Ο γερω–Χριστόδουλος ὁ Κατουνακιώτης, ὁ ὑποτακτικός τοῦ μεγάλου ἡσυχαστοῦ Καλλινίκου, δέν ἀκολούθησε τόν Γέροντά του στήν θεωρητική ζωή, ἀλλά κληρονόμησε τήν πράξη. Τόν μιμήθηκε στήν πρακτική ἀσκητική ζωή. Ἀνάλωσε τήν ζωή του στήν ὑπακοή, γι᾿ αὐτό εἶχε καλό τέλος. Δύο μέρες πρίν κοιμηθῆ εἶπε σέ κάποιον ἐπισκέπτη: «Ζῶ μέ μία ἐλπίδα. Ἡ Παναγία θά βοηθήσει». Καί ἦταν δακρυσμένα τά μάτια του.
Μετά τήν κοίμησή του ὁ παπα–Ἐφραίμ καθώς τοῦ ἔκανε τό συνηθισμένο σαραντάρι κομποσχοίνι εἶχε χαρά μεγάλη καί ἔλεγε: «Βρέ, τόν Χριστόδουλο! Μέσ᾿ τήν χαρά τοῦ παραδείσου εἶναι».
Μερικές συμβουλές τοῦ γέροντος Χριστοδούλου: «Νά μήν παραμελῆτε τά πνευματικά σας. Πάντοτε νά τά κάνετε. Ἐδῶ στό Ἅγιον Ὄρος δέν ἤρθαμε γιά νά ἀλλάξουμε τόν ἀέρα μας∙ ἤρθαμε νά μάθουμε τήν καλογερική. Νά ἔχουμε ἀγάπη μεταξύ μας, νά κάνουμε ὑπακοή. Καλογερική σημαίνει ”εὐλόγη- σον”, ”νἆναι εὐλογημένο”. Ἡ ἐκκοπή τοῦ θελήματος εἶναι μαχαίρι, εἶναι μαρτύριο, ἀλλά ἔτσι πρέπει. Μεγάλο πρᾶγμα εἶναι ν᾿ ἀναπαύση κανείς τόν Γέρον- τά του καί νἄχη τήν εὐχή του. Νά μήν ἀκοῦμε τόν λογισμό μας, ἀλλά τό τί λέει ὁ Γέροντας. Ὑπακοή στόν λογισμό μας εἶναι ὑπακοή στόν διάβολο. Ὑπακοή στόν Γέροντα εἶναι ὑπακοή στόν Χριστό. Νά μήν ἀσχολῆσθε μέ τούς ἄλλους, τί κάνουν καί πῶς ζοῦν. Ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς σας νά εἶναι μπροστά σας. Τόσα χρόνια στό Ἅγιον Ὄρος δέν ἔκανα τίποτα, ἀλλά τοὐλάχιστον φρόντισα νά μήν ἀσχολοῦμαι μέ τούς ἄλλους καί ἔτσι εἶμαι ἀμέριμνος. Νά ἀγαπᾶτε τήν ἡσυχία καί τήν σιωπή. Μετά τό διακόνημα νά πηγαίνετε στό κελλί. Νά διαβάζουμε, νά ἐρευνοῦμε τόν ἑαυτό μας γιά νά ἀνακαλύψουμε τά πάθη μας, καί πάντοτε νά λέμε τήν εὐχή. Ἐμεῖς οἱ καλόγεροι ἔχομε τόσες ἰδιαίτερες εὐλογίες, ἀλλά αὐτές μᾶς κάνουν καί περισςὀτερο ὑπεύθυνους σέ σχέση μέ τούς κοσμικούς. Ὑπάρχει εἰδική κόλαση γιά τούς Ἁγιορεῖτες!».
*
Έἶπε ὁ γερω–Χρύσανθος ἀπό τό Κουτλουμουσιανό Κελλί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου: «Στό Ἅγιον Ὄρος ἦρθα τό 1934 σέ ἡλικία 18 ἐτῶν. Πῆγα στήν Μονή Γρηγορίου. Εὑρῆκα Ἡγούμενο τόν π. Ἀθανάσιο, ἄνθρωπο ἐνάρετο. Μπῆκα μέσα στό Ἡγουμενεῖο, ἔκανα τόν σταυρό μου. “Παιδί μου”, λέει, “ἄνθρωπος εἶμαι καί ᾿γώ”. Στήν Μονή Γρηγορίου ἔμεινα 12 χρόνια. Δόκιμος πού ἤμουν πῆγα μέ τόν διακο–Παχώμιο τόν Γρηγοριάτη στό “Ἄξιόν Ἐστι” νά ἐξομολογηθοῦμε στόν παπα–Γιάννη. Μπῆκα μέσα. “Ἔλα, Γιῶργο”, μοῦ λέει, χωρίς νά μέ ἔχη δεῖ ἄλλη φορά. Ἦταν πολύ ἐνάρετος ὁ Πνευματικός. Κάποτε ὁ ὑποτακτικός του, πού ἦταν δαιμονισμένος, πῆγε νά τόν σκοτώση μέ τό ὅπλο. Πέρασε ἡ σφαῖρα ἀπό τό παράθυρο καί τρύπησε τήν σκούφια τοῦ Πνευματικοῦ, ἀλλά δέν τόν πῆρε στό κεφάλι.
»Πῆγα κάποτε στήν Ἁγία Ἄννα. Ἕνα γεροντάκι 75 χρονῶν δέν εἶχε βγῆ ποτέ ἔξω ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, παπα–Γαβριήλ τό ὄνομά του.
»Μετά ἀπό κεῖ πῆγα στό Κελλί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Μονῆς Κουτλουμουσίου. Ἦταν ἕνα γεροντάκι 85 χρονῶν, τό ὄνομά του Ἀνανίας. Κάθησα 50 χρόνια ἐκεῖ. Ἑπτά Ἡγούμενοι ἄλλαξαν στό Κουτλουμούσι στά χρόνια πού ἤμουν ἐδῶ στό Κελλί. Στό Μοναστήρι ἦταν τότε 35 καλόγεροι. Ἦταν ἕνα γεροντάκι, ὁ γερω–Χαράλαμπος, τυπικάρης, μία ἁγία ψυχή, καί ἄλλοι ἐνάρετοι. Ὁ γερω–Θανάσης, ὁ γερω–Προκόπιος. Τέλος ἦρθα στήν Μονή Κουτλουμουσίου κατάκοιτος, ἄρρωστος».
«Ὁ μοναχός πρέπει νά προσέχη τήν ὑπακοή του, τόν κανόνα του, τή νηστεία του, τήν θεία Κοινωνία· νά σκέφτεται γιά ποιό σκοπό ἦρθε στό Ἅγιον Ὄρος καί ἔγινε μοναχός».
«Ὅταν ὁ μοναχός ἀμελήση τά πνευματικά του, εἶναι σάν τό ψάρι πού τό βγάζεις ἀπό τήν θάλασσα καί ψοφάει».
«Σ᾽ ἕνα Κελλί στήν ἔρημο γίνονταν δαιμονικές ἐνέργειες. Τά πράγματα τοῦ Κελλιοῦ ὁ πειρασμός τά ἔκανε ἄνω–κάτω. Πήγαμε μέ ἕναν Πνευματικό. Διάβασε ἐξορκισμούς ὁ Πνευματικός καί ἔφυγε ἀπό κεῖ ὁ διάβολος».
Διαβάστε ΕΔΩ τα προηγούμενα σχετικά άρθρα