ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Ο ἐ­νά­ρε­τος Ἡ­γού­με­νος τοῦ Γρη­γο­ρί­ου Ἀ­θα­νά­σιος εἶ­χε δεῖ στόν ὕ­πνο του ἕ­ναν ἱ­ε­ρο­μό­να­χο κε­κοι­μημέ­νο καί τόν ρώ­τη­σε:  

–Τί κά­νεις, παι­δί μου; Πῶς πέ­ρα­σες στήν ἐ­ξέ­τα­ση;  

–Γέροντα, ἀ­πάν­τη­σε ἐ­κεῖ­νος, ὡς πρός τά κα­λο­γε­ρι­κά κα­θή­κον­τα πῆ­γα κα­λά. Ὁ Δε­σπό­της Χρι­στός ἦ­ταν ἐ­πι­ει­κής μα­ζί μου. Ὡς πρός τά τῆς ἱ­ε­ρω­σύ­νης δυ­σκο­λε­ύ­τη­κα πο­λύ, δι­ό­τι ὁ Δε­σπό­της Χρι­στός μοῦ ἔ­κα­νε λε­πτο­με­ρῆ καί ἀ­συγ­κα­τά­βα­τη ἐ­ξέ­τα­ση.  

Ο αξιότιμος κ. Εμμανουήλ Καπετανάκης (πρ. Διευθ. Δημοτικής Εκπαιδεύσεως), ομιλεί περί της μακαριστής Γεροντίσσης Μακρίνας! Τον ευχαριστούμε, διότι μας επέτρεψε να βιντεοσκοπήσωμε αυτήν την καταπληκτικήν αφήγησιν!

«Ὅ­ταν σέ συ­ναν­τή­ση ἕ­να φί­δι, πρῶ­τα σέ κοι­τά­ζει, σέ ψυ­χο­λο­γεῖ κα­λά καί, ἂν δῆ ὅ­τι ἔ­χεις τήν χά­ρι τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, ἔρ­χε­ται κον­τά σου, σέ νι­ώ­θει σάν ἀ­φέν­τη του, σέ γλύ­φει, σέ προ­σκυ­νά­ει, για­τί νιώ­θει τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα καί αὐ­τό. Ὅ­λα τά ζῶ­α τό νιώ­θουν. Ἂν ὅ­μως δέν τό ἔ­χης, σέ φο­βᾶ­ται, σέ ἀ­πο­στρέ­φε­ται καί φεύ­γει».

«Ἡ κρυ­φή ὑ­πε­ρη­φά­νεια δύ­σκο­λα κα­τα­λα­βαί­νε­ται. Βλέ­πει ὅ­μως κα­νείς ὅ­τι μέ­σα του δέν ἔ­χει ἐ­σω­τε­ρι­κή ἀ­νά­παυ­ση. Ὅ­ταν κα­νείς εἶ­ναι ἄρ­ρω­στος στό μυα­λό καί ὑ­πε­ρη­φα­νεύ­ε­ται, ὁ Θε­ός τοῦ δί­νει πα­ρη­γο­ριά καί χα­ρά, σάν κά­ποι­ο παι­δί, ἄρ­ρω­στο δι­α­νο­η­τι­κά, πού πί­στευ­ε ὅ­τι εἶ­ναι στρα­τη­γός καί χαι­ρό­ταν. Ὅ­ποι­ος ὅ­μως ἔ­χει κρυ­φή ὑ­πε­ρη­φά­νεια δέν αἰ­σθά­νε­ται ἐ­σω­τε­ρι­κή ἀ­νά­παυ­ση καί πα­ρη­γο­ριά. Μπο­ρεῖ νά ἀ­να­παύ­η κα­νείς ψεύ­τι­κα τόν λο­γι­σμό του, ἀλ­λά τήν συ­νεί­δη­σή του δέν μπο­ρεῖ νά τήν ἀ­να­παύ­ση, ἄν βέ­βαι­α δέν ἔ­χη πο­ρω­θῆ». Πρέ­πει με­τά τήν πνευ­μα­τι­κή δι­ά­γνω­ση, νά μή δέ­χε­ται τούς ἐ­παί­νους καί νά ἀ­πο­βάλ­λη κά­θε ἰ­δέ­α πού ἔ­χει γιά τόν ἑ­αυ­τό του. Ἄν δε­χθῆς ἕ­ναν ἔ­παι­νο γιά μί­α ἀ­ρε­τή πού ἔ­χεις, εἶ­ναι μι­σή ἁ­μαρ­τί­α, για­τί ὁ ἄν­θρω­πος δέν ἔ­χει τί­πο­τα κα­λό δι­κό του, ὅ­λα εἶ­ναι τοῦ Θε­οῦ Ἄν δέν τήν ἔ­χης κι­ό­λας, εἶ­ναι μι­ά­μι­ση ἁ­μαρ­τί­α

      «Τά ὀ­στᾶ ἑ­νός Γέ­ρον­τος στήν Προ­βά­τα κα­τά τήν ἀ­να­κο­μι­δή ἦ­ταν κα­τα­κί­τρι­να καί εὐ­ω­δί­α­ζαν. Ὁ ὑ­πο­τα­κτι­κός του συν­τε­τριμ­μέ­νος ἐ­ξω­μο­λο­γή­θη­κε: ”Ἐ­γώ τόν ἁ­γί­α­σα. Ὅ­που μέ ἔ­στελ­νε τοῦ ἔ­λε­γα, “νά πᾶς ἐ­σύ”, δέν τοῦ ἔ­κα­να κα­θό­λου ὑ­πα­κο­ή. Πολ­λές φο­ρές τόν χτύ­πη­σα καί αὐ­τός τά ὑ­πέ­μει­νε ὅ­λα­”».

 «Νά μήν ἀ­να­φέ­ρου­με κα­θό­λου τό ὄ­νο­μα τοῦ πει­ρα­σμοῦ. Σ᾿ ἕ­ναν Γέ­ρον­τα ἑ­κα­τόν χρό­νων ἐμ­φα­νί­στη­κε ὁ δι­ά­βο­λος, γιά ψύλ­λου πή­δη­μα, για­τί εἶ­πε: “Βρέ τόν πει­ρα­σμό”, καί τόν ρώ­τη­σε ὁ πει­ρα­σμός “­τί θέ­λεις”­, καί ἐ­κεῖ­νος ἔ­πα­θε σόκ».

 «Ἀν­δρι­σμός εἶ­ναι νά ἔ­χη κα­νείς παλ­λη­κα­ριά μέ­σα του. Ὅ­σοι ἀ­να­δεί­χθη­καν με­γά­λοι (ἥ­ρω­ες κ.λπ.), εἶ­χαν με­γά­λη καρ­διά, ἦ­ταν παλ­λη­κά­ρια. Ἀν­δρι­σμός εἶ­ναι νά δί­νε­σαι ὁ­λό­κλη­ρος μέ ἐμ­πι­στο­σύ­νη στόν  Θεό­. Ἄν σοῦ πῆ μία κου­βέν­τα ὁ ἄλ­λος, δέν πει­ρά­ζει. Νά σκε­φτῆς: ”Ἐ­γώ πό­σες φο­ρές ἔ­σφα­λα;”. Εἶ­ναι παλ­λη­κα­ριά νά ση­κώ­νης ὅ,τι σοῦ λέ­νε. Αὐ­τός πού ἔχει ἀν­δρι­σμό, ἔ­χει καί ἀ­γά­πη καί ὁ Θε­ός τό ὑ­πο­λο­γί­ζει. Ὁ ἀν­δρι­σμός δέν εἶ­ναι βαρ­βα­ρό­τη­τα ἀλ­λά λε­βεν­τιά. Λε­βεν­τιά καί ὄ­χι κα­κο­μοι­ριά».

Ένα απόγευμα όμως, εκεί που προσευχότανε του εμφανίστηκε ολοζώντανη η Αγία Παρασκευή, ακριβώς όπως ήταν στη εικόνα. Το παιδί τρόμαξε και έφυγε. Ξαναπήγε άλλη μέρα και του εμφανίστηκε πάλι. Έφυγε τρέχοντας μα η Αγία του μίλησε γλύκα και τον καθησύχασε λέγοντάς του ποια είναι. Ο Ιάκωβος έκατσε δειλά-δειλά κοντά της και την άκουγε…

 «Μοὔ­λε­γε ἕ­νας κο­σμι­κός: “Ἐ­σεῖς οἱ κα­λό­γε­ροι οὔ­τε παι­διά κά­νε­τε οὔ­τε τί­πο­τε”. Καί τοῦ λέ­ω: Εὐ­λο­γη­μέ­νε, πό­σα παι­διά μπο­ρεῖς νά κά­νης ἐ­σύ; Δέ­κα, ἂς εἶ­ναι εἴ­κο­σι, ἂς εἶ­ναι τριά­ντα. Ὁ κα­λό­γε­ρος μπο­ρεῖ (μέ τήν προ­σευ­χή του) νά κά­νη 500 καί 5.000. Ἀκό­μα προ­σεύ­χε­ται γιά τά δι­κά σου παι­διά καί γιά νά μπο­ροῦν νά κά­νουν παι­διά ὅ­σα ἀν­δρό­γυ­να δυ­σκο­λε­ύ­ον­ται, νά, ὅ­πως ὁ ἅ­γιος Ἀρ­σέ­νιος».

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ασυμβίβαστου χριστιανού με τον αμαρτωλό και πτωτικό κόσμο. Εκφράζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο το ασυμβίβαστο της Εκκλησίας με την αμαρτία και το αντιχριστιανικό πνεύμα. Νομίζουμε ότι και η εποχή μας έχει ανάγκη αγίων και ομολογητών, σαν τον άγιο Θεόδωρο το Στουδίτη για να μπορέσουμε να βγούμε από το φοβερό πνευματικό τέλμα, στο οποίο έχουμε βυθισθεί!

«Τόν π. Πορ­φύ­ριο τόν ἔ­χω δεῖ δύο τρεῖς φο­ρές. Σέ πολ­λούς πε­ρι­έ­γρα­ψε τό σπί­τι καί τό χω­ριό τους. Σέ ἄλ­λους ἀ­πε­κά­λυ­ψε ποῦ ὑ­πάρ­χει νε­ρό καί ἔ­σκα­ψαν καί τό βρῆ­καν. Σέ ἕ­ναν μέ τρί­α πτυ­χί­α τοῦ εἶ­πε ὅ­λα τά προ­βλή­μα­τα πού εἶ­χε καί τόν βο­ή­θη­σε πο­λύ, ἐ­νῶ ἄλ­λοι Πνευ­μα­τι­κοί δέν μπό­ρε­σαν νά τόν βο­η­θή­σουν. Κά­πο­τε περ­νών­τας ἀ­πό ἕ­να μέ­ρος, ὅ­που ἔ­σκα­βε μί­α μπουλ­ντό­ζα, εἶ­πε: “Προ­σέξ­τε, μέ­σα στό χῶ­μα εἶ­ναι ἕ­νας Σταυ­ρός. Προ­σέξ­τε νά μήν τόν σπά­σε­τε”».

Ο γε­ρω–Ἀ­γά­πιος ὁ Γρη­γο­ρι­ά­της ἦ­ταν πρᾶ­ος καί ἁ­πλοῦς. Κάποτε, δι­α­κο­νών­τας στό μα­γει­ρεῖ­ο, ἔ­βρα­ζε τρα­χα­νᾶ καί ἐ­πει­δή φο­ύ­σκω­νε τό φα­γη­τό καί δέν εὕ­ρι­σκε τήν κου­τά­λα ἔ­βα­λε τό χέ­ρι του στόν τα­βᾶ καί ἀ­να­κά­τε­ψε τό φα­γη­τό χω­ρίς νά πά­θη τί­πο­τε.

«Ἦρ­θε πα­λαιά στῶν Ἰ­βή­ρων ἕ­νας νέ­ος ἄν­θρω­πος γιά μο­να­χός. Ἦ­ταν 35 ἐ­τῶν. Αὐ­τός εἶ­χε πά­ει στήν Ἀ­με­ρι­κή 18 ἐ­τῶν καί σάν παι­δί πού ἦ­ταν, βρῆ­κε ἐ­λευ­θε­ρί­α καί λε­φτά· ἔτσι ὅ­λη νύ­χτα γλεν­τοῦ­σε. Ὅ­σα λε­φτά ἔ­βγα­ζε, τά σπα­τα­λοῦ­σε στίς γυ­ναῖ­κες. Ὅ­ταν ὅ­μως ἔ­γι­νε 35 χρό­νων, ἀ­πο­γο­η­τεύ­τη­κε καί σκέ­φθη­κε: “Τί κά­νω; Μία τέ­τοι­α ζω­ή πού ζῶ ἐ­γώ, τήν ζῆ καί ἕ­να κτῆ­νος.

Κείμενα από το βιβλίο «Η Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης», εκδόσεις «Θεομόρφου». Επιμέλεια-παρουσίαση εκπομπής: Δήμητρα Χαλδαιοπούλου.

Οποιοσδήποτε κι αν θελήσει να είναι αληθινός με τον Κύριο και να σταθεί ενώπιόν του αληθινά και χωρίς υποκρισία και ψέμα και χωρίς φοβία και δειλία και τέτοια, όποιος κι αν είναι, ο Θεός τον αναλαμβάνει. Γι’ αυτό έχουμε στην Εκκλησία αγίους που προέρχονται από κάθε τάξη και από κάθε κατάσταση.

Στην περίπτωση της αδελφής Αγαθονίκης θαυμάζουμε την πρόνοια του Θεού, το πώς δηλαδή ο ίδιος την διάλεξε και την προόρισε να γίνει νύμφη Του μέσα από το γένος των μισοχρίστων και μισελλήνων Οθωμανών.

«Κάποιος μο­να­χός φεύ­γει γιά εἴ­κο­σι μέ­ρες ἀπ᾿ τό Μο­να­στή­ρι του (ἰ­δι­όρ­ρυθ­μο) καί λέ­ει ὅ­τι θά πά­ει Θεσ­σα­λο­νί­κη. Ἀλ­λά αὐ­τός πη­γαί­νει σ᾿ ἕ­να πα­λαι­ό κα­μί­νι, κό­βει δύ­ο κλα­διά γιά σκε­πή καί κά­θε­ται μέ­σα εἴ­κο­σι μέ­ρες τρώ­γον­τας πα­ξι­μά­δι καί πί­νον­τας νε­ρό».

Τρία υπέροχα διδακτικά Βιβλία από την Ενωμένη Ρωμηοσύνη και την σειρά “Άγνωστα Συναξάρια”. 1. Όσιος Πέτρος της Ατρώας, 2. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης, και 3. Ο Όσιος Ευάρεστος. Δώρο ο νέος διπλός ψηφιακός δίσκος με τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου που μόλις κυκλοφόρησε. Τιμή προσφοράς 9,90 ευρώ.

Κείμενα από το νέο βιβλίο «Ἡ ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης» ἐκδόσεις «Θεομόρφου» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου!
Επιμέλεια-παρουσίαση εκπομπής: Δήμητρα Χαλδαιοπούλου

«Κα­λύ­τε­ρα σπά­τα­λος πα­ρά φι­λάρ­γυ­ρος. Μέ τήν οἰ­κο­νο­μί­α θά πέ­σω ἔ­ξω. Γιά νά μοῦ φθά­σουν τά λου­κού­μια πού κερ­νοῦ­σα στόν κό­σμο, τά ἔ­κο­βα στά δύ­ο. Ἔ, τό­τε τά λου­κού­μια δέν μοῦ ἔ­φθα­ναν πο­τέ. Ὅ­ταν ἄρ­χι­σα νά πα­ρα­κα­λῶ τούς ἀν­θρώ­πους νά πά­ρουν καί δεύ­τε­ρο λου­κού­μι, ἔ, τό­τε εἶ­χα πε­ρίσ­σευ­μα ἀ­πό λου­κού­μια. Ὁ οἰ­κο­γε­νειά­ρχης ὅ­μως ἔ­χει ὑπο­χρέ­ω­ση χω­ρίς ἀ­γω­νί­α νά κά­νη οἰ­κο­νο­μί­ες γιά νά βο­η­θή­ση τά παι­διά του».

Ο βίος του Αγίου Ιωάννου του Μοναμβασιώτη απο την Ενωμένη Ρωμηοσύνη στην Λάρισας.

«Τήν   δι­ά­κρι­ση  τήν  ἀ­πο­κτοῦ­με  τε­λευ­τα­ί­α.  Ἡ  δι­ά­κρι­ση εἶ­ναι ἡ κο­ρω­νί­δα τῶν ἀ­ρε­τῶν· εἶ­ναι τό στε­φά­νι πού προ­σφέ­ρει ὁ Θε­ός στούς ἀ­γω­νι­στές στό τέ­λος τῶν ἀ­γώ­νων. Ἐ­μεῖς νά προ­σπα­θοῦ­με νά ζοῦ­με σύμ­φω­να μέ τίς ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ, καί Ἐ­κεῖ­νος θά μᾶς δώ­σει ὅ,τι μᾶς χρει­ά­ζε­ται γιά τήν σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς μας».

«Ἐ­νῶ στήν πνευ­μα­τι­κή ζωή προ­σπα­θεῖ κα­νε­ίς νά δῆ ὅ­λη τήν βρω­μιά πού ὑ­πάρ­χει μέ­σα του, στήν κο­σμι­κή ζωή προ­σπα­θοῦν νά τήν κα­λύ­ψουν μέ τό νά θέ­λουν νά φα­ί­νε­ται κα­λός ὁ ἐ­ξω­τε­ρι­κός ἄν­θρω­πος. Φτι­ά­χνουν κα­λο­ύ­πια ἐ­ξω­τε­ρι­κῆς συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς, πού γί­νον­ται μο­νω­τι­κό ὑ­λι­κό, τοῖ­χος, καί δέν ἔρ­χε­ται μέ­σα ἡ θε­ί­α Χάρις».

«Μέ τήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια, τόν ἐ­γω­ϊ­σμό εἶ­ναι εὔ­κο­λο νά πά­θη ζη­μιά κα­νείς. Βλέ­πεις ἀ­κό­μη καί στά φί­δια. Τήν ὀ­χιά εὔ­κο­λα τήν σκο­τώ­νεις. Ἐ­πει­δή ἔ­χει δη­λη­τή­ριο, ἔ­χει αὐ­το­πε­ποί­θη­ση· εἶ­ναι σί­γου­ρη γιά τόν ἑ­αυ­τό της κά­θε­ται ἐ­κεῖ, ση­κώ­νει τό κε­φά­λι, κου­νᾶ τήν γλῶσ­σα σάν ψα­λί­δι καί προ­κα­λεῖ. Ἔτσι προ­λα­βαί­νεις, πᾶς παίρ­νεις πέ­τρα καί τήν σκο­τώ­νεις. Ἐνῶ τά ἄλ­λα φί­δια, μό­λις τά δῆς, γλι­στροῦν καί φεύ­γουν».

Αλλά όπως και αν έχουν τα πράγματα, βέβαιο είναι ότι ο Ιερόθεος ήταν άνδρας μεγάλης κοινωνικής παιδείας, έκανε πρώτος επίσκοπος Αθηνών και εργάστηκε για το ποίμνιο του με πίστη και πολύ ζήλο. Σύμφωνα μάλιστα με κάποια παράδοση, ο Ιερόθεος ήταν παρών και κατά την κοίμηση της Παναγίας στην Ιερουσαλήμ

σι­ς’

«Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ὅ­πως τό κα­ρά­βι. Ἄλ­λος κοι­μᾶ­ται, ἄλ­λος χα­ζεύ­ει. Αὐ­τό τρα­βᾶ τόν δρό­μο του. Ἄλ­λος πά­λι ἀ­γω­νί­ζε­ται, πα­λεύ­ει πά­νω μέ τά κύ­μα­τα. Ὅ­λοι μα­ζί προ­χω­ροῦν. Φθά­νει νά εἶ­σαι μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Γι᾿ αὐ­τό νά φρον­τί­ζε­τε νά εἶ­στε πάν­τα στίς ἀ­κο­λου­θί­ες. Νά μή λεί­πε­τε».

Η χάρη του είναι αδαπάνητη και ανεξάντλητη και τα μετά την κοίμηση του  θαύματα αμέτρητα. Ο Θεός τον ανέδειξε για να βοηθήσει την πνευματικά φτωχή και δύσκολη εποχή μας με λόγια, με έργα, με το παράδειγμα του, την προσευχή του,  « ἐν σημείοις καὶ τέρασι».

«Τό Κοι­νό­βιο πο­λύ βο­η­θᾶ νά δοῦ­με τόν ἑ­αυ­τό μας. Κά­θε ἀ­δελ­φός εἶ­ναι καί ἕ­νας κα­θρέ­φτης γιά μᾶς. Βλέ­πεις τίς ἀ­ρε­τές του (σ᾿ ὅ­λα τά παι­διά του ὁ Θε­ός ἔ­χει δώ­σει καί κά­ποι­α ἀ­ρε­τή, ὅ­λα τά ἔ­χει ντύ­σει μέ κά­ποι­α ἀ­ρε­τή), καί προ­σπα­θεῖς νά τόν μι­μη­θῆς. Βλέ­πεις πά­λι τά ἐ­λατ­τώ­μα­τά του, κοι­τά­ζεις τόν ἑ­αυ­τό σου καί βλέ­πεις ὅ­τι τό ἴ­διο ἐ­λάτ­τω­μα τό ἔ­χεις σέ με­γα­λύ­τε­ρο βαθ­μό, καί ἔ­τσι τα­πει­νώ­νε­σαι καί ὠ­φε­λεῖ­σαι».

«Ὅ­ταν κα­νείς νη­στεύ­η τα­πει­νά, δι­και­οῦ­ται τήν θεί­α βο­ή­θεια. Ἄν πῆ ὅ­μως: “Ὁ προ­φή­της Μω­ϋ­σῆς  νή­στε­ψε σα­ράν­τα μέ­ρες, ἐ­κεῖ­νος ὁ Ἅ­γιος ἔ­κα­νε ἐ­κεῖ­νο, θά τό κά­νω καί ἐ­γώ”, τό­τε δέν κά­νει τί­πο­τε. Δι­ό­τι ἀ­πο­μα­κρύ­νε­ται ἡ θεί­α χά­ρις καί ὅ,τι κά­νει, τό κά­νει  ὁ  ἄν­θρω­πος, ὁ  ὁ­ποῖ­ος  κι­νεῖ­ται  μέ  ἐ­γω­ϊ­σμό. Ἡ σω­μα­τι­κή ἄ­σκη­ση βο­η­θά­ει, ὅ­ταν γί­νε­ται μέ φι­λό­τι­μο».

«Νά προ­σέ­χε­τε πο­λύ τίς κι­νή­σεις σας στόν κό­σμο, διό­τι σή­με­ρα πολλοί ὅ­λα τά ἑρ­μη­νεύ­ουν λαν­θα­σμέ­να. Μοῦ εἶ­χαν φέ­ρει ἕ­να φα­κό μέ ἐ­λα­τή­ριο πού φορ­τι­ζό­ταν. Τόν εἶ­χα κά­τω ἀ­πό τό μα­ξι­λά­ρι. Καί εἶ­πε κά­ποι­ος πού τόν εἶ­δε: “Ὁ π. Πα­ΐ­σιος ἔ­χει ὅ­πλο!”».

«Δι­α­φέ­ρει πο­λύ ὁ κό­σμος ἀ­πό τόν μο­να­χι­σμό.  Οἱ κο­σμι­κοί εἶ­ναι ὁ­μό­φω­νοι, ὄ­χι ὅ­μως καί ὁ­μό­τρο­ποι. Μέ­σα στό ἴ­διο σπί­τι ἄλ­λα κά­νει ὁ πα­τέ­ρας, ἄλ­λα ἡ μη­τέ­ρα. Στό Μο­να­στή­ρι εἴ­μα­στε ὁ­μό­φω­νοι καί ὁ­μό­τρο­ποι. Εἴ­μα­στε ἀ­πό δι­α­φο­ρε­τι­κά μέ­ρη, ὅ­μως ἕνας εἶ­ναι ὁ σκο­πός. Τά ἴ­δια φρο­νοῦ­με, τόν ἴ­διο τρό­πο ἀ­γῶ­νος ἔ­χου­με. Πρέ­πει νά νι­ώ­θου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό ἀ­δελ­φοί, δι­ό­τι μᾶς ἑ­νώ­νει ὁ Χρι­στός».

Εκ του βιβλίου: “Επιστολές και Ποιήματα” του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού, έκδοσης Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου 2019. Η ηχογράφηση μας παραχωρήθηκε από τον Ραδιοσταθμό της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.

«Γιά νά νε­κρω­θῆ ὁ πα­λαιός ἄν­θρω­πος, πρέ­πει νά τόν σκο­τώ­σης. Ὁ πα­λαι­ός ἄν­θρω­πος πρέ­πει νά δε­χθῆ καί «ξυ­λι­ές» καί βρι­σι­ές, νά δε­χθῆ τήν τα­πεί­νω­ση, νά νε­κρώ­ση τόν ἐ­γω­ϊ­σμό, τήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια, τήν ζή­λεια, τό πεῖ­σμα, τό θέ­λη­μα. Ὅ­ταν δε­χθῆ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος, κό­βε­ται τό δέν­δρο τοῦ πα­λαι­οῦ ἀν­θρώ­που. Μέ τήν ἐκ­κο­πή τοῦ θε­λή­μα­τος ἔρ­χε­ται ἡ τα­πεί­νω­ση».