Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953 στις 7 μ.μ. έγινε στην Μονή μας [Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Αίγινας, Μονή Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως] η ανακομιδή του λειψάνου, του ιδρυτού και κτήτορος της Μονής Αγίου Πενταπόλεως Νεκταρίου, προεξάρχοντος και χοροστατούντος του οικείου ημών Μητροπολίτου, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Aιγίvης
η Μαντώ δίδαξε ότι χωρίς την αγάπη στην Πατρίδα και επομένως χωρίς ελευθερία και ανεξαρτησία δεν υπάρχει ούτε αξιοπρέπεια, ούτε αρετή, ούτε ευτυχία επί της γης
Το μόνον της ζωής του ταξείδιον – Γεώργιος Βιζυηνός | Ο Ανδρέας Διαβάζει Κλασικά Διηγήματα
ΡαδιοΧρηστότητα: Ήθη και Έθιμα στον Πόντο /Η τέλεση των μνημοσύνων στον Πόντο
Στα μαγευτικά βουνά της ορεινής Ναυπακτίας, όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, συναντήσαμε ξανά τον κύριο Θανάση, έναν αφοσιωμένο κτηνοτρόφο που ζει αρμονικά με τη φύση και τα ζώα του.
Ραβανί παραδοσιακό – Το γλυκό της γιαγιάς που ξυπνά αναμνήσεις
Την Κυριακή 7 Ιουλίου, ο οικισμός Καρβασαράς Αγράφων στην Ευρυτανία πλημμύρισε από πιστούς και επισκέπτες για το θρησκευτικό πανηγύρι. Οι κάτοικοι του χωριού, μαζί με φίλους και συγγενείς από τα γύρω χωριά, συγκεντρώθηκαν στον ιερό ναό για να παρακολουθήσουν τη Θεία Λειτουργία. Μετά το πέρας της λειτουργίας, το πανηγύρι ξεκίνησε στον προαύλιο χώρο του ναού, δημιουργώντας μια ζεστή και γιορτινή ατμόσφαιρα.
H μάνα, χωρίς ποτέ να μας διδάξει, μας άφησε ανυπολόγιστη κληρονομιά: την πίστη στην παρουσία του Θεού. Τ’ αγόρια, με την αντρίκεια τους αιδώ δεν εκφράζονταν εύκολα, δεν πήγαιναν συχνά στην εκκλησιά. Όμως λίγο να τους γνώριζες, ένιωθες ν’ αναπνέουν αυτήν την παρουσία, να ζουν την ορθοδοξία ολόκληρη.
Το 42ο Πανελλήνιο Αντάμωμα Σαρακατσαναίων
Θεόφιλος Πουταχίδης – Του Πόντου η Ελπίδα
Ως ένδειξη πένθους για την άλωση της Πόλης οι Κρητικοί φορούν από τότε το μαύρο κεφαλομάντηλο που τα κρόσσια του συμβολίζουν τα δάκρυά τους για την εθνική συμφορά. Ο Καπετάν Κάρχας ή «Γραμματικός», λαβωμένος βαριά, ζητά να τον αφήσουν στο Άγιο Όρος και αργότερα γίνεται μοναχός με το όνομα Ιερώνυμος…
H 29η Μαΐου 1453 υπήρξε η αποφράς ημέρα της Ανατολική Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή Ρωμανίας (Βυζάντιο). Μια θλιβερή ημέρα του ελληνισμού. Η λαϊκή μούσα θρήνησε αυτό το τραγικό γεγονός, με αναρίθμητα τραγούδια.
Ἡ ἐκπομπὴ αὐτὴ μέσῳ τῆς μουσικῆς προβάλλει τὸν λαϊκό μας πολιτισμό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἕνα σύνολο ὑλικῶν, ἠθικῶν καὶ πνευματικῶν ἀξιῶν, εἶναι τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα ποὺ μεταφέρονται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, εἶναι ἡ λαϊκή μας παράδοση, ἡ ὁποία σ᾿ ὅλες τὶς μορφές της, ἀποτελεῖ πολύτιμη ἐθνικὴ κληρονομιά.
Στον Εμπεσό του ορεινού Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, μας υποδέχεται ο Παύλος, λάτρης του καλού φαγητού, και μας περιγράφει πώς φτιάχνει εκείνος για την οικογένειά του και τους φίλους του, το κλασικό κοκορέτσι της Λαμπρής.
Συμπληρώνονται φέτος 130 χρόνια από τον πρόωρο θάνατο του ποιητή μας Κώστα Κρυστάλλη, (1868-1894). Τιμώντας τη μνήμη του δημοσιεύουμε ένα άρθρο της εφημερίδας ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, της 24-4-1894, (δύο ημέρες μετά το θάνατό του).
Το ντοκιμαντέρ «Ξερολιθιά – Σμιλεύοντας τοπία στις αιμασιές του Αιγαίου» σκιαγραφεί τη διαχρονική σχέση των νησιωτών με το τοπίο του Αιγαίου, εστιάζοντας στην δημιουργία και καλλιέργεια αναβαθμίδων, έργων απόλυτα συνυφασμένων με τη νησιώτικη ζωή.
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Αφιέρωμα στην 25η Μαρτίου. Επιμέλεια –παρουσίαση Χρήστος Τσακούμης
Ο αργαλειός ήταν το πιο απαραίτητο και το πιο πολύτιμο εργαλείο για την νοικοκυρά τα παλιά τα χρόνια. Αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας και δεν έλειπε σχεδόν από κανένα σπίτι. Έχοντας αργαλειό στο σπίτι, στο πιο ευάερο και πιο ευήλιο δωμάτιο, κάθε αγροτική οικογένεια, ήταν σαν να είχε στη δούλεψη της ένα ατομικό υφαντουργικό εργαστήρι,…..
Τῆς Ἀθηνᾶς Στ. Παπαϊωάννου,φιλολόγου-λογοτέχνιδος:
«Μάνα δέ βρίσκεται λέξη καμία/ νά’ χει στόν ἦχο της τόση ἁρμονία!/», λέει ὁ ποιητής καί συμπληρώνει ἡ λαϊκή μοῦσα: «Ἀπ’ ὅλα τ’ ἄνθια τοῦ Μαγιοῦ/ κάλιο μοσχοβολᾶ ἡ μάνα».
Ἡ παρουσία της ἐκπέμπει ἄρωμα καλοσύνης καί προβάλλει, ἀνά τούς αἰῶνες, δυναμική, αἰσθαντική, τρυφερή, θυσιαστική. Φέρνει στόν κόσμο μιά νέα ζωή, ὡς τεκνεύουσα,…..
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος – θεολόγος:
Ἡ 9η Φεβρουαρίου, μνήμη τοῦ ἐθνικοῦ μσς ποιητῆ, Διονυσίου Σολωμοῦ, ἔχει ὁριστῆ ὡς Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας. Ὅπως κατὰ τὴν ἑορτὴ ἑνὸς Ἁγίου λέμε «μνήμη Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου», ἔτσι καὶ κατὰ τὴν ἡμέρα ποὺ καθιερώθηκε νὰ ἑορτάζῃ ἡ γλώσσα μας, ἐὰν θέλωμε πραγματικὰ νὰ τὴν ἑορτάσωμε, ἂς ποῦμε «μνήμη γλώσσας, μίμησις τῶν τρόπων της», καθ’ ὅσον ἡ γλώσσα –καὶ μάλιστα ἡ ἑλληνική, «ἡ μητέρα τῶν γλωσσῶν»- εἶναι φορέας ἀξιῶν, ἰδεωδῶν, προτύπων, ἐν τέλει πολιτισμοῦ, τρόπου καὶ στάσεως ζωῆς.
Ποντιακοί χοροί από το ΚΕ.Λ.Π.Α. Παρουσιάστηκαν οι χοροί: Τίταρα, Ανεφορίτσα, Τάμσαρα, Τρυγώνα Τραπεζούντας & Ματσούκας, Λέτσι, Λετσίνα, Σερανίτσα, Τικ Τόνιας και Κότσαρι.
«Το Λαγιαρνί» (παραδοσιακό κλέφτικο)
Τα κάλαντα των Φώτων στην Βόρειο Ήπειρο
ο εορτασμός των Θεοφανείων στην Κόνιτσα στον Αώο ποταμό
Θεοφάνεια στη Χειμάρρα της Βορείου Ηπείρου
Στὰ θαλασσινὰ τὰ μέρη ρίχνουμε τὸν Σταυρὸ ὓστερ’ ἀπὸ τὴ Λειτουργία τῶν Θεοφανείων. Ἔτσι τὸν ρίχναν καὶ στὴν πατρίδα μου κι ἦταν ἕνα θέαμα ἔμορφο καὶ παράξενο.
Ἐκινοῦσε ἡ συνοδεία ἀπὸ τὴ Μητρόπολη. Μπροστὰ πηγαίνανε τὰ ξαφτέρουγα καὶ τὰ μπαϊράκια κι ὕστερα πηγαίνανε οἱ παπάδες μὲ τὸν Δεσπότη,
Στον ορεινό παράδεισο του Ανθηρού, εντός της μαγικής Αργιθέας της Καρδίτσας, η ιστορία ζωής ενός αξιόλογου ανθρώπου ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας. Συναντήσαμε τον 90χρονο παππού Ηλία, έναν άνθρωπο που με το πέρασμα των ετών έχει αντλήσει τη δύναμη του από τη ζωή του, αφήνοντας πίσω του ένα ίχνος εργατικό, δημιουργικό και γεμάτο αγάπη.
Τον Ιούλιο του 1872, σε ηλικία 21 ετών, ο Παπαδιαμάντης πήγε στο Άγιο Όρος, την “Θεοβάδιστη Πολιτεία”, «χάριν προσκυνήσεως», όπως σημειώνει ὁ ίδιος στη πολύ σύντομη αυτοβιογραφία του. Είχε τη βαθειά επιθυμία να μονάσει, αλλά και «να γνωρίσει τα μοναστήρια, τους ιστορικούς και αγιογραφικούς θησαυρούς, τις ακολουθίες και την ασκητική ζωή, το αυστηρό ήθος, το αγιορείτικο ύφος της ψαλτικής, το ξεχωριστό τυπικό» της Ιεράς Κοινότητας.
Εθελοντική Ομάδα Νέας Βύσσας. Μας είπαν τα κάλαντα
Κάθε ευχή στα σπιτικά σας! Χρόνια πολλά στους Χρήστους και τις Χριστίνες
παραδοσιακό τραγούδι “Τέσσερα πορτοκάλια” που τραγουδούν ο πατέρας μου και η μητέρα μου….
Στην ιστορική Βράχα Ευρυτανίας, συναντήσαμε την κυρία Σοφία, μια γυναίκα γεμάτη ζωντάνια και αγάπη για την παράδοση. Μας υποδέχθηκε με χαρά στο σπιτικό της και μας προσκάλεσε να δοκιμάσουμε ένα παραδοσιακό ελληνικό γλυκό έτσι όπως το έφτιαχναν οι νοικοκυρές τα παλιά χρόνια.
Η κυρία Σοφία μας έδειξε πώς γίνονται οι παραδοσιακοί κουραμπιέδες.
Σε υψόμετρο 840 μέτρων, στο ορεινό χωριό Φουρνά Ευρυτανίας, εκεί όπου οι παραδόσεις ζουν διαχρονικά, συναντήσαμε την κ. Ελένη, που μας υποδέχτηκε με ένα θερμό χαμόγελο και αποφασισμένη να μας προσφέρει μια γεύση από την παράδοση του χωριού της και μας πρότεινε να φτιάξουμε μαζί ένα χριστουγεννιάτικο γλυκό, τα αγαπημένα μελομακάρονα.
Μας ξενάγησε στη μαγευτική διαδικασία της παρασκευής των μελομακάρονων
«Καράβι καραβάκι» (παραδοσιακό Χίου)