Δημοσιεύσεις ετικέτας «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ»

 «Νά μήν ἀ­να­φέ­ρου­με κα­θό­λου τό ὄ­νο­μα τοῦ πει­ρα­σμοῦ. Σ᾿ ἕ­ναν Γέ­ρον­τα ἑ­κα­τόν χρό­νων ἐμ­φα­νί­στη­κε ὁ δι­ά­βο­λος, γιά ψύλ­λου πή­δη­μα, για­τί εἶ­πε: “Βρέ τόν πει­ρα­σμό”, καί τόν ρώ­τη­σε ὁ πει­ρα­σμός “­τί θέ­λεις”­, καί ἐ­κεῖ­νος ἔ­πα­θε σόκ».

 «Ἀν­δρι­σμός εἶ­ναι νά ἔ­χη κα­νείς παλ­λη­κα­ριά μέ­σα του. Ὅ­σοι ἀ­να­δεί­χθη­καν με­γά­λοι (ἥ­ρω­ες κ.λπ.), εἶ­χαν με­γά­λη καρ­διά, ἦ­ταν παλ­λη­κά­ρια. Ἀν­δρι­σμός εἶ­ναι νά δί­νε­σαι ὁ­λό­κλη­ρος μέ ἐμ­πι­στο­σύ­νη στόν  Θεό­. Ἄν σοῦ πῆ μία κου­βέν­τα ὁ ἄλ­λος, δέν πει­ρά­ζει. Νά σκε­φτῆς: ”Ἐ­γώ πό­σες φο­ρές ἔ­σφα­λα;”. Εἶ­ναι παλ­λη­κα­ριά νά ση­κώ­νης ὅ,τι σοῦ λέ­νε. Αὐ­τός πού ἔχει ἀν­δρι­σμό, ἔ­χει καί ἀ­γά­πη καί ὁ Θε­ός τό ὑ­πο­λο­γί­ζει. Ὁ ἀν­δρι­σμός δέν εἶ­ναι βαρ­βα­ρό­τη­τα ἀλ­λά λε­βεν­τιά. Λε­βεν­τιά καί ὄ­χι κα­κο­μοι­ριά».

 «Μοὔ­λε­γε ἕ­νας κο­σμι­κός: “Ἐ­σεῖς οἱ κα­λό­γε­ροι οὔ­τε παι­διά κά­νε­τε οὔ­τε τί­πο­τε”. Καί τοῦ λέ­ω: Εὐ­λο­γη­μέ­νε, πό­σα παι­διά μπο­ρεῖς νά κά­νης ἐ­σύ; Δέ­κα, ἂς εἶ­ναι εἴ­κο­σι, ἂς εἶ­ναι τριά­ντα. Ὁ κα­λό­γε­ρος μπο­ρεῖ (μέ τήν προ­σευ­χή του) νά κά­νη 500 καί 5.000. Ἀκό­μα προ­σεύ­χε­ται γιά τά δι­κά σου παι­διά καί γιά νά μπο­ροῦν νά κά­νουν παι­διά ὅ­σα ἀν­δρό­γυ­να δυ­σκο­λε­ύ­ον­ται, νά, ὅ­πως ὁ ἅ­γιος Ἀρ­σέ­νιος».

«Τόν π. Πορ­φύ­ριο τόν ἔ­χω δεῖ δύο τρεῖς φο­ρές. Σέ πολ­λούς πε­ρι­έ­γρα­ψε τό σπί­τι καί τό χω­ριό τους. Σέ ἄλ­λους ἀ­πε­κά­λυ­ψε ποῦ ὑ­πάρ­χει νε­ρό καί ἔ­σκα­ψαν καί τό βρῆ­καν. Σέ ἕ­ναν μέ τρί­α πτυ­χί­α τοῦ εἶ­πε ὅ­λα τά προ­βλή­μα­τα πού εἶ­χε καί τόν βο­ή­θη­σε πο­λύ, ἐ­νῶ ἄλ­λοι Πνευ­μα­τι­κοί δέν μπό­ρε­σαν νά τόν βο­η­θή­σουν. Κά­πο­τε περ­νών­τας ἀ­πό ἕ­να μέ­ρος, ὅ­που ἔ­σκα­βε μί­α μπουλ­ντό­ζα, εἶ­πε: “Προ­σέξ­τε, μέ­σα στό χῶ­μα εἶ­ναι ἕ­νας Σταυ­ρός. Προ­σέξ­τε νά μήν τόν σπά­σε­τε”».

«Ἦρ­θε πα­λαιά στῶν Ἰ­βή­ρων ἕ­νας νέ­ος ἄν­θρω­πος γιά μο­να­χός. Ἦ­ταν 35 ἐ­τῶν. Αὐ­τός εἶ­χε πά­ει στήν Ἀ­με­ρι­κή 18 ἐ­τῶν καί σάν παι­δί πού ἦ­ταν, βρῆ­κε ἐ­λευ­θε­ρί­α καί λε­φτά· ἔτσι ὅ­λη νύ­χτα γλεν­τοῦ­σε. Ὅ­σα λε­φτά ἔ­βγα­ζε, τά σπα­τα­λοῦ­σε στίς γυ­ναῖ­κες. Ὅ­ταν ὅ­μως ἔ­γι­νε 35 χρό­νων, ἀ­πο­γο­η­τεύ­τη­κε καί σκέ­φθη­κε: “Τί κά­νω; Μία τέ­τοι­α ζω­ή πού ζῶ ἐ­γώ, τήν ζῆ καί ἕ­να κτῆ­νος.

«Κάποιος μο­να­χός φεύ­γει γιά εἴ­κο­σι μέ­ρες ἀπ᾿ τό Μο­να­στή­ρι του (ἰ­δι­όρ­ρυθ­μο) καί λέ­ει ὅ­τι θά πά­ει Θεσ­σα­λο­νί­κη. Ἀλ­λά αὐ­τός πη­γαί­νει σ᾿ ἕ­να πα­λαι­ό κα­μί­νι, κό­βει δύ­ο κλα­διά γιά σκε­πή καί κά­θε­ται μέ­σα εἴ­κο­σι μέ­ρες τρώ­γον­τας πα­ξι­μά­δι καί πί­νον­τας νε­ρό».

«Κα­λύ­τε­ρα σπά­τα­λος πα­ρά φι­λάρ­γυ­ρος. Μέ τήν οἰ­κο­νο­μί­α θά πέ­σω ἔ­ξω. Γιά νά μοῦ φθά­σουν τά λου­κού­μια πού κερ­νοῦ­σα στόν κό­σμο, τά ἔ­κο­βα στά δύ­ο. Ἔ, τό­τε τά λου­κού­μια δέν μοῦ ἔ­φθα­ναν πο­τέ. Ὅ­ταν ἄρ­χι­σα νά πα­ρα­κα­λῶ τούς ἀν­θρώ­πους νά πά­ρουν καί δεύ­τε­ρο λου­κού­μι, ἔ, τό­τε εἶ­χα πε­ρίσ­σευ­μα ἀ­πό λου­κού­μια. Ὁ οἰ­κο­γε­νειά­ρχης ὅ­μως ἔ­χει ὑπο­χρέ­ω­ση χω­ρίς ἀ­γω­νί­α νά κά­νη οἰ­κο­νο­μί­ες γιά νά βο­η­θή­ση τά παι­διά του».

«Τήν   δι­ά­κρι­ση  τήν  ἀ­πο­κτοῦ­με  τε­λευ­τα­ί­α.  Ἡ  δι­ά­κρι­ση εἶ­ναι ἡ κο­ρω­νί­δα τῶν ἀ­ρε­τῶν· εἶ­ναι τό στε­φά­νι πού προ­σφέ­ρει ὁ Θε­ός στούς ἀ­γω­νι­στές στό τέ­λος τῶν ἀ­γώ­νων. Ἐ­μεῖς νά προ­σπα­θοῦ­με νά ζοῦ­με σύμ­φω­να μέ τίς ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ, καί Ἐ­κεῖ­νος θά μᾶς δώ­σει ὅ,τι μᾶς χρει­ά­ζε­ται γιά τήν σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς μας».

«Ἐ­νῶ στήν πνευ­μα­τι­κή ζωή προ­σπα­θεῖ κα­νε­ίς νά δῆ ὅ­λη τήν βρω­μιά πού ὑ­πάρ­χει μέ­σα του, στήν κο­σμι­κή ζωή προ­σπα­θοῦν νά τήν κα­λύ­ψουν μέ τό νά θέ­λουν νά φα­ί­νε­ται κα­λός ὁ ἐ­ξω­τε­ρι­κός ἄν­θρω­πος. Φτι­ά­χνουν κα­λο­ύ­πια ἐ­ξω­τε­ρι­κῆς συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς, πού γί­νον­ται μο­νω­τι­κό ὑ­λι­κό, τοῖ­χος, καί δέν ἔρ­χε­ται μέ­σα ἡ θε­ί­α Χάρις».

«Μέ τήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια, τόν ἐ­γω­ϊ­σμό εἶ­ναι εὔ­κο­λο νά πά­θη ζη­μιά κα­νείς. Βλέ­πεις ἀ­κό­μη καί στά φί­δια. Τήν ὀ­χιά εὔ­κο­λα τήν σκο­τώ­νεις. Ἐ­πει­δή ἔ­χει δη­λη­τή­ριο, ἔ­χει αὐ­το­πε­ποί­θη­ση· εἶ­ναι σί­γου­ρη γιά τόν ἑ­αυ­τό της κά­θε­ται ἐ­κεῖ, ση­κώ­νει τό κε­φά­λι, κου­νᾶ τήν γλῶσ­σα σάν ψα­λί­δι καί προ­κα­λεῖ. Ἔτσι προ­λα­βαί­νεις, πᾶς παίρ­νεις πέ­τρα καί τήν σκο­τώ­νεις. Ἐνῶ τά ἄλ­λα φί­δια, μό­λις τά δῆς, γλι­στροῦν καί φεύ­γουν».

σι­ς’

«Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ὅ­πως τό κα­ρά­βι. Ἄλ­λος κοι­μᾶ­ται, ἄλ­λος χα­ζεύ­ει. Αὐ­τό τρα­βᾶ τόν δρό­μο του. Ἄλ­λος πά­λι ἀ­γω­νί­ζε­ται, πα­λεύ­ει πά­νω μέ τά κύ­μα­τα. Ὅ­λοι μα­ζί προ­χω­ροῦν. Φθά­νει νά εἶ­σαι μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Γι᾿ αὐ­τό νά φρον­τί­ζε­τε νά εἶ­στε πάν­τα στίς ἀ­κο­λου­θί­ες. Νά μή λεί­πε­τε».

«Τό Κοι­νό­βιο πο­λύ βο­η­θᾶ νά δοῦ­με τόν ἑ­αυ­τό μας. Κά­θε ἀ­δελ­φός εἶ­ναι καί ἕ­νας κα­θρέ­φτης γιά μᾶς. Βλέ­πεις τίς ἀ­ρε­τές του (σ᾿ ὅ­λα τά παι­διά του ὁ Θε­ός ἔ­χει δώ­σει καί κά­ποι­α ἀ­ρε­τή, ὅ­λα τά ἔ­χει ντύ­σει μέ κά­ποι­α ἀ­ρε­τή), καί προ­σπα­θεῖς νά τόν μι­μη­θῆς. Βλέ­πεις πά­λι τά ἐ­λατ­τώ­μα­τά του, κοι­τά­ζεις τόν ἑ­αυ­τό σου καί βλέ­πεις ὅ­τι τό ἴ­διο ἐ­λάτ­τω­μα τό ἔ­χεις σέ με­γα­λύ­τε­ρο βαθ­μό, καί ἔ­τσι τα­πει­νώ­νε­σαι καί ὠ­φε­λεῖ­σαι».

«Ὅ­ταν κα­νείς νη­στεύ­η τα­πει­νά, δι­και­οῦ­ται τήν θεί­α βο­ή­θεια. Ἄν πῆ ὅ­μως: “Ὁ προ­φή­της Μω­ϋ­σῆς  νή­στε­ψε σα­ράν­τα μέ­ρες, ἐ­κεῖ­νος ὁ Ἅ­γιος ἔ­κα­νε ἐ­κεῖ­νο, θά τό κά­νω καί ἐ­γώ”, τό­τε δέν κά­νει τί­πο­τε. Δι­ό­τι ἀ­πο­μα­κρύ­νε­ται ἡ θεί­α χά­ρις καί ὅ,τι κά­νει, τό κά­νει  ὁ  ἄν­θρω­πος, ὁ  ὁ­ποῖ­ος  κι­νεῖ­ται  μέ  ἐ­γω­ϊ­σμό. Ἡ σω­μα­τι­κή ἄ­σκη­ση βο­η­θά­ει, ὅ­ταν γί­νε­ται μέ φι­λό­τι­μο».

«Νά προ­σέ­χε­τε πο­λύ τίς κι­νή­σεις σας στόν κό­σμο, διό­τι σή­με­ρα πολλοί ὅ­λα τά ἑρ­μη­νεύ­ουν λαν­θα­σμέ­να. Μοῦ εἶ­χαν φέ­ρει ἕ­να φα­κό μέ ἐ­λα­τή­ριο πού φορ­τι­ζό­ταν. Τόν εἶ­χα κά­τω ἀ­πό τό μα­ξι­λά­ρι. Καί εἶ­πε κά­ποι­ος πού τόν εἶ­δε: “Ὁ π. Πα­ΐ­σιος ἔ­χει ὅ­πλο!”».

«Δι­α­φέ­ρει πο­λύ ὁ κό­σμος ἀ­πό τόν μο­να­χι­σμό.  Οἱ κο­σμι­κοί εἶ­ναι ὁ­μό­φω­νοι, ὄ­χι ὅ­μως καί ὁ­μό­τρο­ποι. Μέ­σα στό ἴ­διο σπί­τι ἄλ­λα κά­νει ὁ πα­τέ­ρας, ἄλ­λα ἡ μη­τέ­ρα. Στό Μο­να­στή­ρι εἴ­μα­στε ὁ­μό­φω­νοι καί ὁ­μό­τρο­ποι. Εἴ­μα­στε ἀ­πό δι­α­φο­ρε­τι­κά μέ­ρη, ὅ­μως ἕνας εἶ­ναι ὁ σκο­πός. Τά ἴ­δια φρο­νοῦ­με, τόν ἴ­διο τρό­πο ἀ­γῶ­νος ἔ­χου­με. Πρέ­πει νά νι­ώ­θου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό ἀ­δελ­φοί, δι­ό­τι μᾶς ἑ­νώ­νει ὁ Χρι­στός».

«Γιά νά νε­κρω­θῆ ὁ πα­λαιός ἄν­θρω­πος, πρέ­πει νά τόν σκο­τώ­σης. Ὁ πα­λαι­ός ἄν­θρω­πος πρέ­πει νά δε­χθῆ καί «ξυ­λι­ές» καί βρι­σι­ές, νά δε­χθῆ τήν τα­πεί­νω­ση, νά νε­κρώ­ση τόν ἐ­γω­ϊ­σμό, τήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια, τήν ζή­λεια, τό πεῖ­σμα, τό θέ­λη­μα. Ὅ­ταν δε­χθῆ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος, κό­βε­ται τό δέν­δρο τοῦ πα­λαι­οῦ ἀν­θρώ­που. Μέ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος ἔρ­χε­ται ἡ τα­πεί­νω­ση».

«Ὅ­ταν  ἕ­νας  μο­να­χός δέν  ὑ­πα­κού­η, ἀ­ναγ­κά­ζει τόν πνευ­μα­τι­κό πα­τέ­ρα νά δί­νη «μπά­τσο». Πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας, ὄχι στό χέ­ρι ἀλ­λά στήν καρ­διά. Τό ἴδιο γί­νε­ται καί μέ τόν Θε­ό. Δέν φθά­νουν τά ὅ­σα τρά­βη­ξε γιά μᾶς! Πο­νά­ει ὁ Θε­ός, ὅ­πως πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας πού κτυ­πᾶ τό παι­δί, ἀλ­λά ἀ­φοῦ τόν ἔ­φε­ρε στό Μο­να­στή­ρι τόν μο­να­χό, θά τόν σώ­σει μέ τίς δο­κι­μα­σί­ες. Δέν εἶ­ναι κα­λός τρό­πος, ἀλ­λά ἀ­ναγ­κά­ζε­ται ὁ Θε­ός».

  «Δέν πρέ­πει νά μπερ­δεύ­ου­με τό μέ­σον μέ τήν ἐ­νέρ­γεια τοῦ Θε­οῦ. Νά, ἦ­ταν ἕ­νας Γέ­ρον­τας στήν Προ­βά­τα καί εἶ­χε σαρ­κι­κό πό­λε­μο. Ἔ­κα­νε ἄ­σκη­ση, καί γιά ν᾿ ἀ­παλ­λα­γῆ, πῆ­ρε μιά πέ­τρα καί χτυ­ποῦ­σε τό κε­φά­λι του γιά νά τόν ἐ­λε­ή­ση ὁ Θε­ός. Πράγ­μα­τι, ὁ Θε­ός βλέ­πον­τας τόν πο­λύ κό­πο τόν ἐ­λέ­η­σε, ἀλ­λά αὐ­τός κα­τέ­λη­ξε στό συμ­πέ­ρα­σμα ὅ­τι τό χτύ­πη­μα τῆς πέ­τρας στό κε­φά­λι ἀ­παλ­λάσ­σει τόν ἄν­θρω­πο ἀ­πό τούς πο­νη­ρούς λο­γι­σμούς».

«Σή­με­ρα τό Εὐ­αγ­γέ­λιο τό βά­ζουν στήν ἄ­κρη, τήν πα­ρα­νο­μί­α τήν κά­νουν νό­μο, τήν ἁ­μαρ­τί­α τήν κά­νουν μό­δα. Πά­ει νά δι­α­λυ­θῆ τό πᾶν, ἀλ­λά τόν τε­λευ­ταῖ­ο λό­γο τόν ἔ­χει ὁ Θε­ός».

«Πρῶ­τα πρέ­πει νά κά­νη ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση στόν Πνευ­μα­τι­κό του, νά συμ­φι­λι­ω­θῆ μέ τόν Θεό καί νά τα­κτο­ποι­η­θῆ. Καί τήν ὥ­ρα τῆς προ­σευ­χῆς πού κά­νει μό­νος του πρέ­πει νά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ. Ἄλ­λη ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση αὐ­τή στόν Θε­ό. Νά τα­πει­νω­θῆ στόν Θε­ό, νά πῆ, “Θε­έ μου, εἶ­μαι ἀ­χά­ρι­στος, ἁ­μαρ­τω­λός, ὑ­πο­κρι­τής, αὐ­τό καί κεῖ­νο”. Καί με­τά πού θά με­τα­νοι­ώ­σει καί θά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ στόν Θε­ό, ὕ­στε­ρα ἀρ­χί­ζει νά τα­κτο­ποι­ῆ (δι­ορ­θώ­νη) ὅ­λα τά πά­θη καί ὅ­λες τίς ἀρ­ρώ­στι­ες του (πνευ­μα­τι­κές). Κα­τό­πιν θά πεῖ: “Θε­έ μου, ἐ­γώ τί θά γί­νω; Ἅ­μα δέν βο­η­θή­σης ἐ­σύ, δέν γί­νε­ται τί­πο­τε. Καί τό­τε ἔρ­χε­ται ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ. Θά νι­ώ­σει τέ­τοι­α χα­ρά μέ­σα του, τέ­τοι­α πα­ρη­γο­ριά, πού δέν θά τοῦ κά­νει καρ­διά νά στα­μα­τή­ση τήν προ­σευ­χή».

Ὅταν ἀ­γω­νι­ζώ­μα­στε γιά νά νι­κή­σου­με ἕ­να πά­θος καί δέν φεύ­γη, ση­μαί­νει ὅ­τι ἔ­χο­υμε ἐ­γω­ϊ­σμό ἤ κα­τα­κρί­νου­με”.

«Γιά νά βο­η­θή­σου­με σω­στά τούς ἀν­θρώ­πους νά γί­νουν πνευ­μα­τι­κοί ἄν­θρω­ποι, δέν πρέ­πει νά τούς ἀδι­κοῦ­με. Τούς ἀ­δι­κοῦ­με, ὅ­ταν θέ­λου­με νά τούς κά­νου­με σάν τόν ἑ­αυ­τό μας· ὅ­ταν τούς δί­νου­με νά φᾶ­νε αὐ­τό πού τρῶ­με κι ἐ­μεῖς. Δέν ὑ­πο­λο­γί­ζου­με τήν δι­ά­θε­ση τοῦ ἄλ­λου, τήν δί­ψα, τήν πεῖ­να του».

«Σή­με­ρα ἔρ­χον­ται πολ­λοί νέ­οι μέ ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα. Δέν εἶ­ναι πε­ρί­ερ­γοι, ζη­τοῦν νά βροῦν πα­ρά­δειγ­μα, καί ἐ­μεῖς πρέ­πει νά εἴ­μα­στε ὅ­πως θέ­λει ὁ Θε­ός γιά νά ὠ­φε­λοῦν­ται οἱ ἄλ­λοι πού μᾶς πλη­σιά­ζουν, δι­ό­τι ἀλ­λοι­ῶς θά δώ­σου­με λό­γο καί γι᾿ αὐ­τούς πού μᾶς πλη­σιά­ζουν καί βλά­πτον­ται ἤ δέν ὠ­φε­λοῦν­ται».

«Πρέ­πει νά γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ἡ προ­σβο­λή ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια εἶ­ναι τρό­πον τι­νά δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ πρός τόν ἁ­μαρ­τά­νον­τα, γιά νά με­τα­νο­ή­ση, νά  τα­πει­νω­θῆ καί νά σω­θῆ. Ὅ­ταν ὅ­μως ὑ­πάρ­χη τε­λεί­α πό­ρω­ση καί ἀ­με­τα­νο­η­σί­α, τό­τε δέν προ­σβάλ­λε­ται ἀ­πό τόν δι­ά­βο­λο, δι­ό­τι βλέ­πει ὁ Θε­ός τήν τε­λεί­α πό­ρω­σή του».

«Οἱ ἄν­θρω­ποι οἱ φτω­χοί, πού στε­ροῦν­ται καί δέν ἔ­χουν νά φᾶ­νε, ἄν δέν γογ­γύ­ζουν, θά ᾿χουν ἴ­σο μι­σθό μέ τούς ἀ­σκη­τές πού ἀ­σκη­τεύ­ουν στόν Ἄ­θω­να ἤ στά Κελ­λιά τους. Δι­ό­τι αὐ­τοί κά­νουν τήν ἄ­σκη­ση μέ τήν θέ­λη­σή τους καί αὐ­τό ἐ­λα­φρύ­νει πο­λύ τόν κό­πο τους. Ἐ­γώ, ἄς ὑ­πο­θέ­σου­με, καί ἄν κά­νω κά­τι, τό κά­νω μέ τήν θέ­λη­σή μου καί αὐ­τό μέ κά­νει νά μήν κα­τα­λα­βαί­νω κα­λά κα­λά τήν δυ­σκο­λί­α. Ἐ­νῶ αὐ­τοί οἱ κα­κό­μοι­ροι πει­νοῦν, χω­ρίς νά τό θέ­λουν, γι᾿ αὐ­τό καί ὑ­πο­φέ­ρουν (δυ­σκο­λε­ύ­ον­ται) πο­λύ. Γι᾿ αὐ­τό ὁ Θε­ός μπο­ρεῖ νά τούς δώ­ση καί πε­ρισ­σό­τε­ρο μι­σθό ἀ­πό τούς ἀ­σκη­τές».

«Ὅ­ταν κλεί­σουν τά σαρ­κι­κά μά­τια καί ἀ­νοί­ξουν τά μά­τια τῆς ψυ­χῆς, θά δοῦ­με πράγ­μα­τα πού θά μᾶς ἐκ­πλή­ξουν. Στήν ἄλ­λη ζω­ή θά δοῦ­με πολ­λές ἐκ­πλή­ξεις».

«Τα­πε­ί­νω­ση ἔ­χει αὐ­τός πού ὅ,τι κα­λό κά­νει, τό ξε­χνᾶ ἀ­μέ­σως καί τό πα­ρα­μι­κρό κα­λό πού τοῦ κά­νουν τό θε­ω­ρεῖ πο­λύ με­γά­λο καί νι­ώ­θει εὐ­γνω­μο­σύ­νη».

«Ὁ δι­ά­βο­λος δέν μπο­ρεῖ νά θε­ρα­πεύ­ση καμ­μί­α ἀρ­ρώ­στια, π.χ. πάρ­κιν­σον. Μπο­ρεῖ ὅ­μως νά κά­νη κα­λά κά­ποι­ον πού ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια ἔ­χει πά­θει κά­τι». (Π.χ. ὅ­ταν πα­ρα­λύ­ση τό χέ­ρι κά­ποι­ου ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια ὁ δι­ά­βο­λος μπο­ρεῖ νά ἀ­να­στεί­λη τήν ἐ­νέρ­γειά του, καί τό χέ­ρι νά ἀ­πο­κα­τα­στα­θῆ. Καί αὐ­τό νά φα­νῆ σάν θαῦ­μα).

«Ὁ πνευ­μα­τι­κά προ­χω­ρη­μέ­νος ἄν­θρω­πος κα­τα­λα­βαί­νει τίς δι­α­θέ­σεις τῶν ἄλ­λων, ἄν π.χ. θέ­λουν νά τόν ἐκ­με­ταλ­λευ­τοῦν, νά τόν κλέ­ψουν· βά­ζει ὅμως πάν­τα κα­λό λο­γι­σμό, ὅ­τι ὁ ἄλ­λος τό ἔ­χει ἀ­νάγ­κη  καί δέν ὑ­πε­ρα­σπί­ζε­ται τόν ἑ­αυ­τό του. Ὁ ἅ­γιος ἔ­χει μία δι­αί­σθη­ση πού κα­τα­λα­βαί­νει τίς δι­α­θέ­σεις τῶν ἄλ­λων».

«Ὅ,τι εἶ­ναι γιά μί­α μη­χα­νή ἡ βεν­ζί­νη, ἔ­τσι εἶ­ναι καί ἡ καρ­διά γιά τήν πνευ­μα­τι­κή ζω­ή. Ὅ,τι κά­νει ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πό τήν καρ­διά του δέν κου­ρά­ζει. Γι᾿ αὐ­τό σέ ὅ­σους μέ ρω­τᾶ­νε τί νά σπου­δά­σουν, τούς λέ­ω ὅ,τι ἀ­γα­πᾶ­νε. Ἰ­δί­ως με­ρι­κά ἐ­παγ­γέλ­μα­τα, ὅ­πως για­τρός, δά­σκα­λος, θέ­λουν νά τ᾿ ἀ­γα­πᾶ κα­νείς πο­λύ. Καί στήν πνευ­μα­τι­κή ζω­ή, στήν προ­σευ­χή πρέ­πει νά συμ­με­τέ­χη ἡ καρ­διά».

«Σέ πολ­λούς πού κοι­νω­νοῦν τα­κτι­κά δέν βλέ­πω με­γά­λη προ­κο­πή. Σή­με­ρα πη­γαί­νει νά μπῆ σ᾿ ἕ­να πρό­γραμ­μα ἡ θεί­α Με­τά­λη­ψη· ὅ­πως δη­λα­δή νη­στεύ­ου­με Δευ­τέ­ρα, Τε­τάρ­τη, Πα­ρα­σκευ­ή, ἔ­τσι τό κά­νουν καί πολ­λοί μέ τήν θεί­α Κοι­νω­νί­α. Πα­λαι­ά στό Κοι­νό­βιο κοι­νω­νο­ύ­σα­με κά­θε ἑ­βδο­μά­δα, καί ἐν­δι­ά­με­σα ὅ­ταν ὑ­πῆρ­χε Δε­σπο­τι­κή ἤ Θε­ο­μη­το­ρι­κή ἑ­ορ­τή ἤ με­γά­λου Ἁ­γί­ου. Πρῶ­τα (τήν προ­η­γο­ύ­με­νη μέ­ρα) παίρ­να­με Με­γά­λο Ἁ­για­σμό μέ νη­στεί­α καί τήν ἄλ­λη μέ­ρα θεί­α Κοι­νω­νί­α».

«Σή­με­ρα ἦρ­θε ἡ ἐ­πο­χή νά πραγ­μα­το­ποι­η­θῆ ἡ προ­φη­τεί­α τοῦ Μ. Ἀν­τω­νί­ου: “Θά ᾿ρθεῖ και­ρός πού οἱ ἄν­θρω­ποι θα τρελ­λα­θοῦν, καί ἄν κά­ποι­ος εἶ­ναι λο­γι­κός, αὐ­τόν οἱ ἄλ­λοι θά τόν λέ­γουν τρελ­λό”, για­τί δέν θά εἶ­ναι σάν κι αὐ­το­ύς».

«Οἱ εὐ­λα­βεῖς γο­νεῖς πού θέ­λουν τά παι­διά τους νά γί­νουν κα­λό­γε­ροι, νά μήν τά λέ­νε νά γί­νουν κα­λό­γε­ροι, ἀλ­λά νά ζοῦν αὐ­τοί σάν μο­να­χοί. Οὔ­τε νά τά­ζουν τά παι­διά τους στόν Θε­ό νά γί­νουν μο­να­χοί, δι­ό­τι ἄν δέν ἔ­χη τό παι­δί τήν κλί­ση καί γίνη μοναχός, τό­τε θά βα­σα­νί­ζε­ται σέ ὅ­λη του τήν ζω­ή. Σ᾿ αὐ­τή τήν πε­ρί­πτω­ση νά τά δι­α­βά­ση ὁ Ἐ­πί­σκο­πος μία εὐ­χή καί νά μήν γί­νουν μο­να­χοί».