ΠΑΤΕΡΙΚΑ

Τόσο πρόσεχαν οι Πατέρες την καρδιά τους

Οἱ Λόγοι του ἔχουν πράγματι ἰδιαίτερη χάρη καί βάθος πνευματικό. Ὅπως ἔλεγε ὁ γέροντας Παΐσιος εἶναι σάν τίς πολυβιταμινοῦχες τροφές.

Γέρων Εφραίμ: Αυτά να λέτε και θα σωθείτε! Ο άγιος γέροντας Εφραίμ ο Αριζονίτης ομιλεί για την την ευσπλαχνία , την μακροθυμία Του Χριστού μας και για την δύναμη της ευχής στο άγιο όνομα Του που θα μας οδηγήσει στη σωτηρία!

Εἶ­πε Γέ­ρων: «Ὅ­ποι­ος μι­λᾶ γιά ἀ­ρε­τές, κρύ­βει τά πά­θη του, καί ὅ­ποι­ος μι­λᾶ γιά πά­θη, κρύ­βει τίς ἀ­ρε­τές του». 

Απόσπασμα από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου – Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, Τόμος Α’, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, 2014, σελ. 349-352

Οἱ Λόγοι του ἔχουν πράγματι ἰδιαίτερη χάρη καί βάθος πνευματικό. Ὅπως ἔλεγε ὁ γέροντας Παΐσιος εἶναι σάν τίς πολυβιταμινοῦχες τροφές.

Aν θες να γλιτώσεις, φύγε, αν θέλεις να αγιάσεις μείνε… σκέψου και αποφάσισε…

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο διάβολος βάλθηκε να καταστρέψει τα πλάσματα του Θεού. Έχει κάνει παγκοινιά, να καταστρέψει τον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισε να μπαίνει στον κόσμο η καλή ανησυχία. Είναι πολύ αγριεμένος, γιατί γνωρίζει ότι είναι λίγη η δράση του. Ο κόσμος καίγεται…

Ο χρόνος τρέχει και δεν περιμένει αυτόν που αργοπορεί. Οι ημέρες φεύγουν βιαστικά και προσπερνούν τον οκνηρό.
Άγιος Μέγας Βασίλειος.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Βλέπεις σε όλα τα κράτη φουρτούνα, ζάλη μεγάλη! Ο καημένος ο κόσμος – ο Θεός να βάλει το χέρι Του! – βράζει σαν την χύτρα ταχύτητος. Και οι μεγάλοι πως τα φέρνουν! Μαγειρεύουν – μαγειρεύουν, τα ρίχνουν όλα στην χύτρα ταχύτητος και σφυρίζει τώρα η χύτρα!

Κάθε παρέκκλιση ἀπὸ αὐτὰ τὰ κριτήρια θὰ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίζει, γιατὶ ἐνέχει τὸν κίνδυνο νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ αἰρέσεις. Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησία μας εἶναι γεμάτη ἀπὸ τέτοια παραδείγματα. Πολλοὶ ἀξιωματοῦχοι μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας προβάλλουν τὴν πεποίθησή των ὅτι ἐκπροσωποῦν ἤ ἀντιπροσωπεύουν τὸν Θεὸν ἀπὶ τῆς γῆς καὶ ὅτι ἡ ἄποψή τους ἤ ἡ ἀντιληψή τους εἶναι αὐτὴ καὶ μόνο ποὺ ἐκφράζει τὶς βουλὲς τοῦ Θεοῦ στὶς πνευματικὲς σχέσεις τῶν πιστῶν μαζί Του.

Λεμεσού Αθανάσιος: Κρίση, Αιωνιότητα και Άγιον Πνεύμα

«Γέροντα, κουράζομαι εύκολα, όταν δουλεύω. Δεν καταλαβαίνω τι φταίει…»

Εφάνη πολύ καθαρά η Αγία Τριάς, δηλαδή τα τρία Πρόσωπα, τόσο καθαρά όσο άλλοτε δεν είχε φανή, και άρα εγνώρισαν όσοι ήσαν εκεί και όσοι υπουργούσαν -κυρίως ο Τίμιος Πρόδρομος- το Τριαδικόν του Θεού. Και δι’ αυτών και εμείς όλοι…

Γέρων Δωρόθεος: «Θεάνθρωπος καί μετά ἄνθρωπος»

Οἱ Λόγοι του ἔχουν πράγματι ἰδιαίτερη χάρη καί βάθος πνευματικό. Ὅπως ἔλεγε ὁ γέροντας Παΐσιος εἶναι σάν τίς πολυβιταμινοῦχες τροφές

Κάθε φορά που κοινωνάτε κατά τον πατροπαράδοτο τρόπο που θέλει η Μητέρα Εκκλησία αιώνες τώρα να κοινωνούμε είναι μία ομολογία πίστεως… Ο νόμος να κάνει τα του νόμου και οι άνθρωποι της πίστεως τα της πίστεώς τους

Λεμεσού Αθανάσιος: Θεοφάνεια

Και από τον διάλογο που ακολουθεί μεταξύ του Μεγάλου Βασιλείου και του πανίσχυρου μετά τον αυτοκράτορα άρχοντα Μοδέστου, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η Εκκλησία ονόμασε τον Άγιο Βασίλειο, «ΜΕΓΑ»!

Ο Αντίλαλος Της Αγάπης – Μοναχός Πανάρετος Φιλοθεΐτης – Νέκταρ Ψυχής
Σε αυτό το βίντεο ομιλεί ο π. Πανάρετος Φιλοθεΐτης για την αγάπη και πιο συγκεκριμένα διηγείται μία διδακτική ιστορία που θα έπρεπε να μας προβληματίζει όλους!

Ν. Μοτοβίλωφ: «Πάτερ μου, τοῦ εἶπα, δὲν μπορῶ νὰ σὲ κοιτάξω. Τὰ μάτια σου βγάζουνε ἀστραπές. Τὸ πρόσωπό σου ἔχει γίνει πιὸ ἀστραφτερὸ ἀπὸ τὸν ἥλιο, καὶ τὰ μάτια μου θαμπώσανε ἀπὸ τὸ φῶς»

Καὶ ὅμως ὅλοι αὐτοί τότε, ὅπως καὶ ὅλοι ἐμεῖς σήμερα, ὁ καθ΄ενας μὲ τὴ σειρά του καὶ τὴν ὥρα του, στρεφόμαστε κατὰ τοῦ Παιδίου τῆς Βηθλεέμ. Ἡ δήλωση τοῦ Ἀγγέλου στὴ σημερινή περικοπή πῶς: «τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν τοῦ Παιδίου» εἶναι σαφῶς μία ἀποκάλυψη γιὰ τὴν τύχη ὅλων ἐκείνων ποὺ μὲ κάθε τρόπο πολέμησαν τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ ἡ ὁποία ἔχει ἀπό αἰῶνες προαγγελθεῖ.

1. Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων.

2. Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο.

«Με­ρι­κοί πού ἔ­χουν φθό­νο καί μῖσος γιά κά­ποι­ον, ὅ­ταν τόν δοῦν λέ­νε: “Μ᾿ ἔ­κα­ψε πού τόν εἶ­δα. Δέν μπο­ρῶ νά τόν δῶ­”. Νι­ώ­θουν ἕ­να κά­ψι­μο ἐ­σω­τε­ρι­κό. Τέ­τοι­ου εἴ­δους, ἀλ­λά σέ βαθ­μό ἀ­συγ­κρί­τως με­γα­λύ­τε­ρο, πού κα­λύ­τε­ρα νά μή γνω­ρί­ση κα­νείς, θά εἶ­ναι καί τό κά­ψι­μο τῆς κο­λά­σε­ως. Ὁ Θε­ός νά φυ­λά­η». 

Στίς μέρες μας καί νά μήν θέλουν νά δεθοῦν οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι, θά τούς ἀναγκάση ὁ διάβολος νά δεθοῦν. Ὁ διάβολος μέ τήν πολλή του κακία κάνει τό μεγαλύτερο καλό σήμερα στόν κόσμο. .. Γι᾿ αὐτό κοιτᾶξτε νά ἀδελφωθῆτε πιό πολύ. Ἔτσι θά συμβαδίσουμε ὅλοι μαζί στόν δρόμο πού χαράξαμε, στό ἀπότομο μονοπάτι τῆς ἀνηφόρας γιά τόν γλυκύ Γολγοθᾶ»

Ψυχωφελῆ ἑρμηνευτικὰ σχόλια ἐπὶ τῶν εὐαγγελικῶν στίχων σχετικὰ μὲ τὸν χρόνο, πρὸς ὠφέλεια τῶν ἀγωνιζομένων ἀδελφῶν, κατὰ τοὺς χαλεποὺς τούτους καιρούς

Τήν 23ην Μαΐου 2006 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Κομνηνείου) Κισσάβου πατήρ Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος μετά μακράν δοκιμασίαν τῆς ὑγείας του καί ἄγων τό 79ον ἔτος τῆς ἡλικίας του.

Οἱ Λόγοι του ἔχουν πράγματι ἰδιαίτερη χάρη καί βάθος πνευματικό. Ὅπως ἔλεγε ὁ γέροντας Παΐσιος εἶναι σάν τίς πολυβιταμινοῦχες τροφές.

Ο πολιτισμός δεν θεραπεύει μήτε και μειώνει την ωμότητα και τον εγωισμό των ανθρώπων, ενώ συχνά τα αυξάνει. Στη Δύση κυριαρχεί η ταραχή. Η αιτία της ταραχής στη Δύση είναι που γύρισαν την πλάτη τους στον Θεό και έστρεψαν το πρόσωπό τους προς τον Σατανά…

Σταλαγματιές Πατερικής Σοφίας: Άφησε το παρελθόν στο έλεος του Θεού, το παρόν στην Αγάπη του Θεού και το μέλλον στην Πρόνοια Του. Αββάς Ησύχιος…

Ὁ ἱστορικὸς Εὐσέβιος (4ος αἰ.) στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία του, διασώζει ἐπιστολὴ τοῦ Διονυσίου ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας (247-264) για το πώς αντιμετώπιζαν την λοιμώδη ασθένεια οι χριστιανοί και οι ειδωλολάτρες

Κά­ποι­ος Γέ­ρον­τας ἔ­δω­σε τίς λί­γες οἰ­κο­νο­μί­ες του σέ γνω­στό του γιά νά τίς φυ­λά­ξη. Ὅ­ταν ζή­τη­σε νά τίς πά­ρη, ἐ­κεῖ­νος δέν τίς ἐ­πέ­στρε­φε καί ἄρ­χι­σε νά βρί­ζη καί νά κα­τα­ρι­έ­ται τόν μο­να­χό. Αὐ­τός, ὁ ἀδικημένος, πα­ραι­τή­θη­κε ἀ­πό τήν λο­γο­μα­χί­α, δέ­χθη­κε τήν ἀ­δι­κί­α καί ἤ­ρε­μα τοῦ εἶ­πε: «Κρά­τη­σε ἐ­σύ τά χρή­μα­τα καί ἐ­γώ τίς ἀ­ρές (κα­τά­ρες)». Ἀλ­λά ἡ δι­και­ο­σύ­νη τοῦ Θε­οῦ ἐ­νήρ­γη­σε καί αὐ­τόν πού ἀ­δί­κη­σε, τόν ἔ­κλε­ψαν καί με­τά ἀρ­ρώ­στη­σε. Ἐ­πα­λη­θεύ­θη­κε ἔτσι ἡ Γρα­φή ἡ λέ­γου­σα: «Δι᾽ ὧν τις ἁ­μαρ­τά­νει, διά τού­των κο­λά­ζε­ται»

Ἔτσι λοιπόν καί οἱ μάγοι, ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός, καθώς εἶδαν τό ἄστρο, καί τό ἔλαβαν αὐτό συνοδοιπόρο, ξεγελοῦσαν − ὅταν κουράζονταν − μέ τήν ἐρώτηση, «ποῦ εἶναι ὁ νεογέννητος Βασιλιάς», τήν ταλαιπωρία τῆς ὁδοιπορίας· ἀνέκριναν δηλαδή μέ τό λόγο τούς Ἑβραίους σάν κλέφτες Ἐκείνου πού γεννήθηκε.