Ρήσεις και Διηγήσεις Αγίου Παϊσίου (λς-λθ). Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

λς’

«Ἕ­νας ἡ­λι­κι­ω­μέ­νος, πού γιά χρό­νια πολ­λά δέν ἀ­να­παύ­ε­ται που­θε­νά, αὐ­τός θά βρεῖ ἀ­νά­παυ­ση, ἄν κοι­τά­ξη τόν ἑ­αυ­τό του καί κά­νη ἐρ­γα­σί­α στόν πα­λαι­ό ἄν­θρω­πο. Δέν θά βρεῖ ἀ­νά­παυ­ση δηλαδή στά ἐξωτερικά μέ τό νά ψάχνη καί νά ἐπισκέπτεται Μοναστήρια. Ἄλ­λο, ἄν κα­νείς εἶ­ναι στίς ἀρ­χές καί ψά­χνη μέ τα­πεί­νω­ση νά βρῆ κά­τι».

λζ’

«Πρέ­πει ὁ κα­θέ­νας νά ἁ­γιά­ση τήν κλί­ση του, αὐ­τό πού μπο­ρεῖ νά κά­νη. Ἄς ποῦ­με τώ­ρα ἐ­γώ νά πή­γαι­να γιά ψάλ­της στό Πρω­τᾶ­το, νά πά­ρω τήν θέ­ση τοῦ Φιρ­φι­ρῆ. Γί­νε­ται αὐ­τό; Δέν μπο­ρῶ. Θά κοι­τά­ξω τί ἄλ­λο μπο­ρῶ, νά ἁ­γιά­σω τήν κλί­ση μου, σάν τόν ἀ­χθο­φό­ρο τοῦ Πει­ραι­ᾶ πού ἀ­νέ­στη­σε τόν νε­κρό πε­θε­ρό του. Αὐ­τός μέ τήν ἁ­γί­α του ζω­ή ἁ­γί­α­σε καί ὁ­λό­κλη­ρο τό λι­μά­νι καί πολ­λοί ἀλ­λοι­ώ­θη­καν ἀ­πό τήν ζω­ή του. Καί ὅ­μως δέν ἔ­λε­γε, “για­τί νά μή γί­νω κα­λό­γη­ρος;”. Ἄν ἦ­ταν γιά κα­λό­γε­ρος, δέν θά παν­τρευ­ό­ταν».

λη’

«Βα­σι­κά πράγ­μα­τα εἶ­ναι ἡ τα­πεί­νω­ση, ἡ κα­λω­σύ­νη καί ἡ ἁ­πλό­τη­τα. Κα­λω­σύ­νη εἶ­ναι νά σκέ­πτε­ται κα­νείς τί ἀ­να­παύ­ει πρῶ­τα τόν ἄλ­λον, ὄ­χι τί μᾶς βο­λεύ­ει ἐ­μᾶς. Καί ὁ Θε­ός δέν εἶ­ναι ἄ­δι­κος· ἔ­πει­τα ἀ­να­πλη­ρώ­νει ὅ,τι χά­σα­με στήν προ­σπά­θειά μας νά βο­η­θή­σου­με τόν ἀ­δελ­φό μας».

λθ’

«Ὅ­σοι ἔ­χουν πο­λύ ἐν­θου­σια­σμό καί πο­λύ ἐ­γω­ϊ­σμό πρέ­πει νά εἶ­ναι στήν ὑ­πα­κοή, γιά νά κό­βουν τό θέ­λη­μά τους».

Διαβάστε ΕΔΩ τα προηγούμενα σχετικά άρθρα