ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ

Μελέτη στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα,  Κυριακή μετά τα Φώτα, Γέροντος Δωροθέου
Τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στήν ἔναρξη τῆς διακονίας τοῦ Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου καί τό κήρυγμά του: «Μετανοεῖτε ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Τό κήρυγμα, ἐξ ἀρχῆς, δέν ἀπευθύνεται μόνο στόν Ἰσραήλ ἀλλά εἶναι παγκόσμιο. «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει» εἶναι ὅλα τά ἔθνη πού ἀγνοούσαν τόν ἀληθινό Θεό καί «οἱ καθήμενοι ἐν χώρα καί σκιᾶ θανάτου» εἶναι σύμπασα ἡ ἀνθρωπότητα.

Γέρων Εφραίμ: Ψυχική υγεία

Πολλοί ἅγιοι Μάρτυρες, ὅταν δὲν ἤξεραν τὸ δόγμα, ἔλεγαν: «Πιστεύω ὅ,τι θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες». Ἄν κάποιος τὸ ἔλεγε αὐτό, μαρτυροῦσε. Δὲν ἤξερε δηλαδή νὰ φέρη ἀποδείξεις στούς διῶκτες γιὰ τὴν πίστη του καὶ νὰ τούς πείση, ἀλλὰ εἶχε ἐμπιστοσύνη στούς Ἁγίους Πατέρες. Σκεφτόταν; «Πῶς νὰ μήν ἔχω ἐμπιστοσύνη στούς Ἁγίους Πατέρες;

Ὁμιλία του Μακαριστού Γέροντος (1927 – 2006) πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.Μνήμη Ἁγίου Ἰωάννου Βαπτιστοῦ– ημερομηνία πού διεξήχθη ἡ ὁμιλία 07-01-02

«Υπερουράνιο Μυστήριο»
Κήρυγμα π. Γεωργίου Σχοινά στον Άγιο Νικόλαο Φιλοπάππου, στα Άγια Θεοφάνεια
Δευτέρα 06 Ιανουαρίου 2025

Όταν βρισκόμαστε σε μεγάλους πειρασμούς – Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

π. Δημητρίου Μπόκου: Ο Πρόδρομος του Χριστού Ιωάννης μεγάλωσε με άσκηση και σκληραγωγία στις ερημιές του Ιορδάνη. Σε ηλικία τριάντα περίπου ε-τών «εγένετο ρήμα Θεού», έλαβε μήνυμα να αρχίσει να κηρύττει για τον ερχομό της Βασιλείας των Ουρανών και την εμφάνιση του Χριστού. Κήρυττε και συγχρόνως βάπτιζε, «κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εις ά-φεσιν αμαρτιών».

Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ανήκει στη χωρία των μεγάλων προφητών και ομολογητών της πίστεώς μας. Ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός τον χαρακτήρισε ως το μέγιστο άνθρωπο που φάνηκε στον κόσμο: «αμήν λέγω υμίν, ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του βαπτιστού» (Ματθ.11,11). Η αγία μας Εκκλησία τον έθεσε σε τιμή μετά τη Θεοτόκο, μάλιστα στην εικονογραφία παριστάνεται μαζί με την Παναγία μας….

Στὸ παρὸν ἄρθρο θὰ ἀναφερθοῦμε στὸ περιεχόμενο τῶν Εὐχῶν τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, ὥστε μὲ τὴν κατανόησή των νὰ προσεγγίσωμε καλύτερα τὰ σωτήρια νοήματά των γιὰ τὸ μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας γενικῶς καὶ εἰδικώτερα γιὰ τὴν Ἐνανθρώπηση καὶ τὴν Ἐπιφάνεια τοῦ Κυρίου μας.

Τὰ Ἅγια Θεοφάνεια εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἑορτὲς τῆς Χριστιανοσύνης. Κατ’ αὐτὴν ἑορτάζεται τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου στὰ ιορδάνεια νάματα καὶ ἡ θαυμαστὴ καὶ σπάνια φανέρωση τῆς Τριαδικῆς Θεότητος στὸν κόσμο.

Μπορεί να διατηρηθεί εσαεί, χωρίς να αλλοιωθεί. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως η διατήρηση αφθαρσίας του Μεγάλου Αγιασμού, συντελείται μόνον στην Ορθόδοξη Εκκλησία, σε αντίθεση με άλλες χριστιανικές «εκκλησίες» στον οποίο προσθέτουν συντηρητικά (αλάτι), αποδεικνύοντας πως η Ορθοδοξία μας είναι η μόνη και αληθινή Εκκλησία του Χριστού και μόνο σ’ αυτή επενεργεί η Θεία Χάρις.

Τα Θεοφάνεια, η Εορτή των Φώτων, είναι μια από τις κορυφαίες δεσποτικές εορτές της Εκκλησίας μας, η οποία ενέχει τεράστια σωτηριολογική σημασία. Ο Κύριός μας και Λυτρωτής μας Χριστός, ο «αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον» καταδέχεται να κατέβη στα ρείθρα του Ιορδάνου να λάβει το βάπτισμα του Ιωάννου, να χριστεί επίσημα και δημόσια ο Μεσσίας και…

Ὁ χρόνος τρέχει καί δέν περιμένει αὐτόν πού ἀργοπορεῖ. Οἱ ἡμέρες φεύγουν βιαστικά καί προσπερνοῦν τόν ὀκνηρό

Θά σοῦ πάει καλά ὅλη ἡ χρονιά, ὄχι ἄν μεθᾶς τήν πρώτη τοῦ μηνός, ἀλλά ἄν καί τήν πρώτη τοῦ μηνός καί κάθε μέρα κάνεις αὐτά πού ἀρέσουν στόν Θεό. Διότι ἡ ἡμέρα γίνεται κακή ἤ καλή ὄχι ἀπό τή δική της φύση, ἀφοῦ δέν διαφέρει ἡ μιά μέρα ἀπό τήν ἄλλη, ἀλλά ἀπό τή δική μας ἐπιμέλεια ἤ ραθυμία.
Ἄν κάνεις τήν ἀρετή, σοῦ ἔγινε καλή ἡ μέρα. Ἄν κάνεις τήν ἁμαρτία, ἔγινε κακή καί γεμάτη κόλαση.

Η τελετή του Αγιασμού είναι μια ιεροπρεπής Ακολουθία της Εκκλησίας μας, που συμπεριλαμβάνει ευχές και αναγνώσματα, ώστε το απλό ύδωρ να εμπλουτιστή από την κατερχόμενη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και να αποκτήση ιαματικές ιδιότητες, αφʹ ενός προς ευλογία του πιστού και ενίσχυση κάθε αγαθής ενέργειας, αφʹ ετέρου προς αποτροπή κάθε εναντίας δυνάμεως.

Ἡ Περιτομή τοῦ Κυρίου μας, τὴν ὀγδόη ἡμέρα ἀπὸ τῆς Γεννήσεώς Του, ὅπως καὶ ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐντάσσονται στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας, ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομα Ἰησοῦς ποὺ ἔλαβε ὁ Χριστὸς κατὰ τὴν Περιτομὴ σημαίνει «Σωτήρ», ἡ δὲ ὀγδόη ἡμέρα ἀποτελεῖ «τύπο τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Συνεχίζουμε με την εικόνα της Γεννήσεως που είχαμε αρχίσει την προηγούμενη φορά και δεν είναι η ίδια ακριβώς εικόνα. Η σημερινή εικόνα έχει παραλλαγές και στοιχεία που δεν έχει η προηγούμενη εικόνα. Απλώς υπενθυμίζω ορισμένα, σκιαγραφικώς, πέρα από τις γενικές αρχές που σας είχα δώσει.

Τόσο η ιστορία όσο η Εκκλησία υπήρξαν φειδωλές στον χαρακτηρισμό του «Μεγάλου». Ελάχιστοι έλαβαν τον τίτλο «Μέγας». Ένας από αυτούς υπήρξε ο κορυφαίος άγιος της Εκκλησίας μας Μέγας Βασίλειος, ο οποίος έλαβε επάξια αυτόν τον τίτλο, διότι σφράγισε με την προσωπικότητά του την ιστορία σε μια από τις κρισιμότερες ιστορικές φάσεις της ανθρωπότητας.

Οι μάγοι, «Περσών βασιλείς», άνθρωποι της σοφίας, ήλθαν «εξ ανατολών» και προσκύνησαν το νεογέννητο νήπιο της Βηθλεέμ, τον Χριστό

«Χριστὸς ἐτέχθη» καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, βιώνοντας πραγματικὰ τὸ κοσμοσωτήριο αὐτὸ γεγονός, συνεχίζει νὰ ἑορτάζῃ καὶ νὰ πανηγυρίζῃ, τιμῶντας τὰ πρόσωπα ἐκεῖνα ποὺ «ἔζησαν» τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας

“…Όποιος δεν αναθεματίζει τον Σεβήρο είναι μανιχαίος. Ανάθεμα στον Σεβήρο τον μανιχαίο… Βγάλε έξω τον Σεβήρο. Τον νέο Ιούδα βγάλε τον έξω. Τον επίβουλο της Τριάδος⁸ βγάλε τον έξω…”

Ἡ ζωή τοῦ μικροῦ Ἰησοῦ κινδύνευσε ἀπό τήν μοχθηρία τοῦ Ἡρώδη ἀλλά μετά ἀπό θεία μηνυματα ὁ Ἰωσήφ μέ τήν οἰκογένειά του ἔφυγε στήν Αἴγυπτο καί πάλι μέ ἀγγελική προσταγή «καθ’ ὄναρ» ἐπέστρεψε.

Η Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου είναι κορυφαία έκφραση της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο και το επιστέγασμα της εφαρμογής του θείου σχεδίου για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας στάθηκαν με δέος μπροστά στο απερινόητο αυτό μυστήριο και με γνώμονα τις άγιες Γραφές συνέλαβαν ύψιστες αλήθειες και διατύπωσαν υψηλή θεολογία.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ὡς γνωστόν, θεμελιωμένη πάνω στὰ αἵματα τῶν μαρτύρων. Πρωτόαθλος καὶ πρωτοχορευτὴς στὸν ἀτελείωτο αὐτὸν χορὸ ὑπῆρξε ὁ Πρωτομάρτυρας καὶ Ἀρχιδιάκονος Στέφανος, τὴν μνήμη τοῦ ὁποίου τιμάει ἡ Ἐκκλησία μας δύο φορὲς τὸν χρόνο, στὶς 2 Αὐγούστου (Ἀνακομιδὴ λειψάνων) καὶ στὶς 27 Δεκεμβρίου,…..

Η έλευση του Κυρίου μας Ιησού στον κόσμο αποτελεί μια από τις λιγοστές ανάπαυλες χαράς που δοκίμασε το ταλαίπωρο ανθρώπινο γένος στο διάβα της ιστορίας του. Αυτή είναι αποτυπωμένη στον αγγελικό άγγελμα της Γεννήσεως στους απλοϊκούς ποιμένες της Βηθλεέμ: «ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ος εστι Χριστός Κύριος»

Εκατομμύρια άνθρωποι μαστίζονται από την απόλυτη φτώχεια και είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα, για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό ή ελάχιστα χρήματα…

Και διατί, ρωτούν, στέλλει το παιδί «Εις την Αίγυπτον» ; Με ακρίβεια αναφέρει την αιτία ο Ευαγγελιστής· «Ίνα πληρωθή γαρ ο λόγος “Ότι εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου”. Συγχρόνως απευθύνοντο εις την οικουμένην προμηνύματα αγαθών ελπίδων. Η Βαβυλών και η Αίγυπτος περισσότερον από κάθε άλλο μέρος της γης κατεκαίοντο από το πυρ της ασεβείας…

«Πώς κατέληξαν και με ποιον τρόπο οι Πατέρες υπελόγισαν ότι η Γέννησις του Χριστού έγινε την 25η Δεκεμβρίου και η Βάπτισή Του την 6η Ιανουαρίου;»

Η έλευση του Κυρίου μας Ιησού στον κόσμο αποτελεί μια από τις λιγοστές ανάπαυλες χαράς που δοκίμασε το ταλαίπωρο ανθρώπινο γένος στο διάβα της ιστορίας του.

ΕΤΟΙΜΑΖΟΥ ΒΗΘΛΕΕΜ 21.12.2005
ΟΜΙΛΙΑ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΑΝΑΝΙΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

 Η μεγάλη δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων μας προσφέρει μια πλούσια πνευματική πανδαισία ευφροσύνης και αγαλλιάσεως, δια των ιερών ακολουθιών και κύρια δια του μεγάλου υμνολογικού πλούτου των αγίων ημερών. Ο υμνολογικός θησαυρός της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας είναι κατά γενική ομολογία ανεπανάληπτος.

Η Γέννηση του Θεανθρώπου αποτελεί το σημείο μηδέν, σηματοδοτώντας την οριστική δύση του παλιού κόσμου, του πεπαλαιωμένου, του παρηκμασμένου και την ανατολή του νέου, του ανακαινισμένου, του έχοντος δυναμική και προοπτική.

Η ενανθρώπιση του Θεού είναι το κορυφαίο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι η δεύτερη επέμβαση του θείου Δημιουργού στην κτιστή δημιουργία. Η σάρκωση του Λόγου έγινε για την αναδημιουργία του κόσμου, την χριστοποίησή του και εν τέλει την θεοποίησή του.