Δημοσιεύσεις ετικέτας «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ»

«Εἶ­ναι πο­λύ λυ­πη­ρό τό ὅ­τι  με­ρι­κοί  Ἡ­γού­με­νοι κα­τήν­τη­σαν δι­ευ­θυν­τές ἐρ­γο­στα­σί­ων. Ἔ­χουν ἄγ­χος καί ἀ­γω­νί­α, γιά νά γί­νουν οἱ δου­λει­ές τους. Ἐ­δῶ δέν ἤρ­θα­με γιά τέ­τοι­α πράγ­μα­τα. Ἄς μήν ξε­χνᾶ­με τόν σκο­πό μας. Πῆ­γα καί ἐ­γώ σέ ἕ­να Μο­να­στή­ρι. Εἶ­δα τόν Ἡ­γού­με­νο νά γυ­ρί­ζη μέσ᾿ τό Μο­να­στή­ρι νά δῆ, ἄν γί­νων­ται κα­λά τά δι­α­κο­νή­μα­τα. Ἀν­τί νά κά­νη κομ­πο­σχο­ί­νι στό κελ­λί του γιά τά παι­διά του, χά­νει τόν και­ρό του γιά ἀ­σή­μαν­τα πράγ­μα­τα».

Πατήρ Εφραίμ Παναούσης: Μικρές ωφέλιμες ιστορίες από την έρημο του Αγίου Όρους

»Πα­λαιά στοῦ Δι­ο­νυ­σί­ου εἶ­χαν τήν τά­ξη, ἄν ἐρ­χό­ταν τό κα­λο­κα­ί­ρι κα­νέ­νας ἡ­λι­κι­ω­μέ­νος καί τα­λαι­πω­ρη­μέ­νος ἀ­πό τήν ζέ­στη, νά τοῦ πλένουν τά πό­δια. Ὁ Ἀρ­χον­τά­ρης εἶ­χε αὐ­τό τό δι­α­κό­νη­μα. Τώρα χά­θη­κε αὐ­τή ἡ τά­ξη, ἡ κα­λο­γε­ρι­κή».

»Τόν θε­σμό τοῦ Γέροντος τόν εὐ­λα­βοῦν­το πο­λύ, ἐ­νῶ στήν ἡ­λι­κί­α θά μπο­ροῦ­σε νά εἶ­ναι καί ἐγ­γό­νι τους ὁ Ἡ­γο­ύ­με­νος. Ἐ­νῶ εἶ­χαν μι­σόν αἰ­ῶ­να καί πε­ρισ­σό­τε­ρο στήν κα­λο­γε­ρι­κή φέ­ρον­ταν στόν Γέροντα σάν νέ­α κα­λο­γε­ρά­κια.

Τότε στό Μο­να­στή­ρι μας οὔ­τε γλυ­κά εἴ­χα­με οὔ­τε τυ­λι­χτά, οὔτε φα­νέλ­λες κα­λο­και­ρι­νές, οὔτε κάλ­τσες κα­λο­και­ρι­νές. Τό μό­νο γλυ­κό στό Ἀρ­χον­τα­ρί­κι ἦ­ταν τό νε­ράν­τζι ἀ­πό τή νε­ραν­τζιά τοῦ Μο­να­στη­ριοῦ. Ἐ­πί­σης ἔ­κα­ναν καί κυ­δώ­νι πελ­τέ. Ὁ Ἀρ­χον­τά­ρης ἐ­μᾶς τούς νέ­ους, ἄν τοῦ ζη­τού­σα­με, μᾶς ἔ­δι­νε λί­γο. Ἄν ὅμως ἦταν Ἀρχοντάρης ὁ γερω Μητρο­φά­νης καί τοῦ ζη­τού­σα­με, ἔ­λε­γε μέ ἀ­πο­ρί­α: “Κύ­ρι­ε ἐ­λέ­η­σον! Κα­λό­γε­ρος καί γλυ­κό;”.

«Νά ἔ­χου­με στα­θε­ρό­τη­τα στόν ἀ­γῶ­να μας. Νά μήν εἴ­μα­στε σάν τόν χε­ί­μαρ­ρο, πού κα­τε­βά­ζει μία φο­ρά τό νε­ρό καί με­τά ξη­ρα­ί­νε­ται· ἔτσι δέν βρί­σκει ἕ­νας δι­α­βά­της νά πι­ῆ λί­γο νε­ρό».

Ἕ­να νέ­ο μέ σο­βα­ρά ψυ­χο­λο­γι­κά προ­βλή­μα­τα τόν ἔ­φε­ρε στόν Γέροντα ἕ­νας φί­λος του, γιά νά τόν βο­η­θή­ση. Τόν ρώ­τη­σε ὁ Γέροντας: «Θυ­μᾶ­σαι ποι­ός λο­γι­σμός σέ τρέ­λα­νε;». Ἐ­κεῖ­νος δέν θυ­μό­ταν καί ὁ Γέροντας τοῦ εἶ­πε ἀ­κρι­βῶς τί λο­γι­σμό εἶ­χε πρίν νά ἀρ­ρω­στή­ση. Ἐ­ξέ­φρα­σε ὁ Γέροντας μία με­γά­λη ἀ­λή­θεια. Ὅ­τι δη­λα­δή οἱ λο­γι­σμοί οἱ ἐμ­πα­θεῖς ὄ­χι μό­νο μᾶς τρελ­λα­ί­νουν, ἀλ­λά καί μᾶς κο­λά­ζουν, ὅ­πως λέ­νε καί οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες: «Εἷς λο­γι­σμός σώ­ζει καί εἷς λο­γι­σμός ἀ­πολ­λύ­ει».

Προ­σκυ­νη­τές με­τέ­φε­ραν στόν Γέροντα τά σχό­λια τῶν ἐ­φη­με­ρί­δων γιά τήν πτώ­ση κλη­ρι­κοῦ. Ἄκου­σε μέ προ­σο­χή, χω­ρίς νά τα­ρα­χθῆ καί νά πα­ρα­συρ­θῆ, καί μέ ἠ­ρε­μί­α καί τα­πε­ί­νω­ση ἀ­πάν­τη­σε: «Ἐ­γώ δέν ξέ­ρω τί ἀ­κρι­βῶς συ­νέ­βη, ἀλ­λά, ἄν ἔ­γι­ναν ὅ­πως μοῦ τά εἴ­πα­τε, φα­ί­νε­ται πώς ὁ Θε­ός λυ­πή­θη­κε τόν ἄν­θρω­πο αὐ­τόν, ἐ­πει­δή ἴσως εἶ­χε με­γά­λο ἐ­γω­ϊ­σμό, καί ἐ­πέ­τρε­ψε τήν πτώ­ση αὐ­τή μέ σκο­πό νά με­τα­νο­ή­ση καί νά σω­θῆ».

«Οἱ ἁ­πλοί ἄν­θρω­ποι πα­λαι­ό­τε­ρα μέ τήν ἁ­πλό­τη­τά τους κα­τέ­λη­γαν στήν γνώ­ση. Ἐ­νῶ σή­με­ρα μορ­φώ­νον­ται καί αὐ­τή τήν γνώ­ση τους τήν χρη­σι­μο­ποι­οῦν ἐ­κεῖ πού δέν ἁρ­μό­ζει. Βάζουν τήν λο­γι­κή ἐ­κεῖ πού δέν μπα­ί­νει, δέν βγα­ί­νει ἄ­κρη τε­λι­κά καί ἔ­τσι στό τέ­λος πέ­φτουν στήν πιό με­γά­λη ἄ­γνοι­α καί  πλά­νη».

«Ὅ­ταν ὁ Θε­ός θέ­λη νά ἑλ­κύ­ση κά­ποι­ον κοντά Του, τοῦ δί­νει μία σο­κο­λά­τα, γιά νά τόν γλυ­κά­νη. Τότε ἡ ψυ­χή τρελ­λα­ί­νε­ται ἀ­πό τήν χα­ρά της καί πά­ει κοντά στόν Θεό. Μόλις ὁ Θε­ός τήν δέ­σει μα­ζί Του μέ­σῳ τοῦ ἁ­γί­ου φό­βου Του, τό­τε γιά πο­λύ και­ρό δέν τῆς δί­νει καμ­μία ἄλ­λη πα­ρη­γο­ριά. Ὅ­μως ὅλο αὐ­τό τό δι­ά­στη­μα ὁ Θε­ός ἑ­τοι­μά­ζει γιά τήν ψυ­χή ἐ­κε­ί­νη ὁ­λό­κλη­ρο ζα­χα­ρο­πλα­στεῖ­ο».

«Ὁ ἅ­γιος Χρυ­σό­στο­μος, ὅ­ταν κοι­μό­ταν, ἄ­να­βε ἕ­να κε­ρί καί τό ἔ­βα­ζε πά­νω σέ μία λα­μα­ρί­να. Κάρφωνε ἕ­να καρφί στό κε­ρί, ἀφοῦ κα­νό­νι­ζε πό­ση ὥ­ρα θά κά­νει νά φθά­ση ἡ φλό­γα στό καρφί. Με­τά ἔ­πε­φτε τό κα­ρφί στήν λα­μα­ρί­να καί ἀ­πό τό θό­ρυ­βο ξυ­πνοῦ­σε».

«Εἴ­τε σφάλ­λου­με εἴ­τε ὄ­χι, νά ζη­τοῦ­με συγ­χώ­ρη­ση, ὅ­ταν μᾶς ἐ­λέγ­ξουν. Ἔ­τσι τα­πει­νω­νό­μα­στε καί χα­ρι­τω­νό­μα­στε. Ἄν ἄ­δι­κα κα­τη­γο­ρού­μα­στε, ἄς ὑ­πο­μέ­νου­με τήν ἀ­δι­κί­α μέ χα­ρά νά ξε­πλη­ρώ­σου­με καμ­μί­α ἁ­μαρ­τί­α. Δι­ό­τι, ὅ­ταν ἤ­μα­σταν στόν κό­σμο, δέν λυ­πή­σα­με τούς γο­νεῖς, τά ἀ­δέλ­φια καί ἄλ­λους; Αὐ­τές οἱ ἁ­μαρ­τί­ες πῶς θά ξε­πλη­ρω­θοῦν; Μό­νο μέ τήν ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση καί τήν συγ­χω­ρη­τι­κή εὐ­χή;».

«Τόν τα­πει­νό τόν προ­δί­δει ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ καί γί­νε­ται ἀ­γα­πη­τός. Γιά νά ἔλ­θη ἡ χά­ρις, πρέ­πει νά φύ­γη ὁ ἐ­γω­ϊ­σμός, ἡ ὑ­πε­ρη­φά­νεια, ἡ ζή­λεια, ἡ κε­νο­δο­ξί­α. Γιά νά φύ­γουν αὐ­τά, πρέ­πει νά τα­πει­νω­θοῦ­με. Καί γιά νά τα­πει­νω­θοῦ­με, πρέ­πει νά ὑ­πα­κού­ου­με, νά κό­ψου­με τό θέ­λη­μά μας».

«Ὅ­ταν σέ συ­ναν­τή­ση ἕ­να φί­δι, πρῶ­τα σέ κοι­τά­ζει, σέ ψυ­χο­λο­γεῖ κα­λά καί, ἂν δῆ ὅ­τι ἔ­χεις τήν χά­ρι τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, ἔρ­χε­ται κον­τά σου, σέ νι­ώ­θει σάν ἀ­φέν­τη του, σέ γλύ­φει, σέ προ­σκυ­νά­ει, για­τί νιώ­θει τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα καί αὐ­τό. Ὅ­λα τά ζῶ­α τό νιώ­θουν. Ἂν ὅ­μως δέν τό ἔ­χης, σέ φο­βᾶ­ται, σέ ἀ­πο­στρέ­φε­ται καί φεύ­γει».

«Ἡ κρυ­φή ὑ­πε­ρη­φά­νεια δύ­σκο­λα κα­τα­λα­βαί­νε­ται. Βλέ­πει ὅ­μως κα­νείς ὅ­τι μέ­σα του δέν ἔ­χει ἐ­σω­τε­ρι­κή ἀ­νά­παυ­ση. Ὅ­ταν κα­νείς εἶ­ναι ἄρ­ρω­στος στό μυα­λό καί ὑ­πε­ρη­φα­νεύ­ε­ται, ὁ Θε­ός τοῦ δί­νει πα­ρη­γο­ριά καί χα­ρά, σάν κά­ποι­ο παι­δί, ἄρ­ρω­στο δι­α­νο­η­τι­κά, πού πί­στευ­ε ὅ­τι εἶ­ναι στρα­τη­γός καί χαι­ρό­ταν. Ὅ­ποι­ος ὅ­μως ἔ­χει κρυ­φή ὑ­πε­ρη­φά­νεια δέν αἰ­σθά­νε­ται ἐ­σω­τε­ρι­κή ἀ­νά­παυ­ση καί πα­ρη­γο­ριά. Μπο­ρεῖ νά ἀ­να­παύ­η κα­νείς ψεύ­τι­κα τόν λο­γι­σμό του, ἀλ­λά τήν συ­νεί­δη­σή του δέν μπο­ρεῖ νά τήν ἀ­να­παύ­ση, ἄν βέ­βαι­α δέν ἔ­χη πο­ρω­θῆ». Πρέ­πει με­τά τήν πνευ­μα­τι­κή δι­ά­γνω­ση, νά μή δέ­χε­ται τούς ἐ­παί­νους καί νά ἀ­πο­βάλ­λη κά­θε ἰ­δέ­α πού ἔ­χει γιά τόν ἑ­αυ­τό του. Ἄν δε­χθῆς ἕ­ναν ἔ­παι­νο γιά μί­α ἀ­ρε­τή πού ἔ­χεις, εἶ­ναι μι­σή ἁ­μαρ­τί­α, για­τί ὁ ἄν­θρω­πος δέν ἔ­χει τί­πο­τα κα­λό δι­κό του, ὅ­λα εἶ­ναι τοῦ Θε­οῦ Ἄν δέν τήν ἔ­χης κι­ό­λας, εἶ­ναι μι­ά­μι­ση ἁ­μαρ­τί­α

      «Τά ὀ­στᾶ ἑ­νός Γέ­ρον­τος στήν Προ­βά­τα κα­τά τήν ἀ­να­κο­μι­δή ἦ­ταν κα­τα­κί­τρι­να καί εὐ­ω­δί­α­ζαν. Ὁ ὑ­πο­τα­κτι­κός του συν­τε­τριμ­μέ­νος ἐ­ξω­μο­λο­γή­θη­κε: ”Ἐ­γώ τόν ἁ­γί­α­σα. Ὅ­που μέ ἔ­στελ­νε τοῦ ἔ­λε­γα, “νά πᾶς ἐ­σύ”, δέν τοῦ ἔ­κα­να κα­θό­λου ὑ­πα­κο­ή. Πολ­λές φο­ρές τόν χτύ­πη­σα καί αὐ­τός τά ὑ­πέ­μει­νε ὅ­λα­”».

 «Νά μήν ἀ­να­φέ­ρου­με κα­θό­λου τό ὄ­νο­μα τοῦ πει­ρα­σμοῦ. Σ᾿ ἕ­ναν Γέ­ρον­τα ἑ­κα­τόν χρό­νων ἐμ­φα­νί­στη­κε ὁ δι­ά­βο­λος, γιά ψύλ­λου πή­δη­μα, για­τί εἶ­πε: “Βρέ τόν πει­ρα­σμό”, καί τόν ρώ­τη­σε ὁ πει­ρα­σμός “­τί θέ­λεις”­, καί ἐ­κεῖ­νος ἔ­πα­θε σόκ».

 «Ἀν­δρι­σμός εἶ­ναι νά ἔ­χη κα­νείς παλ­λη­κα­ριά μέ­σα του. Ὅ­σοι ἀ­να­δεί­χθη­καν με­γά­λοι (ἥ­ρω­ες κ.λπ.), εἶ­χαν με­γά­λη καρ­διά, ἦ­ταν παλ­λη­κά­ρια. Ἀν­δρι­σμός εἶ­ναι νά δί­νε­σαι ὁ­λό­κλη­ρος μέ ἐμ­πι­στο­σύ­νη στόν  Θεό­. Ἄν σοῦ πῆ μία κου­βέν­τα ὁ ἄλ­λος, δέν πει­ρά­ζει. Νά σκε­φτῆς: ”Ἐ­γώ πό­σες φο­ρές ἔ­σφα­λα;”. Εἶ­ναι παλ­λη­κα­ριά νά ση­κώ­νης ὅ,τι σοῦ λέ­νε. Αὐ­τός πού ἔχει ἀν­δρι­σμό, ἔ­χει καί ἀ­γά­πη καί ὁ Θε­ός τό ὑ­πο­λο­γί­ζει. Ὁ ἀν­δρι­σμός δέν εἶ­ναι βαρ­βα­ρό­τη­τα ἀλ­λά λε­βεν­τιά. Λε­βεν­τιά καί ὄ­χι κα­κο­μοι­ριά».

 «Μοὔ­λε­γε ἕ­νας κο­σμι­κός: “Ἐ­σεῖς οἱ κα­λό­γε­ροι οὔ­τε παι­διά κά­νε­τε οὔ­τε τί­πο­τε”. Καί τοῦ λέ­ω: Εὐ­λο­γη­μέ­νε, πό­σα παι­διά μπο­ρεῖς νά κά­νης ἐ­σύ; Δέ­κα, ἂς εἶ­ναι εἴ­κο­σι, ἂς εἶ­ναι τριά­ντα. Ὁ κα­λό­γε­ρος μπο­ρεῖ (μέ τήν προ­σευ­χή του) νά κά­νη 500 καί 5.000. Ἀκό­μα προ­σεύ­χε­ται γιά τά δι­κά σου παι­διά καί γιά νά μπο­ροῦν νά κά­νουν παι­διά ὅ­σα ἀν­δρό­γυ­να δυ­σκο­λε­ύ­ον­ται, νά, ὅ­πως ὁ ἅ­γιος Ἀρ­σέ­νιος».

«Τόν π. Πορ­φύ­ριο τόν ἔ­χω δεῖ δύο τρεῖς φο­ρές. Σέ πολ­λούς πε­ρι­έ­γρα­ψε τό σπί­τι καί τό χω­ριό τους. Σέ ἄλ­λους ἀ­πε­κά­λυ­ψε ποῦ ὑ­πάρ­χει νε­ρό καί ἔ­σκα­ψαν καί τό βρῆ­καν. Σέ ἕ­ναν μέ τρί­α πτυ­χί­α τοῦ εἶ­πε ὅ­λα τά προ­βλή­μα­τα πού εἶ­χε καί τόν βο­ή­θη­σε πο­λύ, ἐ­νῶ ἄλ­λοι Πνευ­μα­τι­κοί δέν μπό­ρε­σαν νά τόν βο­η­θή­σουν. Κά­πο­τε περ­νών­τας ἀ­πό ἕ­να μέ­ρος, ὅ­που ἔ­σκα­βε μί­α μπουλ­ντό­ζα, εἶ­πε: “Προ­σέξ­τε, μέ­σα στό χῶ­μα εἶ­ναι ἕ­νας Σταυ­ρός. Προ­σέξ­τε νά μήν τόν σπά­σε­τε”».

«Ἦρ­θε πα­λαιά στῶν Ἰ­βή­ρων ἕ­νας νέ­ος ἄν­θρω­πος γιά μο­να­χός. Ἦ­ταν 35 ἐ­τῶν. Αὐ­τός εἶ­χε πά­ει στήν Ἀ­με­ρι­κή 18 ἐ­τῶν καί σάν παι­δί πού ἦ­ταν, βρῆ­κε ἐ­λευ­θε­ρί­α καί λε­φτά· ἔτσι ὅ­λη νύ­χτα γλεν­τοῦ­σε. Ὅ­σα λε­φτά ἔ­βγα­ζε, τά σπα­τα­λοῦ­σε στίς γυ­ναῖ­κες. Ὅ­ταν ὅ­μως ἔ­γι­νε 35 χρό­νων, ἀ­πο­γο­η­τεύ­τη­κε καί σκέ­φθη­κε: “Τί κά­νω; Μία τέ­τοι­α ζω­ή πού ζῶ ἐ­γώ, τήν ζῆ καί ἕ­να κτῆ­νος.

«Κάποιος μο­να­χός φεύ­γει γιά εἴ­κο­σι μέ­ρες ἀπ᾿ τό Μο­να­στή­ρι του (ἰ­δι­όρ­ρυθ­μο) καί λέ­ει ὅ­τι θά πά­ει Θεσ­σα­λο­νί­κη. Ἀλ­λά αὐ­τός πη­γαί­νει σ᾿ ἕ­να πα­λαι­ό κα­μί­νι, κό­βει δύ­ο κλα­διά γιά σκε­πή καί κά­θε­ται μέ­σα εἴ­κο­σι μέ­ρες τρώ­γον­τας πα­ξι­μά­δι καί πί­νον­τας νε­ρό».

«Κα­λύ­τε­ρα σπά­τα­λος πα­ρά φι­λάρ­γυ­ρος. Μέ τήν οἰ­κο­νο­μί­α θά πέ­σω ἔ­ξω. Γιά νά μοῦ φθά­σουν τά λου­κού­μια πού κερ­νοῦ­σα στόν κό­σμο, τά ἔ­κο­βα στά δύ­ο. Ἔ, τό­τε τά λου­κού­μια δέν μοῦ ἔ­φθα­ναν πο­τέ. Ὅ­ταν ἄρ­χι­σα νά πα­ρα­κα­λῶ τούς ἀν­θρώ­πους νά πά­ρουν καί δεύ­τε­ρο λου­κού­μι, ἔ, τό­τε εἶ­χα πε­ρίσ­σευ­μα ἀ­πό λου­κού­μια. Ὁ οἰ­κο­γε­νειά­ρχης ὅ­μως ἔ­χει ὑπο­χρέ­ω­ση χω­ρίς ἀ­γω­νί­α νά κά­νη οἰ­κο­νο­μί­ες γιά νά βο­η­θή­ση τά παι­διά του».

«Τήν   δι­ά­κρι­ση  τήν  ἀ­πο­κτοῦ­με  τε­λευ­τα­ί­α.  Ἡ  δι­ά­κρι­ση εἶ­ναι ἡ κο­ρω­νί­δα τῶν ἀ­ρε­τῶν· εἶ­ναι τό στε­φά­νι πού προ­σφέ­ρει ὁ Θε­ός στούς ἀ­γω­νι­στές στό τέ­λος τῶν ἀ­γώ­νων. Ἐ­μεῖς νά προ­σπα­θοῦ­με νά ζοῦ­με σύμ­φω­να μέ τίς ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ, καί Ἐ­κεῖ­νος θά μᾶς δώ­σει ὅ,τι μᾶς χρει­ά­ζε­ται γιά τήν σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς μας».

«Ἐ­νῶ στήν πνευ­μα­τι­κή ζωή προ­σπα­θεῖ κα­νε­ίς νά δῆ ὅ­λη τήν βρω­μιά πού ὑ­πάρ­χει μέ­σα του, στήν κο­σμι­κή ζωή προ­σπα­θοῦν νά τήν κα­λύ­ψουν μέ τό νά θέ­λουν νά φα­ί­νε­ται κα­λός ὁ ἐ­ξω­τε­ρι­κός ἄν­θρω­πος. Φτι­ά­χνουν κα­λο­ύ­πια ἐ­ξω­τε­ρι­κῆς συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς, πού γί­νον­ται μο­νω­τι­κό ὑ­λι­κό, τοῖ­χος, καί δέν ἔρ­χε­ται μέ­σα ἡ θε­ί­α Χάρις».

«Μέ τήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια, τόν ἐ­γω­ϊ­σμό εἶ­ναι εὔ­κο­λο νά πά­θη ζη­μιά κα­νείς. Βλέ­πεις ἀ­κό­μη καί στά φί­δια. Τήν ὀ­χιά εὔ­κο­λα τήν σκο­τώ­νεις. Ἐ­πει­δή ἔ­χει δη­λη­τή­ριο, ἔ­χει αὐ­το­πε­ποί­θη­ση· εἶ­ναι σί­γου­ρη γιά τόν ἑ­αυ­τό της κά­θε­ται ἐ­κεῖ, ση­κώ­νει τό κε­φά­λι, κου­νᾶ τήν γλῶσ­σα σάν ψα­λί­δι καί προ­κα­λεῖ. Ἔτσι προ­λα­βαί­νεις, πᾶς παίρ­νεις πέ­τρα καί τήν σκο­τώ­νεις. Ἐνῶ τά ἄλ­λα φί­δια, μό­λις τά δῆς, γλι­στροῦν καί φεύ­γουν».

σι­ς’

«Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ὅ­πως τό κα­ρά­βι. Ἄλ­λος κοι­μᾶ­ται, ἄλ­λος χα­ζεύ­ει. Αὐ­τό τρα­βᾶ τόν δρό­μο του. Ἄλ­λος πά­λι ἀ­γω­νί­ζε­ται, πα­λεύ­ει πά­νω μέ τά κύ­μα­τα. Ὅ­λοι μα­ζί προ­χω­ροῦν. Φθά­νει νά εἶ­σαι μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Γι᾿ αὐ­τό νά φρον­τί­ζε­τε νά εἶ­στε πάν­τα στίς ἀ­κο­λου­θί­ες. Νά μή λεί­πε­τε».

«Τό Κοι­νό­βιο πο­λύ βο­η­θᾶ νά δοῦ­με τόν ἑ­αυ­τό μας. Κά­θε ἀ­δελ­φός εἶ­ναι καί ἕ­νας κα­θρέ­φτης γιά μᾶς. Βλέ­πεις τίς ἀ­ρε­τές του (σ᾿ ὅ­λα τά παι­διά του ὁ Θε­ός ἔ­χει δώ­σει καί κά­ποι­α ἀ­ρε­τή, ὅ­λα τά ἔ­χει ντύ­σει μέ κά­ποι­α ἀ­ρε­τή), καί προ­σπα­θεῖς νά τόν μι­μη­θῆς. Βλέ­πεις πά­λι τά ἐ­λατ­τώ­μα­τά του, κοι­τά­ζεις τόν ἑ­αυ­τό σου καί βλέ­πεις ὅ­τι τό ἴ­διο ἐ­λάτ­τω­μα τό ἔ­χεις σέ με­γα­λύ­τε­ρο βαθ­μό, καί ἔ­τσι τα­πει­νώ­νε­σαι καί ὠ­φε­λεῖ­σαι».

«Ὅ­ταν κα­νείς νη­στεύ­η τα­πει­νά, δι­και­οῦ­ται τήν θεί­α βο­ή­θεια. Ἄν πῆ ὅ­μως: “Ὁ προ­φή­της Μω­ϋ­σῆς  νή­στε­ψε σα­ράν­τα μέ­ρες, ἐ­κεῖ­νος ὁ Ἅ­γιος ἔ­κα­νε ἐ­κεῖ­νο, θά τό κά­νω καί ἐ­γώ”, τό­τε δέν κά­νει τί­πο­τε. Δι­ό­τι ἀ­πο­μα­κρύ­νε­ται ἡ θεί­α χά­ρις καί ὅ,τι κά­νει, τό κά­νει  ὁ  ἄν­θρω­πος, ὁ  ὁ­ποῖ­ος  κι­νεῖ­ται  μέ  ἐ­γω­ϊ­σμό. Ἡ σω­μα­τι­κή ἄ­σκη­ση βο­η­θά­ει, ὅ­ταν γί­νε­ται μέ φι­λό­τι­μο».

«Νά προ­σέ­χε­τε πο­λύ τίς κι­νή­σεις σας στόν κό­σμο, διό­τι σή­με­ρα πολλοί ὅ­λα τά ἑρ­μη­νεύ­ουν λαν­θα­σμέ­να. Μοῦ εἶ­χαν φέ­ρει ἕ­να φα­κό μέ ἐ­λα­τή­ριο πού φορ­τι­ζό­ταν. Τόν εἶ­χα κά­τω ἀ­πό τό μα­ξι­λά­ρι. Καί εἶ­πε κά­ποι­ος πού τόν εἶ­δε: “Ὁ π. Πα­ΐ­σιος ἔ­χει ὅ­πλο!”».

«Δι­α­φέ­ρει πο­λύ ὁ κό­σμος ἀ­πό τόν μο­να­χι­σμό.  Οἱ κο­σμι­κοί εἶ­ναι ὁ­μό­φω­νοι, ὄ­χι ὅ­μως καί ὁ­μό­τρο­ποι. Μέ­σα στό ἴ­διο σπί­τι ἄλ­λα κά­νει ὁ πα­τέ­ρας, ἄλ­λα ἡ μη­τέ­ρα. Στό Μο­να­στή­ρι εἴ­μα­στε ὁ­μό­φω­νοι καί ὁ­μό­τρο­ποι. Εἴ­μα­στε ἀ­πό δι­α­φο­ρε­τι­κά μέ­ρη, ὅ­μως ἕνας εἶ­ναι ὁ σκο­πός. Τά ἴ­δια φρο­νοῦ­με, τόν ἴ­διο τρό­πο ἀ­γῶ­νος ἔ­χου­με. Πρέ­πει νά νι­ώ­θου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό ἀ­δελ­φοί, δι­ό­τι μᾶς ἑ­νώ­νει ὁ Χρι­στός».

«Γιά νά νε­κρω­θῆ ὁ πα­λαιός ἄν­θρω­πος, πρέ­πει νά τόν σκο­τώ­σης. Ὁ πα­λαι­ός ἄν­θρω­πος πρέ­πει νά δε­χθῆ καί «ξυ­λι­ές» καί βρι­σι­ές, νά δε­χθῆ τήν τα­πεί­νω­ση, νά νε­κρώ­ση τόν ἐ­γω­ϊ­σμό, τήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια, τήν ζή­λεια, τό πεῖ­σμα, τό θέ­λη­μα. Ὅ­ταν δε­χθῆ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος, κό­βε­ται τό δέν­δρο τοῦ πα­λαι­οῦ ἀν­θρώ­που. Μέ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος ἔρ­χε­ται ἡ τα­πεί­νω­ση».

«Ὅ­ταν  ἕ­νας  μο­να­χός δέν  ὑ­πα­κού­η, ἀ­ναγ­κά­ζει τόν πνευ­μα­τι­κό πα­τέ­ρα νά δί­νη «μπά­τσο». Πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας, ὄχι στό χέ­ρι ἀλ­λά στήν καρ­διά. Τό ἴδιο γί­νε­ται καί μέ τόν Θε­ό. Δέν φθά­νουν τά ὅ­σα τρά­βη­ξε γιά μᾶς! Πο­νά­ει ὁ Θε­ός, ὅ­πως πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας πού κτυ­πᾶ τό παι­δί, ἀλ­λά ἀ­φοῦ τόν ἔ­φε­ρε στό Μο­να­στή­ρι τόν μο­να­χό, θά τόν σώ­σει μέ τίς δο­κι­μα­σί­ες. Δέν εἶ­ναι κα­λός τρό­πος, ἀλ­λά ἀ­ναγ­κά­ζε­ται ὁ Θε­ός».