Τὸ παιδὶ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ πολλὴ ἀγάπη καὶ στοργὴ καὶ καθοδήγηση. Θέλει νὰ καθήσεις κοντά του, νὰ σοῦ πεῖ τὰ προβλήματά του, νὰ τὸ χαϊδέψεις, νὰ τὸ φιλήσεις. Νὰ χορτάσει ἀγάπη, νὰ ἠρεμήσει, νὰ γαληνέψει.
Τό ἔργο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «Πρός τούς νέους, ὅπως ἄν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων», εἶναι ὁμιλία πού ἐκφωνήθηκε ἐνώπιον νέων οἱ ὁποῖοι εἶχαν πρόθεση να ἱερωθοῦν ἤ νὰ ἀσκητεύσουν. Δέν ἀποτελεῖ πραγματεία τῆς ὁποίας τά κίνητρα ἦταν θεωρητικά, ἀλλά ὁμιλία γιά πρακτικούς λόγους.
Πάντα ὅταν πήγαινα στόν Γέροντα εἶχε κόσμο καί δυσκολευόμουν νά τοῦ μιλήσω μέ ἄνεση. Τήν τελευταία φορά, πηγαίνοντας σάν διάκος, νομίζω τό 1991, φοβόμουν μήπως πάλι συμβῆ τό ἴδιο καί προσευχήθηκα σχετικά. Ὅταν ἔφθασα στήν “Παναγούδα”, ἔκπληκτος εἶδα ὅτι δέν ὑπῆρχε κανείς.
Τὰ συλλαλητήρια συνεχίζονται, οἱ φωνὲς δὲν μειώνονται, οἱ Μακεδόνες βράζουν, οἱ Βορειοελλαδίτες δὲν σταματοῦν τὶς διαμαρτυρίες, ἡ Πέλλα στέλνει τὰ μηνύματά της κατὰ τῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν μέχρι τῆς τελικῆς δικαιώσεως.
Ἡ σημερινή ἐκπομπή θά μᾶς ταξιδέψει στά βόρεια παράλια της Μικρᾶς Ἀσίας. Θά πᾶμε στόν Πόντο, σέ μιά ἀπό τίς σημαντικότερες περιοχές τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ ὁποία συγκαταλέγεται σήμερα στίς ἀλησμόνητες πατρίδες.
Ὁμιλητής: Ἀν/χης Ε.Α. Σάββας Καλεντερίδης.
Χαιρετίζουν: Μητροπολίτης Τρίκκης καί Σταγῶν κ.κ. Χρυσόστομος,
Μητροπολίτης Σταγῶν καί Μετεώρων κ.κ. Θεοκλητός.
Ἤμουν παντρεμένος 12 χρόνια. Εἶχα πρόβατα, ἤμουν καλός ἄνθρωπος ὅσο μποροῦσα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά παιδί δέν εἶχα. Στά 12 χρόνια τοῦ γάμου μου ἄκουσα, τό 1990, γιά τόν γέροντα Παΐσιο ὅτι εἶναι πολύ καλός ἄνθρωπος καί βοηθάει πολύ κόσμο.
Ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ στάση τοῦ Χριστιανοῦ στά σημερινά ἀδιέξοδά της ἀξιακῆς κρίσης ποῦ βιώνουμε; Γιατί πρέπει νά ἀναζητήσουμε τό χαμένο ἀσκητικό ἦθος τῆς λιτότητος καί ἐγκράτειας ποῦ διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας; Πόσο καθοριστικός εἶναι ὁ ρόλος τῆς πίστης, τῆς παιδείας καί τῆς οἰκογένειας στό ξεπέρασμα αὐτῆς τῆς κρίσης;
Φεγγαράκι μου λαμπρὸ
Φέγγε με νὰ περπατῶ,
Νὰ πηγαίνω στὸ σχολειό,
Νὰ μαθαίνω γράμματα,
Γράμματα, σπουδάγματα,
Τοῦ Θεοῦ τὰ πράγματα.
Γιατί ἡ Ἐκκλησία μᾶς τιμᾶ μαζί ὅλους τους (γνωστούς καί ἄγνωστους) μαθητές καί φίλους του Χριστοῦ· ἄντρες καί γυναῖκες, νέους καί γέρους, μορφωμένους καί ἀμόρφωτους, λαϊκούς καί ἱερωμένους, ποῦ στά πέρατα τοῦ κόσμου καί διαχρονικά ἀγάπησαν τόν Χριστό;
Ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη πραγματοποίησε ἐκδήλωση στή Λευκάδα μέ θέμα: «Ἰωάννης Καποδίστριας. Ἀπό τήν ὀχύρωση τῆς Λευκάδας στήν κατοχύρωση τῆς ἑλληνικῆς ἀνεξαρτησίας», στόν προαύλιο χῶρο στῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης.
Ἐπειδὴ ὁ διάλογος μεταξὺ τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν κατήντησε ντιμπέιτ (ποὺ ἀνάγεται στὸ λατικὸ ρῆμα battuere «χτυπῶ») ἂς κρατήσουμε τουλάχιστον τὴν τηλεμαχία μὲ τὴν ἐλπίδα οἱ διαπληκτισμοὶ τῶν κομματανθρώπων θὰ γίνη κάποτε μάχη ἐπιχειρημάτων πολιτικῶν ἐπ’ἀγαθῷ τῆς πολιτικῆς.
Ὅταν γίνονταν θαύματα, δὲν δεχόταν ὅτι τὰ ἔκανε ὁ ἴδιος, ἀλλὰ ὁ ὅσιος Δαυὶδ ἢ ἡ πίστη ἐκείνου, στὸν ὁποῖο ἔγινε τὸ θαῦμα. Εἶχε ἀπέραντο σεβασμὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Αἰσθανόταν κατώτερος ὅλων καὶ ἔνιωθε ὅτι πρέπει νὰ ζητάει συγχώρεση ἀπ’ ὅλους, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ παιδιά.
Ὁ Οἰκονομολόγος Γιάννης Καραμολέγκος ἀποκαλύπτει γιατί τό πολιτικό σύστημα καί οἱ δανειστές ἐπικεντρώνονται στήν βιωσιμότητα μόνο του χρέους, δηλαδή στούς ἀριθμούς, ἐνῶ τό πραγματικό ἐρώτημα εἶναι ἄν εἶναι βιώσιμη ἡ χώρα καί ἡ κοινωνία μας μέ τά ὅσα μᾶς ἔχουν ἐπιβληθεῖ.
Στίς μεσογειακές χῶρες ἡ κατανάλωση κηπευτικῶν ἀποτελεῖ κύριο τμῆμα τῆς κουζίνας καί τῆς παράδοσης. Μέ τόν ἐρχομό τοῦ καλοκαιριοῦ ἡ κατανάλωση τῶν κηπευτικῶν αὐξάνεται ἐνισχυμένη ἀπό τήν ποικιλία τῶν εἰδῶν, τή διαθεσιμότητα καί τίς χαμηλές τιμές.
Ὑπάρχουν ἴσως ἀνάμεσά τους ἅγιοι πού μπορεῖ νά μήν τούς ἀναγνώρισε ἀκόμα ἡ Ἐκκλησία ὡς ἁγίους, ἀλλά ὁ Θεός ἤδη τούς δόξασε. Νά ξέρετε, ἀγαπητοί μου, μή ἀναγνωρισμένοι ἅγιοι, ἀλλά πραγματικά ἅγιοι ὑπῆρχαν καί ὑπάρχουν πάντα στήν ζωή μας, γύρω μας. Αὐτοί κρατᾶνε καί στηρίζουνε τίς χῶρες.
Ὁ κουρκουμᾶς εἶναι ἕνα καπνιστό καρύκευμα πού χρησιμοποιεῖται εὐρέως σέ συνταγές μαγειρικῆς. Προέρχεται ἀπό τό ρίζωμα τοῦ φυτοῦ curcuma longa. H ἀκατέργαστη μορφή τῆς ρίζας θυμίζει πολύ τήν πιπερόριζα (τζίντζερ).
Τό ἔτος 2012, ὁ φοιτητής μου στό Τμῆμα Νομικῆς του Εὐρωπαϊκοῦ Πανεπιστημίου Κύπρου Στέλιος Κρεοῦζος, ὁ ὁποῖος εἶναι δημοσιογράφος τοῦ ΡΙΚ, διαγνώσθηκε μὲ ὑγρό στούς πνεύμονες καί στήν καρδιά.
Στὴ βυζαντινὴ παιδεία ἡ Ἐκκλησία κατεῖχε σημαντικὸ ρόλο. Τὰ πρῶτα γράμματα τὰ μικρὰ παιδιὰ τὰ μάθαιναν σὲ σχολεῖα ποὺ διατηροῦσε ἡ Ἐκκλησία (ἀνάγνωση, γραφή, γραμματική, ψαλμούς, μουσική, ἱερὰ ἱστορία).
Δὲν θὰ μᾶς σώσει κανεὶς ἀπὸ τὸ χεῖλος τοῦ ἠθικοκοινωνικοῦ γκρεμοῦ ποὺ βρισκόμαστε, ἂν δὲν τὸ θελήσουμε ἐμεῖς. Ἂν δὲν ἐγκαταλείψουμε τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο, ποὺ ἀκολουθοῦμε. Δὲν θὰ μᾶς σώσουν οἱ ξένοι. Μὴν περιμένουμε νὰ εἶναι αὐτοὶ περισσότερο φιλέλληνες ἀπὸ ἐμᾶς. Οὔτε ὁ Θεὸς θὰ μᾶς σώσει, ἂν δὲν μετανοήσουμε.
Κατὰ τὸν χαιρετισμὸ του ὁ Σεβασμιώτατος τόνισε πὼς ὁ εὐαγγελισμὸς καὶ ἡ ἱεραποστολή, εἶναι ταυτόσημες ἔννοιες μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ἔργο της, τὶς ὁποίες πρῶτος ἀπὸ ὅλους μᾶς δίδαξε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Μιά ἀποκαλυπτική ἐκπομπή, μέ καλεσμένο τόν ἀναλυτή ἀγορῶν Στέφανο Παπακώστα πού μιλᾶ γιά τόν οἰκονομικό πόλεμο, ὡς τή νέα μορφή ὑβριδικοῦ πολέμου μέ σκοπό τήν ὑποδούλωση τῶν Ἐθνῶν στό πλαίσιο τῆς παγκοσμιοποίησης καί σέ ἐφαρμογή τῶν σχεδίων τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Ἀδυνατοῦμεν νά κατανοήσωμεν ὅτι εἶναι δυνατόν Ἕλληνες πολιτικοί, κάτοχοι πανεπιστημιακῶν πτυχίων, μεταξύ αὐτῶν δέ Καθηγηταί Πανεπιστημίου, νά συνυπογράφουν τήν ἐκχώρησιν τῆς μακεδονικῆς γλώσσης καί ἰθαγενείας εἰς λαόν ἀποδεδειγμένως σλαβικῆς, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, γλώσσης καί ἐθνικῆς καταγωγῆς!
Ἡ ψαλμικὴ φράση (Ψαλμοί, 41,8) δηλώνει τὶς θλίψεις ποὺ πλημμυρίζουν τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου· ἡ μία θλίψη μοῦ φέρει τὴν ἄλλη. Τὸ πλῆρες χωρίο εἶναι «ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται εἰς φωνὴν τῶν καταρρακτῶν σου, πάντες οἱ μετεωρισμοί σου καὶ τὰ κύματά σου ἐπ’ ἐμὲ διῆλθον»· ὁ ψαλμωδὸς χρησιμοποιεῖ τὴ μεγαλοπρεπῆ αὐτὴ εἰκόνα γιὰ νὰ παραστήση τὴ θλίψη του.
Ὅταν ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα μαλώνουν μεταξύ τους, τότε δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ τοὺς εὐχαριστήσει οὔτε ὁ πλοῦτος οὔτε τὰ καλὰ παιδιὰ οὔτε τὰ πολλὰ παιδιὰ οὔτε ἡ δύναμη καὶ ἡ ἐξουσία οὔτε ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ οὔτε οἱ ἀπολαύσεις καὶ ἡ πολυτέλεια οὔτε κάποια ἄλλη εὐτυχία (51, 369).
Τὴν ὥρα τὴν ὑπέρτατη, ποὺ θὲ νὰ σβῆ τὸ φῶς μου, ἕνας θὰ εἶν’ ἐμένανε ὁ πιὸ τρανὸς καημός μου. Δὲ θὰ εἶναι οἱ κούφιοι λογισμοί, οἱ ἀδικίες τοῦ κόσμου, θὰ εἶναι πῶς δὲ δυνήθηκα μ’ ἐσὲ νὰ ζήσω πλάση πράσινη, ἀπάνου στὰ βουνά, στὰ πέλαγα, στὰ δάση.
Ὅπως ἡ ὅραση σύμφωνα μὲ τὸν Gibson (1966) εἶναι ἡ «βασίλισσα τῶν αἰσθήσεων», ἔτσι καὶ ἡ ὑπομονὴ θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχυριστεῖ κανεὶς ὅτι εἶναι ἡ βασίλισσα, ἡ κορωνίδα, ἡ μητέρα καὶ τὸ ἐπιστέγασμα ὅλων τῶν ἀρετῶν.
Οἱ ἄνθρωποι, βρὲ παιδί μου, χωρίζουν ἀπὸ τὴ φιληδονία τους καὶ ἀπὸ τὸν ἐγωισμό τους. Ὅλους τοὺς ἄλλους λόγους τοὺς ἐμπνέονται ἐκ τῶν ὑστέρων, γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τοὺς ἑαυτούς τους.
Τὸν Πρόδρομο Ἰωάννη, τὸ πιὸ λαμπερὸ ἀστέρι πρὶν ἀπ’ τὸν Ἥλιο, τὸ «πρῶτο φῶς τῆς αὐγῆς», τὸν πιὸ ξεχωριστὸ ἀνάμεσα στοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστὸς ὁ Ἴδιος ἀνυπέρβλητα ἐγκωμίασε, λέγοντας πὼς «εἶν’ ὁ πιὸ σπουδαῖος ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ γυναίκα» (Ματθ. 11, 11).
Σχηματίζεται ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ ὥρα καὶ τὸ παραγωγικὸ τέρμα -ιος. Ὡραῖος ἦταν αὐτὸς ποὺ συναίβαινε τὴν κατάλληλη ὥρα ἢ ἐποχή. Στὰ ἀρχαῖα κείμενα γίνεται γίνεται λόγος γιὰ ὡραίους καρπούς, ὡραῖον γάμον, ἀκόμα καὶ γιὰ ὡραῖον θάνατον.
Οἱ ρίζες τοῦ φαινομένου αὐτοῦ βρίσκονται οὐσιαστκὰ στὴν νεωτερικότητα καὶ τροφοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ πνεῦμα καὶ τὶς ἀρχές της. Ὁ νεωτερικὸς ἄνθρωπος ἔπαυσε νὰ βλέπει τὸν κόσμο ὡς ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ ἄρχισε νὰ τὸν ἀντιμετωπίζει ὡς ἰδιοκτησία.
Ἂς λέγουν καὶ ἂς γράφουν ὅ,τι θέλουν. Θὰ ἔλθη ὅμως κάποτε καιρός, ὅτε οἱ ἄνθρωποι κρίνονται ὄχι σύμφωνα μὲ ὅσα εἶπον ἢ ἔγραψαν περὶ τῶν πράξεών των, ἀλλὰ κατ’ αὐτὴν τὴν μαρτυρίαν τῶν πράξεών των.
Συγκρίνοντας τήν θέση τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως, γιά τήν ὁποία ἀγωνίστηκε ὁ Πατροκοσμᾶς, μέ τήν ἑλληνική πραγματικότητα, ὁ κ. Τρίτος ἀνέφερε χαρακτηριστικά πώς τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται μιά προσπάθεια ἀποχριστιανοποίησης τοῦ ἔθνους καί τῆς παιδείας …