ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

«Ὅ­ταν  ἕ­νας  μο­να­χός δέν  ὑ­πα­κού­η, ἀ­ναγ­κά­ζει τόν πνευ­μα­τι­κό πα­τέ­ρα νά δί­νη «μπά­τσο». Πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας, ὄχι στό χέ­ρι ἀλ­λά στήν καρ­διά. Τό ἴδιο γί­νε­ται καί μέ τόν Θε­ό. Δέν φθά­νουν τά ὅ­σα τρά­βη­ξε γιά μᾶς! Πο­νά­ει ὁ Θε­ός, ὅ­πως πο­νά­ει ὁ πα­τέ­ρας πού κτυ­πᾶ τό παι­δί, ἀλ­λά ἀ­φοῦ τόν ἔ­φε­ρε στό Μο­να­στή­ρι τόν μο­να­χό, θά τόν σώ­σει μέ τίς δο­κι­μα­σί­ες. Δέν εἶ­ναι κα­λός τρό­πος, ἀλ­λά ἀ­ναγ­κά­ζε­ται ὁ Θε­ός».

  «Δέν πρέ­πει νά μπερ­δεύ­ου­με τό μέ­σον μέ τήν ἐ­νέρ­γεια τοῦ Θε­οῦ. Νά, ἦ­ταν ἕ­νας Γέ­ρον­τας στήν Προ­βά­τα καί εἶ­χε σαρ­κι­κό πό­λε­μο. Ἔ­κα­νε ἄ­σκη­ση, καί γιά ν᾿ ἀ­παλ­λα­γῆ, πῆ­ρε μιά πέ­τρα καί χτυ­ποῦ­σε τό κε­φά­λι του γιά νά τόν ἐ­λε­ή­ση ὁ Θε­ός. Πράγ­μα­τι, ὁ Θε­ός βλέ­πον­τας τόν πο­λύ κό­πο τόν ἐ­λέ­η­σε, ἀλ­λά αὐ­τός κα­τέ­λη­ξε στό συμ­πέ­ρα­σμα ὅ­τι τό χτύ­πη­μα τῆς πέ­τρας στό κε­φά­λι ἀ­παλ­λάσ­σει τόν ἄν­θρω­πο ἀ­πό τούς πο­νη­ρούς λο­γι­σμούς».

«Σή­με­ρα τό Εὐ­αγ­γέ­λιο τό βά­ζουν στήν ἄ­κρη, τήν πα­ρα­νο­μί­α τήν κά­νουν νό­μο, τήν ἁ­μαρ­τί­α τήν κά­νουν μό­δα. Πά­ει νά δι­α­λυ­θῆ τό πᾶν, ἀλ­λά τόν τε­λευ­ταῖ­ο λό­γο τόν ἔ­χει ὁ Θε­ός».

«Πρῶ­τα πρέ­πει νά κά­νη ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση στόν Πνευ­μα­τι­κό του, νά συμ­φι­λι­ω­θῆ μέ τόν Θεό καί νά τα­κτο­ποι­η­θῆ. Καί τήν ὥ­ρα τῆς προ­σευ­χῆς πού κά­νει μό­νος του πρέ­πει νά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ. Ἄλ­λη ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση αὐ­τή στόν Θε­ό. Νά τα­πει­νω­θῆ στόν Θε­ό, νά πῆ, “Θε­έ μου, εἶ­μαι ἀ­χά­ρι­στος, ἁ­μαρ­τω­λός, ὑ­πο­κρι­τής, αὐ­τό καί κεῖ­νο”. Καί με­τά πού θά με­τα­νοι­ώ­σει καί θά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ στόν Θε­ό, ὕ­στε­ρα ἀρ­χί­ζει νά τα­κτο­ποι­ῆ (δι­ορ­θώ­νη) ὅ­λα τά πά­θη καί ὅ­λες τίς ἀρ­ρώ­στι­ες του (πνευ­μα­τι­κές). Κα­τό­πιν θά πεῖ: “Θε­έ μου, ἐ­γώ τί θά γί­νω; Ἅ­μα δέν βο­η­θή­σης ἐ­σύ, δέν γί­νε­ται τί­πο­τε. Καί τό­τε ἔρ­χε­ται ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ. Θά νι­ώ­σει τέ­τοι­α χα­ρά μέ­σα του, τέ­τοι­α πα­ρη­γο­ριά, πού δέν θά τοῦ κά­νει καρ­διά νά στα­μα­τή­ση τήν προ­σευ­χή».

Ὅταν ἀ­γω­νι­ζώ­μα­στε γιά νά νι­κή­σου­με ἕ­να πά­θος καί δέν φεύ­γη, ση­μαί­νει ὅ­τι ἔ­χο­υμε ἐ­γω­ϊ­σμό ἤ κα­τα­κρί­νου­με”.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η γυναίκα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, βρήκε καταξίωση από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Εκτός από την Παναγία μας, η οποία υπήρξε το μοναδικό σκεύος της θείας χάριτος, μια πλειάδα αγίων γυναικών βρισκόταν κοντά στον Κύριο, καθ’ όλη την επί γης παρουσία Του, οι οποίες τον υπηρετούσαν και πλαισίωναν στο σωτήριο έργο του.

Ὁ βί­ος τῶν ὁ­σί­ων Πα­τέ­ρων Παύ­λου καί Ἰ­ω­άν­νου, ἄν καί εἶ­ναι σύν­το­μος, εἶ­ναι πο­λύ ἐν­δι­α­φέ­ρων καί θαυ­μα­στός. Μᾶς δεί­χνει ἕ­ναν […]

Τὰ θεῖα διδάγματα βρῆκαν πρόσφορο ἔδαφος μέσα της καὶ ἡ 15χρονη πλέον Μαρίνα ἔνοιωθε ἕτοιμη νὰ ὁμολογήσῃ στὸν πατέρα της τὸν πόθο ποὺ ἔφλεγε τὴν νεανική της καρδιά. Ἐκεῖνος, ὅμως, ἄσπλαγχνος καὶ ἀμετακίνητος στὴν πίστη του τὴν ἀποκήρυξε.

Ἡ παροῦσα βιογραφία του ἔχει συνταχθεῖ ἀπὸ τὸν μοναχὸ Πέτρο, τῆς μονῆς τῶν Ἀγαύρων, τοῦ Ὀλύμπου καὶ φαίνεται νὰ ἔχει ὁλοκληρωθεῖ τὸ 847μ.Χ. Σκοπός της, ὅπως σημειώνει ὁ συγγραφέας νὰ γνωρίσουν οἱ ἀναγνῶστες τὴν βιωτὴ τοῦ Ὁσίου, τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες καὶ πολλὰ ἀπὸ τὰ ἔργα του, καὶ νὰ ἀντλήσουν πνευματικὴ ὠφέλεια

«Γιά νά βο­η­θή­σου­με σω­στά τούς ἀν­θρώ­πους νά γί­νουν πνευ­μα­τι­κοί ἄν­θρω­ποι, δέν πρέ­πει νά τούς ἀδι­κοῦ­με. Τούς ἀ­δι­κοῦ­με, ὅ­ταν θέ­λου­με νά τούς κά­νου­με σάν τόν ἑ­αυ­τό μας· ὅ­ταν τούς δί­νου­με νά φᾶ­νε αὐ­τό πού τρῶ­με κι ἐ­μεῖς. Δέν ὑ­πο­λο­γί­ζου­με τήν δι­ά­θε­ση τοῦ ἄλ­λου, τήν δί­ψα, τήν πεῖ­να του».

Ὁ  βίος  τοῦ  ὁσίου  Πέτρου  τῆς  Ἀτρώας  ἀποτελεῖ  τήν  ἀρχή  μιᾶς  πολύτομης  σειρᾶς  ἀγνώστων  ἤ  ἐλάχιστα γνωστῶν βίων Ἁγίων ἤ  γνωστῶν  μέν  Ἁγίων  ἀλλά  ἀγνώστου  τοῦ  πρωτοτύπου  βίου  τους. 

«Σή­με­ρα ἔρ­χον­ται πολ­λοί νέ­οι μέ ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα. Δέν εἶ­ναι πε­ρί­ερ­γοι, ζη­τοῦν νά βροῦν πα­ρά­δειγ­μα, καί ἐ­μεῖς πρέ­πει νά εἴ­μα­στε ὅ­πως θέ­λει ὁ Θε­ός γιά νά ὠ­φε­λοῦν­ται οἱ ἄλ­λοι πού μᾶς πλη­σιά­ζουν, δι­ό­τι ἀλ­λοι­ῶς θά δώ­σου­με λό­γο καί γι᾿ αὐ­τούς πού μᾶς πλη­σιά­ζουν καί βλά­πτον­ται ἤ δέν ὠ­φε­λοῦν­ται».

Ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι καί ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου ∆αυΐδ στήν Εὔβοια. Πασίγνωστος σήμερα, ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί σ᾽ όλον τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἤδη πρίν ἀπό τήν κοίμησή του εἶχε λάβει θέση Ἁγίου στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ.

Εκεί προήχθη περί το 695 σε διάκονος της Μεγάλης Εκκλησίας και του ανατέθηκε το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας και η διεύθυνση ορφανοτροφείου «Άγιος Παύλος» και ενός πτωχοκομείου. Με το ζήλο του και τα φυσικά του προσόντα αναδείχτηκε σημαίνων κληρικός της Μεγάλης Εκκλησίας. Εκεί έδειξε τις σπάνιες ρητορικές και ποιητικές του ικανότητες.

Καὶ ἐνῶ ἔτσι ἔχουν γενικῶς τὰ πράγματα, ὑπάρχουν καὶ κάποιοι «εἰδικοί» ποὺ εἶναι διαφορετικοί, ποὺ ξεχωρίζουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Αὐτοὶ δὲν κοιτᾶνε νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὸν πόνο καὶ τὴν ὀδύνη τῶν συνανθρώπων των, δὲν ἀποβλέπουν νὰ ἀποκτήσουν ὑλικὰ ὀφέλη ἀπὸ τὴν ἐργασία των, δὲν θεραπεύουν ἐπιλεκτικά

«Πρέ­πει νά γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ἡ προ­σβο­λή ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια εἶ­ναι τρό­πον τι­νά δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ πρός τόν ἁ­μαρ­τά­νον­τα, γιά νά με­τα­νο­ή­ση, νά  τα­πει­νω­θῆ καί νά σω­θῆ. Ὅ­ταν ὅ­μως ὑ­πάρ­χη τε­λεί­α πό­ρω­ση καί ἀ­με­τα­νο­η­σί­α, τό­τε δέν προ­σβάλ­λε­ται ἀ­πό τόν δι­ά­βο­λο, δι­ό­τι βλέ­πει ὁ Θε­ός τήν τε­λεί­α πό­ρω­σή του».

«Τοὺς νεοφανεῖς ἀστέρας», «τοὺς ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις περιφανῶς ἀθλήσαντας» τιμᾶ κατ’ ἔθος ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Γ’ Κυριακὴ τοῦ Ματθαίου (B’ μετὰ τῶν Ἁγίων Πάντων)… αὐτὴν τὴν ἡμέρα «μνείαν ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν Ἁγίων Νεοφανῶν τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων τῶν μετὰ τὴν Ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρησάντων».

Οἱ ἅγιοι μέ τήν χριστοειδῆ βιοτή τους καί τά ὑπερφυσικά θαύματά τους ἀποτελοῦν μιά ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Ἕνας τέτοιος θεογνώστης καί θεοφάντωρ ἅγιος εἶναι καί ὁ σύγχρονός μας ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Ὅλα τά στοιχεῖα πού περιέχονται στό ἀνά χεῖρας βιβλίο εἶναι Μαρτυρίες πνευματικῶν του τέκνων καί ἄλλων Κληρικῶν, Μοναχῶν, ἐπιστημόνων, οἰκογενειαρχῶν…

Κάποια ημέρα την ώρα του θυμιάματος, είδε μέσα στο θυσιαστήριο άγγελο Κυρίου, ο οποίος του ανήγγειλε ότι θα αποκτούσε γιο τον οποίο θα ονόμαζε Ιωάννη. Ο Ζαχαρίας σκίρτησε από χαρά , αλλά δυσπιστούσε. Η γυναίκα του ήταν ηλικιωμένη και στείρα και..

Το Κολυβαδικό Κίνημα του 18ου αιώνα υπήρξε ένας σημαντικός ιστορικός σταθμός στην εκκλησιαστική μας ιστορία, καθ’ ότι διαδραμάτισε ισχυρό ανανεωτικό ρόλο στην Ορθοδοξία μας, η οποία ασφυκτιούσε από τις παρεμβάσεις της αιρετικής δυτικής χριστιανοσύνης.

«Οἱ ἄν­θρω­ποι οἱ φτω­χοί, πού στε­ροῦν­ται καί δέν ἔ­χουν νά φᾶ­νε, ἄν δέν γογ­γύ­ζουν, θά ᾿χουν ἴ­σο μι­σθό μέ τούς ἀ­σκη­τές πού ἀ­σκη­τεύ­ουν στόν Ἄ­θω­να ἤ στά Κελ­λιά τους. Δι­ό­τι αὐ­τοί κά­νουν τήν ἄ­σκη­ση μέ τήν θέ­λη­σή τους καί αὐ­τό ἐ­λα­φρύ­νει πο­λύ τόν κό­πο τους. Ἐ­γώ, ἄς ὑ­πο­θέ­σου­με, καί ἄν κά­νω κά­τι, τό κά­νω μέ τήν θέ­λη­σή μου καί αὐ­τό μέ κά­νει νά μήν κα­τα­λα­βαί­νω κα­λά κα­λά τήν δυ­σκο­λί­α. Ἐ­νῶ αὐ­τοί οἱ κα­κό­μοι­ροι πει­νοῦν, χω­ρίς νά τό θέ­λουν, γι᾿ αὐ­τό καί ὑ­πο­φέ­ρουν (δυ­σκο­λε­ύ­ον­ται) πο­λύ. Γι᾿ αὐ­τό ὁ Θε­ός μπο­ρεῖ νά τούς δώ­ση καί πε­ρισ­σό­τε­ρο μι­σθό ἀ­πό τούς ἀ­σκη­τές».

Ἡ Ἑ­νω­μέ­νη Ρω­μη­ο­σύνη μὲ τὶς μι­κρὲς της δυ­να­τό­τη­τες προ­σπα­θεῖ νὰ προ­βάλ­λη τὶς ἀ­ξίες τοῦ Γένους μας ἀλ­λὰ καὶ πρό­σω­πα ποὺ τὶς ἐν­σάρ­κω­σαν. Ἕ­να τέ­τοι­ο ἱ­ε­ρὸ πρό­σω­πο εἶ­ναι καὶ ὁ Ἅ­γιος Κο­σμᾶς ὁ Αἰ­τω­λός, ἰ­σα­πό­στο­λος, ἱ­ε­ρο­μάρ­τυς, Δι­δά­σκα­λος τοῦ Γέ­νους καὶ Προ­φή­της.

Ὁ βίος τῶν Ὁσιομαρτύρων Βαραχήσιου και Ἰωνά, εἶναι ὁ έβδομος τῆς σειρᾶς Ἄγνωστα Συναξάρια ποὺ ἐκδίδει ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη». Πρόκειται γιὰ τὴ ζωή, τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, τὴ διδασκαλία, τὰ θαύματα, τά φρικτά μαρτύρια Ἁγίων, ἐλάχιστα γνωστῶν.

ή Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016 ἡ ”Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη” πραγματοποίησε μέ μεγάλη ἐπιτυχία, στήν Αἴθουσα τοῦ Πολιτιστικοῦ τοῦ Δημαρχείου Κηφισιᾶς, βιβλιοπαρουσίαση τῆς νέας της ἔκδοσης, ἀπό τή σειρά Ἄγνωστα Συναξάρια, μέ τίτλο: «Ὁσιομάρτυς Στέφανος ὁ Νέος». Μέ τήν ἐκδήλωση αὐτή ἐγκαινιάσθηκε οὐσιαστικά ἕνας νέος κύκλος συνεργασίας τοῦ ΝΠΔΔ τοῦ Δήμου Κηφισιᾶς «Δημήτριος Βικέλας» μέ τήν Ε.ΡΩ στά πλαίσια υἱοθέτησης τοῦ μηνιαίου ψυχοφελοῦς θεσμοῦ μέ τίτλο «Βίοι Ἁγίων».

Ο Χριστός σώζει και εμείς αποδεχόμαστε τη σωτηρία που μας προσφέρει, ως δωρεά, χωρίς να καταστρατηγεί την ελευθερία μας, δεν μας την επιβάλλει, μας καλεί ελεύθερα να την αποδεχτούμε ή να την απορρίψουμε. Εδώ βρίσκεται το μεγαλείο της υπάρξεώς μας, να μπορούμε να επιλέξουμε ελεύθερα τη ζωή ή το θάνατο.

«Ὅ­ταν κλεί­σουν τά σαρ­κι­κά μά­τια καί ἀ­νοί­ξουν τά μά­τια τῆς ψυ­χῆς, θά δοῦ­με πράγ­μα­τα πού θά μᾶς ἐκ­πλή­ξουν. Στήν ἄλ­λη ζω­ή θά δοῦ­με πολ­λές ἐκ­πλή­ξεις».

«Τα­πε­ί­νω­ση ἔ­χει αὐ­τός πού ὅ,τι κα­λό κά­νει, τό ξε­χνᾶ ἀ­μέ­σως καί τό πα­ρα­μι­κρό κα­λό πού τοῦ κά­νουν τό θε­ω­ρεῖ πο­λύ με­γά­λο καί νι­ώ­θει εὐ­γνω­μο­σύ­νη».

Όταν για πρώτη φορά υπέπεσε στην αντίληψή μας η πραγματικά πολύ σπουδαία κινηματογραφική ταινία που αναφέρεται στο πρόσωπο της μεγαλομάρτυρος Χρυσής, η αλήθεια είναι πως μείναμε έκθαμβοι. Μια ταινία τόσο επίκαιρη η οποία πλησιάζει σε ποιότητα τις μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές του Χόλιγουντ.

«Ὁ δι­ά­βο­λος δέν μπο­ρεῖ νά θε­ρα­πεύ­ση καμ­μί­α ἀρ­ρώ­στια, π.χ. πάρ­κιν­σον. Μπο­ρεῖ ὅ­μως νά κά­νη κα­λά κά­ποι­ον πού ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια ἔ­χει πά­θει κά­τι». (Π.χ. ὅ­ταν πα­ρα­λύ­ση τό χέ­ρι κά­ποι­ου ἀ­πό δαι­μο­νι­κή ἐ­νέρ­γεια ὁ δι­ά­βο­λος μπο­ρεῖ νά ἀ­να­στεί­λη τήν ἐ­νέρ­γειά του, καί τό χέ­ρι νά ἀ­πο­κα­τα­στα­θῆ. Καί αὐ­τό νά φα­νῆ σάν θαῦ­μα).

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΝΑΔΕΙΧΤΗΚΕ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ; ΠΟΙΑ Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΗ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΗΣ; ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» ΣΤΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ; ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΥΠΗΡΞΕ Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΣΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ;

«Ὁ πνευ­μα­τι­κά προ­χω­ρη­μέ­νος ἄν­θρω­πος κα­τα­λα­βαί­νει τίς δι­α­θέ­σεις τῶν ἄλ­λων, ἄν π.χ. θέ­λουν νά τόν ἐκ­με­ταλ­λευ­τοῦν, νά τόν κλέ­ψουν· βά­ζει ὅμως πάν­τα κα­λό λο­γι­σμό, ὅ­τι ὁ ἄλ­λος τό ἔ­χει ἀ­νάγ­κη  καί δέν ὑ­πε­ρα­σπί­ζε­ται τόν ἑ­αυ­τό του. Ὁ ἅ­γιος ἔ­χει μία δι­αί­σθη­ση πού κα­τα­λα­βαί­νει τίς δι­α­θέ­σεις τῶν ἄλ­λων».

«Ὅ,τι εἶ­ναι γιά μί­α μη­χα­νή ἡ βεν­ζί­νη, ἔ­τσι εἶ­ναι καί ἡ καρ­διά γιά τήν πνευ­μα­τι­κή ζω­ή. Ὅ,τι κά­νει ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πό τήν καρ­διά του δέν κου­ρά­ζει. Γι᾿ αὐ­τό σέ ὅ­σους μέ ρω­τᾶ­νε τί νά σπου­δά­σουν, τούς λέ­ω ὅ,τι ἀ­γα­πᾶ­νε. Ἰ­δί­ως με­ρι­κά ἐ­παγ­γέλ­μα­τα, ὅ­πως για­τρός, δά­σκα­λος, θέ­λουν νά τ᾿ ἀ­γα­πᾶ κα­νείς πο­λύ. Καί στήν πνευ­μα­τι­κή ζω­ή, στήν προ­σευ­χή πρέ­πει νά συμ­με­τέ­χη ἡ καρ­διά».

“Δεν μπόρεσα, παιδί μου, να πάω στην κηδεία της κυρίας Αγγελικής, παρ’ όλο που το ήθελα πολύ, γιατί είμαι άρρωστος με την καρδιά μου και δεν μπορούσα να ταξιδέψω. Όμως, με συγχωρείτε, έφυγα, παιδί μου, πνευματικώ τω τρόπω. Άγγελος Κυρίου με πήρε…”