ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

Από το 1915 και εξής, άρχισε ο άγιος να κάνει αισθητή τη παρουσία του στους κατοίκους της περιοχής και ιδιαίτερα των Σκαλαβαίνων. Παρουσιάζονταν σε όνειρα ως επιβλητικός ρασοφόρος, τους οδηγούσε σε συγκεκριμένο τόπο και τους έλεγε το στερεότυπο: «Είμαι ο Άγιος Βλάσιος. Να σκάψετε στο σημείο αυτό και να βγάλετε τα λείψανα μου».

Ἕνα ἑξάμηνο μετά τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν τοῦ προσφιλεστάτου μου Ἀδελφοῦ καί Συλλειτουργοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κυροῦ Κοσμᾶ αἰσθάνομαι τήν ὑποχρέωσι νά χαράξω τίς παρακάτω γραμμές εἰς τιμήν καί μνήμην τοῦ φιλτάτου αὐτοῦ συνεπισκόπου μου.

Όταν μας καταλαμβάνει η απογοήτευση και η ολιγοπιστία για την σωτηρία της ψυχής μας, ο νους πρέπει να πηγαίνει στον Πέτρο και τον Παύλο. Γιατί και οι δύο πριν ανοίξουν τα φτερά τους και γίνουν αετοί του πνεύματος, είχαν ένα βεβαρημένο παρελθόν κάποιας μεγάλης ηθικής πτώσης.

Παιδί μου, Τιμόθεε, να είσαι άγρυπνος για να τα’ αντιμετωπίσεις όλα. Να κακοπαθήσεις, να εργαστείς για τη διάδοση του Ευαγγελίου, να εκπληρώσεις το καθήκον σου στην υπηρεσία του Θεού. Εγώ πια ήρθε η ώρα να χύσω το αίμα μου σπονδή στο Θεό, έφτασε ο καιρός να φύγω από τον κόσμο.

  O γε­ρω Νε­ό­φυ­τος ὁ Ρου­μᾶ­νος ἀ­πό τήν Λάκ­κου Σκή­τη δέν ἔ­ζη­σε ἀ­γω­νι­στι­κή ζω­ή καί εἶ­χε πολ­λά χρό­νια νά κοι­νω­νή­ση. Ἀρ­ρώ­στη­σε καί τόν πῆ­ραν στόν Ἅ­γιο Παῦ­λο νά τόν γη­ρο­κο­μή­σουν. Ἡ Πα­να­γί­α τόν οἰ­κο­νό­μη­σε. Ἔ­κα­νε γε­νι­κή ἐ­ξο­μο­λό­γη­-ση καί στό ἑξῆς κοι­νω­νοῦ­σε τα­κτι­κά. Ἔ­μει­νε ἑ­πτά χρό­νια κα­τά­κοι­τος στό κρεβ­βά­τι, ἡ ἀρ­ρώ­στια τόν ἔ­κα­νε σάν λεί­ψα­νο, ἀλ­λά ἔ­φυ­γε εἰ­ρη­νι­κά καί ἀ­να­παύ­τη­κε ἡ ψυ­χή του.

Βλαστοὺς εὐαγγελίου καὶ καρποὺς ἀμαράντους, καλεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης τοὺς Ἅγιους Πάντες, ὁ δὲ Κύριλλος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τοὺς παρομοιάζει μὲ οὐρανό, ποὺ στὸ μέσο του λάμπει ὡς Ἥλιος ὁ Χριστός, ὡς σελήνη ἡ Παναγία, καὶ «κύκλῳ» ὡς ὁλόφωτα ἄστρα οἱ χοροὶ πάντων τῶν Ἁγίων.

   Ο γε­ρω Μω­ϋ­σῆς ὁ Μπου­ρα­ζε­ρί­της ἦ­ταν με­γά­λος νη­στευ­τής. Κάθε μέ­ρα ἔ­κα­νε ἐ­νά­τη καί ἔ­τρω­γε μό­νο ἕ­να εἶ­δος τρο­φῆς. Πρίν ἀ­πό τήν θεία Κοι­νω­νί­α κρα­τοῦ­σε τρι­ή­με­ρη νη­στε­ί­α ἀ­πό λά­δι, παρ᾿ ὅ­λο πού εἶ­χε πε­ρά­σει τά 80 του χρό­νια καί ἦ­ταν ἀ­νά­πη­ρος. Ζη­τοῦ­σε ἀ­πό το­ύς πα­τέ­ρες ἐρ­γα­σί­α, γιά νά μήν κά­θε­ται ἀρ­γός, καί ἔ­λε­γε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: «Ἡ νη­στε­ί­α μό­νο δέν μᾶς σώ­ζει».

Από το βιβλίο ΕΝΑΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ, Ιερομάρτυς ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ Αρχιεπίσκοπος Πέρμ (1870-1918), Ιερά Μονή Παρακλήτου

Εκεί συναισθάνθηκε την αμαρτωλότητά του και μετανόησε πικρά για τον έκλυτο βίο του.  Ύστερα από θερμή προσευχή στο Θεό θεραπεύτηκε θαυματουργικά. Το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή να αφιερώσει τον υπόλοιπο βίο του στην εν Χριστώ ζωή και την υπηρεσία της Εκκλησίας.

Μιά νύ­χτα φαί­νε­ται στόν ὕ­πνο τῆς μη­τέ­ρας τοῦ τρελ­λοῦ παι­διοῦ ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης λέ­γο­ντάς της νά μήν κλαί­η για­τί τό παι­δί της θά γί­νει κα­λά. Νά τοῦ δώ­ση νά­ πι­ῆ νε­ρό στό ὁ­ποῖ­ο νά βά­λη μέ­σα ἀ­πό τό χῶ­μα τοῦ τά­φου του, καί νά κά­ψη ἕ­να κομ­μα­τά­κι ἀ­πό τό φε­λώ­νι νά τό θυ­μιά­ση. Ἔ­κα­νε ὅ­πως τῆς εἶ­πε ὁ ἅ­γιος καί τό παι­δί της ἔ­γι­νε κα­λά.

Ο Άγιος Πορφύριος περιγράφει πως έγινε μοναχός στο Άγιο Όρος. Ένα μοναδικό ηχητικό ντοκουμέντο, ένας πραγματικός θησαυρός.

Ο γερω Με­λέ­τιος ὁ Συ­κι­ώ­της, γέ­ρων τοῦ Δι­ο­νυ­σι­ά­τι­κου Κελ­λιοῦ «Εὐ­αγ­γε­λι­σμός τῆς Θε­ο­τό­κου», πλη­σί­ον τῶν Κα­ρυ­ῶν, γεν­νή­θη­κε στήν Ἀ­τα­λάν­τη τό 1907 καί τό 1925 ἦρ­θε γιά μο­να­χός. Τό βα­πτι­στι­κό του ὄ­νο­μα ἦ­ταν Ἰ­ω­άν­νης. Ἀ­πό δώ­δε­κα ἐ­τῶν ἐρ­γα­ζό­ταν σέ Φαρ­μα­κεῖ­ο καί πα­ρα­σκε­ύ­α­ζαν φάρ­μα­κα μέ τόν τρό­πο τῆς ἐ­πο­χῆς ἐ­κε­ί­νης. (Φαρ­μα­κο­τρίβης).

Άγιος Ιάκωβος: Θεράπευσε την Γερόντισσα Μακρίνα με την προσευχή του

Ὁ παπα–Βα­σί­λης πού τόν πε­ρί­με­νε, τόν ρώ­τη­σε μέ ἀ­πο­ρί­α πῶς ἄ­νοι­ξαν οἱ πόρ­τες. «Γι­ά μᾶς οἱ κλει­δα­ρι­ές δέν ἰ­σχύ­ουν. Πᾶ­με στήν ἐκ­κλη­σί­α νά μέ κοι­νω­νή­σης».

Ο γέ­ρων πα­πα Μά­ξι­μος Ἰ­βη­ρί­της, ὁ Πνευ­μα­τι­κός, ὑ­πη­ρέ­τη­σε μέ εὐ­λά­βεια ὅ­λη του τή ζω­ή ὡς προ­σμο­νά­ριος τήν Πορ­τα­ΐ­τισ­σα. Ἐ­ξο­μο­λο­γοῦ­σε πλῆ­θος μο­να­χῶν καί λαι­κῶν καί βο­ή­θη­σε ἀ­να­ρίθ­μη­τους πνευ­μα­τι­κά μέ τίς συμ­βου­λές του. Τά πράγ­μα­τα πού τοῦ ἔ­φερ­ναν οἱ προ­σκυ­νη­τές τά μοί­ρα­ζε. Γέ­μι­ζε τόν ντορ­βά του καί γύ­ρι­ζε τά Κελ­λιά τῆς Κα­ψά­λας μό­νος του ἤ μέ ἕ­να κα­λο­γέ­ρι καί τά ἔ­δι­νε σέ φτω­χούς ἀ­σκη­τές.

Ο γε­ρω Μα­κά­ριος ὁ Κου­τλου­μου­σια­νός ἀ­πό τό Κελ­λί τοῦ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου, ὅταν εἶ­χε τό δι­α­κό­νη­μα τοῦ Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ στό Κου­τλου­μού­σι, μία νύ­χτα εἶ­δε ἕ­να ὄ­νει­ρο πού δέν τοῦ ἔ­δω­σε ση­μα­σί­α. Στό «Με­τά φό­βου» ὅ­μως τῆς πρω­ϊ­νῆς θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας εἶ­δε νά ἐ­κτυ­λίσ­σε­ται ἐ­νώ­πιόν του ἡ σκη­νή πού εἶ­δε στό ὄ­νει­ρό του.

Άγιος Ευμένιος: Τα αγιασμένα βήματα ενός λεπρού

Ο γε­ρω–Δα­μα­σκη­νός ὁ Κομ­πο­σχοι­νᾶς, ἀ­πό τήν Κα­λύ­βη τῆς Ἀ­να­λή­ψε­ως τῆς Κου­τλου­μου­σια­νῆς Σκή­της τοῦ Ἁ­γί­ου Παν­τε­λε­ή­μο­νος, ἦ­ταν ἀ­κτή­μων. Στό Κελ­λί του εἶ­χε μό­νο τίς κου­βέρ­τες πού σκε­πα­ζό­ταν, τά ροῦ­χα του, λί­γα τρό­φι­μα καί μαλ­λί γιά νά πλέ­κη κομ­πο­σχοί­νια. Αὐ­τό ἦ­ταν τό ἐρ­γό­χει­ρό του. 

Ἀρ­χι­κά ἔ­κα­νε στήν ἔ­ρη­μο στά Κα­του­νά­κια δύ­ο χρό­νια σέ κά­ποι­ον γε­ρω–Ἰ­σί­δω­ρο, ἔ­πει­τα ἦρ­θε στό Κου­τλου­μού­σι καί ὕ­στε­ρα πῆ­ρε τό Κα­λύ­βι στήν Σκή­τη τοῦ Ἁ­γί­ου Παν­τε­λε­ή­μο­νος, ὅ­που ἔ­μει­νε σ᾿ ὅ­λη του τήν ζωή. Τόν τε­λευ­ταῖ­ο και­ρό τόν πῆ­ραν στό Κου­τλου­μού­σι, ὅ­που ἐ­κοι­μή­θη καί ἐ­τά­φη. 

Άντε παπά Μήτσο! Να πας στο καλό! Χριστός Ανέστη! Μαζί με τις Μυροφόρες! Με αυτά τα λόγια μήνες πριν το Πάσχα πέρυσι, χαιρέτησε τον πατέρα Δημήτριο ο πνευματικός του, ο παπά Ανανίας ο Κουστένης! Προβλέποντας οτι το δικό του νυν απολύεις, θα ειπωθεί στο εαρινό πανηγύρι των θαρσαλέων! Και έτσι ακριβώς έγινε,  όπως του είχε αποκαλυφθεί από τον Αφέντη της ζωής και του θανάτου!

Τα νεανικά χρόνια του Γέροντος Εφραίμ της Αριζόνας

Οι τέσσερις ιεροί ευαγγελιστές, ο Ματθαίος, ο Μάρκος, ο Λουκάς και ο Ιωάννης, κατέχουν ξεχωριστή θέση στην Εκκλησία μας, διότι επιλέχτηκαν από το Θεό να καταγράψουν τη Θεία Αποκάλυψη, δηλαδή τα Ιερά Ευαγγέλια, τα οποία περιέχουν τη ζωή και τη διδασκαλία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και τον τρόπο της σωτηρίας μας. Στην παρούσα σύντομη εργασία μας θα κάνουμε λόγο για τον Μάρκο και το περιεχόμενο του Ευαγγελίου του.

Η ρωσική Ορθοδοξία εμπλούτισε το αγιολόγιο της Εκκλησίας μας με μυριάδες αγίους. Την πρωτοπορία έχουν οι άγιοι Επίσκοποι, οι οποίοι αναδείχτηκαν, σε αγιότητα και εκκλησιαστικό φρόνημα, εφάμιλλοι των αγίων Πατέρων της αρχαίας Εκκλησίας. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ, Επίσκοπος Σταυρουπόλεως, ένας ακούραστος και ζηλωτής ποιμένας.

Στον κύκλο των δώδεκα μαθητών του Χριστού υπήρχε και ένας στενότερος κύκλος τριών μαθητών, του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννου. Αυτοί οι τρείς βρίσκονταν πιο κοντά στον Κύριο και απολάμβαναν περισσότερο της εμπιστοσύνης Του. Ένας λοιπόν από αυτούς ήταν ο απόστολος Ιάκωβος. Καταγόταν από την πόλη της Βησθαϊδά της Γαλιλαίας…

Στην ένδοξη χορεία των Νεομαρτύρων ξεχωριστή θέση κατέχουν οι γυναίκες Νεομάρτυρες, οι οποίες συναγωνίστηκαν επάξια τους άνδρες σε πίστη ηρωισμό και παρρησία. Μια από τις ηρωικότερες Νεομάρτυρες είναι και η αγία Νεομάρτυς Αργυρή. Γεννήθηκε στην Προύσα της Βιθυνίας της Μ. Ασίας το 1688…

Ο κόσμος εναντιούμενος προς το Θεό, εναντιώνεται και στον κάθε υπηρέτη του Θεού, που εργάζτεαι το καλό και την αρετή.  Μεταξύ του Θεού και του κόσμου της αμαρτίας δεν υπάρχει καμμία σχέση.  Ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έλθουν στην επίγνωση της Αληθείας, αλλά ο κόσμος μάχεται το θείο θέλημα χρησιμοποιώντας την ύλη, τη χλυδή και την ηδονή  για να παρασείρει τον άνθρωπο στα πλοκάμια της αμαρτίας.

Ο γε­ρω Κων­στάν­τιος ὁ Κα­ρυ­ώ­της ἀ­πό τό Κου­τλου­μου­σια­νό Κελ­λί τῶν Ἀρ­χαγ­γέ­λων, ὅ­ταν ἔ­μα­θε ὅ­τι κά­ποι­ος μο­να­χός ἔ­φυ­γε ἀ­πό τήν συ­νο­δεί­α του καί πῆ­γε σ᾿ ἄλ­λο Κελ­λί, εἶ­πε βα­θυ­στό­χα­στα: «Ἡ ὀ­κά ὅ­που καί νά πά­η ἔ­χει 1.280 γραμ­μά­ρια, οὔ­τε πα­ρα­πά­νω οὔ­τε πα­ρα­κά­τω», ἐν­νο­ών­τας προ­φα­νῶς ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος δέν ἀλ­λά­ζει μό­νο μέ τό νά ἀλ­λά­ξη Κελ­λί.

Σχεδόν αμέσως ο Άγιος έβαλε μετάνοια στους αδελφούς, άφησε τη Σκήτη Βεροίας και κατέφυγε στους Σταγούς (Καλαμπάκα). Εκεί επάνω στα πανύψηλα βράχια και συγκεκριμένα επάνω σε μια πέτρα την λεγόμενη Στύλο, κατοίκησε με δύο μαθητές του και έκτισε ναό. Την πέτρα εκείνη ονόμασε Μετέωρο.

Γερόντισσα Χριστονύμφη: Εμπειρίες από τον Άγιο Αμφιλόχιο Μακρή

Εξαιρετική ομιλία του π. Γεωργίου Σχοινά για την θαυμαστή και αγία βιωτή του συγχρόνου νέου Αγίου της Εκκλησίας μας Αγίου Ευμενίου Σαριδάκη

Ο γε­ρω Κων­στάν­τιος ὁ Ἁ­γι­ο­παυ­λί­της, πρίν γί­νη μο­να­χός, ἦ­ταν στρα­τι­ώ­της καί ἔ­λα­βε μέ­ρος στήν μά­χη τοῦ Κιλ­κίς. Βρέ­θη­κε κυ­κλω­μέ­νος ἀ­πό τούς ἐ­χθρούς. Μπρο­στά στόν κίν­δυ­νο ἐ­πι­κα­λέ­στη­κε τήν Πα­να­γί­α νά τόν σώ­ση μέ τήν ὑ­πό­σχε­ση νά γί­νη κα­λό­γε­ρος.

Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Ευμενίου Σαριδάκη, προχώρησε, η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο Γέροντας Ευμένιος συμπεριλήφθηκε στο αγιολόγιο της Ορθόδοξου Εκκλησίας, κατόπιν εισήγησης της Κανονικής Επιτροπής.

Την ιερή αυτή περίοδο προβάλλονται ιδιαιτέρως ορισμένα ιερά πρόσωπα της Εκκλησίας μας, τα οποία διέπρεψαν στην αρετή, ως ζωντανά παραδείγματα για τους πιστούς. Ένα τέτοιο από αυτά τα ιερά πρόσωπα είναι και η αγία Μαρία την Αιγυπτία, η οποία κατέστη συνώνυμη με τη συντριβή και τη μετάνοια και που τιμάται την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών.

Ἀ­γα­ποῦ­σε καί εὐ­λα­βεῖ­το πά­ρα πο­λύ τήν Πα­να­γί­α, για­τί τόν ἔ­σω­σε ἀ­πό το­ύς Γερ­μα­νο­ύς καί τόν βο­ή­θη­σε πολ­λές φο­ρές. Τήν ἀ­πο­κα­λοῦ­σε «Μαν­νο­ύ­λα» καί ὅ­ταν ἔ­φευ­γε ἀ­πό τό Μο­να­στή­ρι γιά δι­α­κο­νί­α ἔ­ξω, ἔ­παιρ­νε πάν­τα μα­ζί του μία πα­λαιά εἰ­κό­να της.