«Κάποιος Πνευματικός, μέ φήμη ἁγίου, ἀλλά ἐπιεικέστατος στό θέμα τῆς θείας Κοινωνίας, μέ προβλημάτισε, καί ρώτησα τόν Γέροντα. “Ἄκου, τέκνον μου. Κάποτε, ἕνας νέος ἔκανε μία ἁμαρτία μεγάλη καί ἐξομολογεῖτο εἰς τόν Πνευματικόν κι ἐκεῖνος τοῦ ἐπέτρεπε νά κοινωνῆ. Τελικά τό παιδίον ἀπέθανε καί πῆγε στήν κόλαση! Καί παρουσιάζεται μίαν ἡμέρα εἰς τόν Πνευματικόν καί τοῦ λέγει, “ἐξ αἰτίας σου πῆγα στήν κόλαση, διά τοῦτο ἦρθα νά πάρω κι ἐσένα”. Κι ὁ Πνευματικός ἀπέθανε καί πῆγε στήν κόλαση κι αὐτός. Γι᾽ αὐτό λέγω, τέκνον μου, πρέπει νά προσέχωμε σέ τί Πνευματικούς πᾶμε.