Πριν καλά καλά στεγνώσουν τα δάκρυα στα μάτια και προτού καν βγουν τα μαύρα ρούχα… για τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας στον Πόντο και στη Μικρά Ασία, οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους από την ομάδα Πούλιου αλλά και από το παρακείμενο χωριό Πελαργός… την άνοιξη του 1944 αφανίζουν το χωριό, εκτελώντας εν ψυχρώ ή καίγοντας ζωντανούς μέσα στους αχυρώνες 340 κατοίκους
Ήταν έντονη η επιθυμία μου εδώ και πολλά χρόνια και είχα θέσει σκοπό της ζωής μου να μπορέσω κάποια στιγμή να συμμετέχω σε εκδήλωση που θα τιμηθεί η μνήμη του ιερομάρτυρα Επισκόπου Ρωγών και Κοζύλης Ιωσήφ και στα μέρη μας, για τον οποίο άκουγα και διάβαζα ότι είχε μεγάλη θρησκευτική και εθνική δραστηριότητα και ότι θυσιάστηκε κατά την έξοδο του Μεσολογγίου…
Δρ ΓΙΑΝΝΗΣ Κ. ΤΣΕΝΤΟΣ: Τὸ Μεσολόγγι καὶ ἡ ἡρωικὴ ἀντίσταση τῶν ὑπερασπιστῶν του ὑπῆρξαν μιὰ πρόκληση πρὸς τὴν κοινὴ λογική. Δὲν εἶναι μόνο ὁ Ἰμπραὴμ πού, ἐρχόμενος στὸ Μεσολόγγι, ἐξέφρασε εἰρωνικὰ τὴν ἀπορία του, ποὺ ἐπὶ ὀκτὼ μῆνες ὁ Κιουταχὴς δὲν εἶχε καταφέρει νὰ κυριεύσει αὐτὸν τόν «φράκτη», ὅπως τὸν ὀνόμασε.
«Ελευθερία ή θάνατος» – π. Γεώργιος Σχοινάς. Κήρυγμα στον Άγιο Νικόλαο Φιλοπάππου, Δευτέρα 25 Μαρτίου 2024.
Προσεύχου, ηρωικέ Στρατηγέ, να μας λυτρώση ο Θεός από τα δεινά, που μας περιμένουν. Είναι αληθινή τραγωδία να ανταλλάσση κανείς τον Χριστόν, την αιώνια ζωή, τη θέωσή του, με τους δαίμονες και την αιώνια κόλαση, στην οποία οδηγεί η αθεΐα, αφού «αν δεν υπάρχη Θεός, όλα επιτρέπονται»…
Την Δευτέρα, 11 Μαρτίου 2024, η ομάδα της “Ενωμένης Ρωμηοσύνης” Αθήνας πραγματοποίησε εκδήλωση-ομιλία με θέμα: “Κατσαντώνης, το Καμάρι Της Κλεφτουριάς” ενόψει και της Εθνικής Εορτής του Ευαγγελισμού και της ενάρξεως της Επαναστάσεως-Παλιγγενεσίας του 1821. Η ομιλία έλαβε χώρα στα κατάμεστα, από μέλη και φίλους, γραφεία της “Ενωμένης Ρωμηοσύνης” στην Αθήνα…
Η 7η Μαρτίου του 1948 αποτελεί ιστορικό ορόσημο για τα νησιά της Δωδεκανήσου. Είναι η μέρα που τα νησιά μας, τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα της εθνικής ολοκλήρωσης, γίνονται πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού κράτους. Για να φτάσουμε στην Ενσωμάτωση και στην 7η Μαρτίου 1948, χρειάστηκαν αγώνες και θυσίες από τον, επί πολλά χρόνια, σκλαβωμένο δωδεκανησιακό λαό.
Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος, απο την τραγωδία των Ελλήνων της Κύπρου, που μαρτύρησαν στα χέρια των Τούρκων και παραμένει μέχρι και τώρα το νησί “κομμένο στα δυό”! Αυτή τη μνήμη, “ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ” το 4ο Δημοτικό Σχολείο Ξάνθης, που με την πρωτοβουλία των δασκάλων και των μαθητών του, έφτιαξε και παρουσιάζει ένα βίντεο…
Φως σε μια πονεμένη πτυχή της Ιστορίας, εκείνη της πραγματικής «ζωής εν τάφω» των 56.520 Ελλήνων στρατιωτικών αιχμαλώτων της Μικρασιατικής Καταστροφής έριξε ο αείμνηστος Ευστάθιος (Στάθης) Πελαγίδης, ο ομότιμος καθηγητής ιστορίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας που έφυγε τη Δευτέρα από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών…
Ο Σταμάτιος (Στάμος) Κάψας ή καπετάν Χάψας (Κρυοπηγή Χαλκιδικής ; – Βασιλικά Θεσσαλονίκης 1821) ήταν οπλαρχηγός της Ελληνικής επανάστασης του 1821 από τη Χαλκιδική
Είπαν πώς ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη. Πράγματι. Δεν είναι μόνο η φυσική ομορφιά… Δεν είναι μόνο τα μνημεία και η ιστορία της. Ούτε μόνο η υπέροχη γλώσσα της, ο αρχαίος πολιτισμός και η τέχνη της. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που γέννησε ανθρώπους με θέρμη καρδιά, ανθρώπους φιλόξενους και πάνω απ’ όλα ανθρώπους με ΠΙΣΤΗ και ΙΔΑΝΙΚΑ!
Στην είσοδο του χωριού, στο νότια υψώματα του, δεσπόζει ένα επιβλητικό μνημείο, το “Οχυρό” του Εχίνου, το οποίο αποτέλεσε μέρος της λεγόμενης «Γραμμής Μεταξά» κατά μήκος των βορείων συνόρων της χώρας, οχυρά τα οποία κατασκευάστηκαν με σκοπό την άμυνα της Ελλάδας σε περίπτωση εισβολής κατά τον επικείμενο ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο…
Τώρα είναι (επιτέλους) καιρός ν’ αναμνησθούμε ότι ελληνικά χέρια, ελληνικά λεφτά, ελληνική διευθυντική οργάνωση κι ελληνική τεχνογνωσία, κατασκεύασαν (πρίν από 65 χρόνια) ένα μέγιστο τεχνικό έργο: Την οχύρωση των Βορείων Συνόρων της Χώρας, κατασκευασμένη απ’ τον Ελληνικό Στρατό κι απ’ τους Έλληνες Μηχανικούς.
Από τον Μακεδονικό Αγώνα στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Τηλεταινία ιστορικό ντοκιμαντέρ (2011), διάρκειας 54′ :ΕΤ3. Σκηνοθέτης και παραγωγός: Σταμάτης Τσαρουχάς
Υψώθηκε το μεσημέρι της Παρασκευής, παραμονή της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου, η μεγάλη Ελληνική Σημαία στο λιμάνι της Χίου. Η Ελληνική Σημαία έφτασε στο νότιο λιμενοβραχίονα συνοδευόμενη από πομπή των σπουδαστών της ΑΕΝ Μηχανικών Χίου υπό τα εμβατήρια της Φιλαρμονικής του Δήμου Χίου…
Σήμερα γιορτάζουμε για μια Ελλάδα που δεν έσκυψε το κεφάλι, για μια Ελλάδα που προτίμησε να χυθεί ελληνικό αίμα παρά να γίνει σκλάβα! Εορτάζουμε το φρόνημα των τότε Ελλήνων που χάρη σε αυτό είμαστε ελεύθεροι!
Η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου από το 1952 συνεορτάζεται με την Παναγία, την Αγία Σκέπη, όπως η εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου συνεορτάζεται με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Από το τέλος του 9ου αιώνα – αρχές 10ου έως το 1952 η Θεομητορική εορτή της Αγίας Σκέπης εορταζόταν την 1η Οκτωβρίου.
Το Ύψωμα 731 (χαμηλός λόφος – Αλβανία) ευρίσκεται μεταξύ των βορείων ακρωρείων των κορυφογραμμών Γκαρονίν και Τρεμπεσίνας και προστατεύει την είσοδον της κοιλάδας του ποταμού Ντενιτσέ, η οποία δια της αμαξιτής οδού οδηγεί εις την Κλεισούραν…
Οι ιδέες, οι λεγόμενες «διακινούμενες ιδέες» κυριολεκτικά καταλύουν τη δύναμη της ψυχής. Όταν προσβάλλεται η έννοια της πίστεως στον Θεό με τα κηρύγματα του υλισμού και της αθεΐας, όταν η έννοια της πατρίδος προσβάλλεται με το σύνθημα «Κάτω τα σύνορα», όταν καλλιεργείται ένας αμοραλιστικός διεθνισμός με συνθήματα ότι η αγάπη στην πατρίδα είναι «σοβινισμός», «κακοποιός εθνικισμός», «επικίνδυνος ρατσισμός»…
Οβίδες βαρέος πυροβολικού σκάνε μπρός και πίσω από τις ελληνικές θέσεις. Ό,τι οχυρώσεις έχουν ετοιμαστεί τινάζονται στον αέρα. Βλήματα πεδινού πέφτουν σα βροχή. Θραύσματα από όλμους σκορπάνε τον θάνατο. Από τα χαρακώματα τους οι φαντάροι μας αλαλάζουν!
Αὐτὸ τὸ θέμα μᾶς προτρέπει νὰ διερευνήσουμε τὶς πράξεις, ἀλλὰ καὶ νὰ εἰσχωρήσουμε στὰ ἄδυτα τῆς ψυχῆς ἑνὸς ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε ἑκούσια καὶ συνειδητὰ στὴ ζωή του τὴν ὁδὸ τῆς θυσίας καὶ τῆς αὐταπαρνήσεως, ἀρετὲς ἀπόλυτα συμβατὲς μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἰδέα τοῦ ἐθελοντισμοῦ. Αὐτὸ θὰ ἐπιχειρηθεῖ μέσα ἀπὸ ἕνα ἐνδεικτικὰ ἐπιλεγμένο πλαίσιο ὁρισμένων σταθμῶν τῆς ζωῆς του.
Εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου, περίπου 1500 Ελληνοπόντιοι είχαν εγκλωβιστεί στην περιοχή και βρέθηκαν στο έλεος των μαχών, ζητώντας βοήθεια από την Ελληνική Πολιτεία. Η παροχή βοήθειας από ξηράς και αέρος ήταν αδύνατη
Μὲ τὸ κείμενο αὐτὸ ὁ Πατὴρ Παΐσιος ἐξέφραζε τὴν μεγάλη του λύπη, διότι σὲ αὐτὴν τὴν τόσο δύσκολη ἐποχὴ ὁρισμένοι πετοῦσαν «λεκέδες στὸν λευκὸ χιτώνα τοῦ Μακρυγιάννη», ἀντὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὰ λόγια αὐτοῦ τοῦ ἥρωα ποὺ «ἀγωνίστηκε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδος μας ἀπὸ τὸν βάρβαρο τουρκικὸ ζυγό, καὶ στὴν συνέχεια ἀγωνίσθηκε μὲ θεῖον ζῆλο, γιὰ νὰ μὴν ὑποδουλωθοῦμε πνευματικὰ στοὺς Φράγκους
Ἔφθασε ὅμως ἡ νηστεία τῆς Παναγίας, τὸν δεκαπενταύγουστο. Ὁ Τοῦρκος, μόλις κατάλαβε ὅτι ὁ Ἰωάννης δὲν ἤθελε νὰ χαλάσει τὴν νηστεία καὶ νὰ ἀρτυθεῖ, ἀποφάσισε νὰ τὸν κλείσει σ’ ἕνα στάβλο. Ἐκεῖ τὸν κλειδαμπάρωσε γιὰ ὅλο τὸ διάστημα τῶν 15 ἡμερῶν καὶ πότε τὸν κρεμοῦσε καὶ τὸν κάπνιζε μὲ ἄχυρα καὶ πότε τὸν χτυποῦσε μὲ τὸ σπαθὶ τοῦ προσπαθώντας νὰ τὸν κάνει νὰ φάει καὶ νὰ χαλάσει τὴν νηστεία
Τελέστηκε χθες Κυριακή στον Ι.Ν. Αγίας Σοφίας Πατρών, μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της μνήμης των πεσόντων Κυπρίων αδελφών μας, κατά την Τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974, από το σύλλογο Κυπρίων Πάτρας, στο οποίο παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της Ενωμένης Ρωμηοσύνης.
Το Λάλα είναι χωριό της ορεινής Ηλείας στο όρος Φολόη («Λαλαίος» ο κάτοικος του και «Λαλιώτης» ο καταγόμενος από αυτό). Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας το κατοικούσαν εξισλαμισμένοι Αλβανοί, οι οποίοι είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος ολόκληρης της Πελοποννήσου με τη μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη που διέθεταν…
Γιατί να μη βαράνε όλες οι καμπάνες από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και μέχρι τα Γιάννενα και μέχρι τη Ζάκυνθο και δεν ξέρω πού αλλού; Γιατί να μη βαράνε πένθιμα; Από τις αμαρτίες μας έπεσε η Βασιλεύουσα. Τις αμαρτίες των αρχόντων της. Και του λαού της. Είχε συμβεί η μέσα άλωση πρώτα…
«Μεσ’ την Αγια-Σοφιά θα βρεθούμε ξανά, λειτουργία μελλοντική οι Έλληνες μαζί»
Ως ένδειξη πένθους για την άλωση της Πόλης οι Κρητικοί φορούν από τότε το μαύρο κεφαλομάντηλο που τα κρόσσια του συμβολίζουν τα δάκρυά τους για την εθνική συμφορά. Ο Καπετάν Κάρχας ή «Γραμματικός», λαβωμένος βαριά, ζητά να τον αφήσουν στο Άγιο Όρος και αργότερα γίνεται μοναχός με το όνομα Ιερώνυμος…
Πριν την Άλωση της Πόλης μια μεγάλη προδοσία της Πίστης – π.Αυγουστίνος Καντιώτης
Από την τελετή τιμής και μνήμης των πεσόντων και αγνοουμένων της 33ης Μοίρας Καταδρομών την περασμένη Κυριακή. Το ποίημα “Πενταδάχτυλος” του φίλου Αδάμου Περατικού ερμηνευμένο στην ποιητάρικη φωνή της Κύπρου…
(απόσπασμα από προκύρηξη της κυβέρνησης για τον θάνατο του Καραϊσκάκη:) «Ελληνίδες! Μαυροφορέστε για τον υπερασπιστή της τιμής σας. Έλληνες! Φρίξτε και κλαύτε για τον ανδρείο στρατιώτη και καταβρέχοντας την ιερά γη των προγόνων μας με τα καρδιοστάλακτα δάκρυά σας εκδικηθείτε το αίμα του. Ελλάς! Πένθησε τον πολύτιμο Καραϊσκάκη σου.»
Ο Γιαννιάς, ”ο γιος που παπανδρέα”, ο Θρυλικός καπετάνιος της Ηλείας και της Αχαΐας που σκορπούσε τον τρόμο στους Αγαρηνούς. Τόσο τρόμο που από την μανία τους, όταν τον έπιασαν ζωντανό, τον κρέμασαν από μια μελικουκιά στ’ αλώνι του Άη Θανάση και τον άφησαν να κρέμεται για τρεις μέρες μέχρι να σπάσει το δέρμα του και τα κόκκαλά του (1804)…