζουν, «Θεέ μου! Παναγία μου!» η κάποιον Άγιο που θεωρούν προστάτη τους;

H εκκλησία του Σατανά αναφέρει σχετικά με το Halloween από την ιστοσελίδα της: Βλέπουμε αυτές τις γιορτές όπως η νύχτα όταν προσπαθεί να φθάσει κάτω από το εσωτερικό και να αγγίξει ο εγκόσμιος λαός το «σκοτάδι» που για τους Σατανιστές είναι ένας καθημερινός τρόπος ύπαρξης. 

Ἀνακάλυψα τὴν πίστη στὴν πορεία, δὲν προέρχομαι ἀπὸ μιὰ οἰκογένεια ποὺ ἠ θρησκεία ἔπαιζε σημαντικὸ ρόλο. Πιστεύω στὸν Θεό, εἶμαι, σὲ αὐτὴν τὴν συχνότητα. Πῶς νὰ στὸ ἐξηγήσω; Ἔχεις ἐσὺ ἕναν φίλο, ἂς ποῦμε, καινούριο. Δὲν πᾶτε γιὰ καφέ; Δὲν τὸν παίρνεις τηλέφωνο; Ἔτσι κάνω κι ἐγώ. Πάω στὴν Ἐκκλησία, ἀνάβω κεράκι, τὰ λέμε, μπαίνω στὸ τελετουργικό, παρακολουθῶ ὄρθρο-ἐσπερινό. Εἶναι πολυβιταμίνη, τὸ ἱπποφαές μου.

Τα θυμάμαι ακόμη τα λόγια του…Κι έτσι έπαψα πια να περιμένω την αναγνώριση και τον καλό λόγο, από τους ανθρώπους που κάποτε ίσως να βοήθησα. Πάντα όμως όταν χρειαζόμουν εγώ βοήθεια, κάποιος άλλος άνθρωπος ήταν εκεί δίπλα μου και με στήριζε, όταν το είχα πραγματικά ανάγκη.

Περίεργος ο ηλικιωμένος κύριος, ρωτά να μάθει τι του έμεινε στο μυαλό και τον ενέπνευσε σε τέτοιο βαθμό ώστε να θέλει να γίνει κι ο ίδιος καθηγητής. Και ο νεαρός του διηγείται την ακόλουθη ιστορία…

Ένας χριστιανός βασανιζόταν συχνά από διάφορες μελλοντικές υποθέσεις.
Ανησυχία του, το τι θα γίνει αύριο, τι θα γίνει μεθαύριο, τι μας περιμένει την επομένη εβδομάδα.
Όλη αυτή η φροντίδα έπνιγε την ψυχή του, πράγμα που τον έκανε πολύ δυστυχή.