Εἶναι ἀπολύτως εὔλογο ποὺ αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες ὁ νοῦς μας, ἡ καρδιά μας, ὅλο μας τὸ «εἶναι» εἶναι στραμμένα στὰ ἅγια, σωτήρια ΠΑΘΗ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἡ Μεγάλη Παρασκευή, συγκινεῖ ἀκόμα καὶ τοὺς χλιαροὺς τῇ πίστει. Ἡ Μεγάλη Παρασκευή κατέστη συνώνυμο τῆς θλίψεως καὶ τοῦ πόνου.
Τὸ τροπάριο αὐτὸ ψάλλουμε σὲ ἦχο πλάγιο τοῦ δευτέρου τὴ Μεγάλη Πέμπτη τὸ βράδυ, ὅταν γίνεται ἡ ἔξοδος τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ὅπως θὰ διαπιστώσουμε ἀπὸ τὴν σύντομη ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση, ποὺ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ θὰ ἐπιχειρήσουμε, ὅλες οἱ λέξεις εἶναι οἰκεῖες στοὺς Ἕλληνες. Δὲν χρειάζεται νὰ συζητᾶμε γιὰ μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων στὴν νεοελληνικὴ γλῶσσα.
«Μυσταγωγῶν σου, Κύριε, τοὺς μαθητάς, ἐδἰδασκες λέγων· Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεὶς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ κόσμου. Μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου λύτρον ὑπὲρ τοῦ κόσμου.
Ἡ ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἁγία Κασσιανὴ κατέχουν τὰ πρωτεῖα στὴν ἀμαύρωση τῆς τιμῆς καὶ τῆς ὑστεροφημίας τους ἀπὸ τοὺς μεταγενέστερους. Οἱ περισσότεροι, ἀκόμα καὶ σήμερα, νομίζουν ὅτι ἦταν πόρνες. Ἡ ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἦταν δαιμονισμένη καὶ ὄχι πόρνη, καὶ ἡ ἁγία Κασσιανὴ ἔγραψε τὸ ὁμώνυμο τροπάριο ποὺ ἀναφέρεται στὴν πόρνη ἡ ὁποία ἄλειψε μὲ μύρο τὸν Κύριο.
Κατὰ τὶς τρεῖς πρῶτες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ψάλλεται μετὰ τὰ στιχηρὰ τῶν αἴνων καὶ τὰ ἀπόστιχα τὸ ἐξαποστειλάριο: «Τὸν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, φωτοδότα, καὶ σῶσόν με». Ἤδη στὸν προφήτη Ὠσηὲ παρουσιάζεται ἡ σχέση τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο ὡς γάμος.
Εἰσοδεύουμε σήμερα στὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Στὸν Ὄρθρο τῆς Μεγάλης Δευτέρας ποὺ ψάλλεται τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων τὸ βράδυ ξεχωριστὴ θέση καταλαμβάνει τὸ κατανυκτικώτατο τροπάριο «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται» ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν παραβολὴ τῶν δέκα παρθένων.
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ : Κατακλείοντες θὰ σχολιάσουμε τὸ ὕφος καὶ τὴν γλῶσσα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κορωνοϊοῦ. Νομίζω ὅτι ὁ γλωσσικὸς σχολιασμὸς δὲν ἐμπίπτει στὶς ἀπαγορεύσεις ποὺ ἐπέβαλε στὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ «Σύνοδος» (1η Ἀπριλίου 2020). Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ δὲν νομιμοποιεῖται ἕνα ἐκκλησιαστικὸ ὄργανο νὰ ἐπιβάλῃ ἀπαγορεύσεις στοὺς πολῖτες. Βάλαμε τὴν λέξη «Σύνοδο» ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, διότι δὲν πρόκειται γιὰ σύνοδο, ἀλλὰ γιὰ τηλεδιάσκεψη. Ἡ σύνοδος προϋποθέτει τὴν φυσικὴ παρουσία τῶν συμμετεχόντων.
Ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου εἶπε μὲ ἀφορμὴ τὸν κορωνοϊό: «Διότι αὐτὴ ἡ δοκιμασία δὲν εἶναι τυχαία, τὴν ἐπέτρεψε ὁ Θεός, εἶναι σημεῖο τῶν καιρῶν γιατί ἀκριβῶς ὑπερπλεόνασε ἡ ἁμαρτία τόσο πολύ, ὥστε πρέπει νὰ τὴ φυλακίσῃ κανεὶς ὥστε νὰ μὴν ἐπεκταθῇ. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα εἶναι τόσο αἰχμάλωτοι στὴν ἁμαρτία ποὺ τὴ θεωροῦν ὡς ἰδανικὸ τρόπο ζωῆς.
