τϞζ’
«Νά δεχώμαστε ὅλες τίς δοκιμασίες μέ ταπείνωση καί ὑπομονή».
τϞη’
«Ὁ Θεός δέν ζητᾶ τίποτε ἄλλο ἀπό μᾶς παρά τήν καρδιά μας καθαρή».
τϞθ’
«Καλύτερα νά ξεσπάση ἕνα μπουρίνι σέ μία ἀδελφότητα, πού μέ μία ἀντιβίωση τακτοποιεῖται, παρά νά ὑπάρχουν συνεχῶς δέκατα».
υ’
«Ὁ δόκιμος μοναχός γιά νά κάνη προκοπή πρέπει νά ξεχνάη τόν κόσμο καί πάντα νά θυμᾶται τήν μεγάλη τιμή πού τοῦ ἔκανε ὁ Θεός, ἀπό ἄνθρωπο νά θέλη νά τόν κάνη ἄγγελο. Νά ἔχη φιλότιμο, ταπείνωση καί ἀγωνιστικό πνεῦμα, γιατί χωρίς αὐτά θά εἶναι σάν μία τετράγωνη ρόδα, πού θά θέλει συνέχεια σπρώξιμο γιά νά κινηθῆ. Ἐνῶ, ἄν εἶναι στρόγγυλη, τῆς δίνεις μία καί κυλάει».
υα’
«Ἡ καινούργια ψάλτρια καλύτερα νά ἔχη λίγο σφίξιμο παρά ἀναίδεια. Ἡ δόκιμη καί ἡ μικρή ἀδελφή, νά μήν προπορεύωνται στήν ψαλμωδία, νά ἀκολουθοῦν. Ὅλα τά νέα καλογέρια ψάλλουν κοσμικά. Ἀφοῦ δέν ξέρουν τί εἶναι ἡ καλογερική, πῶς θά ξέρουν ποιό εἶναι τό καλογερικό ψάλσιμο;».
υβ’
«Φιλότιμο χωρίς ταπείνωση καί ἀγάπη δέν γίνεται. Τό φιλότιμο ἔχει ἀφάνεια. Ἀλλοιῶς πατᾶμε σέ ἄλλο κουμπί, τόν ἐγωϊσμό. Ἔχουν τόση διαφορά τό φιλότιμο καί ὁ ἐγωϊσμός, ὅσο ἡ μετάνοια ἀπό τήν μεταμέλεια. Ὁ Ἰούδας μετεμελήθη ἀπό ἐγωϊσμό. Ὁ Πέτρος μετενόησε κι ἔκλαυσε πικρῶς ἀπό φιλότιμο».
υγ’
«Ὅταν ζῆ κανείς πνευματικά, ἀνοίγουν οἱ ὀφθαλμοί τῆς ψυχῆς του καί βλέπει τά παραμικρά σφάλματα πολύ μεγάλα καί σιχαίνεται τόν ἑαυτό του. Τότε νιώθει συγχρόνως καί θεϊκή παρηγοριά, γιατί ταπεινώνεται καί ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ».
υδ’
«Ἐνῶ στήν πνευματική ζωή προσπαθεῖ κανείς νά δῆ ὅλη τήν βρωμιά πού ὑπάρχει μέσα του, στήν κοσμική ζωή προσπαθοῦν νά τήν καλύψουν μέ τό νά θέλουν νά φαίνεται καλός ὁ ἐξωτερικός ἄνθρωπος. Φτιάχνουν καλούπια ἐξωτερικῆς συμπεριφορᾶς, πού γίνονται μονωτικό ὑλικό, τοῖχος, καί δέν ἔρχεται μέσα ἡ θεία Χάρις».
υε’
Ἔλεγε αἰνιγματικά· «ὅταν παίρνω τό ἄσχημο, νοιώθω ὄμορφα, ὅταν διώχνω τό ἄσχημο, νοιώθω ἄσχημα», ἐννοώντας πώς, ὅταν παίρνω τό ἄδικο νοιώθω ὄμορφα, ἔχω ἀναπαυμένη τήν συνείδησή μου, ἐνῶ ὅταν θέλω τό δίκαιο, νοιώθω ἄσχημα, διότι μέ ἐλέγχει ἡ συνείδησή μου.
υς’
«Ὅταν δέν δικαιώνης τόν ἑαυτό σου, τότε δέχεσαι ὅλη τήν χαρά τοῦ κόσμου. Ἀλλά ὅταν θέλης νά τόν δικαιώνης, δέν βρίσκεις ἀνάπαυση».
υζ’
«Ὅσο θέλουμε οἱ ἄλλοι νά μᾶς φέρωνται καλά, τόσο αὐτοί δέν μᾶς ὑπολογίζουν. Ὅταν ὅμως ταπεινωθοῦμε τό σκηνικό ἀλλάζει».
υη’
«Στό Μοναστήρι ἤρθαμε γιά τόν θεῖο Ἔρωτα. Ὁ σύνδεσμος μέ ἕνα πρόσωπο τοῦ Μοναστηριοῦ δέν εἶναι ἁμαρτωλός, ἀλλά εἶναι ἐμπόδιο στόν θεῖο ἔρωτα. Φύγαμε ἀπό γονεῖς, ἀδέλφια καί γνωστούς γιά νά μπορέσουμε νά βγοῦμε ἀπό τόν στενό κύκλο τῶν συγγενῶν καί νά νοιώσουμε ὅλο τόν κόσμο ἀδέλφια μας. Ξεκινᾶ αὐτός ὁ σύνδεσμος ἀπό εὐγνωμοσύνη, ἐπειδή ἔδειξε ἀγάπη καί καλωσύνη ὁ παλαιώτερος ἀδελφός στό νέο. Θά τό ξεπεράσει σιγά–σιγά μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀρχίση νά μιλᾶ καί νά συναναστρέφεται ὁ νέος μοναχός καί μέ τούς ἄλλους Πατέρες. Νά μήν κόψη ἀπότομα τήν σχέση γιατί θά πάθη ζημιά».
Διαβάστε ΕΔΩ τα προηγούμενα σχετικά άρθρα