ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Η Γέννηση της Θεοτόκου – π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

Η ζωή της ήταν γεμάτη υπομονή στους κόπους, τις θλίψεις και τις κακουχίες που υπέμενε για την αγάπη του Χριστού. Εκείνος, ευλογούσε τον αγώνα της. Ενδυνάμωνε το ταλαιπωρημένο από την άσκηση σώμα της και χαρίτωνε την αγνή ψυχή της.

Πρόκειται για ένα πρωτότυπο ντοκιμαντέρ παραγωγής 2020 από την ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ Αγίου Όρους (Περιβολή της Παναγίας). Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αναφέρετε, αφιερώνετε, σε έναν θαυμάσιο και εξαιρετικό καλόγερο, ο οποίος πρόσφατα έγινε η Άγιο κατάταξή του, τον ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΤΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗ. 3/3

Πρόκειται για ένα πρωτότυπο ντοκιμαντέρ παραγωγής 2020 από την ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ Αγίου Όρους (Περιβολή της Παναγίας). Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αναφέρετε, αφιερώνετε, σε έναν θαυμάσιο και εξαιρετικό καλόγερο, ο οποίος πρόσφατα έγινε η Άγιο κατάταξή του, τον ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΤΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗ. 2/3

Πρόκειται για ένα πρωτότυπο ντοκιμαντέρ παραγωγής 2020 από την ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ Αγίου Όρους (Περιβολή της Παναγίας). Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αναφέρετε, αφιερώνετε, σε έναν θαυμάσιο και εξαιρετικό καλόγερο, ο οποίος πρόσφατα έγινε η Άγιο κατάταξή του, τον ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΤΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗ. 1/3

Αντιπνευματική η εποχή μας. Εποχή διαφθοράς, λατρείας της ύλης και αποστασίας από τον Θεό. Εποχή, όπου το κακό διαπράττεται ασύστολα και με καύχηση. Κυριαρχεί η ύ-βρις με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Η αλαζονική δηλαδή συμπεριφορά του ανθρώ-που που οδηγεί σε υπέρβαση και αθέτηση του ηθικού και του θείου νόμου.

Μια κατηγορία αγίων της Εκκλησίας μας είναι και οι Ανάργυροι και Ιαματικοί, οι οποίοι ανάλωσαν τη ζωή τους στην ανακούφιση των πασχόντων και ενδεών ανθρώπων. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Σαμψών ο Ξενοδόχος.

Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Νοτενῶν εἶναι κτισμένη στὶς παραφυάδες Ἐρύμανθου (Ὠλενοῦ), ἢ ὡς γνωσττερο ὡς Σκιαθοβούνη, ποὺ κατευθύνεται πρὸς νότο καὶ καταλήγει στὸν ποταμὸ Πηνειὸ τῆς Ἠλείας. Ἡ Μονὴ εἶναι πιὸ πάνω ἀπὸ τὸ χωριὸ Σκιαδᾶ τοῦ Δήμου Τριταίας ἀνηφορίζοντας ἀπὸ τὸν νομὸ Ἀχαΐας καὶ ἀκολουθῶντας χωμάτινο ὁδικὸ δρόμο ποὺ φέρει τὴν ὀνομασία «Ἱερὰ Μονὴ Νοτενῶν», ἐνῷ ἀπὸ τὸν νομὸ Ἠλείας ἡ πρόσβαση γίνεται ἀπὸ τὸ χωριὸ Κακοτάρι.

Όταν είδα το Γέροντα, ο οποίος με τόση απλότητα μας δέχτηκε, μας κερνούσε διάφορα πράγματα και μας έλεγε αστεία και γελούσε, άρχισα να αμφιβάλλω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο άγιος, όσο είχε λεχθεί. Διότι οι άγιοι νόμιζα ότι πρέπει να είναι σιωπηλοί, αμίλητοι και σκυθρωποί. Αυτή την εντύπωση είχα. Όμως στη συνέχεια η πραγματικότητα μας διέψευσε, διότι ο Γέροντας μιλούσε για πράγματα πρωτάκουστα για μας και είχε τη μαρτυρία της προσωπικής του ζωής.

Εξέχουσα θέση κατέχουν στο πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας οι Απόστολοι του Χριστού. Τιμώνται στο τέλος του μηνός Ιουνίου. Στις 29 οι Πρωτοκορυφαίοι Πέτρος και Παύλος. Και στις 30 Ιουνίου οι Δώδεκα. Οι Απόστολοι υπήρξαν τα στόματα του Θεού Λόγου, οι φωστήρες της οικουμένης. Και είναι οι απλανείς οδηγοί των πιστών, οι άσειστοι στύλοι της Εκκλησίας.

Ηχητική αφήγηση του βίου του γέροντος Ιακώβου βασισμένη σε προσωπικές του εκμυστηρεύσεις για τα παιδικά του χρόνια και την  κλίση του στην ιεροσύνη .  Η αφήγηση γίνεται από τον βιβλίο της Ενωμένης Ρωμηοσύνης  ΄΄Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, Διηγήσεις, Νουθεσίες, Περιστατικά.΄΄

Η πολυτάραχη εικονομαχική περίοδος (726-843 μ. Χ.) ανέδειξε μια πλειάδα αγίων ομολογητών στην Εκκλησία μας, οι οποίοι ομολογώντας την σώζουσα πίστη της, υπέστησαν φοβερά μαρτύρια και πολλοί από αυτούς έχασαν και αυτή τη ζωή τους. Ένας από τους μεγάλους ομολογητές αυτής της περιόδου υπήρξε και ο άγιος Νικηφόρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Οπτικοακουστικό Αφιέρωμα στον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα

Παρά την κόπωση, με το χαμόγελο όλους τους ανέπαυε, για όλους είχε έναν λόγο παρηγοριάς. Κάτω από την πατρική αγάπη και την παραδεισένια γλυκύτητα της μορφής του και των λόγων του κρυβόταν ο ασκητής, που ήταν εκούσια μονίμως σταυρωμένος.

Κα­τά τήν ἐ­πο­χή τοῦ συμ­μο­ρι­το­πο­λέ­μου οἱ ἀντάρ­τες (Κομ­μου­νι­στές) ἦρ­θαν κατ᾿ ἐ­πα­νά­λη­ψη νά κά­ψουν τό χω­ριό, ἀλ­λά μό­λις ἔμ­παι­ναν στό χω­ριό ἄλ­λα­ζαν δι­ά­θε­ση, ἔ­παιρ­ναν τρό­φι­μα καί φεύ­γοντας ἔ­λε­γαν: «Κά­ποι­ος ἅ­γιος σᾶς φυ­λά­ει, δι­ό­τι ἤρ­θα­με νά κά­ψου­με τό χω­ριό καί μό­λις μπή­κα­με, ἄλ­λα­ξε ἡ δι­ά­θε­σή μας»

Η ηπειρωτική γη, όπως και ολόκληρη η Ελλάδα και η Βαλκανική, ανάδειξε πολλούς Νεομάρτυρες στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας. Στις τραχιές και απομονωμένες ηπειρώτικες περιοχές οι Ορθόδοξοι Έλληνες καλλιέργησαν και κράτησαν το θησαυρό της αληθινής μας πίστεως στο Χριστό και έδωσαν την μαρτυρία τους, όταν χρειάστηκε, μη λογαριάζοντας το κόστος της ομολογίας τους, το οποίο συχνά άγγιζε και αυτή τη ζωή τους.

Ορισμένοι από τους αγίους μας χαρακτηρίζονται ως Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας. Κι’ αυτό διότι διακρίθηκαν, πέρα από την αγιότητά τους, και για την μεγάλη προσφορά τους στην Εκκλησία. Έχοντας τεράστια μόρφωση, θεολογική παιδεία και ποιμαντική ικανότητα, σημάδεψαν την εποχή τους, αλλά και παραμένουν στους αιώνες αυθεντίες και πρότυπα αληθινών ποιμένων. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Επιφάνιος Επίσκοπος Κωνσταντίας της Κύπρου.

Ἡ εὐ­λα­βής πρε­σβυ­τέ­ρα, ἐ­νῶ ἔ­τρε­φε τό­σα πει­να­σμέ­να στό­μα­τα, ἡ ἴ­δια ἔ­κα­νε κά­θε μέ­ρα ἐ­νά­τη. Μέ­χρι τόν Ἑ­σπε­ρι­νό δέν ἔ­τρω­γε καί δέν ἔ­πι­νε τί­πο­τε. Πή­γαι­νε στήν Ἐκ­κλη­σί­α, ἔ­παιρ­νε ἀν­τί­δω­ρο καί με­τά ἔ­τρω­γε. Κρέ­ας καί ἀρ­τύ­σι­μα δέν ἔ­τρω­γε πα­ρά μό­νο λα­χα­νι­κά καί φροῦ­τα.

Λίγοι ασκητές της Εκκλησίας μας έχουν τον τίτλο του Μεγάλου. Η Εκκλησία μας υπήρξε φειδωλή στην απόδοση τίτλων, διότι αυτό απαιτεί μεγάλους αγώνες για την υπερνίκηση των παθών και της αμαρτίας. Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος Αρσένιος ο Μέγας, μια κορυφαία πνευματική και ασκητική μορφή.

Ο απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης ανήκει στα ιερά εκείνα πρόσωπα που αποτελούσαν το στενό κύκλο των μαθητών του Κυρίου. Μάλιστα αναφέρεται ως «ο μαθητής ον ηγάπα ο Ιησούς» (Ιωάν.13,23).

Ἐ­νῶ εἶ­χε βγῆ ἀ­πό τό ψυ­γεῖ­ο, τό ἄ­ψυ­χο σῶ­μα της εἶ­χε ἐ­λα­στι­κό­τη­τα, δέν εἶ­χε τή νε­κρι­κή ἀ­καμ­ψί­α. Ἔ­πια­ναν τό χέ­ρι της καί τό σή­κω­ναν ψη­λά. Ἦ­ταν ἁπα­λά καί ἐ­λα­στι­κά τά μέ­λη καί ἡ θερ­μο­κρα­σί­α τοῦ σώ­μα­τός της ἦ­ταν ὅ­πως ἑνός ζων­τα­νοῦ ἀν­θρώ­που.

Η τρίτη Κυριακή από του Πάσχα είναι αφιερωμένη στους αγίους Μυροφόρους, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι φρόντισαν για την ταφή του ακηράτου σώματος του Κυρίου μας. Θέλοντας έτσι να τιμήσει την εξαιρετική αφοσίωσή τους στο Χριστό, όπως και τον ηρωισμό τους, καθ’ ότι δεν ήταν εύκολο εγχείρημα να ζητήσουν για ταφή το σώμα ενός καταδικασμένου για το κακούργημα της εσχάτης προδοσίας.

Αἰ­σθα­νό­ταν ὅ­τι ἡ προ­σευ­χή του εἰ­σα­κού­ε­ται ἀ­πό τόν Θε­ό καί γι᾿ αὐ­τό γί­νονται θαύ­μα­τα. Ἔ­λε­γε: «Ὅ­ταν ζη­τή­σω ἀ­πό τόν Θε­ό νά ἰ­σο­πε­δώ­ση τό βου­νό δι­ά τῆς προ­σευ­χῆς, τῆς νη­στεί­ας καί τῆς ἐ­λε­η­μο­σύ­νης, θά ἰ­σο­πε­δω­θῆ. Ὁ ἄν­θρω­πος, ὅ­ταν τη­ρή­ση αὐ­τά τά τρί­α εἶ­ναι ἀ­πό τώ­ρα στόν πα­ρά­δει­σο».

Ὁ Ἅγιος Βησσαρίωνας ἔλαβε εἰδικῶς τό χάρισμα τῆς θεραπείας ἀπό τήν θανατηφόρο πανώλη, πού αὐτήν τήν ἐποχή (τῆς τουρκοκρατίας) ἀπεδεκάτιζε πληθυσμούς ὁλόκληρων ἐπαρχιῶν.

Ο άγιος Γεώργιος θεωρείται ο προστάτης άγιος των κατοίκων πολλών χωριών της Κύπρου, οι οποίοι στα παλαιότερα χρόνια συνήθιζαν να τον επικαλούνται με τη φράση: «Άη Γιώρκη τζιαι βοήθα μου».

Οι γυναίκες Μάρτυρες της αρχαίας Εκκλησίας, υπήρξαν το ίδιο ηρωικές με τους άνδρες. Επέδειξαν στους άδικους διώκτες τους ένα άλλο ήθος, πρωτόγνωρο για τον αρχαίο προχριστιανικό κόσμο, τον ηρωισμό, την ομολογία της πίστης στο Χριστό και την ανεξικακία προς τους τυράννους τους.

Χτύ­πη­σε ἡ καμ­πά­να καί βγῆ­καν ὅ­λοι ἔ­ξω ἀ­πό τό χω­ριό νά ὑ­πο­δε­χθοῦν τόν Ἅ­γιο. Ἔ­κα­ναν ἁ­για­σμό καί λι­τα­νεί­α. Τό θα­να­τι­κό κα­τέ­παυ­σε ἀ­μέ­σως καί ἡ θα­να­τη­φό­ρος νό­σος φυ­γα­δεύ­θη­κε ἀ­πό τήν χά­ρι τοῦ Ἁ­γί­ου. Ἀπό ἐκεί­νη τήν ἡμέ­ρα κα­νέ­να παι­δί δέν πέ­θα­νε ἀπό ὀστρα­κιά.

Ως ο κατ’ εξοχήν «άνθρωπος του Θεού», αξιώθηκε να χαρακτηρισθεί μόνον ένας άγιος, ο άγιος Αλέξιος. Κι’ αυτό διότι, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αποτέλεσε γνήσιος τύπος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του αιωνίου προτύπου ανθρώπου.

Η αττική γη ανέδειξε, σε όλες τις ιστορικές περιόδους, μια πλειάδα αγίων, οι οποίοι λαμπρύνουν το αγιολογικό στερέωμα της Εκκλησίας μας. Ένας από αυτούς είναι και ο Όσιος Λαυρέντιος από τα Μέγαρα, κτήτορας της Ιεράς και Σεβασμίας Μονής Φανερωμένης Σαλαμίνας.

Ουδέποτε υπήρξε στην Εκκλησία απουσία πατερικών μορφών. Όπως σε κάθε εποχή, και στους σύγχρονους χρόνους αναδείχνονται Πατέρες και διδάσκαλοι. Μια τέτοια σύγχρονη πατερική μορφή υπήρξε και ο Σέρβος νεοφανής άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς), επίσκοπος Ζίτσης και Αχρίδος, ο οποίος έλαβε την προσωνυμία «ο Σέρβος Χρυσόστομος»

Η χορεία των Νεομαρτύρων λαμπρύνει και αυτή με το δικό της τρόπο το αγιολόγιο τη Εκκλησίας μας. Χιλιάδες άνδρες και γυναίκες, γέροντες, νέοι, ακόμα και μικρά έδωσαν την ομολογία της πίστεώς τους στο Χριστό και την επισφράγισαν με το αίμα τους και τη ζωή τους.

Η μεγάλη εικονομαχική έριδα στο Βυζάντιο (726-842) ανέδειξε μεγάλους Πατέρες και ομολογητές, οι οποίοι έδωσαν τιτάνιους αγώνες για την υπεράσπιση της ορθοδόξου πίστεως. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Ταράσιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Ομολογητής, ο οποίος έβαλε τη δική του σφραγίδα στην διάσωση της σώζουσας ορθόδοξης πίστης την ταραγμένη εκείνη εποχή.

Η παρουσία των Πατέρων του ταραγμένου 4ου μ. Χ. αιώνα είναι πολύ σημαντική, διότι κατόρθωσαν να αναδείξουν την Εκκλησία του Χριστού, μέσα από την ιστορική εκείνη καμπή, ως το νέο πνευματικό σχήμα της ανθρωπότητας, το οποίο διαδέχτηκε τον καταρρέοντα εθνισμό.