«Μυσταγωγῶν σου, Κύριε, τοὺς μαθητάς, ἐδἰδασκες λέγων· Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεὶς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ κόσμου· Μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου λύτρον ὑπὲρ τοῦ κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ, ἐμὲ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι ἔστω ἒσχατος· ὁ δεσπότης ὡς ὁ διάκονος· μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος».
μυσταγωγῶ = μυῶ κάποιον σὲ κατι, εἰσάγω στὴν γνώση τῶν μυστηρίων
χωρίσει, ὁριστικὴ μέλλοντα μὲ σημασία ἀποτρεπτικῆς ὑποτακτικῆς = κανένας φόβος ἂς μὴν σᾶς χωρίσῃ ἀπὸ μένα
ὁ βότρυς = τσαμπὶ σταφυλιῶν
Μυῶντας, Κύριε, τοὺς μαθητές Σου στὸ μυστήριο, τοὺς δίδασκες, λέγοντας: Φίλοι μου, προσέχετε κανένας φόβος νὰ μή σᾶς χωρίσῃ ἀπὸ ἐμένα γιατί ἂν πάσχω, πάσχω γιὰ τὸν κόσμο· νὰ μὴ σκανδαλίζεστε μὲ μένα, ἐπειδὴ δὲν ἦλθα γιὰ νὰ διακονηθῶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ νὰ τοὺς διακονήσω καὶ νὰ δώσω τὴν ζωή μου λύτρο ἐξαγορᾶς τοῦ κόσμου. Ἐάν, λοιπόν, ἐσεῖς εἶστε φίλοι μου, μιμηθῆτε με· ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ εἶναι πρῶτος, ἂς εἶναι ὁ τελευταῖος· ὁ οἰκοδεσπότης, ἂς εἶναι ὅπως ὁ ὑπηρέτης. Μείνετε, λοιπόν, μαζί μου, γιὰ νὰ καρποφορήσετε σταφύλι· διότι ἐγὼ εἶμαι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος.