ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

«Κάποιος μο­να­χός φεύ­γει γιά εἴ­κο­σι μέ­ρες ἀπ᾿ τό Μο­να­στή­ρι του (ἰ­δι­όρ­ρυθ­μο) καί λέ­ει ὅ­τι θά πά­ει Θεσ­σα­λο­νί­κη. Ἀλ­λά αὐ­τός πη­γαί­νει σ᾿ ἕ­να πα­λαι­ό κα­μί­νι, κό­βει δύ­ο κλα­διά γιά σκε­πή καί κά­θε­ται μέ­σα εἴ­κο­σι μέ­ρες τρώ­γον­τας πα­ξι­μά­δι καί πί­νον­τας νε­ρό».

Τρία υπέροχα διδακτικά Βιβλία από την Ενωμένη Ρωμηοσύνη και την σειρά “Άγνωστα Συναξάρια”. 1. Όσιος Πέτρος της Ατρώας, 2. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης, και 3. Ο Όσιος Ευάρεστος. Δώρο ο νέος διπλός ψηφιακός δίσκος με τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου που μόλις κυκλοφόρησε. Τιμή προσφοράς 9,90 ευρώ.

Κείμενα από το νέο βιβλίο «Ἡ ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης» ἐκδόσεις «Θεομόρφου» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου!
Επιμέλεια-παρουσίαση εκπομπής: Δήμητρα Χαλδαιοπούλου

«Κα­λύ­τε­ρα σπά­τα­λος πα­ρά φι­λάρ­γυ­ρος. Μέ τήν οἰ­κο­νο­μί­α θά πέ­σω ἔ­ξω. Γιά νά μοῦ φθά­σουν τά λου­κού­μια πού κερ­νοῦ­σα στόν κό­σμο, τά ἔ­κο­βα στά δύ­ο. Ἔ, τό­τε τά λου­κού­μια δέν μοῦ ἔ­φθα­ναν πο­τέ. Ὅ­ταν ἄρ­χι­σα νά πα­ρα­κα­λῶ τούς ἀν­θρώ­πους νά πά­ρουν καί δεύ­τε­ρο λου­κού­μι, ἔ, τό­τε εἶ­χα πε­ρίσ­σευ­μα ἀ­πό λου­κού­μια. Ὁ οἰ­κο­γε­νειά­ρχης ὅ­μως ἔ­χει ὑπο­χρέ­ω­ση χω­ρίς ἀ­γω­νί­α νά κά­νη οἰ­κο­νο­μί­ες γιά νά βο­η­θή­ση τά παι­διά του».

Ο βίος του Αγίου Ιωάννου του Μοναμβασιώτη απο την Ενωμένη Ρωμηοσύνη στην Λάρισας.

«Τήν   δι­ά­κρι­ση  τήν  ἀ­πο­κτοῦ­με  τε­λευ­τα­ί­α.  Ἡ  δι­ά­κρι­ση εἶ­ναι ἡ κο­ρω­νί­δα τῶν ἀ­ρε­τῶν· εἶ­ναι τό στε­φά­νι πού προ­σφέ­ρει ὁ Θε­ός στούς ἀ­γω­νι­στές στό τέ­λος τῶν ἀ­γώ­νων. Ἐ­μεῖς νά προ­σπα­θοῦ­με νά ζοῦ­με σύμ­φω­να μέ τίς ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ, καί Ἐ­κεῖ­νος θά μᾶς δώ­σει ὅ,τι μᾶς χρει­ά­ζε­ται γιά τήν σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς μας».

«Ἐ­νῶ στήν πνευ­μα­τι­κή ζωή προ­σπα­θεῖ κα­νε­ίς νά δῆ ὅ­λη τήν βρω­μιά πού ὑ­πάρ­χει μέ­σα του, στήν κο­σμι­κή ζωή προ­σπα­θοῦν νά τήν κα­λύ­ψουν μέ τό νά θέ­λουν νά φα­ί­νε­ται κα­λός ὁ ἐ­ξω­τε­ρι­κός ἄν­θρω­πος. Φτι­ά­χνουν κα­λο­ύ­πια ἐ­ξω­τε­ρι­κῆς συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς, πού γί­νον­ται μο­νω­τι­κό ὑ­λι­κό, τοῖ­χος, καί δέν ἔρ­χε­ται μέ­σα ἡ θε­ί­α Χάρις».

«Μέ τήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια, τόν ἐ­γω­ϊ­σμό εἶ­ναι εὔ­κο­λο νά πά­θη ζη­μιά κα­νείς. Βλέ­πεις ἀ­κό­μη καί στά φί­δια. Τήν ὀ­χιά εὔ­κο­λα τήν σκο­τώ­νεις. Ἐ­πει­δή ἔ­χει δη­λη­τή­ριο, ἔ­χει αὐ­το­πε­ποί­θη­ση· εἶ­ναι σί­γου­ρη γιά τόν ἑ­αυ­τό της κά­θε­ται ἐ­κεῖ, ση­κώ­νει τό κε­φά­λι, κου­νᾶ τήν γλῶσ­σα σάν ψα­λί­δι καί προ­κα­λεῖ. Ἔτσι προ­λα­βαί­νεις, πᾶς παίρ­νεις πέ­τρα καί τήν σκο­τώ­νεις. Ἐνῶ τά ἄλ­λα φί­δια, μό­λις τά δῆς, γλι­στροῦν καί φεύ­γουν».

Αλλά όπως και αν έχουν τα πράγματα, βέβαιο είναι ότι ο Ιερόθεος ήταν άνδρας μεγάλης κοινωνικής παιδείας, έκανε πρώτος επίσκοπος Αθηνών και εργάστηκε για το ποίμνιο του με πίστη και πολύ ζήλο. Σύμφωνα μάλιστα με κάποια παράδοση, ο Ιερόθεος ήταν παρών και κατά την κοίμηση της Παναγίας στην Ιερουσαλήμ

Κείμενα από το βιβλίο «Αββά Δωρόθεου Έργα Ασκητικά» των εκδόσεων «Ετοιμασία». Επιμέλεια – Παρουσίαση εκπομπής: Αναστασία Πουλοπούλου

σι­ς’

«Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ὅ­πως τό κα­ρά­βι. Ἄλ­λος κοι­μᾶ­ται, ἄλ­λος χα­ζεύ­ει. Αὐ­τό τρα­βᾶ τόν δρό­μο του. Ἄλ­λος πά­λι ἀ­γω­νί­ζε­ται, πα­λεύ­ει πά­νω μέ τά κύ­μα­τα. Ὅ­λοι μα­ζί προ­χω­ροῦν. Φθά­νει νά εἶ­σαι μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Γι᾿ αὐ­τό νά φρον­τί­ζε­τε νά εἶ­στε πάν­τα στίς ἀ­κο­λου­θί­ες. Νά μή λεί­πε­τε».

Η χάρη του είναι αδαπάνητη και ανεξάντλητη και τα μετά την κοίμηση του  θαύματα αμέτρητα. Ο Θεός τον ανέδειξε για να βοηθήσει την πνευματικά φτωχή και δύσκολη εποχή μας με λόγια, με έργα, με το παράδειγμα του, την προσευχή του,  « ἐν σημείοις καὶ τέρασι».

«Τό Κοι­νό­βιο πο­λύ βο­η­θᾶ νά δοῦ­με τόν ἑ­αυ­τό μας. Κά­θε ἀ­δελ­φός εἶ­ναι καί ἕ­νας κα­θρέ­φτης γιά μᾶς. Βλέ­πεις τίς ἀ­ρε­τές του (σ᾿ ὅ­λα τά παι­διά του ὁ Θε­ός ἔ­χει δώ­σει καί κά­ποι­α ἀ­ρε­τή, ὅ­λα τά ἔ­χει ντύ­σει μέ κά­ποι­α ἀ­ρε­τή), καί προ­σπα­θεῖς νά τόν μι­μη­θῆς. Βλέ­πεις πά­λι τά ἐ­λατ­τώ­μα­τά του, κοι­τά­ζεις τόν ἑ­αυ­τό σου καί βλέ­πεις ὅ­τι τό ἴ­διο ἐ­λάτ­τω­μα τό ἔ­χεις σέ με­γα­λύ­τε­ρο βαθ­μό, καί ἔ­τσι τα­πει­νώ­νε­σαι καί ὠ­φε­λεῖ­σαι».

«Ὅ­ταν κα­νείς νη­στεύ­η τα­πει­νά, δι­και­οῦ­ται τήν θεί­α βο­ή­θεια. Ἄν πῆ ὅ­μως: “Ὁ προ­φή­της Μω­ϋ­σῆς  νή­στε­ψε σα­ράν­τα μέ­ρες, ἐ­κεῖ­νος ὁ Ἅ­γιος ἔ­κα­νε ἐ­κεῖ­νο, θά τό κά­νω καί ἐ­γώ”, τό­τε δέν κά­νει τί­πο­τε. Δι­ό­τι ἀ­πο­μα­κρύ­νε­ται ἡ θεί­α χά­ρις καί ὅ,τι κά­νει, τό κά­νει  ὁ  ἄν­θρω­πος, ὁ  ὁ­ποῖ­ος  κι­νεῖ­ται  μέ  ἐ­γω­ϊ­σμό. Ἡ σω­μα­τι­κή ἄ­σκη­ση βο­η­θά­ει, ὅ­ταν γί­νε­ται μέ φι­λό­τι­μο».

«Νά προ­σέ­χε­τε πο­λύ τίς κι­νή­σεις σας στόν κό­σμο, διό­τι σή­με­ρα πολλοί ὅ­λα τά ἑρ­μη­νεύ­ουν λαν­θα­σμέ­να. Μοῦ εἶ­χαν φέ­ρει ἕ­να φα­κό μέ ἐ­λα­τή­ριο πού φορ­τι­ζό­ταν. Τόν εἶ­χα κά­τω ἀ­πό τό μα­ξι­λά­ρι. Καί εἶ­πε κά­ποι­ος πού τόν εἶ­δε: “Ὁ π. Πα­ΐ­σιος ἔ­χει ὅ­πλο!”».

«Δι­α­φέ­ρει πο­λύ ὁ κό­σμος ἀ­πό τόν μο­να­χι­σμό.  Οἱ κο­σμι­κοί εἶ­ναι ὁ­μό­φω­νοι, ὄ­χι ὅ­μως καί ὁ­μό­τρο­ποι. Μέ­σα στό ἴ­διο σπί­τι ἄλ­λα κά­νει ὁ πα­τέ­ρας, ἄλ­λα ἡ μη­τέ­ρα. Στό Μο­να­στή­ρι εἴ­μα­στε ὁ­μό­φω­νοι καί ὁ­μό­τρο­ποι. Εἴ­μα­στε ἀ­πό δι­α­φο­ρε­τι­κά μέ­ρη, ὅ­μως ἕνας εἶ­ναι ὁ σκο­πός. Τά ἴ­δια φρο­νοῦ­με, τόν ἴ­διο τρό­πο ἀ­γῶ­νος ἔ­χου­με. Πρέ­πει νά νι­ώ­θου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό ἀ­δελ­φοί, δι­ό­τι μᾶς ἑ­νώ­νει ὁ Χρι­στός».

Εκ του βιβλίου: “Επιστολές και Ποιήματα” του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού, έκδοσης Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου 2019. Η ηχογράφηση μας παραχωρήθηκε από τον Ραδιοσταθμό της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.

«Γιά νά νε­κρω­θῆ ὁ πα­λαιός ἄν­θρω­πος, πρέ­πει νά τόν σκο­τώ­σης. Ὁ πα­λαι­ός ἄν­θρω­πος πρέ­πει νά δε­χθῆ καί «ξυ­λι­ές» καί βρι­σι­ές, νά δε­χθῆ τήν τα­πεί­νω­ση, νά νε­κρώ­ση τόν ἐ­γω­ϊ­σμό, τήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια, τήν ζή­λεια, τό πεῖ­σμα, τό θέ­λη­μα. Ὅ­ταν δε­χθῆ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος, κό­βε­ται τό δέν­δρο τοῦ πα­λαι­οῦ ἀν­θρώ­που. Μέ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος ἔρ­χε­ται ἡ τα­πεί­νω­ση».

«Ὅ­ταν  ἕ­νας  μο­να­χός δέν  ὑ­πα­κού­η, ἀ­ναγ­κά­ζει τόν πνευ­μα­τι­κό πα­τέ­ρα νά δί­νη «μπά­τσο». Πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας, ὄχι στό χέ­ρι ἀλ­λά στήν καρ­διά. Τό ἴδιο γί­νε­ται καί μέ τόν Θε­ό. Δέν φθά­νουν τά ὅ­σα τρά­βη­ξε γιά μᾶς! Πο­νά­ει ὁ Θε­ός, ὅ­πως πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας πού κτυ­πᾶ τό παι­δί, ἀλ­λά ἀ­φοῦ τόν ἔ­φε­ρε στό Μο­να­στή­ρι τόν μο­να­χό, θά τόν σώ­σει μέ τίς δο­κι­μα­σί­ες. Δέν εἶ­ναι κα­λός τρό­πος, ἀλ­λά ἀ­ναγ­κά­ζε­ται ὁ Θε­ός».

  «Δέν πρέ­πει νά μπερ­δεύ­ου­με τό μέ­σον μέ τήν ἐ­νέρ­γεια τοῦ Θε­οῦ. Νά, ἦ­ταν ἕ­νας Γέ­ρον­τας στήν Προ­βά­τα καί εἶ­χε σαρ­κι­κό πό­λε­μο. Ἔ­κα­νε ἄ­σκη­ση, καί γιά ν᾿ ἀ­παλ­λα­γῆ, πῆ­ρε μιά πέ­τρα καί χτυ­ποῦ­σε τό κε­φά­λι του γιά νά τόν ἐ­λε­ή­ση ὁ Θε­ός. Πράγ­μα­τι, ὁ Θε­ός βλέ­πον­τας τόν πο­λύ κό­πο τόν ἐ­λέ­η­σε, ἀλ­λά αὐ­τός κα­τέ­λη­ξε στό συμ­πέ­ρα­σμα ὅ­τι τό χτύ­πη­μα τῆς πέ­τρας στό κε­φά­λι ἀ­παλ­λάσ­σει τόν ἄν­θρω­πο ἀ­πό τούς πο­νη­ρούς λο­γι­σμούς».

«Σή­με­ρα τό Εὐ­αγ­γέ­λιο τό βά­ζουν στήν ἄ­κρη, τήν πα­ρα­νο­μί­α τήν κά­νουν νό­μο, τήν ἁ­μαρ­τί­α τήν κά­νουν μό­δα. Πά­ει νά δι­α­λυ­θῆ τό πᾶν, ἀλ­λά τόν τε­λευ­ταῖ­ο λό­γο τόν ἔ­χει ὁ Θε­ός».

«Πρῶ­τα πρέ­πει νά κά­νη ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση στόν Πνευ­μα­τι­κό του, νά συμ­φι­λι­ω­θῆ μέ τόν Θεό καί νά τα­κτο­ποι­η­θῆ. Καί τήν ὥ­ρα τῆς προ­σευ­χῆς πού κά­νει μό­νος του πρέ­πει νά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ. Ἄλ­λη ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση αὐ­τή στόν Θε­ό. Νά τα­πει­νω­θῆ στόν Θε­ό, νά πῆ, “Θε­έ μου, εἶ­μαι ἀ­χά­ρι­στος, ἁ­μαρ­τω­λός, ὑ­πο­κρι­τής, αὐ­τό καί κεῖ­νο”. Καί με­τά πού θά με­τα­νοι­ώ­σει καί θά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ στόν Θε­ό, ὕ­στε­ρα ἀρ­χί­ζει νά τα­κτο­ποι­ῆ (δι­ορ­θώ­νη) ὅ­λα τά πά­θη καί ὅ­λες τίς ἀρ­ρώ­στι­ες του (πνευ­μα­τι­κές). Κα­τό­πιν θά πεῖ: “Θε­έ μου, ἐ­γώ τί θά γί­νω; Ἅ­μα δέν βο­η­θή­σης ἐ­σύ, δέν γί­νε­ται τί­πο­τε. Καί τό­τε ἔρ­χε­ται ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ. Θά νι­ώ­σει τέ­τοι­α χα­ρά μέ­σα του, τέ­τοι­α πα­ρη­γο­ριά, πού δέν θά τοῦ κά­νει καρ­διά νά στα­μα­τή­ση τήν προ­σευ­χή».

Ὅταν ἀ­γω­νι­ζώ­μα­στε γιά νά νι­κή­σου­με ἕ­να πά­θος καί δέν φεύ­γη, ση­μαί­νει ὅ­τι ἔ­χο­υμε ἐ­γω­ϊ­σμό ἤ κα­τα­κρί­νου­με”.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η γυναίκα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, βρήκε καταξίωση από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Εκτός από την Παναγία μας, η οποία υπήρξε το μοναδικό σκεύος της θείας χάριτος, μια πλειάδα αγίων γυναικών βρισκόταν κοντά στον Κύριο, καθ’ όλη την επί γης παρουσία Του, οι οποίες τον υπηρετούσαν και πλαισίωναν στο σωτήριο έργο του.

Ὁ βί­ος τῶν ὁ­σί­ων Πα­τέ­ρων Παύ­λου καί Ἰ­ω­άν­νου, ἄν καί εἶ­ναι σύν­το­μος, εἶ­ναι πο­λύ ἐν­δι­α­φέ­ρων καί θαυ­μα­στός. Μᾶς δεί­χνει ἕ­ναν […]

Τὰ θεῖα διδάγματα βρῆκαν πρόσφορο ἔδαφος μέσα της καὶ ἡ 15χρονη πλέον Μαρίνα ἔνοιωθε ἕτοιμη νὰ ὁμολογήσῃ στὸν πατέρα της τὸν πόθο ποὺ ἔφλεγε τὴν νεανική της καρδιά. Ἐκεῖνος, ὅμως, ἄσπλαγχνος καὶ ἀμετακίνητος στὴν πίστη του τὴν ἀποκήρυξε.

Ἡ παροῦσα βιογραφία του ἔχει συνταχθεῖ ἀπὸ τὸν μοναχὸ Πέτρο, τῆς μονῆς τῶν Ἀγαύρων, τοῦ Ὀλύμπου καὶ φαίνεται νὰ ἔχει ὁλοκληρωθεῖ τὸ 847μ.Χ. Σκοπός της, ὅπως σημειώνει ὁ συγγραφέας νὰ γνωρίσουν οἱ ἀναγνῶστες τὴν βιωτὴ τοῦ Ὁσίου, τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες καὶ πολλὰ ἀπὸ τὰ ἔργα του, καὶ νὰ ἀντλήσουν πνευματικὴ ὠφέλεια

«Γιά νά βο­η­θή­σου­με σω­στά τούς ἀν­θρώ­πους νά γί­νουν πνευ­μα­τι­κοί ἄν­θρω­ποι, δέν πρέ­πει νά τούς ἀδι­κοῦ­με. Τούς ἀ­δι­κοῦ­με, ὅ­ταν θέ­λου­με νά τούς κά­νου­με σάν τόν ἑ­αυ­τό μας· ὅ­ταν τούς δί­νου­με νά φᾶ­νε αὐ­τό πού τρῶ­με κι ἐ­μεῖς. Δέν ὑ­πο­λο­γί­ζου­με τήν δι­ά­θε­ση τοῦ ἄλ­λου, τήν δί­ψα, τήν πεῖ­να του».

Ο πα­πα Νι­κό­δη­μος ὁ Πνευ­μα­τι­κός ἀ­πό τό Ἰ­βη­ρί­τι­κο Κελ­λί τῆς Κοι­μή­σε­ως τῆς Πα­να­γί­ας κον­τά στίς Κα­ρυ­ές, τό λε­γό­με­νο τοῦ Καν­τέ­ση, ἐ­ξω­μο­λο­γοῦ­σε πολ­λο­ύς μο­να­χο­ύς καί λα­ϊ­κο­ύς, ἀπό τά παι­διά  τῆς Ἀ­θω­νι­ά­δος μέ­χρι προ­χω­ρη­μέ­νους Ἀ­σκη­τές. Σ᾿ ὅ­λη τήν πε­ρι­ο­χή τῶν Κα­ρυ­ῶν αὐ­τός κατ᾿ ἐ­ξο­χήν εἶ­χε τό ὄ­νο­μα τοῦ Πνευ­μα­τι­κοῦ. Ἀ­νέ­παυ­ε πολ­λές ψυ­χές. Ἦ­ταν ἁ­πλός, τα­πει­νός, εἰ­ρη­νι­κός, ὀ­λι­γο­μί­λη­τος καί πο­λύ ἐ­νά­ρε­τος. Ὅ­ποι­ος κα­θό­ταν καί μι­λοῦ­σε μα­ζί του, αἰ­σθα­νό­ταν με­γά­λη χα­ρά.

Ὁ  βίος  τοῦ  ὁσίου  Πέτρου  τῆς  Ἀτρώας  ἀποτελεῖ  τήν  ἀρχή  μιᾶς  πολύτομης  σειρᾶς  ἀγνώστων  ἤ  ἐλάχιστα γνωστῶν βίων Ἁγίων ἤ  γνωστῶν  μέν  Ἁγίων  ἀλλά  ἀγνώστου  τοῦ  πρωτοτύπου  βίου  τους. 

«Σή­με­ρα ἔρ­χον­ται πολ­λοί νέ­οι μέ ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα. Δέν εἶ­ναι πε­ρί­ερ­γοι, ζη­τοῦν νά βροῦν πα­ρά­δειγ­μα, καί ἐ­μεῖς πρέ­πει νά εἴ­μα­στε ὅ­πως θέ­λει ὁ Θε­ός γιά νά ὠ­φε­λοῦν­ται οἱ ἄλ­λοι πού μᾶς πλη­σιά­ζουν, δι­ό­τι ἀλ­λοι­ῶς θά δώ­σου­με λό­γο καί γι᾿ αὐ­τούς πού μᾶς πλη­σιά­ζουν καί βλά­πτον­ται ἤ δέν ὠ­φε­λοῦν­ται».

Ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι καί ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου ∆αυΐδ στήν Εὔβοια. Πασίγνωστος σήμερα, ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί σ᾽ όλον τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἤδη πρίν ἀπό τήν κοίμησή του εἶχε λάβει θέση Ἁγίου στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ.

Εκεί προήχθη περί το 695 σε διάκονος της Μεγάλης Εκκλησίας και του ανατέθηκε το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας και η διεύθυνση ορφανοτροφείου «Άγιος Παύλος» και ενός πτωχοκομείου. Με το ζήλο του και τα φυσικά του προσόντα αναδείχτηκε σημαίνων κληρικός της Μεγάλης Εκκλησίας. Εκεί έδειξε τις σπάνιες ρητορικές και ποιητικές του ικανότητες.