τῆς Μαρίας Κορνάρου
Προσμένοντας τὴ νέα χρονιά, δὲν ἔχουμε τὸν ἴδιο ἐνθουσιασμὸ ὅπως ἄλλες φορές. Μία κακὴ χρονιὰ σὰν τὴ φετινὴ μοιάζει νὰ πάγωσε τὴ χαρά μας, νὰ διέψευσε τὶς προσδοκίες μας γιὰ μία ὁλοένα καλύτερη ζωή. Ἀξίζει, νομίζω, νὰ σταθοῦμε λίγο σ’αὐτὴ τὴν τόσο σπάνια σήμερα προσδοκία, ὅτι ἴσως τὰ πράγματα δὲ θὰ γίνονται ἐπ’ἀόριστον καλύτερα, ὅτι ἡ ζωὴ στὴ γὴ δὲν εἶναι ἀποκλειστικὰ θέμα εὐκολίας καὶ διασκεδάσεως. Μεγαλύτερη ἀνάγκη γι’αὐτὲς τὶς σκέψεις ἔχει ὁ κόσμος, ποὺ ὅμως πάλι παρασυρμένος ἀπὸ τὴν μόνιμη πεποίθηση στὴν ἀνθρώπινη ἰκανότητα, ἤδη ἄρχισε νὰ ξεχνᾶ τὰ δεινὰ τῆς χρονιᾶς ποὺ φεύγει καὶ νὰ πανηγυρίζει τὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης στὴ χρονιὰ ποὺ ἔρχεται. Μὰ κυριευμένος ἀπὸ τὸν ἄκριτο ἐνθουσιασμὸ τῶν γήινων παραστάσεων δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μετανοήσει κανεὶς. Γι’αὐτὸ ἑμεῖς, ὡς Χριστιανοί, ἂς ἐπωφεληθοῦμε ἀπὸ τὴ δυνατότητα ποὺ προσφέρεται, φέτος πιὸ πολὺ ἀπὸ ἄλλοτε, γιὰ περισυλλογή.
Στὰ πρώτα χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ ἔτους ἦταν ἡμέρα μετάνοιας καὶ προσευχῆς. Ἀργότερα, μὲ τὴν καθιέρωση τῆς ἐορτῆς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἔγινε καὶ γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς μία μέρα γιορτῆς, ὅπως ἦταν γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες. Εἶναι φυσικὸ γιὰ ἑμᾶς ὡς ἄνθρωποι νὰ ἐνθουσιαζόμαστε μὲ τὴν προοπτικὴ τοῦ ἄγνωστου μέλλοντος, καὶ ὅλων τῶν προσδοκιῶν ποὺ ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐκπληρώσουμε μέσα σὲ αὐτὸ τὸ χρόνο. Καὶ πνευματικὰ θὰ χαροῦμε, βέβαια, καὶ θὰ δοξάσουμε τὴ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔδωσε στοὺς ἀνθρώπους κι ἄλλο χρόνο γιὰ μετάνοια, κι ἂς φαίνεται ὅτι αὐτοὶ τὸν ξεχνοῦν καὶ τὸν παροργίζουν ὅλο καὶ περισσότερο κάθε μέρα ποὺ περνᾶ. Μία νέα ἀρχή, ξεκάθαρη ὅπως ἡ καινούρια σελίδα τοῦ ἡμερολογίου, μᾶς βοηθᾶ νὰ θυμηθοῦμε τὴ μετάνοια ὡς σκοπὸ τῆς ζωῆς μας. Ἐπειδὴ ὁ Χριστιανὸς ἀτενίζει τὴ νέα χρονιὰ μὲ μία ἐντελῶς διαφορετικὴ ματιά, ὄχι σὰν ἕνα ἀκόμη βῆμα πρὸς τὸ θάνατο, ἀλλὰ σὰν τὴν προοπτικὴ τῆς ζωῆς μὲ τὸ Χριστὸ ποὺ θὰ συνεχιστεῖ στοὺς αἰῶνες. Ὁ Χριστιανὸς θὰ καλοσωρίσει τὰ γηρατειὰ μὲ πραότητα καὶ τὸ θάνατο σὰν ὁδὸ ζωῆς, ἐὰν περάσει κάθε τοῦ στιγμὴ μέσα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἐδῶ ζωὴ δὲ θὰ εἶναι χρόνος καλοπέρασης ὑποκείμενος σὲ ἀντίστροφη μέτρηση, ἀλλὰ χρόνος προσευχῆς μὲ προοπτικὴ τὸ ξεπέρασμα τοῦ χρόνου. Τὴν αἰωνιότητα, ποὺ ἀνήκει μόνο στὸ Θεὸ, κι ὅμως τὴ μοιράζεται μὲ τὰ πλάσματά Του, χαρίζοντας στοὺς ἄγγελους καὶ στὶς ἀνθρώπινες ψυχὲς τὴν ἀθανασία ποὺ Ἐκεῖνος ἔχει ἀφ’Ἑαυτοῦ.
Ἡ εἴσοδός μας στὴν ἀθανασία θὰ γίνει μὲ τὴ συντέλεια τοῦ αἰῶνος καὶ τὴν μεγάλη κρίση. Ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ βρίσκεται πάντα τοποθετημένη στὰ βάθη τῆς ἰστορίας, σὰν πλήρωση καὶ κατάργηση τοῦ αἰῶνος τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ κακοῦ, ἵδρυση δὲ τῆς μέλλουσας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ νὰ πέρασαν πολλὰ χρόνια ἀπὸ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου «ἰδοῦ ἔρχομαι ταχύ», καὶ νὰ πέθαναν ἀναρίθμητες γενιὲς Χριστιανῶν περιμένοντας τὴν πλήρωση αὐτῶν τῶν λόγων. Ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τους μάθαμε νὰ περιμένουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴ μαντεύουμε τὸ πότε. Νὰ κρατοῦμε τὴν παιδικὴ πίστη στὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὡς λόγια θεϊκά, καὶ νὰ ἐτοιμάζουμε πρὸς κρίση τὴν ψυχή μας, μὲ βεβαιότητα ὅτι θὰ ἀνατείλει ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στὴ δύση τοῦ κόσμου τούτου, τόσο μακριὰ ποὺ τὸ δικό μας μάτι δὲ φτάνει. Ἐκεῖ, στὴ στιγμὴ τοῦ φοβεροῦ μελλούμενου τῆς Δευτέρας Παρουσίας, βρίσκεται μόνο ἡ ματιὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ κρατᾶ στὰ χέρια Τοῦ τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς Ἰστορίας, ποὺ μᾶς χάρισε φέτος, ἀκόμη μία χρονιά…
Καλὴ χρονιά!