Από τη μια, αυτοπαρουσιάζονται ως εκπρόσωποι «πατριωτικών» κομμάτων και, από την άλλη, ανασύρουν και ανακοινώνουν συνθήματα διχόνοιας, με περιεχόμενο που δεν εκφράζει την ελληνική ιστορική πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία, είναι σαφές ότι η Εκκλησία και η Πολιτεία, από την έναρξη του νεοελληνικού κράτους, συμπορεύονται και αλληλοστηρίζονται, σε μία και την αυτή ενωτική πορεία.
Οι σημερινοί χριστιανοί είναι χωρίς βαθιές ρίζες. Γι΄αυτό, αν συμβεί κάτι, θα δείτε ανθρώπους, που τους θεωρούσατε χριστιανούς μεγάλους, να μην το έχουν για τίποτε να βγουν μεθαύριο έξω και να υψώσουν παντιέρες ξένες προς τον Χριστιανισμό
Φοβόταν τόσο πολύ ώστε αν έλεγε στον Θεό έντιμα, «γενηθήτω το θέλημά Σου», τότε όφειλε να δεχθεί «όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή» με την ετοιμότητα να τα υπομένει χωρίς γογγυσμό, χωρίς μικροψυχία και τα παρόμοια.
Τέτοιους δυστυχώς Χριστιανούς, άνδρες και γυναίκες, συναντούμε κάθε μέρα πολλούς. Και όμως λίγοι συναισθάνονται την αμαρτία τους και την εξομολογούνται. Η επιπόλαιη και ρηχή πίστη μερικών Χριστιανών φαίνεται προπάντων όταν συμβεί να πάθουν κάτι ή να αρρωστήσουν.
Διδαχές Γέροντα Θαδδαίου: Περί Πίστεως και περί της εσώτερης Ειρήνης
Απιστία, ολιγοπιστία και πίστη
Ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ἐκεῖνα τὰ ἀγράμματα γεροντάκια καὶ οἱ γριοῦλες, ποὺ τὴν Σαρακοστὴ καὶ τὴν Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται ὅλη μέρα στὴν ἐκκλησία, ζήσανε ἀπὸ τὰ μικρά τους χρόνια ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου καὶ καταλάβανε αὐτὸ τὸ χαροποιὸν πένθος, ποὺ δὲν τὸ καταλάβανε, ἀλοίμονο, οἱ σπουδασμένοι μας, ποὺ θέλουνε νὰ τοὺς διδάξουνε
‘Η ΚΟΡΩΝΙΔΑ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ” (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης/Αλέξανδρος Υψηλάντης/Παπαφλέσσας/Στρατηγός Μακρυγιάννης/Ιερολοχιτές) Αποσπάσματα από το βιβλίο: ‘‘Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ’’ – ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ EΛΑΤΤΩΜΑΤΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΨΥΧΙΑΣ
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Αφιέρωμα στην 25η Μαρτίου. Επιμέλεια –παρουσίαση Χρήστος Τσακούμης
H πίστη του Κολοκοτρώνη
Ἡ πίστη σύμφωνα μέ τόν Ἀπ. Παῦλο εἶναι «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». Αὐτή ἡ βεβαιότητα γιά τά μή βλεπόμενα καί ἡ πεποίθηση γιά τά ἐλπιζόμενα εἶναι ἡ ἐσωτερική φωνή πού βεβαιώνει τόν πιστό γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν πρόνοιά του. Ἡ σωτηρία μας εἶναι προσφορά τοῦ Θεοῦ («Θεοῦ τό δῶρον» Ἐφ. 2, 8), πού, ὅμως, ἀποδεχόμαστε διά τῆς πίστεως.
Γράφεις ότι καταστράφηκες. Οι φίλοι σε εγκατέλειψαν. Οι μεν αποστρέφουν την κεφαλή τους από σένα, οι δε σε κοροϊδεύουν. Μόνο η πίστη στον Θεό σε κρατά, για να μην τρελαθείς ή να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου. Έτσι γράφεις.
Καταστράφηκε η περιουσία σου, δεν καταστράφηκες εσύ. Κατεστραμμένος έμπορος δεν σημαίνει και κατεστραμμένος άνθρωπος.
Η Ζηναϊδα Ζδάνοβα διηγείται πως το 1946 στο σπίτι τους, όπου φιλοξενούνταν τότε η Ρωσίδα Αγία Ματρώνα, έφεραν μία γυναίκα, που κατείχε μεγάλη θέση. Ο μοναχογιός της τρελάθηκε και ο άνδρας της σκοτώθηκε στο μέτωπο. Η ίδια φυσικά ήταν άθεη. Πήγαινε τον άρρωστο γιό της στην Ευρώπη, αλλά ονομαστοί εκεί ψυχίατροι δεν τον βοηθήσανε.
Τί νὰ πεῖ κανένας γιὰ ἐκείνους ποὺ λέγονται χριστιανοί, ποὺ πᾶνε στὴν ἐκκλησία καὶ παρακαλοῦνε τὸν Θεὸ νὰ τοὺς βοηθήσει στὴ ζωή, καὶ ποὺ λένε πὼς ἔχουνε τὴν ἐλπίδα τους στὸ Χριστό, στὴν Παναγία καὶ στοὺς Ἁγίους, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ εἶναι φιλάργυροι, δὲν δίνουνε τίποτα στ’ ἀδέρφια τους, τοὺς φτωχούς, κι’ ὁλοένα μαζεύουνε χρήματα καὶ πλούτη.
Κάθε Χριστούγεννα η σκέψη μας πηγαίνει αυθόρμητα στον Σκιαθίτη Γέροντα των γραμμάτων μας, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που έχει γράψει υπέροχα χριστουγεννιάτικα διηγήματα.
Χθες επιστρέφοντας, ως συνήθως, με τα πόδια από το Γεωδυναμικό για το σπίτι μου στο Θησείο, πέρασα όπως πάντα μπροστά από την εκκλησία της Αγία Μαρίνας. Την προσοχή μου τράβηξε μια γριούλα που ανέβαινε γονατιστή τα σκαλιά του ναού.
Ο π.Γεώργιος Σχοινάς αναφέρεται στην ανάγκη της κοινωνίας μας για ανθρώπους σαν τον άγιο Πορφύριο.
Οι κανόνες του παιχνιδιού του Άρη Σερβετάλη είναι σαφείς: πρέπει απλά να τους ακολουθεί πιστά στον αγώνα που έχει επιλέξει ή επιλέγει κάθε φορά.
Πολλοί ἅγιοι Μάρτυρες, ὅταν δὲν ἤξεραν τὸ δόγμα, ἔλεγαν: «Πιστεύω ὅ,τι θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες». Ἄν κάποιος τὸ ἔλεγε αὐτό, μαρτυροῦσε. Δὲν ἤξερε δηλαδή νὰ φέρη ἀποδείξεις στούς διῶκτες γιὰ τὴν πίστη του καὶ νὰ τούς πείση, ἀλλὰ εἶχε ἐμπιστοσύνη στούς Ἁγίους Πατέρες.
Κύριε, δεν ξέρω τι να ζητιανέψω από Εσένα. Μόνον Εσύ γνωρίζεις τι μου χρειάζεται. Συ με αγαπάς περισσότερο από όσο εγώ ξέρω να αγαπώ τον εαυτό μου…
«Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν ερμηνεύθηκε η υπακοή ως μία τυφλή υπακοή σε μια αυθεντία από μια χειροτονία, επειδή ένας είναι δεσπότης, επειδή ένας είναι ηγούμενος κ.ο.κ. Όχι! Η αυθεντία είναι η πνευματική αυθεντία. Όταν κανείς είναι θεούμενος ή φωτισμένος και εξασκημένος στην καθοδήγηση άλλων ανθρώπων στην θεραπεία, σε αυτόν, μέχρις ότου φθάσουμε εμείς σε ορισμένο σημείο, θα έχουμε μια υπακοή για να μάθουμε την μέθοδο. Σε αυτόν θα έχουμε υπακοή. Όχι σε οποιονδήποτε».
Η Αδύναμη πίστη μας – Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
Εκτός από χαρισματικός ηθοποιός, ο Άρης Σερβετάλης είναι και χαρισματικός συνομιλητής. Καθώς η συζήτησή μας περνά από το «Όνειρο ενός Γελοίου» του Ντοστογιέφσκι, που ανεβάζουν φέτος το καλοκαίρι μαζί με τη σύζυγο και συνεργάτιδά του, Έφη Μπίρμπα, σε όλη την Ελλάδα
Πανέμορφες εικόνες από την λιτανεία των εικόνων στην Κάρπαθο την Κυριακή της Ορθοδοξίας
Τους αρρώστους τους πήγαιναν στο σπίτι του συνήθως, το οποίο ήταν ετοιμόρροπο. Δίπλα είχε και ένα άλλο μικρό ατομικό του κελλί, το οποίο δεν είχε σανιδένιο πάτωμα, αλλά χώμα.
Εκδήλωση της ΕΡΩ στη Μύκονο: «Πίστις: το κυρίαρχο στοιχείο της Ελευθερίας του Γένους μας – Σκέψεις για το τότε, το σήμερα και το μέλλον»
Ο άνθρωπος που έχει υποδουλωθεί στην αμαρτία και κυριευτεί από αυτήν, από την εμπειρική επίγνωση όμως από την ίδια της την φύση της προσωπικότητά του ακολουθεί τον πόθο της θεοειδούς ουσίας της ψυχής του.
Παραμονές Χριστουγέννων! Το πρώτο που αισθάνεται κανείς είναι κόπωσι. Όλα τα κύτταρα βαρυφορτωμένα. Λες και δεν ήλθε ο Χριστός στον κόσμο για να μας ξεκουράση. Σκέπτομαι πολλά.
π. Στυλιανός Καρπαθίου: Διενεργείται διωγμός Πίστεως με εκβιασμούς και απειλές έσωθεν και έξωθεν της Εκκλησίας! Κυνηγιέται η Παναγία, καταδιώκεται ο Επιτάφιος, επιβάλλονται πρόστιμα!
Κλίμαξ: Περί δειλίας, διαβάζει ο Βασίλης Ατζακλής από τον εικοστό λόγο (“Δια την άνανδρον δειλίαν”) του περίφημου έργου του Αγ. Ιωάννη της Κλίμακος
Οι Νέοι Μάρτυρες της εκκλησίας του Χριστού πρόσφεραν το είναι τους και το αίμα τους για να γιγαντώσει το αειθαλές δένδρο της ορθοδοξίας και του ελληνισμού.
Ἡ πίστη, στὴν ὁποία ἐπιμένουν νὰ ἀναφέρονται τὶς ἡμέρες αὐτὲς συνεχῶς στὰ κηρύγματὰ τους οἱ ἱεράρχες, χωρὶς καμιὰ ἀναφορὰ στὴν εὐλάβεια, ὡς ἑλιγμό, γιὰ νὰ πείσουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ περὶ τῆς ἀθωότητας τῶν πονηρῶν ἐπινοήσεων τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καὶ νὰ δικαιολογήσουν συνάμα τὴν ἄνομη συνέργειά τους μὲ τὸ ἀντιεκκλησιαστικὸ κατεστημένο, εἶναι «ἄσφαιρη» καὶ κολοβωμένη!
Επειδή λοιπόν λείψανε από την εκκλησία μας ιερωμένοι που έχουν φωτιά μέσα τους, η Εκκλησία αυτή δὲν μπορεί παρὰ να βραδυπορεί, ασυγκίνητη κι αδιάφορη γιὰ όσα θα έπρεπε να τὴν ενδιαφέρουν ζωηρά, αδιάφορη γιὰ ότι τὸ ποίμνιό της σκανδαλίζεται καὶ δοκιμάζεται σκληρὰ η πίστη του απὸ τα καμώματα μερικών ιερωμένων, αδιάφορων γιὰ τὴν παραμόρφωση τής ιεράς παραδόσεως…
Σελίδες