Ἡ Ἑλλάδα, μέ τήν πρόθυμη συγκατάθεση τῶν εὐρωπαϊκῶν θεσμικῶν ὀργάνων, ἔχει δεχτεῖ καί συνεχίζει ἀκόμα νά δέχεται τά τελευταῖα 25 χρόνια στά ἐδάφη της ἕνα πρωτοφανές ἀνθρώπινο δυναμικό, μιά ἀνεξέλεγκτη εἰσροή οἰκονομικῶν κυρίως μεταναστῶν καί λαθρομεταναστῶν ἀπό διάφορες χῶρες.
Σ΄ἕνα μικρό χωριουδάκι τῆς Λέρου, πρίν ἀπό 30 περίπου χρόνια ἔγινε τό ἑξῆς θαυμαστό, πού μᾶς διέσωσε ἀφηγηματικά ἕνας Ἅγιος συγχωρεμένος ἀπό τό 2010 ἱερέας, ὁ παπά-Χρῆστος.
Στήν αἴθουσα Μελίνα Μερκούρη τοῦ Σταδίου Εἰρήνης καί Φιλίας στίς 17:00.
Ὅλοι μας, εἴτε σέ περισσότερο εἴτε σέ μικρότερο βαθμό, ἔχουμε αὐτοβούλως ἐκθέσει – ἴσως καί ἐσφαλμένως – πολλά ἀπό τά προσωπικά μας δεδομένα, στό διαδίκτυο χρησιμοποιώντας τά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως.
Εἴτε κληρονομικά εἶναι τά αἴτια τῆς ὁμοφυλοφιλίας εἴτε ἐπίκτητα: Δέν πρέπει σάν χριστιανοί ὀρθόδοξοι νά δεχόμαστε σάν φυσιολογική ἔκφραση τῆς σεξουαλικότητας τήν ὁμοφυλοφιλία …
Οἱ Φράγκοι εἶχαν ἀπαλλάξει τήν Ἐκκλησίαν τῆς Φραγκίας ἀπό ὅλους τους Ρωμαίους ἐπισκόπους καί εἶχον αὐτοκατασταθῆ ἐπίσκοποι καί κληρικοί διοικηταί της. Ἤρπασαν τήν περιουσίαν τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐχώρισαν εἰς τιμάρια …
Ὁ Διαφωτισμὸς διαμόρφωσε τὴ δική του ἀντίληψη περὶ τῆς γραμμικῆς ἐξέλιξης τῆς ἱστορίας καὶ περὶ τῆς ἰδέας τῆς προόδου, σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες τὸ ἱστορικὸ παρελθὸν γενικῶς ὑποτιμᾶται, διότι δὲν παρουσιάζει κάποιο ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ σύγχρονη ἐποχή.
Γιατί διάλεξαν οἱ ἀγωνιστές πρόγονοί μας τήν ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ γιά νά ξεσηκωθοῦν; Μήπως γιατί οἱ ἥρωες, ὅπως ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Κανάρης, ὁ Μακρυγιάννης καί τόσοι ἄλλοι συνδύαζαν τήν ἀγάπη γιά τήν πατρίδα μαζί μέ τήν βαθειά πίστη τους πρός στό Θεό;
Ἡ νίκη θὰ εἶναι δική μας ἂν βασιλεύη τὴν καρδίαν μας, Θεὸς ζηλότυπος, μόνον τὸ αἴσθημα τὸ Ἑλληνικὸ- ὁ φιλὴκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης.
Ἡ δεύτερη ἐκπομπή εἶναι ἀφιερωμένη στά γεγονότα κατά τήν διάρκεια τῆς πολιορκίας καί στήν πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης.
Δεδομένου λοιπόν τοῦ βουδιστικοῦ-παραθρησκευτικοῦ χαρακτήρα τῆς Arigatou, ἡ «ἐκπαιδευτική» δράση της δέν πρέπει νά μᾶς ἐξαπατᾶ. Λίγη γνώση τῶν μεθόδων τῶν ἀποκρυφιστικῶν ὀργανώσεων φανερώνει ὅτι αὐτές χρησιμοποιοῦν πολλά προσωπεῖα.
Διαβάστε τώρα ὁλόκληρό το εἰκοστό τέταρτο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ μας ἀπό τήν ὀθόνη τοῦ ὑπολογιστῆ σας.
Ἡ μεταπατερικότητα, δηλαδή, εἶναι, στήν οὐσία της ἀντιπατερικότητα, διότι ἀποδυναμώνει τήν πατερική παράδοση, χωρίς τήν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἀθωράκιστη στή δίνη τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τήν ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Γύρισε τό παιδί ἀπό τό σχολεῖο, κάθισε στόν ὑπολογιστή καί δέν σηκώνεται ἀπό ἐκεῖ γιά κανένα λόγο. Δέν θέλει νά φάει, νά ξεκουραστεῖ, φυσικά νά διαβάσει…Σηκώνεται ἀργά τό βράδυ. Ἄν τολμήσω καί τόν ἐνοχλήσω γίνεται μεγάλη φασαρία, ἀντιδρᾶ καί σχεδόν μου ἐπιτίθεται…
Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς γεωργό-κτηνοτροφίας μᾶς ἀποτελεῖ ἡ ὕπαρξη τοῦ νεροῦ καί ἡ ἀξιοποίησή του ὡς ἐπί τῷ πλεῖστον μέ τεχνικά μέσα. Θά ἀναρωτηθεῖ κάποιος καί τί τό ἰδιαίτερο καί ξεχωριστό διαθέτει ἡ Ἑλλάδα ὅσον ἀφορᾶ τά νερά της;
Καί εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς ἄνθρωποι αὐτοπροσδιοριζόμενοι ὡς προοδευτικοί καί φιλελεύθεροι, οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησία γιά ἀπαξίωση καί ὑποτίμηση τῆς σωματικότητας στόν ἄνθρωπο, πρεσβεύουν ἕναν ἀνθρώπινο “ἑαυτό” ἀνεξάρτητο ἀπό τό σῶμα.
Εἶναι ὀξύμωρο, ἀντισυνταγματικό καί προκλητικό νά ψηφίζονται νόμοι (ὅπως πλειστάκις ἔχει συμβῆ), οἱ ὁποῖοι βάλλουν εὐθέως κατά τῶν κελευσμάτων τῆς Ἐπικρατούσης Θρησκείας, δηλαδή, τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Πρόκειται γιά τήν πρώτη οὐσιαστική κατάθεση κατοχυρωμένου ἐπιστημονικοῦ λόγου γύρω ἀπό τό θέμα αὐτό, πού στίς ἡμέρες μας βρίσκεται κατεξοχήν στήν ἐπικαιρότητα λόγῳ τῆς δημόσιας ἠλεκτρονικῆς διαβούλευσης σχεδίου νόμου ἀπό τό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης γιά τήν ἀναγνώριση ταυτότητας φύλου.
Πῶς ἡ πτώση τοῦ Βυζαντίου ἔχει ἀποτυπωθεῖ στό συλλογικό ὑποσυνείδητό του Ἑλληνισμοῦ καί πῶς καταγράφεται τό τραγικό αὐτό γεγονός στή συλλογική μας μνήμη; Γιατί οἱ συνέπειες τῆς Ἅλωσης ἄλλαξαν τόν ροῦ τῆς παγκόσμιας ἱστορίας;
Εἶναι ἡ μέθοδος τοῦ J. Salatin ἡ ἐλπιδοφόρος μαντατοφόρος περιστερά τῆς ‘’μετακατακλυσμιαίας’’ γεωργοκτηνοτροφίας;
Η πρώτη εκπομπή είναι αφιερωμένη στα προ της πολιορκίας γεγονότα, στην οχύρωση της Πόλης, στις δυνάμεις των αντιπάλων κλπ.
Τό 1995 ἕνας δικηγόρος, εὐλαβής, ὑγιέστατος, νέος, ὡραῖος καί μοιραῖος ἐπισκέφτηκε μέ χριστιανική ἀγάπη, μαζί μέ δυό ἀκόμη χριστιανούς ὀρθοδόξους ἕνα ἄσυλο ἀνιάτων κάπου στήν Ἀθήνα. Σέ ἕνα θάλαμο ἄνοιξε καλοπροαίρετο διάλογο παρηγοριᾶς …
Τομέας Ἐπιστημόνων τοῦ Συλλόγου «Ὁ Μέγας Βασίλειος», «Χριστιανική Ἕνωση Ἐπιστημόνων» & «Χριστιανική Ἕνωση Ἐκπαιδευτικῶν Λειτουργῶν» του Συλλόγου «Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος», «Ἀνωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ἑλλάδος», «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη».
Ἔτσι ἐννοοῦν, φαίνεται, τό διάλογο αὐτοί πού μᾶς διαφεντεύουν. Γιατί πῶς ἀλλιῶς νά ἐξηγηθεῖ τό ὅτι, ἐνῶ διαλέγονται -ὑποτίθεται- μέ τήν Ἐκκλησία, καλοῦν συγχρόνως σέ ἡμερίδα τούς θεολόγους, γιά νά τούς ἐπιμορφώσουν;
Σήμερα, οἱ ἀρχαιολογικοὶ χῶροι τῶν Συρακουσῶν καὶ τοῦ Ἀκράγαντα ἀποτελοῦν μνημεῖα τῆς Παγκόσμιας Πολιτισμικῆς Κληρονομιᾶς τῆς Unesco καὶ συνεχίζουν νὰ προκαλοῦν τὸν θαυμασμὸ τῶν ἐπισκεπτῶν.
Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Χριστός εἶναι δρόμος καταλαβαίνουμε ὅτι καί ἡ ἁγιότητα εἶναι μιά συνεχής κατάσταση πού δέν ἔχει τέλος. Ποτέ δηλαδή δέν σταματᾶς τήν προσπάθεια, ἀλλά ἀντίθετα συνεχῶς, ὅσο βρίσκεσαι στήν ζωή, συνεχῶς προσπαθεῖς.
Ὁμιλητῆς ἦταν ὁ ὀσιολογιότατος γέροντας Μάξιμος Ἰβηρίτης.
Στό ψηφιδωτό των χριστιανικῶν κοινοτήτων τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας οἱ Κυδωνιές (Ἀϊβαλί) κατεῖχαν μιά περίοπτη θέση.
Τὴν Δευτέρα 22 Μαΐου 2017 στὶς 6 τὸ ἀπόγευμα, στὸ Συνεδριακὸ Κέντρο «Διακονία» τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἱδρύματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης «ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς».
Ἔχουνε καί ἕνα γιό δωδεκάχρονο, παράλυτό το παιδάκι, ἀνάπηρο στό καροτσάκι ἀπό πέντε χρονῶν νήπιο. Καημός μεγάλος, καρφί στήν καρδιά τοῦ ἀνδρογύνου!
Ὁμιλητής εἶναι ὁ πρωτοπρ. π. Λάμπρος Φωτόπουλος (θεολόγος, δρ. νομικῆς). Ἀποδώθηκαν ὕμνοι ἀπό τήν ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου, ἀπό τήν χορωδία «Βυζαντινοί Μελωδοί» τῆς Γ. Ε. Χ. Α. Κατερίνης.
Οἱ ἐργασίες τῆς συνάντησης διεξήχθησαν στό 4ο Λύκειο Καλαμαριᾶς, ὅπου παρευρέθηκαν πλῆθος μελῶν, φίλων καί συνεργατῶν τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης ἀπό ὅλη τήν Ἑλλάδα.
Κάθε ἀποσιώπηση τῆς συνέχειας τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, κάθε ἐμφατικὴ ὑπογράμμιση τῆς παρουσίας καὶ ἄλλων λαῶν στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο ὡς «ἀνακάλυψης» σπουδαίας ἐπιστημονικῆς σημασίας, εἶναι αὐτόχρημα ὁλοκληρωτικὴ καὶ ὕποπτη.