Ἡ ἔνδοξη ἔξοδος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸν Ἅδη, λοιπόν, εἶναι τόσο θριαμβευτικὴ ὅσο καὶ ἡ ἄνοδός Του ἐπάνω στὸν Σταυρό: ἀποτελοῦν ἐξ ἴσου μέρη τῆς προσφορᾶς Του στὸ ἀνθρώπινο γένος, μέρη ἀλληλένδετα. Πῶς ἔφτασε ὁ Κύριος στὴν νίκη διὰ τοῦ Σταυροῦ; Τὸ ἔκανε χάνοντας γιὰ τὸν κόσμο…
Τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς τῶν Χριστουγέννων, ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θείου Λόγου, προκαλεῖ δέος στὶς ψυχές. Τόσο μεγάλο μάλιστα δέος, ποὺ πολλοί, ἀναλογιζόμενοι τὸ μέγεθος ἑνὸς τέτοιου γεγονότος, καταφεύγουν στὴ λοιδορία τῆς χριστιανικῆς θρησκείας, καὶ τὴν ἀπορρίπτουν…
Πολλὰ πρόσωπα τριγυρίζουν γύρω ἀπ’ τὴ φάτνη τοῦ Χριστοῦ. Κάποιοι εἶναι σοφοὶ καὶ πολυταξιδεμένοι, σὰν τοὺς Μάγους ποὺ ἦρθαν ἀπὸ τὴν Περσία γιὰ νὰ προϋπαντήσουν τὸν Βασιλέα. Ἄλλοι εἶναι δίκαιοι καὶ συνετοὶ στὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ Ἰωσὴφ ὁ μνηστήρας τῆς Μαρίας.
Δὲν εἶναι μόνον ὁ κόσμος ποὺ πολεμᾶ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία περί ἀσκήσεως, ἀλλὰ πολὺ συχνὰ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, οἱ χριστιανοί.
Ἡ ἐποχή μας εἶναι μία ἐποχὴ ὑλιστική. Δηλαδή, ἀγαπᾶ πολὺ αὐτὰ ποὺ βλέπει καὶ αὐτὰ ποὺ νιώθει. Τὰ ἐκτιμᾶ ἰδιαίτερα. Θεωρεῖ ὅτι ἀξίζουν μεγάλους κόπους, μεγάλες θυσίες, μεγάλο ἀγῶνα πνευματικὸ γιὰ ν’ἀποκτηθοῦν.
…ἡ ἐντολὴ “ἀγάπα τὸν πλησίον σου” διατυπώνεται ὡς πλήρωση τοῦ Νόμου. Ἡ ἀναζήτηση τοῦ πλησίον, ὥστε νὰ πληρώσουμε τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νὰ ἰδωθεῖ καὶ σὰν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ, γιατὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης μποροῦμε ἐπίσης νὰ Τὸν βροῦμε.
Ἡ ἀγάπη στὸν πλησίον εἶναι τὸ πνεύμα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, τὸ πλαίσιο μέσα στὸ ὁποῖο αὐτὴ κινεῖται. Εἶναι τὸ διακριτικὸ γνώρισμα τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν: «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»
Τὸ πιὸ συγκλονιστικὸ στὴν αὐτοθυσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πλήρης καὶ ἐκούσια ἀποδοχὴ ἑνὸς βασανιστικοῦ θανάτου. Ὡς ἀναμάρτητος, δὲν ἄξιζε κανένα θάνατο, γιατὶ ἡ ἄκρα συνέπεια τῆς κακίας δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ σὲ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ὁλότελα ξένος σ’αὐτήν. Ὅμως δέχεται νὰ ὑποστεῖ τὴν ἀνθρώπινη μοίρα τοῦ θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ.
Ἡ ἐλευθερία εἶναι μετὰ πάσης βεβαιότητας ἡ πλέον παρερμηνευμένη καὶ κακοποιημένη λέξη τῆς ἐποχής μας…μᾶς φυλακίζει ἡ θρησκευτικὴ πίστη, μᾶς ἀχρηστεύει ἡ ἠθικὴ συνείδηση…Τελικὰ μᾶς ἐμποδίζουν ἀκόμη καὶ οἱ ἀπόψεις μας γιὰ τὸ τὶ εἶναι σωστὸ καὶ λάθος…Δεσμεύουν τὴν ἐλεύθερη σκέψη μας, μᾶς κάνουν «προκατειλημμένους»…
Ὅταν δὲν πηγαίνουμε στὴν ἐκκλησία ἀπὸ «ἀγάπη» γιὰ νὰ μὴν κολλήσουμε τοὺς ἄλλους, ὅταν δὲν προσκυνοῦμε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας γιὰ τὸν ἴδιο λόγο, ἡ ἀγάπη ποὺ ἔχουμε στὸ μυαλό μας εἶναι ἡ συναισθηματική, ἡ σαρκικὴ ἀγάπη. Εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ ἔχουν καὶ οἱ ἄπιστοι γιὰ τοὺς φίλους καὶ τοὺς συγγενείς τους…
Κοντὰ στὸ Θεό, ἡ ζωή μας εἶναι μία ἀπέραντη λιακάδα, γιατὶ φωτίζεται καὶ θερμαίνεται ἀπὸ τὴ χάρη Του. Σὲ κάθε πόνο, σὲ κάθε ἀπογοήτευση καὶ ἀρρώστια, ἔχουμε μία παρηγοριά. Κάθε φορὰ ποὺ πέφτουμε στὴν ἀμέλεια καὶ τὴν ἀκηδία, ἡ μνήμη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ μᾶς παρακινεῖ νὰ σηκωθοῦμε ξανά. Ὅπως καὶ κάθε φορὰ ποὺ πέφτουμε σὲ κάποιο παράπτωμα…
Μπορεῖ νὰ μὴ λύνει τὰ προβλήματά της ἡ παρούσα γενεά, ἔχει ὅμως μιὰ ἐμμονὴ νὰ προσπαθεῖ. Ἐφευρίσκει συνεχῶς καινούριες μεθόδους καὶ υιοθετεῖ κάθε εἴδους παράξενες ἰδέες γιὰ νὰ τὴ βοηθήσουν. Κάθε λύση εἶναι εὐπρόδεκτη ἐκτὸς ἀπὸ μία: τὴν χριστιανικὴ πίστη. Ὁ χριστιανισμὸς εἶναι μία ἀπαγορευμένη ἰδέα…
Πολὺ συχνά, αὐτὰ ποὺ θέλουμε νὰ κάνουμε στὴ ζωὴ βρίσκουν πρόσκομμα στὴν ἀνταπόδοση ποὺ περιμένουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δὲν γελιόμαστε ὅτι ζοῦμε σὲ κάποιον εἰρηνικὸ κόσμο, ἀδελφοσύνης καὶ ἑνότητος
Βλέποντας πλέον τὴν ἀδιαφορία τῶν πολλῶν νὰ μετεξελίσσεται σὲ ἐμπαθὴ διάθεση καὶ πόλεμο στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ ἀναρωτηθοῦμε ἂν ἦταν ἀληθινὰ δρόμος σωτηρίας αὐτὸς ὁ ἐθιμοτυπικὸς μισοχριστιανισμός.
Χωρὶς τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸ Χριστό, εἴμαστε ἀκόμη ντυμένοι μὲ τοὺς δερμάτινους χιτῶνες μας. Πῶς μποροῦμε λοιπὸν νὰ ἔχουμε ὀρθὴ κρίση; Θυμόμαστε ἐδῶ τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, «εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ, σκότος ἐστίν, τὸ σκότος πόσον;»
Μία κακὴ χρονιὰ σὰν τὴ φετινὴ μοιάζει νὰ διέψευσε τὶς προσδοκίες του κόσμου γιὰ μία ὁλοένα καλύτερη ζωή. Ἀξίζει νὰ σταθοῦμε σ’αὐτὴ τὴν τόσο σπάνια ευκαιρία να φανεί…ὅτι ἡ ζωὴ στὴ γὴ δὲν εἶναι ἀποκλειστικὰ θέμα εὐκολίας καὶ διασκεδάσεως.
Τὰ Χριστούγεννα ἑορτάζουμε ἕναν καινούριο κόσμο. Ἕναν κόσμο κοντὰ στὸ Θεό, ὑπὸ τὴν προστασία του, μὲ προοπτικὴ τὴν τελεία ἕνωση μαζί του. Ἡ ἐποχὴ τῆς ἀναμονῆς τοῦ Μεσσία ἔδωσε τὴ θέση τῆς στὴν ἐποχὴ τῆς Χάριτος.
ἀκόμη καὶ ὅσοι ἐπέμεναν στὸν καλὸ λογισμὸ γιὰ τὴν κυβερνητικὴ στάση ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζουν τελικὰ μία «κόκκινη γραμμή». Ὑπάρχουν, πέραν τῆς Θείας Κοινωνίας, καὶ ἄλλα θεμελιώδη ζητήματα τίθενται σὲ ἀμφισβήτηση, θέλουμε λοιπὸν σὲ αὐτὸ τὸ κείμενο, χωρὶς νὰ διαθέτουμε μεγάλες θεολογικὲς γνώσεις, νὰ ἐκθέσουμε κάποια ἀπ’αὐτά…
Μία από τις πολύ διαδεδομένες πνευματικές ερμηνείες που δίδονται στην παρούσα, αληθώς δυστυχή για την του Χριστού Εκκλησία, συγκυρία, είναι αυτή που θεωρεί τον διωγμό ως «επιτίμιο» για τις αμαρτίες μας.
Η παγκοσμιοποιημένη, εκδυτικισμένη και κοσμοπολίτικη κοινωνία μας περνά, εδώ και μερικές δεκαετίες, ένα μεταβατικό στάδιο. Πρόκειται για την μετάβαση από την εθνική κοινωνία στην πολυπολιτισμική κοινωνία.
Αντικρύζοντας τη σοφία του Θεού στην καθημερινότητά μας, στα μικρά και μεγάλα δώρα που μας κάνει, μπορούμε να βλέπουμε πίσω από αυτά την πρόσκληση να πιστέψουμε ακόμη θερμότερα, το ευαγγελικό «μη γίνου άπιστος αλλά πιστός». Η αλλαγή που συμβαίνει μέσα μας είναι πράγματι κοσμογονική. Ο άνθρωπος του Θεού γίνεται ανάποδος από τον άνθρωπο του κόσμου.
«Τί έμορφη που είναι η καλοσύνη! Τί χαροποιό που είναι το πρόσωπό της κι η κάθε κίνηση του χεριού της. Και με πόση απλότητα έρχεται θαρρετά κοντά σου για να σε ξεκουράζει και με πόση ταπείνωση σε σιμώνει, σανα’ σαι αδερφός της, δείχνοντάς σου φυσικά κι απροσπάθητα πως σ’ αγαπά και πως πονά για σένα! … Ανοίξτε τις καρδιές σας στο φως, όσοι ποθείτε να χαρείτε αληθινά, αφήσετε την καλοσύνη να μπει μέσα της και να τη φαρδύνει, ώστε από στενή φυλακή, να γίνει περιβόλι απλόχωρο και μοσκοβολημένο! Ποτίστε τη με το δροσερό νερό της αγάπης, θρέψτε τη με αγνότητα και με ειρήνη για να νιώσετε αληθινά πως ζείτε και πως δεν είσαστε πεθαμένοι ….», έγραφε ο Κόντογλου.
Η γιορτή της Παναγίας μας, της μεγάλης μάνας των Χριστιανών, γεμίζει συγκίνηση ειλικρινή τους Έλληνες. Συγκίνηση ιδίως στα δεινά που βρίσκουν την Πατρίδα μας και την Εκκλησία μας, γιατί μας υπενθυμίζει ότι έχουμε κάποια που πάντοτε μας αγαπά, πάντοτε μας θυμάται, πάντα μας τιμά με την πρεσβεία της, και ας μην την αξίζουμε εμείς.
Τέλος ο φανερός πια διωγμός! Διωγμός ολοφάνερος, και ας θέλησαν να τον παρουσιάσουν ως δήθεν επιτίμιο ή ένδειξη χριστιανικής αγάπης. Τώρα που θα επιστρέψουμε στους ναούς μας, δεν είναι ώρα για εφησυχασμό και επανάπαυση.