Η Δερόπολη υπήρξε κατά την αρχαιότητα αποικία του αρχαίου Δωρικού Ελληνικού φύλου των Δρυόπων, από τους οποίους πήρε και το όνομά της στα αρχαία χρόνια Δρυοπίς ή Δρυινούπολις.
Οι Νέοι Μάρτυρες της εκκλησίας του Χριστού πρόσφεραν το είναι τους και το αίμα τους για να γιγαντώσει το αειθαλές δένδρο της ορθοδοξίας και του ελληνισμού.
Το τραγούδι ανασύρθηκε από το πολύτιμο Αρχείο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και μετά από ειδική επεξεργασία ψηφιοποίησης, μεταδόθηκε στις 20/5/2019, από την Ε.ΡΑ. 5 (“Η φωνή της Ελλάδος”), στην εκπομπή “Τα ξωτικά της παράδοσης”, που επιμελείται η Μαρία Κουτσιμπύρη.
Η οικονομία που κάνει κύκλο, ανέθρεψε γενιές και γενιές και κράτησε την Ελλάδα όρθια ανά τους αιώνες. Η διαφύλαξη και η ανάδειξη των αγροτοδιατροφικών μας παραδόσεων αποτελεί χρέος για την προστασία της. Με την παγκοσμιοποίηση που επέρχεται, είναι η άυλη κληρονομιά μας που σταδιακά σβήνει.
Το «Ενθύμιον», ένα λυρικό ντοκιμαντέρ, είναι μια ελεγεία στην Ήπειρο που χάνεται, αλλά και ένας ύμνος στην Ήπειρο που επιβιώνει. Ένα τραγούδι αγάπης για όσους έμειναν κοντά της, για όσους μεταναστεύσανε, για τους μουσικούς της και τη μοναδική της φύση. Στο «Ενθύμιον» μεταφερόμαστε στο Γιρομέρι (ή Γηρομέρι) Θεσπρωτίας τις ημέρες του Πάσχα…
Μητέρα ἂν τὀ βρῆς βαρὺ τὸ γράμμα μου,
εἶναι ποὺ σκύβει ἀπάνω του ὁ Πενταδάχτυλος φορτωμένος Τοῦρκο,
ἂν τὸ βρῆς ἀσήκωτο.
Ένας δεύτερος τύπος φορεσιάς με διάφορες παραλλαγές ανάλογα με την περίσταση όπως καλός ή ψιλός “καπλαμάς”, σπαθάτος, χοντρός και καπλαμάς με τα σκούρα. Συγκεκριμένα είναι ένα ρούχο σαν ρόμπα με πιέτες σε μπλέ σκούρο χρώμα από την έξω μεριά και εκρού από την μέσα, με κόκκινο τελείωμα.
Οι νύφες στην Κάλυμνο πήγαιναν ως δώρο στην πεθερά τους ένα μεγάλο γλυκόψωμο (ξύσμα) που είχαν φτιάξει οι ίδιες.
Απάνω στην τριανταφυλλιά (δημοτικό τραγούδι Μακεδονίας)
Σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο δὲν βρέθηκε, μηδὲ θὰ βρεθεῖ τέχνη ὅμοια μὲ τῆς Ἀνατολῆς, νὰ δίνει τέτοιο πάθος καὶ τέτοιο γλυκὸ παράπονο στὰ πλάσματά της. Ὅποιος ἔχει καρδιὰ θερμή, ἐκεῖνος θὰ μὲ καταλάβει. Καμιὰ τέχνη δὲ μεταχειρίστηκε τόσο ἁπλὰ μέσα καὶ καμιὰ τέχνη δὲν ἔπιασε τέτοια πράματα.
Αν και είμαι ζωγράφος κι όχι μουσικός, ωστόσο έχω γράψει περισσότερα για την εκκλησιαστική μουσική από τη αγιογραφία. Γιατί η μουσική ενεργεί απάνω στην ψυχή πιο δυνατά και πιο άμεσα, παρά η ζωγραφική, επειδή με την μουσική μπορεί να εκφρασθεί, λίγο πολύ, ο κάθε άνθρωπος…
Η μονή του Αγίου Ιωάννη Βαζελώνος αποτελεί την πρώτη μόνη που ιδρύθηκε στον Πόντο, από τους πρώτους Ποντίους χριστιανούς που ζούσαν στα παράλια της Μικράς Ασίας, και θεωρείται ένα από τα αρχαιότερα ελληνικά μοναστήρια. Χτίστηκε μεταξύ του 270-317 μ.Χ.
Τα κείμενα του Κόντογλου – και όχι μόνο του Κόντογλου αλλά και ολόκληρης της «γενιάς του ‘30» – έχουν εξοβελιστεί από τα ελληνικά σχολικά βιβλία. Πιθανώς ως αναχρονιστικά και «κονισαλέα συναξάρια», όπως τα είχε χαρακτηρίσει κάποιος.
«Γέγηθε ὑμῖν ὁ Ἄθως, Κολλυβάδες, Νύμφη δὲ Χριστοῦ νῦν Ἐκκλησία χαίρει», διαβάζουμε στήν Ἀκολουθία τῶν ὁσίων Κολλυβάδων πατέρων τό Σάββατο τῆς Διακαινησίμου, καθώς μέσα στήν ἀναστάσιμη ἀτμόσφαιρα ἑορτάζεται ἡ μνήμη τους.
Άγιε μου Γιώργη των Ρωμηών,
άγιε μου Γιώργη των Ελλήνων, των Γραικών,
άγιε μου Γιώργη των Ορθοδόξων Χριστιανών,
στάθηκες παλληκάρι, βράχος της πίστης
“Οἱ καταφρονεμένοι μ’ ἀγκαλιάσανε, καὶ σὰ βουνὰ καὶ σὰ Θαβὼρ ὑψώθηκαν ἐμπρός μου, οἱ δυνατοί τοῦ κόσμου μὲ κατάτρεξαν,
γονάτισα στὸν ἤσκιο μου τοὺς δυνατούς του κόσμου.”
Οἱ γιορτές της (θρησκείας) εἶναι τόσο ὄμορφες, ἰδιαίτερα τοῦτες τὶς μέρες… Μιὰ πολιτιστικὴ κληρονομιὰ ποὺ ὀμορφαίνει τὴ ζωή μας. Μᾶς εἶναι ἀπαραίτητη καὶ πρέπει νὰ τὴν κρατήσουμε, φίλε μου. Μὰ ὄχι τὸν Θεὸ καὶ τὶς ἐντολές του. Μόνο αὐτὰ τὰ πανέμορφα ἔθιμα. Γιὰ νὰ ζοῦμε καλύτερα τὴ ζωή μας. Να φτιάχνει λίγο η ψυχολογία μας. Να σπάζει η καθημερινή μας ρουτίνα. Αὐτὸ δὲν κυνηγᾶμε ἄλλωστε;…
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ὁ ἀντίδικος διάβολος ἐπινοεῖ τὶς πιὸ ἀπίθανες διαβολὲς γιὰ νὰ συκοφαντήσει Χριστοῦ τὴν Ἀνάσταση καὶ νὰ ταράξει τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν ὥστε νὰ μὴν χαροῦν τὸ πνευματικό, κατανυκτικὸ καὶ συνάμα πανηγυρικὸ κλῖμα τῶν ἡμερῶν τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου…
Κατάπληκτοι ανέγνωμεν εις τα εφημερίδας δήλωσιν, δήθεν εκκλησιαστικής πηγής, καθ’ ην την εσπέραν της Εορτής του Τιμίου Σταυρού λύεται η νηστεία. Η θεωρία αύτη τυγχάνη πάντη αστήρικτος. Εάν τα λεχθέντα είχοντο αληθείας, έπρεπεν η νηστεία να τηρήται από της εσπέρας της προηγουμένης, ίνα έχωμεν άρτιον 24ωρον και ουχί κολοβήν ημέραν. Έπρεπεν ακόμη η νηστεία της Τεσσαρακοστής να λύηται την εσπέραν του Μ. Σαββάτου.
Ο Γιαννιάς, ”ο γιος που παπανδρέα”, ο Θρυλικός καπετάνιος της Ηλείας και της Αχαΐας που σκορπούσε τον τρόμο στους Αγαρηνούς. Τόσο τρόμο που από την μανία τους, όταν τον έπιασαν ζωντανό, τον κρέμασαν από μια μελικουκιά στ’ αλώνι του Άη Θανάση και τον άφησαν να κρέμεται για τρεις μέρες μέχρι να σπάσει το δέρμα του και τα κόκκαλά του (1804)…
Αλλά «μην κρίνετε » λέγει ο Χριστός «ίνα μη κριθήτε», διότι με το μέτρο που κρίνομε θα κριθούμε μια μέρα. Ποιοι είμαστε που θα κρίνωμε; Να κάνωμε προσευχή να φωτίζη ο Θεός τον κάθε άνθρωπο. Όσο μπορούμε να συγχωρούμε
Σε δεύτερη μοίρα δυστυχώς έχει υποβαθμισθεί στη συνείδηση πολλών Χριστιανών το σπουδαιότατο θέμα της νηστείας. Δίνοντας δήθεν σημασία σε πιο «πνευματικά» θέματα, και στο ελαφρά τη καρδία διατυμπανιζόμενο, ότι δεν βλάπτουν τα εισερχόμενα από το στόμα, αλλά τα εξερχόμενα από την καρδιά
Ο εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Ρουμανίας κ. Βασίλειος Μπανέσκου διαβεβαίωσε ότι ύστερα από διάλογο και συζητήσεις με την Κυβέρνηση αποφασίστηκε κατά το Άγιο Πάσχα, οι Ακολουθίες και οι Θείες Λειτουργίες να τελεστούν κανονικά, ακόμα και το βράδυ της Αναστάσεως και μάλιστα την 12 νυκτερινή!
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, ποίημα της Μαρίας Καμά
Με αισθήματα ιερής συγκίνησης τελέσαμε, προ ολίγων ημερών, Τρισάγιο στα Φυλακισμένα Μνήματα, υπέρ αναπαύσεως της ψυχής τού, υπέρ πίστεως και ελευθερίας της Κύπρου ηρωϊκώς αγωνισαμένου και ευκλεώς πεσόντος, υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Αυξεντίου….
Μην περιορίζεσαι μόνο στην εξωτερική ρουτίνα της προετοιμασίας, αλλά επικεντρώσου κυρίως στον εαυτό σου. Στρέψε το βλέμμα σου στο εσωτερικό σου και εξέτασε τους λογισμούς σου, αν συμφωνούν με τον αληθινό λόγο του Κυρίου.
Πριν από ογδόντα χρόνια απεβίωσε ο σημαντικός ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης. Καχεκτικός στο σώμα και φιλάσθενος πολέμησε στην πρώτη γραμμή τους Ιταλούς και δεν άντεξε. Απεβίωσε στις 25 Φεβρουαρίου 1941, σε ηλικία 33 ετών.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953 στις 7 μ.μ. έγινε στην Μονή μας [Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Αίγινας, Μονή Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως] η ανακομιδή του λειψάνου, του ιδρυτού και κτήτορος της Μονής Αγίου Πενταπόλεως Νεκταρίου, προεξάρχοντος και χοροστατούντος του οικείου ημών Μητροπολίτου, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Aιγίvης
Ο Χρήστος Μάστορας μας καθήλωσε με την ανάδειξη εκείνου του νέκταρ που είναι αναθρεμμένος ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός. Το δημοτικό τραγούδι και το κλαρίνο του. Αυτά τα θησαυρίσματα που αντηχούσαν σε χαρές και πανηγύρια, σε γάμους και νίκες, σε όλο το φάσμα της ζωής του…
Ἡ μελοποίησι ἔγινε στὴν βυζαντινή μας μουσική, σὲ ἦχο πλάγιο τοῦ πρώτου, ἔχοντας ὡς ἔμπνευσι τὸν ὡραιότατο πρόλογο «Χαίροις ἀσκητικῶν».
Τα παλιά χρόνια, ήταν συνεχής και αδιάκοπη η προσπάθεια της κάθε αγροτικής οικογένειας να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερα είδη διατροφής, για να μπορέσει να θρέψει την πολυάριθμη φαμίλια της.
Ο Ευγένιος Βούλγαρης μετά τη Λειψία φιλοξενήθηκε κάποιους μήνες στο Βερολίνο από τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄. Αυτός θεωρείτο εκφραστής της πεφωτισμένης δεσποτείας, ήταν φίλος και χορηγός του Βολταίρου και του άρεσε να φιλοξενεί και να συζητεί με διανοούμενους της εποχής του.
Το μικρό νησί των Ψαρών ήδη στα τέλη του 18ου αι. είχε οργανωμένο ναυτικό και αναπτυγμένες εμπορικές επιχειρήσεις. Είναι από τα πρώτα νησιά, που σήκωσαν τη σημαία της επανάστασης και ανέδειξαν ηρωικούς μπουρλοτιέρηδες.
