Ιστολόγιο

ΣΒΙΛΛΙΑΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ   1. Βίος Αγίας Θεοδώρας             Στις 11 Σεπτεμβρίου  κάθε χρόνο εορτάζεται και τιμάται […]

Στην Μονή δεν άργησε να καταστεί παράδειγμα υπομονής, υπακοής και ταπείνωσης, αρετές που την οδηγούσαν σταδιακά σε μεγάλη πνευματική πρόοδο που αναγνωριζόταν από τον Ηγούμενο αλλά και από όλους τους υπόλοιπους μοναχούς.

Ἡ πατρίδα μας ποὺ μᾶς ὑποδέχτηκε στὴ ζωὴ καὶ μᾶς χάρισε τὰ πρῶτα τοπία της καὶ μᾶς ἔθρεψε μὲ τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ πνευματικὰ ἀγαθά της εἶναι ὁ πρῶτος στόχος τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν μας, ποὺ χωρὶς νὰ τοὺς προκαλοῦμε ἁπλώνουν βέβηλα χέρια, γιὰ νὰ μᾶς τὴν ἀποσπάσουν.

Στην χώρα μας  έχει κάνει την εμφάνισή του ένα ακόμη φαινόμενο –ίσως να είναι μακρόπνοο σχέδιο– το οποίο έχει προεκτάσεις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, πολιτισμικές αλλά και πνευματικές.

Τὰ Ὀρθόδοξα Χριστιανικὰ Σωματεῖα Ἀθηνῶν χαιρετίζουν ἔνθερμα καί μέ ἀγωνιστικό παλμό τό Πανεθνικό Συλλαλητήριο, πού θα πραγματοποιηθεῖ στή Θεσσαλονίκη τό Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου καί ὥρα 7:00 μ.μ., ἔξω ἀπό τό Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο!

Λόγω μεγάλης συμμετοχῆς ἀπό ὅλη τήν Ἑλλάδα στό τριήμερό της Ἱερισσού κατά τίς 12-14 Ὀκτωβρίου δίνεται ὀλιγοήμερη παράταση δηλώσεων συμμετοχῆς καί καταβολῆς τῆς προκαταβολῆς ἕως καί τίς 17 Σεπτεμβρίου πρός διευκόλυνση ὅλων.

Θά εἴμαστε ἐκεῖ κρατώντας μόνο τήν ἑλληνική σημαία στό χέρι. Ἡ συγκέντρωση εἶναι ὑπόθεση ὅλων των Ἑλλήνων γιατί δέν πρέπει νά ἐπιτραπεῖ ἡ σλαβοποίηση τοῦ μακεδονικοῦ Ἑλληνισμοῦ πού ὁδηγεῖ σέ παραχώρηση ἑλληνικῶν ἐδαφῶν.

Ἀποφασίσαμε τή μετάβαση στή συμπρωτεύουσα, προκειμένου νά συμμετάσχουμε στό συλλαλητήριο γιά τή Μακεδονία πού ὀργανώνουν οἱ Παμμακεδονικές Ἑνώσεις καί νά διαμαρτυρηθοῦμε κατά τῆς ἀπαράδεκτης καί ἐθνικά καταστροφικῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν.

Διατρανώνουμε τήν ἀντίθεσή μας στήν ἐπαίσχυντη συμφωνία τῶν Πρεσπῶν πού παραδίδει τήν ἱστορία, τήν γλώσσα καί τήν ταυτότητα τῆς Μακεδονίας μας. Τίποτα δέν ἔχει τελειώσει. Τό ζήτημα βρίσκεται στά χέρια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πού δέν ὑπέγραψε καί δέν παρέδωσε τίποτα.

Τό Σωματεῖο Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη σᾶς προσκαλεῖ στήν ἐκδήλωση – ἀφιέρωμα στόν Ὅσιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη «Στό μονοπάτι γιά τήν Παναγούδα» τό Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018, ὥρα 7:00 μ.μ. στό Ἀλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο Λουτρακίου μέ κεντρικό ὁμιλητή τόν κ. Ἀθανάσιο Ρακοβαλῆ.

Μεγάλο πανεθνικό συλλαλητήριο τό Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου στίς 19:00 ἔξω ἀπό τό Βελλίδειο. Διοργάνωση: Παμμακεδονικές Ἑνώσεις Ὑφηλίου καί Ἐπιτροπές Ἀγώνα γιά τήν Μακεδονία.

Ἄν καί ἀνησυχήσαμε λίγο, λόγῳ τοῦ τετραετοῦς διαστήματος ἕως ὅτου δοῦμε τήν συνέχεια τῆς μουσικῆς σειρᾶς «ΨΑΛΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ», εἴμαστε πλέον στήν εὐχάριστη  θέση νά κρατήσουμε στά χέρια μας τόν δεύτερο τόμο τῆς  σειρᾶς.

Ὁ Ἀπόδημος Ἑλληνισμός καί δή τῆς Βορείου Ἀμερικῆς θά μποροῦσε νά χαρακτηριστῆ ὡς ἕνα θαῦμα πού μεγαλουργεῖ καί θέτει τήν ἐπιτυχία του στήν διάθεση τῆς Πατρίδος. Ποιός, λοιπόν, εἶναι αὐτός ὁ Ἀπόδημος Ἑλληνισμός τῆς Ἀμερικῆς σήμερα καί ποῦ ὁδεύει;

Τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰουστινιανοῦ τὸν 6ο αἰ. οἱ νόμοι συντάσσονται στὴν ἑλληνικὴ καὶ τὸν 7ο αἰ. ἡ ἑλληνικὴ ἔχει ἐπικρατήσει ὡς ἡ κατεξοχὴν ἐπίσημη γλῶσσα τοῦ κράτους. Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ παιδεία στηρίχθηκε ἡ πνευματικὴ δημιουργία τοῦ Βυζαντίου. Αὐτὴ ἔδωσε τὰ ἐκφραστικὰ μέσα, γιὰ νὰ ἀποδώσει ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία τὰ δικά της νοήματα καὶ τὶς δικές της ἀλήθειες.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μένοντας πιστή, παρὰ τὶς ἱστορικὲς περιπέτειές της (ἀραβοκρατία, λατινοκρατία, τουρκοκρατία) στὴν ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἔγινε μετὰ τὸ σχίσμα ὁ κύριος κατακτητικὸς στόχος τῆς Δύσεως, καὶ κυρίως τῆς Παλαιᾶς Ρώμης.

«Ὁ ἥλιος πιὰ βασίλεψε
μαζὶ καὶ ἡ καρδιά μου
γιατί ὁ χάρος ζήλεψε
ὅλα τὰ ὄνειρά μου» (τραγούδι)

Ὁ Ἀριστοτέλης στὰ Πολιτικά του παρατηρεῖ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τὴν ἔμφυτη ἐπιθυμία νὰ συνυπάρχουν μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Στὶς μεταπτωτικὲς ὅμως κοινωνίες αὐτὴ ἡ συνύπαρξη δὲν εἶναι καθόλου αὐτονόητη· ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ πλεονεξία, τὸ μῖσος, ἡ ὀργή, ὁ φθόνος ὑποσκάπτουν τὴν εὐταξία.

Καὶ στοὺς ἄλλους τομεῖς τοῦ πνευματικοῦ μας πολιτισμοῦ, ἰδιαίτερα ὅμως στὴ σφαίρα τῆς Φιλοσοφίας, ἡ Παιδεία μας -πρέπει νὰ τὸ ὁμολογήσομε- πάσχει ἀπὸ ἕνα εἶδος πρεσβυωπίας: στέκεται προσηλωμένη στὰ πολὺ μακρινά, στοὺς κλασσικοὺς χρόνους τῆς Ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας, καὶ τὰ κοντινὰ δὲν τὰ βλέπει, οὔτε τὰ λογαριάζει.

Τὰ περὶ τοῦ Καποδίστρια στοιχεῖα, ἐκ τῶν ὁποίων δύναται νὰ πλασθῆ ἡ εἰκὼν τῆς μεγάλης μορφῆς του, εἶναι διάχυτα καὶ εἰς τοὺς δώδεκα τόμους τοῦ ἔργου τούτου. Ἀπὸ τότε ποὺ ἔσυρε πρῶτος τὸν χορὸν εἰς τὴν Λευκάδα, μὲ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν παλληκαριῶν τῆς Ἑλλάδος …

Στούς πρόποδες τοῦ Ἁγίου Ὅρους θά πραγματοποιηθοῦν δύο πνευματικοῦ περιεχομένου ὁμιλίες ἀπό Ἁγιορεῖτες Πατέρες, περίπλους τοῦ Ἄθωνα μέ προσκύνηση Ἁγίων Λειψάνων καί κειμηλίων ἐνῶ θά ξεναγηθοῦμε σε προσκυνήματα τῆς εὐρύτερης περιοχῆς.

Ἡ Βόρειος Ρηνανία ― Βεστφαλία εἶναι μέ 18,8 ἑκτ. πληθυσμό, τό πολυπληθέστερο ἀπό τά 16 κρατίδια τῆς Γερμανίας. Ἔτσι προκύπτει πώς τό κρατίδιο αὐτό φιλοξενεῖ ἐδῶ καί πάνω ἀπό 60 χρόνια καί τήν μεγαλύτερη Ἑλληνική Κοινότητα μέ περισσοτέρους ἀπό 130.000 Ἕλληνες.

«Δία τοῦτο ἀδελφοί μου νὰ χαίρεσθε καὶ νὰ εὐφραίνεσθε χιλιάδες φορὲς ὅσοι ζῆτε καὶ βγάνετε τὸ ψωμί σας μὲ τὸν κόπον σας, διατὶ ἐκεῖνο τὸ ψωμὶ εἶναι εὐλογημένον, καί, ἂν θέλης, δῶσε κομμάτι ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ ψωμὶ τοῦ πτωχοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο ἀγοράζεις τὸν παραδεισον».

Ἕνας ξεχωριστὸς ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου ἡ μορφή, ἡ δράση καὶ ἡ διδασκαλία σημάδεψαν τὰ δύσκολα χρόνια τῆς μακραίωνης Ὀθωμανικῆς δουλείας εἶναι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἱερομάρτυρας, Ἰσαπόστολος καὶ χωρὶς ὑπερβολὴ ὁ γενάρχης τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ.

Λωποδύτης· στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ γλιστράει στὰ ροῦχα κάποιου ἄλλου, αὐτὸς ποὺ κλέβει τὰ ροῦχα τῶν λουομένων. Ὅταν οἱ ταξιδιῶτες ἤθελαν νὰ πλυθοῦν σὲ ἕνα ποτάμι, ἄφηναν τὰ ροῦχα τους στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ.

Ἡ ἑλληνική, μιὰ ἀπὸ τὶς πέντε χιλιάδες περίπου γλῶσσες ποὺ μιλιοῦνται σήμερα στὸν κόσμο, κατέχει ἕνα μοναδικὸ χαρακτηριστικό. Εἶναι ἡ μόνη ζωντανὴ γλῶσσα τῆς ὁποίας μπορεῖ κανεὶς νὰ παρακολουθήσει τὴν ἐξέλιξη ἐπὶ τριανταεπτὰ αἰῶνες.

Οἱ Ἀρχαῖοι Μακεδόνες, ὅπως παραδέχονται σοβαροὶ καὶ ἀντικειμενικοὶ ἱστορικοὶ ἐρευνητές, ἦταν μία ἀπὸ τὶς ἀρχαιότερες ἑλληνικὲς φυλές, μὲ ἰδιαίτερη γλωσσική, διαλεκτολογικὴ συγγένεια πρὸς τοὺς Αἰολεῖς καὶ Δωριεῖς.

Πρὶν ἀπὸ μερικὲς ἑβδομάδες ἐπισκέφθηκα ἕνα τυπογραφεῖο, γιὰ μία ἔρευνα κόστους ἐκτυπώσεως τῆς ἱστορίας τοῦ χωριοῦ μου. Σ᾿ ἕνα πάγκο ὑπῆρχαν πεταμένες σελίδες ἀπὸ διάφορα περιοδικὰ καὶ βιβλία, ποὺ εἶχαν τυπωθεῖ πρόσφατα. Στὰ χέρια μου βρέθηκαν δύο ἀπὸ αὐτὲς ἀπὸ κάποιο βιβλίο, ἀγνώστου τίτλου καὶ συγγραφέα.

Ἕ­να πρω­ϊ­νό κα­τά τίς δέ­κα ἡ ὥ­ρα πε­ρί­που, ἦρθαν δύ­ο λε­ω­φο­ρεῖ­α προ­σκυ­νη­τές καί, ὁ Γέ­ρον­τας γι­ά νά τούς εὐ­χα­ρι­στή­ση, ἔ­κα­νε δέ­η­ση καί τούς σταύ­ρω­σε μέ τήν Κά­ρα τοῦ ὁ­σί­ου Δαυ­ΐδ καί ἀ­σπά­στη­καν τά ἅ­για Λείψα­να τῆς Μο­νῆς. Με­τά τούς πα­ρέ­θε­σε κέ­ρα­σμα καί ἄ­νοι­ξε πνευ­μα­τι­κή συ­ζή­τη­ση μα­ζί τους.

Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν ἀγκαλιά καί στοργή τῆς μάννας μας, περισσότερο ἀπό παλάτια καί μεγάλους θησαυρούς. Ἡ ἀγκαλιά της μᾶς μεταδίδει πνοή καί ζωή. Ἀλλά ἀκόμη πιό πολύ, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή σκέπη καί τήν ἀγκαλιά τῆς μεγάλης Μητέρας μας· αὐτή τήν ἴδια ἀγκαλιά πού κράτησε μέσα της τόν Θεό μας …

Φέτος καί ἡ κοινωνία πληγωμένη παρά ποτέ, σχεδόν «καμένη», ἀναζητᾶ τήν Παρουσία τῆς Παναγίας. Τήν ἐπικαλεῖται ἰδιαιτέρως, καί ἐκείνη θά κάνει αὐτό ποῦ ἔκανε καί κάνει πάντα, θά πλησιάσει ὡς «θρηνωδοῦσα», ὡς «παρηγορήτρια», ὡς «Γιάτρισσα», ὡς «ἡ πάντων χαρά», καί ὡς ἡ μόνη των ἀνθρώπων ἐλπίδα!

Ἡ Παναγία ἀναδείχθηκε κορυφαῖο πρόσωπο τοῦ χριστιανισμοῦ καί ἐπί εἴκοσι αἰῶνες ἀποτελεῖ σημεῖο ἀναφορά γιά ὅλους μας. Συμμετέχουμε καί ἐμεῖς στήν ἑορτή μέ τή ἐν λόγω ἐκπομπή, στήν ὁποίαν ἀκούγονται τά παρακάτω τραγούδια …

Ὁ Θεός μᾶς τίμησε ἰδιαιτέρως κάνοντας καί δική μας μητέρα τήν ἔμψυχη Κιβωτό του, τή μητέρα του. Ἅς ἀτενίζουμε εὐλαβικά καί ἐμεῖς τήν πανάχραντη μορφή της, γιά νά διαπεράσουμε ὑπό τή μητρική της προστασία τόν πολυκύμαντο Ἰορδάνη τῆς ζωῆς μας καί νά φτάσουμε ὅλοι ἀσφαλεῖς στήν ἀκύμαντη γαλήνη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Σύμφωνα μέ ἀρχαῖα παράδοση ὑποσχέθηκε στόν πρῶτο οἰκιστή τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ὅσιο Πέτρο τόν Ἀθωνίτη, πώς Αὐτή θά εἶναι «προνοητῆς, ἰατρός καί προφεύς» τῶν μοναχῶν ὅσο διαγουν τήν ἐπί γῆς ζωή τους. Καί ὅταν τελειώσουν στό Ἅγιον Ὅρος τή ζωή τους, θά ζητήσει ἀπό τόν Υἱό καί Θεό τῆς «τελείαν συγχώρησην τῶν ἁμαρτιῶν» τους.