O γερω Νεόφυτος ὁ Ρουμᾶνος ἀπό τήν Λάκκου Σκήτη δέν ἔζησε ἀγωνιστική ζωή καί εἶχε πολλά χρόνια νά κοινωνήση. Ἀρρώστησε καί τόν πῆραν στόν Ἅγιο Παῦλο νά τόν γηροκομήσουν. Ἡ Παναγία τόν οἰκονόμησε. Ἔκανε γενική ἐξομολόγηση καί στό ἑξῆς κοινωνοῦσε τακτικά. Ἔμεινε ἑπτά χρόνια κατάκοιτος στό κρεββάτι, ἡ ἀρρώστια τόν ἔκανε σάν λείψανο, ἀλλά ἔφυγε εἰρηνικά καί ἀναπαύτηκε ἡ ψυχή του.
*
Έλεγε ὁ γερω Νέστορας, μαθητής τοῦ Χατζηγιώργη: «Κανένας ἄνθρωπος ἤ ζῶο ἤ ἀντικείμενο πού θά ἐπαινεθῆ ὑπερβολικά καί θά δεχθῆ τόν ἔπαινο, δέν θἄχει καλό τέλος».
*
Ο γερω Νικηφόρος ὁ Ἁγιοπαυλίτης ἦταν ἀπό τήν Κάρπαθο. Ἦταν τό πρῶτο καλογέρι τοῦ γέροντος Παρθενίου. Ἦταν ἀγωνιστής. Τή νηστεία του δέν τήν χαλοῦσε ποτέ μέχρι τά τελευταῖα του. Στό τέλος εἶχε ἀδυνατήσει, εἶχε γίνει σάν λείψανο. Ἦρθε καί ὁ ἀδελφός του ἐξ ἐγγάμων καί ἔγινε καλόγερος.
Τήν Μεγάλη Τετάρτη πῆγε νά τόν κοινωνήση ὁ ἱερέας καί μετά τοῦ εὐχήθηκε «Καλή Ἀνάσταση». Τόν κοίταξε καί ἀπάντησε: «Δέν νομίζω, παπᾶ. Ἐμένα ὁ Κύριος ἀπόψε θά μέ ἀναπαύσει». Ὁ γηροκόμος τοῦ ἔκανε φιδέ καί ἔβαλε καί λάδι. Ὁ γέρω Νικηφόρος τό κατάλαβε καί δέν ἔφαγε. Ὄντως στήν ἀκολουθία τό πρωΐ ἐκοιμήθη. Εἶχε ἰδιαίτερη εὐκαμψία πού ἔκανε ἐντύπωση στούς πατέρες.
Διαβάστε ΕΔΩ τα προηγούμενα σχετικά άρθρα