Δημοσιεύσεις ετικέτας «ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ»

Ο εκκλησιάρχης πέρασε την υπόλοιπη ζωή του σ΄ ένα στασίδι απέναντι από την εικόνα θρυνώντας το φοβερό αμάρτημά του και πριν πεθάνει πήρε την συγχώρηση από την ίδια την Παναγία, που του ανάγγειλε όμως, όπως προηγουμένως και στον ηγούμενο, ότι το βλάσφημο χέρι του θα υφίστανταν παραδειγματική τιμωρία μετά θάνατον.

Αυτή η εικόνα της Θεοτόκου ήταν το μόνο αντικείμενο που σώθηκε από μια φοβερή πυρκαϊά, η οποία κατέστρεψε ολόκληρο, ένα μετόχι της μονής στην Κρήτη. Μεταφέρθηκε στη μονή, όπου εξακολουθεί να επιτελεί πολλά θαύματα, όπως μαρτυρείται από τους πατέρες της μονής και τους προσκυνητές.

«Δι­α­φέ­ρει πο­λύ ὁ κό­σμος ἀ­πό τόν μο­να­χι­σμό.  Οἱ κο­σμι­κοί εἶ­ναι ὁ­μό­φω­νοι, ὄ­χι ὅ­μως καί ὁ­μό­τρο­ποι. Μέ­σα στό ἴ­διο σπί­τι ἄλ­λα κά­νει ὁ πα­τέ­ρας, ἄλ­λα ἡ μη­τέ­ρα. Στό Μο­να­στή­ρι εἴ­μα­στε ὁ­μό­φω­νοι καί ὁ­μό­τρο­ποι. Εἴ­μα­στε ἀ­πό δι­α­φο­ρε­τι­κά μέ­ρη, ὅ­μως ἕνας εἶ­ναι ὁ σκο­πός. Τά ἴ­δια φρο­νοῦ­με, τόν ἴ­διο τρό­πο ἀ­γῶ­νος ἔ­χου­με. Πρέ­πει νά νι­ώ­θου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό ἀ­δελ­φοί, δι­ό­τι μᾶς ἑ­νώ­νει ὁ Χρι­στός».

Η αγία αυτή εικόνα χάριτι Θεού άρχισε κάποτε να βλύζει μύρο γι΄ αυτό και από τότε ονομάζεται Μυροβλύτισσα. Ενεργεί πολλά θαύματα σ”  όσους προστρέχουν σ΄ αυτήν με ευλάβεια και επικαλούνται θερμά τη βοήθεια της Αειπαρθένου.

Κατάκοπος, όπως ήταν, αποκοιμήθηκε για λίγο και τότε είδε σε όραμα την Παναγία μέσα από την Αγία Εικόνα της να του λέει, ότι από τώρα και στο εξής το χέρι του θα είναι θεραπευμένο. Ο Αγιος ξύπνησε και είδε πραγματικά, ότι το χέρι του είχε αποκατασταθεί και ήταν υγιές. Από τη χαρά του φρόντισε και έβαλε αργυρό ομοίωμα του χεριού του κάτω από το αριστερό μέρος της Εικόνας της Παναγίας.

«Γιά νά νε­κρω­θῆ ὁ πα­λαιός ἄν­θρω­πος, πρέ­πει νά τόν σκο­τώ­σης. Ὁ πα­λαι­ός ἄν­θρω­πος πρέ­πει νά δε­χθῆ καί «ξυ­λι­ές» καί βρι­σι­ές, νά δε­χθῆ τήν τα­πεί­νω­ση, νά νε­κρώ­ση τόν ἐ­γω­ϊ­σμό, τήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια, τήν ζή­λεια, τό πεῖ­σμα, τό θέ­λη­μα. Ὅ­ταν δε­χθῆ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος, κό­βε­ται τό δέν­δρο τοῦ πα­λαι­οῦ ἀν­θρώ­που. Μέ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος ἔρ­χε­ται ἡ τα­πεί­νω­ση».

Δέσποινα Θεοτόκε, εσύ έχεις τη δύναμη κι εμάς να διασώσεις από τη οργή του Βασιλιά, αλλά και την εικόνα σου από τον καταποντισμό. Τότε πραγματικά έγινε κάτι θαυμαστό. Ή θαυματουργή εικόνα στάθηκε όρθια στα κύματα και κατευθύνθηκε προς τη δύση

Εκεί, όπως αναφέρεται στο ιστορικό της Μονής, «λάμπει ως πολύφωτος σελήνη, σαν άριστος κυβερνήτης και σοφός οικονόμος το διακυβερνά», φυλάσσοντας από κάθε προσβολή και επήρρεια τους ασκομένους σε αυτό οσίους πατέρες, αλλά και όσους προστρέχουν σ εκείνη με πίστη, ζητώντας την βοήθεια της.

«Ὅ­ταν  ἕ­νας  μο­να­χός δέν  ὑ­πα­κού­η, ἀ­ναγ­κά­ζει τόν πνευ­μα­τι­κό πα­τέ­ρα νά δί­νη «μπά­τσο». Πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας, ὄχι στό χέ­ρι ἀλ­λά στήν καρ­διά. Τό ἴδιο γί­νε­ται καί μέ τόν Θε­ό. Δέν φθά­νουν τά ὅ­σα τρά­βη­ξε γιά μᾶς! Πο­νά­ει ὁ Θε­ός, ὅ­πως πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας πού κτυ­πᾶ τό παι­δί, ἀλ­λά ἀ­φοῦ τόν ἔ­φε­ρε στό Μο­να­στή­ρι τόν μο­να­χό, θά τόν σώ­σει μέ τίς δο­κι­μα­σί­ες. Δέν εἶ­ναι κα­λός τρό­πος, ἀλ­λά ἀ­ναγ­κά­ζε­ται ὁ Θε­ός».

Πράγματι μέχρι σήμερα ο μοναχός που είναι επιφορτισμένος με το ανάλογο διακόνημα στην Λαύρα δεν ονομάζεται “οικονόμος”, αλλά “παραοικονόμος”, δηλαδή βοηθός οικονόμου. Η εικόνα, που παριστάνει συνολικά 14 πρόσωπα που έχουν σχέση με τη μονή και την ίδρυσή της, βρίσκεται στην Λιτή αριστερά της κεντρικής εισόδου προς το καθολικό μέσα σε ξύλινο προσκυνητάρι.

  «Δέν πρέ­πει νά μπερ­δεύ­ου­με τό μέ­σον μέ τήν ἐ­νέρ­γεια τοῦ Θε­οῦ. Νά, ἦ­ταν ἕ­νας Γέ­ρον­τας στήν Προ­βά­τα καί εἶ­χε σαρ­κι­κό πό­λε­μο. Ἔ­κα­νε ἄ­σκη­ση, καί γιά ν᾿ ἀ­παλ­λα­γῆ, πῆ­ρε μιά πέ­τρα καί χτυ­ποῦ­σε τό κε­φά­λι του γιά νά τόν ἐ­λε­ή­ση ὁ Θε­ός. Πράγ­μα­τι, ὁ Θε­ός βλέ­πον­τας τόν πο­λύ κό­πο τόν ἐ­λέ­η­σε, ἀλ­λά αὐ­τός κα­τέ­λη­ξε στό συμ­πέ­ρα­σμα ὅ­τι τό χτύ­πη­μα τῆς πέ­τρας στό κε­φά­λι ἀ­παλ­λάσ­σει τόν ἄν­θρω­πο ἀ­πό τούς πο­νη­ρούς λο­γι­σμούς».

Εκεί βρήκε νέους αγνώστους μοναχούς που δεν ήξεραν τίποτα για κρυμμένα κειμήλια. Τότε άνοιξαν το φρεάτιο και βρήκαν τη εικόνα και το Σταυρό όρθια πάνω στο νερό, ενώ η λαμπάδα έκαιγε ακόμη. Η εικόνα αυτή βρίσκεται σήμερα στο σύνθρονο του ιερού βήματος, λέγεται δε και “Κτιτόρισσα”….

«Σή­με­ρα τό Εὐ­αγ­γέ­λιο τό βά­ζουν στήν ἄ­κρη, τήν πα­ρα­νο­μί­α τήν κά­νουν νό­μο, τήν ἁ­μαρ­τί­α τήν κά­νουν μό­δα. Πά­ει νά δι­α­λυ­θῆ τό πᾶν, ἀλ­λά τόν τε­λευ­ταῖ­ο λό­γο τόν ἔ­χει ὁ Θε­ός».

Στ᾿ Ἅγιον Ὄρος πῆγα πολλὲς φορές. Τὴν πρώτη φορὰ κάθησα παραπάνω ἀπὸ δυὸ μῆνες κ᾿ ἔκανα γνωριμία μὲ πολλοὺς πατέρες καὶ λαϊκούς, γιατὶ ὑπάρχουνε ἐκεῖ πέρα καὶ ἀγωγιάτες ἀρβανῖτες, παραγυιοὶ καὶ γεμιτζῆδες ποὺ φορτώνουνε κερεστὲ (ξυλεία) στὰ καράβια.

«Πρῶ­τα πρέ­πει νά κά­νη ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση στόν Πνευ­μα­τι­κό του, νά συμ­φι­λι­ω­θῆ μέ τόν Θεό καί νά τα­κτο­ποι­η­θῆ. Καί τήν ὥ­ρα τῆς προ­σευ­χῆς πού κά­νει μό­νος του πρέ­πει νά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ. Ἄλ­λη ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση αὐ­τή στόν Θε­ό. Νά τα­πει­νω­θῆ στόν Θε­ό, νά πῆ, “Θε­έ μου, εἶ­μαι ἀ­χά­ρι­στος, ἁ­μαρ­τω­λός, ὑ­πο­κρι­τής, αὐ­τό καί κεῖ­νο”. Καί με­τά πού θά με­τα­νοι­ώ­σει καί θά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ στόν Θε­ό, ὕ­στε­ρα ἀρ­χί­ζει νά τα­κτο­ποι­ῆ (δι­ορ­θώ­νη) ὅ­λα τά πά­θη καί ὅ­λες τίς ἀρ­ρώ­στι­ες του (πνευ­μα­τι­κές). Κα­τό­πιν θά πεῖ: “Θε­έ μου, ἐ­γώ τί θά γί­νω; Ἅ­μα δέν βο­η­θή­σης ἐ­σύ, δέν γί­νε­ται τί­πο­τε. Καί τό­τε ἔρ­χε­ται ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ. Θά νι­ώ­σει τέ­τοι­α χα­ρά μέ­σα του, τέ­τοι­α πα­ρη­γο­ριά, πού δέν θά τοῦ κά­νει καρ­διά νά στα­μα­τή­ση τήν προ­σευ­χή».

Η ιστορία της Εικόνας αυτής ξεφεύγει από τη λογική. Έχει σχέση με την εικονομαχία. Επί αυτοκράτορος Θεοφίλου στις πρώτες δεκαετίες του ενάτου αι. η σύζυγος του Συμεών Πατρικίου Βικτωρία, ευσεβής και ενάρετη γυναίκα, είχε στο σπίτι της τη θαυμάσια αυτή Εικόνα. Όμως επειδή οι πολέμιοι των Εικόνων έψαχναν και στα σπίτια για Εικόνες και τις έκαιγαν και τιμωρούσαν και τους κατόχους, η γυναίκα αυτή με λύπη της αναγκάστηκε να την απομακρύνει…..

Η θαυματουργική αυτή Εικόνα της Παναγίας ευρίσκεται σήμερα εις την Ι. Μ. Ξενοφώντος, στο Άγιον Όρος. Μέχρι το 1730 βρισκόταν στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου, το έτος όμως αυτό μυστηριωδώς εξαφανίστηκε από εκεί κεκλεισμένων των θυρών.Οι Πατέρες έψαξαν παντού στο Μοναστήρι, χωρίς να την βρουν πουθενά. Ακούστηκε κατόπιν, ότι βρίσκεται στην Μονήν του Ξενοφώντος. Έστειλαν από το Βατοπαίδι επιτροπή από Πατέρες.

Κάποτε που ήμουν πολύ πνιγμένος από τον πόλεμόν μου αυτόν, πήγα να κοιμηθώ σχεδόν απελπισμένος και εις τον ύπνο μου βλέπω ότι πήγαινα προς το Κυριακόν της Σκήτεως. Όταν βρέθηκα σε κάποιο σημείο στενό, με τείχη δεξιά και αριστερά, αισθάνθηκα φόβον πολύν

Άκουσε τότε την Παναγία να λέει: “Υιέ και Θεέ μου, δίδαξέ τον δούλο σου, πώς να σωθεί” και να απαντά αμέσως ο Χριστός: “Ας αναχωρήσει από τη μονή και ας ησυχάσει μόνος του”. Πράγματι ο όσιος διέπρεψε στον ησυχαστικό βίο και δοξάσθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Η εικόνα που “επήκουσε” τη δέησή του βρίσκεται στο ιερό βήμα του Καθολικού της μονής.

Ὅταν ἀ­γω­νι­ζώ­μα­στε γιά νά νι­κή­σου­με ἕ­να πά­θος καί δέν φεύ­γη, ση­μαί­νει ὅ­τι ἔ­χο­υμε ἐ­γω­ϊ­σμό ἤ κα­τα­κρί­νου­με”.

Όταν κατά το 1822 το Άγιον Όρος κατελήφθηκε από τουρκική φρουρά, ένας στρατιώτης τόλμησε να πυροβολήσει την εικόνα της Θεοτόκου που βρίσκεται εξωτερικά πάνω από την είσοδο της μονής. Η σφαίρα πλήγωσε το δεξιό χέρι της Παναγίας, ενώ ο ιερόσυλος που ήταν ανιψιός του αρχηγού του αποσπάσματος, παραφρόνησε και κρεμάστηκε σε μια ελιά του κήπου που βρίσκεται απέναντι από την είσοδο της μονής. 

«Γιά νά βο­η­θή­σου­με σω­στά τούς ἀν­θρώ­πους νά γί­νουν πνευ­μα­τι­κοί ἄν­θρω­ποι, δέν πρέ­πει νά τούς ἀδι­κοῦ­με. Τούς ἀ­δι­κοῦ­με, ὅ­ταν θέ­λου­με νά τούς κά­νου­με σάν τόν ἑ­αυ­τό μας· ὅ­ταν τούς δί­νου­με νά φᾶ­νε αὐ­τό πού τρῶ­με κι ἐ­μεῖς. Δέν ὑ­πο­λο­γί­ζου­με τήν δι­ά­θε­ση τοῦ ἄλ­λου, τήν δί­ψα, τήν πεῖ­να του».

Η αδιάκοπη ανάδειξη αγίων στο δισχιλιόχρονο διάβα της ιστορίας είναι το μόνιμο θαύμα στην Εκκλησία μας. Κάποιος μεγάλος ασκητής είχε πει πως όταν σταματήσουν να αναδεικνύονται άγιοι θα έρθει και το τέλος του κόσμου. Ο 20ος αιώνας ανάδειξε μια πλειάδα νεοφανών αγίων. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Κάποια στιγμή, εντελώς απροσδόκητα, ο Άγιος Πορφύριος είπε το εξής που μας έκανε μεγάλη εντύπωση: και μετά θα ακούτε στην τηλεόραση: Κλέψανε την κάρτα του Γεράσιμου, πήγανε στην τράπεζα και του σηκώσανε όλα τα λεφτά»!

«Σή­με­ρα ἔρ­χον­ται πολ­λοί νέ­οι μέ ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα. Δέν εἶ­ναι πε­ρί­ερ­γοι, ζη­τοῦν νά βροῦν πα­ρά­δειγ­μα, καί ἐ­μεῖς πρέ­πει νά εἴ­μα­στε ὅ­πως θέ­λει ὁ Θε­ός γιά νά ὠ­φε­λοῦν­ται οἱ ἄλ­λοι πού μᾶς πλη­σιά­ζουν, δι­ό­τι ἀλ­λοι­ῶς θά δώ­σου­με λό­γο καί γι᾿ αὐ­τούς πού μᾶς πλη­σιά­ζουν καί βλά­πτον­ται ἤ δέν ὠ­φε­λοῦν­ται».

«Πρέ­πει νά γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ἡ προ­σβο­λή ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια εἶ­ναι τρό­πον τι­νά δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ πρός τόν ἁ­μαρ­τά­νον­τα, γιά νά με­τα­νο­ή­ση, νά  τα­πει­νω­θῆ καί νά σω­θῆ. Ὅ­ταν ὅ­μως ὑ­πάρ­χη τε­λεί­α πό­ρω­ση καί ἀ­με­τα­νο­η­σί­α, τό­τε δέν προ­σβάλ­λε­ται ἀ­πό τόν δι­ά­βο­λο, δι­ό­τι βλέ­πει ὁ Θε­ός τήν τε­λεί­α πό­ρω­σή του».

«Οἱ ἄν­θρω­ποι οἱ φτω­χοί, πού στε­ροῦν­ται καί δέν ἔ­χουν νά φᾶ­νε, ἄν δέν γογ­γύ­ζουν, θά ᾿χουν ἴ­σο μι­σθό μέ τούς ἀ­σκη­τές πού ἀ­σκη­τεύ­ουν στόν Ἄ­θω­να ἤ στά Κελ­λιά τους. Δι­ό­τι αὐ­τοί κά­νουν τήν ἄ­σκη­ση μέ τήν θέ­λη­σή τους καί αὐ­τό ἐ­λα­φρύ­νει πο­λύ τόν κό­πο τους. Ἐ­γώ, ἄς ὑ­πο­θέ­σου­με, καί ἄν κά­νω κά­τι, τό κά­νω μέ τήν θέ­λη­σή μου καί αὐ­τό μέ κά­νει νά μήν κα­τα­λα­βαί­νω κα­λά κα­λά τήν δυ­σκο­λί­α. Ἐ­νῶ αὐ­τοί οἱ κα­κό­μοι­ροι πει­νοῦν, χω­ρίς νά τό θέ­λουν, γι᾿ αὐ­τό καί ὑ­πο­φέ­ρουν (δυ­σκο­λε­ύ­ον­ται) πο­λύ. Γι᾿ αὐ­τό ὁ Θε­ός μπο­ρεῖ νά τούς δώ­ση καί πε­ρισ­σό­τε­ρο μι­σθό ἀ­πό τούς ἀ­σκη­τές».

Η αγάπη του Παπα-Φιλάρετου, του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου στο Άγιον Όρος δεν περιοριζόταν μόνο στους ανθρώπους. Απλωνόταν πιο πέρα, στα άψυχα στα ζώα, στην φύση.

«Εἶ­ναι πο­λύ λυ­πη­ρό τό ὅ­τι  με­ρι­κοί  Ἡ­γού­με­νοι κα­τήν­τη­σαν δι­ευ­θυν­τές ἐρ­γο­στα­σί­ων. Ἔ­χουν ἄγ­χος καί ἀ­γω­νί­α, γιά νά γί­νουν οἱ δου­λει­ές τους. Ἐ­δῶ δέν ἤρ­θα­με γιά τέ­τοι­α πράγ­μα­τα. Ἄς μήν ξε­χνᾶ­με τόν σκο­πό μας. Πῆ­γα καί ἐ­γώ σέ ἕ­να Μο­να­στή­ρι. Εἶ­δα τόν Ἡ­γού­με­νο νά γυ­ρί­ζη μέσ᾿ τό Μο­να­στή­ρι νά δῆ, ἄν γί­νων­ται κα­λά τά δι­α­κο­νή­μα­τα. Ἀν­τί νά κά­νη κομ­πο­σχο­ί­νι στό κελ­λί του γιά τά παι­διά του, χά­νει τόν και­ρό του γιά ἀ­σή­μαν­τα πράγ­μα­τα».

«Ὅ­ταν κλεί­σουν τά σαρ­κι­κά μά­τια καί ἀ­νοί­ξουν τά μά­τια τῆς ψυ­χῆς, θά δοῦ­με πράγ­μα­τα πού θά μᾶς ἐκ­πλή­ξουν. Στήν ἄλ­λη ζω­ή θά δοῦ­με πολ­λές ἐκ­πλή­ξεις».

Βιντεοταινία για την Ιερά Μονή Καρακάλλου Αγίου Όρους

«Τα­πε­ί­νω­ση ἔ­χει αὐ­τός πού ὅ,τι κα­λό κά­νει, τό ξε­χνᾶ ἀ­μέ­σως καί τό πα­ρα­μι­κρό κα­λό πού τοῦ κά­νουν τό θε­ω­ρεῖ πο­λύ με­γά­λο καί νι­ώ­θει εὐ­γνω­μο­σύ­νη».

«Ὁ δι­ά­βο­λος δέν μπο­ρεῖ νά θε­ρα­πεύ­ση καμ­μί­α ἀρ­ρώ­στια, π.χ. πάρ­κιν­σον. Μπο­ρεῖ ὅ­μως νά κά­νη κα­λά κά­ποι­ον πού ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια ἔ­χει πά­θει κά­τι». (Π.χ. ὅ­ταν πα­ρα­λύ­ση τό χέ­ρι κά­ποι­ου ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια ὁ δι­ά­βο­λος μπο­ρεῖ νά ἀ­να­στεί­λη τήν ἐ­νέρ­γειά του, καί τό χέ­ρι νά ἀ­πο­κα­τα­στα­θῆ. Καί αὐ­τό νά φα­νῆ σάν θαῦ­μα).