Γεωργίου Ἰ. Βιλλιώτη
Ἡ ἐτυμολογία τῆς ἡμέρας
«Ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία ἔφτασε στὸ ἀπόγειο τῆς δύναμής της τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰουστινιανοῦ». «Ὅταν ἔφτασε στὸ ἀπόγειο τῆς καλλιτεχνικῆς του δημιουργίας ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὰ ἐγκόσμια». Εἶναι προφανὲς ὅτι στὰ ὡς ἄνω παραδείγματα τὸ ἀπόγειο εἶναι τὸ ἀποκορύφωμα, τὸ μέγιστο σημεῖο, ὁ κολοφῶνας, τὸ ζενίθ. Τί σχέση ὅμως ἔχει ἡ γῆ μὲ τὸ ἀποκορύφωμα; Ὁ ἀπόγειος (ἀπὸ + γῆ) ἦταν στὴν ἀρχαιότητα ὁ ἄνεμος ποὺ πνέει ἀπὸ τὴν γῆν, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ξηρά. Ἡ κεντρικὴ σημασία τῆς λέξεως «ἀπόγειο» εἶναι στὰ νέα ἑλληνικὰ «τὸ πιὸ ἀπομακρυσμένο σημεῖο τῆς τροχιᾶς οὐράνιου σώματος ἢ τεχνητοῦ δορυφόρου ἀπὸ τὴ Γῆ».