Παρά την πανδημία, ιδιαίτερα αυξημένο αριθμό επισκεπτών κατέγραψε το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο για το 2020, που κλείνει εκ νέου για νέες εργασίες αναστήλωσης. Τι εκτιμά στο Sputnik κορυφαίος ιστορικός.
Τούς καῖνε τους νεκρούς, γιατί θέλουν οἱ μηδενιστές νὰ τὰ διαλύσουν ὅλα, ἀκόμα καὶ τὸν ἄνθρωπο. Νὰ μή μείνη τίποτε ποὺ νὰ θυμίζη στούς ἀνθρώπους τούς γονεῖς, τούς παπποῦδες, τὴν ζωή τῶν προγόνων τους. Νὰ ξεκόψουν τούς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν παράδοσή τους.
Πόσο διαφορετικὰ θὰ βλέπαμε τὸν συνάνθρωπό μας ἂν τὸν βλέπαμε ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ; Ἂν δοῦμε τὰ ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθὰ ὡς δῶρα τοῦ Θεοῦ ἀποφεύγουμε τὰ δύο ἄκρα: τὴν περιφρόνηση ἢ τὴν ἀπολυτοποίηση καὶ τὴν θεοποίησή τους (π.χ. μόρφωση). Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν δέχονται τὸν κόσμο ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ δὲν ζοῦν μὲ κέντρο τὸν Θεὸ ἀλλὰ τὸ Ἐγώ τους.
Καί μόνον ἡ ἔγερση τοῦ ἐσωτερικοῦ προβληματισμοῦ «τί εἶναι Ρωμηοσύνη» ἀποτελεῖ μία ἀφορμή γιά νά ψάξει κανείς, νά διαβάσει, νά ἀναλογιστεῖ καί ἐν τέλει νά συνειδητοποιήσει. Ἕνας μικρός ἀρωγός στήν προσπάθεια αὐτή ἐλπίζουμε ὅτι θά εἶναι οἱ ἐκδοτικές καί ὄχι μόνον, δραστηριότητες τοῦ Σωματείου μας….
Στίς μεγάλες στιγμές τῆς Ρωμηοσύνης ἀνήκει τό Δημοτικό μας τραγούδι. Μέσα του ζεῖ ἀκέρια ἡ ζωή τοῦ ἔθνους. Βγῆκε ἀπό τά σπλάχνα τοῦ λαοῦ, ἀληθινή ″ἁγιωσύνη τῆς ψυχῆς″ καί ἀφηγεῖται τήν ἱστορία του, τίς χαρές καί τίς λύπες του, τίς ἀντιλήψεις του γιά τήν ζωή καί τόν θάνατο.
Ο δικός μας Άϊ Βασίλης , ο Άγιος Βασίλειος της Ορθοδοξίας, ο Πατέρας της Εκκλησίας και διδάσκαλος της Οικουμένης, τι σχέση μπορεί να έχει με αυτόν της παγκοσμιοποίησης και της Νέας εποχής ;
Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «ἡ κορυφή τῶν κορυφῶν» κατά τόν Κωνσταντῖνο Καβάφη, «ὁ πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων διηγηματογράφων» κατά τόν Νιρβάνα, «ὁ μεγαλύτερος Ἕλλην ποιητής» ὅπως τόν ἀποκαλεῖ ὁ Μαλακάσης, «ἡ μεγάλη μουσική φύση» κατά τόν Σπῦρο Μελᾶ,…
Ὅποιος προσπαθήσει νὰ περιγράψει τὴν ἔννοια τῆς Παράδοσης ἑνὸς λαοῦ, βρίσκεται σὲ δύσκολη θέση. Ὁ ὁρισμός του εἶναι σίγουρα περιγραφικός. Ἡ οὐσία τῆς Παράδοσης ὑπεκφεύγει· μένει μόνο ἡ περιγραφή, οἱ ἐκδηλώσεις, τὰ φαινόμενα…
Ἡ Νέα Τάξη, ἡ λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση, τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει ἐντείνει τὶς προσπάθειές της, ὥστε νὰ μὴν ἀφήσει τίποτα ὄρθιο στὴν Ἑλληνορθόδοξη Ἑλλάδα. Στὸ στόχαστρο ἔχουν μπεῖ ἡ Ὀρθοδοξία, τὸ Ἔθνος, τὸ σχολεῖο καὶ ἡ οἰκογένεια.
Μές’ στοῦ Σταυροῦ τό δειλινό, σιωπᾶ ἡ φύσις ὅλη. Τό λιόγερμα δειλά γυρνᾶ στῆς Ἄνοιξης τήν νύχτα.
Μύρα ‘τοιμάζει ἡ ψυχή, οἱ μενεξέδες χρῶμα. Τά δάκρυα τό ὠσαννά, στόν Γολγοθά προσμένουν.
Η Παρθένος Μαρία Υπέρμαχος, στον αγώνα του στάθηκε πλάι, και της νίκης τα δώρα του χάρισε, ουρανόσταλτη ευλογία, του Χριστού την αδιάλειπτη, καρδιακή, προσευχή και την ειρήνη του Θεού, την Αγία!
Μέσα μόλις σε τρία λεπτά,προσπαθήσαμε να δώσουμε εικόνα σε στίχους και μουσική. Στην μέγιστη προσφορά και το ρόλο της γυναίκας,της μάνας,της κόρης,όταν την χρειάστηκε η πατρίδα μας. Δώσαμε εικόνα και δείξαμε την ομάδα,στα βουνά της Ελλάδας που την προμήθευαν οι γυναίκες,με αγάπη,με όπλα,ρούχα και φαγητό για να αγωνιστούν.
Η Δέσπω, η Μόσχω και οι άλλες ηρωίδες, μαζί με τους άνδρες του Σουλίου, με την αγάπη τους στην Ελευθερία και τη θυσία τους, κατέστησαν πρότυπα για τους υπόλοιπους Έλληνες και απτά παραδείγματα ότι είναι εφικτή η απελευθέρωση της Πατρίδας.
Από αυτούς είναι και οι αμόρφωτοι ρωμηοί, που ντρέπονται, γιατί η θρησκευτική μας μουσική δεν έχει τετραφωνίες, δεν έχει τενόρους και βαρύτονους και μπάσους, δεν έχει κορώνες πρίμο, τέρτσο και σεγκόνο, που είναι πράγματα ευρωπαϊκά. Και βάλθηκαν, οι μωροί, να την επισκευάσουν, να την διορθώσουν, να την μοντερνίσουν.
Βασιλεύουσα Πόλη, δίπλα στον καταγάλανο Βόσπορο, ποιάς άλλης πόλης η δόξα μπορεί ποτέ με τη δική σου να συγκριθεί; Υπήρξες πεδίο μάχης φοβερό μεταξύ πνευματικών αντιπάλων: βλάσφημων αιρετικών και Αγίων του Θεού.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα γεμάτη υπέροχες παραδόσεις, ήθη και έθιμα, που υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ένα από τα παλαιότερα έθιμα της Ελλάδας που σχετίζονται με τη γιορτή του Πάσχα είναι το έθιμο της κυρα – Σαρακοστής
Ὑπάρχει μία λέξη στὸ λεξιλόγιο τῶν Ἑλλήνων, τὸ φιλότιμο, ποὺ δὲν ἔχει ἀντίστοιχη λέξη σὲ καμμία ἄλλη γλώσσα, καὶ ποὺ σὰν λέξη καὶ σὰν ἀρετὴ εἶναι ἑλληνικὴ ἀποκλειστικότητα. Ὅσο καὶ ἂν προσπαθήσει κανεὶς νὰ ἐξηγήσει σ’ ἕναν ἀλλοεθνῆ τί σημαίνει φιλότιμο, δὲν μπορεῖ αὐτὸς νὰ τὸ καταλάβει. Τί εἶναι ὅμως φιλότιμο;
Στίς μεγάλες στιγμές τῆς Ρωμηοσύνης ἀνήκει τό Δημοτικό μας τραγούδι. Μέσα του ζεῖ ἀκέρια ἡ ζωή τοῦ ἔθνους. Βγῆκε ἀπό τά σπλάχνα τοῦ λαοῦ, ἀληθινή ″ἁγιωσύνη τῆς ψυχῆς″ καί ἀφηγεῖται τήν ἱστορία του, τίς χαρές καί τίς λύπες του, τίς ἀντιλήψεις του γιά τήν ζωή καί τόν θάνατο.
Λόγῳ τῆς περιρρέουσας ἀτμόσφαιρας καὶ τῆς σύγχυσης, ποὺ προωθεῖται κυρίως μέσῳ τῶν «μέσων ἐνημέρωσης», περιφρονεῖ βασικὲς ἀρχὲς κυρίως στὸν ἠθικὸ καὶ τὸν πρακτικὸ τομέα. Ἀρνεῖται, γιὰ παράδειγμα, ἐντολὲς ὅπως τὸ «οὐ κλέψεις», τὴν παραδοσιακὴ ἀρχὴ ἀποφυγῆς τῶν προγαμιαίων σχέσεων, τὴ σωματικὴ ἐργασία καὶ λοιπά.
Στὸ γαλάζιο μετάξι, μιὰν ἀνάσταση ἄλλη, τῆς πατρίδας μεγάλη, καρτεροῦμε νὰ ’ρθεῖ· γιὰ μιὰ Ἑλλάδα ὡραία, τρανὴ καὶ σπουδαία, μὲ τὰ προικιά της ἀτόφια, τὰ ἑλληνορθόδοξα ὅλα, ποὺ μὲ χάρη περίσσια, τὰ εὐλογοῦσε ὁ Θεός,
καὶ τὰ στόλιζε ἡ Δόξα.
Ὁ σκοπὸς καί, ὡς ἐκ τούτου, τὸ περιεχόμενο τῆς παρούσας σύντομης μελέτης προέκυψε ἀπὸ δύο βασικές μας διαπιστώσεις στὶς ὁποῖες ὁδηγηθήκαμε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς μακροχρόνιας ἐνασχόλησής μας μὲ τὸ γλωσσικὸ ἰδίωμα τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας μας, τῆς Ἴμβρου καὶ οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν τὰ ἐν λόγῳ ἰδιώματα.
Ὁ Ἰωάννης Πετρώφ (19ος αἰώνας) ὑπῆρξε φιλέλληνας ἀπό τή Μόσχα, πού ἀσχολήθηκε εἰδικά μέ τή συλλογή πλούσιου ὑλικοῦ γιά τόν ἀγώνα τῶν Πανελλήνων κατά τούς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας, ἰδιαίτερα στή Μακεδονία.
η Μαντώ δίδαξε ότι χωρίς την αγάπη στην Πατρίδα και επομένως χωρίς ελευθερία και ανεξαρτησία δεν υπάρχει ούτε αξιοπρέπεια, ούτε αρετή, ούτε ευτυχία επί της γης
Ἀρχαῖα Ἑλληνικά: εἶναι ἐκπαιδευτικὸ πρόβλημα ἢ εἶναι ἀποτέλεσμα πολιτικῶν ἐκπαιδευτικῶν ἀποφάσεων; Ἀπάντηση σὲ αὐτὸ ἔχουμε ὄχι μόνο ἀπὸ τὰ ἀναλυτικὰ προγράμματα σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ διδακτικὰ ἐγχειρίδια, ἡ δὲ δικαιολογία γιὰ τὸν βαθμὸ δυσκολίας τῶν ἀρχαίων γιὰ μᾶς τουλάχιστον τοὺς Ἕλληνες εἶναι ἀβάσιμη, ἀφοῦ διαβάζοντας ἢ μεταφράζοντας τὰ ἀρχαῖα παραμένουμε στὴν ἴδια γλῶσσα, στὴν γλῶσσα ποὺ ζεῖ 2500 χρόνια.
Στην εκπομπή γίνεται αναφορά στην δράση του προεπαναστατικού ήρωα και αναλύεται η λαϊκή ποίηση η οποία μελοποιήθηκε και έχει τίτλο “Του Κατσαντώνη”. Ακούστε την εκπομπή παρακάτω για τον Σαρακατσάνο θρύλο:
Τέσσερις ημέρες απομένουν ως την 101η επέτειο από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου κι οι παραδόσεις του Ποντιακού Ελληνισμού διατηρούνται ζωντανές από τους νέους αλλά και τα μικρά παιδιά.
Παραθέτουμε δείγμα παραγωγής υλικού για εξ αποστάσεως εκπαίδευση από την αποσπασμένη νηπιαγωγό στη Σχολή Σαχέτι, Καραγιάννη Στέλλα.
Ἡ παράδοση εἶναι τό σύνολο τῶν πολιτιστικῶν στοιχείων πού δημιουργήθηκαν στό παρελθόν καί τά ὁποῖα εἴτε μέ τόν γραπτό, εἴτε μέ τόν προφορικό λόγο παραδόθηκαν ἀπό γενιά σέ γενιά, γιά νά φτάσουν στό σήμερα.
Ὁ Διονύσιος Σολωμός ἀπό πολύ νεαρή ἡλικία πίστεψε ὅτι οἱ ποικίλες ἐκφάνσεις τῆς παραδόσεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἔχουν ἀξία καί ὅτι πάνω σ᾿ αὐτές ὀφείλει νά στηριχθῆ ἡ παιδεία καί πνευματική καλλιέργεια τοῦ Γένους του.
Τό 1853, σέ ἡλικία 29 χρονῶν, θά γυρίσει στά Ἑπτάνησα γιά νά ριχτεῖ μέ τά μοῦτρα στούς πολιτικούς ἀγῶνες, πού ἐκείνη τήν ἐποχή εἶναι ἀγῶνες ἐθνικοί, γιατί τό κύριο αἴτημα τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τους ἦταν ἡ ἕνωση μέ τήν ἐλευθερωμένη Ἑλλάδα (21 Μαΐου1864).
Τὸ σπίτι ποὺ ἔχει ἀρχικὸ προορισμὸ νὰ στεγάσει τὴν οἰκογένεια καὶ νὰ πληρώσει τὶς στοιχειώδεις ἀνάγκες τῆς διαβίωσής της, μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς οἰκονομίας καὶ τοῦ κοινωνικοῦ βίου ἀναπτύσσεται καὶ αὐτὸ πέραν τῆς ἐννοίας τοῦ ἀπολύτως ἀπαραίτητου καὶ ἐξελίσσεται πρὸς μία πιὸ σύνθετη μορφή.
Toυ Δ. Αδαμίδη Μια φορά κι’ ένα καιρό ο Άγιος Βασίλης έφτασε σε μια μεγάλη πολιτεία. Κατέβηκε από το […]
Τῆς Παναγιᾶς, νά γίνεται παντοῦ, λαμπρή γιορτή καί Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ νά ζοῦμε οἱ χριστιανοί.