Αποφθέγματα από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

   O γε­ρω Νε­ό­φυ­τος ὁ Ρου­μᾶ­νος ἀ­πό τήν Λάκ­κου Σκή­τη δέν ἔ­ζη­σε ἀ­γω­νι­στι­κή ζω­ή καί εἶ­χε πολ­λά χρό­νια νά κοι­νω­νή­ση. Ἀρ­ρώ­στη­σε καί τόν πῆ­ραν στόν Ἅ­γιο Παῦ­λο νά τόν γη­ρο­κο­μή­σουν. Ἡ Πα­να­γί­α τόν οἰ­κο­νό­μη­σε. Ἔ­κα­νε γε­νι­κή ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση καί στό ἑξῆς κοι­νω­νοῦ­σε τα­κτι­κά. Ἔ­μει­νε ἑ­πτά χρό­νια κα­τά­κοι­τος στό κρεβ­βά­τι, ἡ ἀρ­ρώ­στια τόν ἔ­κα­νε σάν λεί­ψα­νο, ἀλ­λά ἔ­φυ­γε εἰ­ρη­νι­κά καί ἀ­να­παύ­τη­κε ἡ ψυ­χή του.

*

­Έλε­γε ὁ γε­ρω Νέστορας, μα­θη­τής τοῦ Χα­τζη­γι­ώρ­γη: «Κα­νέ­νας ἄν­θρω­πος ἤ ζῶ­ο ἤ ἀν­τι­κε­ί­με­νο πού θά ἐ­παι­νε­θῆ ὑ­περ­βο­λι­κά καί θά δε­χθῆ τόν ἔ­παι­νο, δέν θἄ­χει κα­λό τέ­λος».

*

Ο γερω Νι­κη­φό­ρος ὁ Ἁ­γι­ο­παυ­λί­της ἦ­ταν ἀ­πό τήν Κάρ­πα­θο. Ἦ­ταν τό πρῶ­το κα­λο­γέ­ρι τοῦ γέρο­ν­τος Παρ­θε­νί­ου. Ἦ­ταν ἀ­γω­νι­στής. Τή νη­στεί­α του δέν τήν χα­λοῦ­σε πο­τέ μέ­χρι τά τε­λευ­ταῖ­α του. Στό τέ­λος εἶ­χε ἀ­δυ­να­τή­σει, εἶ­χε γί­νει σάν λεί­ψα­νο. Ἦρ­θε καί ὁ ἀ­δελ­φός του ἐξ ἐγ­γάμων καί ἔ­γι­νε κα­λό­γε­ρος.

Τήν Με­γά­λη Τε­τάρ­τη πῆ­γε νά τόν κοι­νω­νή­ση ὁ ἱ­ε­ρέ­ας καί με­τά τοῦ εὐ­χή­θη­κε «Κα­λή Ἀ­νά­στα­ση». Τόν κοί­τα­ξε καί ἀ­πάν­τη­σε: «Δέν νο­μί­ζω, πα­πᾶ. Ἐ­μέ­να ὁ Κύ­ριος ἀ­πό­ψε θά μέ ἀ­να­παύ­σει». Ὁ γη­ρο­κό­μος τοῦ ἔ­κα­νε φι­δέ καί ἔ­βα­λε καί λά­δι. Ὁ γέ­ρω Νι­κη­φό­ρος τό κα­τά­λα­βε καί δέν ἔ­φα­γε. Ὄν­τως στήν ἀ­κο­λου­θί­α τό πρωΐ ἐ­κοι­μή­θη. Εἶ­χε ἰ­δι­αί­τε­ρη εὐ­καμ­ψί­α πού ἔ­κα­νε ἐν­τύ­πω­ση στούς πα­τέ­ρες.

Διαβάστε ΕΔΩ τα προηγούμενα σχετικά άρθρα