Δημοσιεύσεις ετικέτας «Π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΠΟΚΟΣ»

Όταν ο άσωτος υιός επέστρεψε στο πατρικό του σπίτι και έγινε δεκτός με ανοιχτές αγκάλες από τον πατέρα του, ο μεγαλύτερος αδελφός δεν χάρηκε. Και μάλιστα διαμαρτυρήθηκε έντονα στον πατέρα του, εκφράζοντας παράπονο και διαφωνώντας για τον τρόπο υποδοχής του αδελφού του (Κυριακή του Ασώτου).

π. Δημητρίου Μπόκου: Ο Πρόδρομος του Χριστού Ιωάννης μεγάλωσε με άσκηση και σκληραγωγία στις ερημιές του Ιορδάνη. Σε ηλικία τριάντα περίπου ε-τών «εγένετο ρήμα Θεού», έλαβε μήνυμα να αρχίσει να κηρύττει για τον ερχομό της Βασιλείας των Ουρανών και την εμφάνιση του Χριστού. Κήρυττε και συγχρόνως βάπτιζε, «κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εις ά-φεσιν αμαρτιών».

Δὲν μποροῦμε νὰ ἀφήνουμε τὸν χρόνο νὰ φεύγει καὶ νὰ χαραμίζεται μὲ τὴν ἀπραξία. Ἐπιβεβαιώνεται τὸ χιλιοειπωμένο «ὁ χρόνος εἶναι χρῆμα» καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ξοδεύεται ἄσκοπα. Εἶναι ἀνεκτίμητος, ἂν καὶ μᾶς παρέχεται δωρεάν.

Ήταν θαμμένος εκεί ένας φτωχός άνθρωπος, που εργαζόταν σκληρά για τον βιοπορισμό του σπάζοντας πέτρες καθημερινά στο λατομείο. Δεν αποταμίευε χρήματα ποτέ. Το πενιχρό του εισόδημα ξοδευόταν για τον λιτό του επιούσιο και με ό,τι απόμενε φιλοξενούσε ταξιδιώτες και φτωχούς. Έβγαινε στα δρομάκια του χωριού του νύχτα με το λυχνάρι, ψάχνοντας για όσους βρίσκονταν σε ανάγκη και τους περιποιόταν ο ίδιος.

Όλα όσα είχε «η πρώτη Σκηνή» βρίσκονταν μπροστά της ξανά, ενσαρκωμένα μυστηριωδώς στο πρόσωπο της πάναγνης μητέρας του Θεού: Η Κιβωτός, ο θρόνος των Χερουβίμ, το θυσιαστήριο, η λυχνία, η στάμνα του μάννα, η ράβδος του Ααρών, η τράπεζα με τους άρτους της Πρόθεσης. Η σκιά είχε παρέλθει. Η χάρη έλαμπε.

Καὶ ἐξαποστέλλει ξανὰ τοὺς ὑπηρέτες του, ἀγγέλους καὶ ἀνθρώπους, στὰ πέρατα τῆς γῆς νὰ συνάξουν τοὺς περιπλανώμενους σὲ «ὁδοὺς καὶ φραγμούς». Φεύγει ἀπὸ τὸν «ἐκλεκτό» του λαὸ καὶ καλεῖ τὰ ἔθνη, τοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ μέχρι τότε ἦταν «οὐ λαός», δὲν ἦταν λαός του, ἀλλὰ γύριζαν ἀνέστιοι καὶ ἄστεγοι…στὶς ἐρημιὲς τοῦ κόσμου. «Καλέσω μου τὰ ἔθνη, κἀκεῖνά με δοξάσουσι», λέει ὁ Χριστὸς στοὺς ἀχάριστους Ἰουδαίους

Ώστε μπορούμε να μεταβιβάσουμε τα κεφάλαιά μας στον ουρανό. Να τα αποταμιεύσουμε με απόλυτη ασφάλεια, με τρόπο που δεν θα τα χάσουμε ποτέ. Αλλιώς τα βάζουμε σε λάθος τράπεζα. Θα μας τα φάνε τελικά οι άλλες τράπεζες. Αν δεν τα καταθέσουμε στην τράπεζα του Θεού, θα τα χάσουμε σίγουρα. Δικά μας έχουμε και θα μας μείνουν για πάντα, μονάχα όσα δίνουμε στα χέρια του Θεού διά μέσου των ελαχίστων αδελφών Του.

Ο σεβάσμιος ιερέας του χωριού περνάει μπροστά από τον κάθε μελλοθάνατο και δίνει την τελευταία ευλογία του. Μα φτάνοντας στον τελευταίο, βλέπει πως είναι ένα νεαρό παιδί, 14-15 ετών το πολύ, ενώ η μητέρα του πιο πέρα, πεσμένη στο έδαφος, χτυπιέται απαρηγόρητη. Ο ιερέας κοντοστέκεται για μια στιγμή, ψιθυρίζει κάτι στο αυτί του παιδιού και αμέσως το σπρώχνει πέρα από τη γραμμή, παίρνοντας ο ίδιος τη θέση του.

π. Δημητρίου Μπόκου: Ο Χριστός μας καλεί να ακολουθήσουμε «οπίσω του», απαρνούμενοι τον εαυτό μας και αίροντας τον σταυρό μας (Κυριακή μετά την Ύψωσιν). Συνήθως ο Θεός δεν μας ζητάει ποτέ να κάνουμε κάτι που δεν το έκανε πρώτα Εκείνος. «Υπόδειγμα γαρ δέδωκα υμίν, ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν, και υμείς ποιείτε», λέγει στους μαθητές του (Ιω. 13, 15).

π. Δημητρίου Μπόκου: Στον δρόμο του Χριστού βρέθηκαν κάποτε δύο τυφλοί. Όταν αντιλήφθηκαν τον Χριστό, έτρεξαν πίσω του φωνάζοντας δυνατά: «Ελέησον ημάς, Υιέ Δαυΐδ». Ο Χριστός τους ρώτησε αν πιστεύουν πραγματικά ότι έχει τη δύναμη να τους δώσει το φως.

Θεωρούμε την Κοίμηση της Θεοτόκου ως «τελευταίον ούσαν επ’ αυτή μυστήριον». Όλα τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στη μοναδική ζωή της Παναγίας, υπήρξαν μυστήρια ανερμήνευτα και υπέρλογα…

Ὅμως μετὰ ἀπὸ λίγο στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ὁ Χριστὸς εἶναι μόνος. Οὔτε οἱ τρεῖς πιὸ ἔμπιστοι μαθητές του, Πέτρος, Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης, δὲν μπόρεσαν νὰ γρηγορήσουν, νὰ συναγρυπνήσουν μαζί του. «Ἦσαν γὰρ αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοὶ βεβαρημένοι», ἀλλὰ καὶ ἡ λύπη «πεπλήρωκεν», εἶχε πλημμυρίσει τὴν καρδιά τους.

Εἶναι μεγάλη ἡ ἑβδομάδα αὐτή, ὄχι γιατὶ ἔχει διαφορετικὴ χρονικὴ διάρκεια ἀπὸ τὶς ἄλλες, ἀλλὰ ἐπειδὴ συντε-λέστηκαν κατ’ αὐτὴν τὰ συγκλονιστικότερα συμβάντα τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, τὰ πρωτόγνωρα γεγονότα τοῦ σχεδίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τὰ φρικτὰ Πάθη, ἡ θεόσωμος ταφὴ καὶ ἡ εἰς Ἅδου κάθοδος τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ λαμπροφόρος Ἀνάστασή του.

Δεν απεικονίζουμε την αόρατη και απερίγραπτη θεϊκή φύση του, αλλά την ανθρώπινη, την ορατή, που την είδαμε, την ψηλαφήσαμε, την ακούσαμε. Ο Χριστός γεννήθηκε, γαλουχήθηκε, μεγάλωσε όπως εμείς. Κοπίασε, πείνασε, δίδαξε, θαυματούργησε, έκλαψε όπως εμείς. Πόνεσε ψυχικά και σωματικά πολύ περισσότερο από ό,τι εμείς.

Ο Χριστός όμως προειδοποιεί: «Τότε, αν σας πει κάποιος: Να, εδώ είναι ο Χριστός ή εδώ, μην πιστέψετε. Αν σας πουν: Να, είναι στην έρημο, μη βγήτε να τον ψάξετε. Αν σας πουν: Να, μέσα σε κρυφά δωμάτια είναι κρυμμένος, μην πιστέψετε. Γιατί, όπως βγαίνει η αστραπή από την ανατολή και φαίνεται αμέσως ως τη δύση, έτσι θα είναι και η παρουσία του Υιού του Ανθρώπου.

π. Δημήτριος Μπόκος: Πόσο τυχερὸς ὁ Ζακχαῖος! Ὁ Χριστὸς ἔβλεπε ὅλο τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὸν περικύκλωναν, ἀλλὰ τὸ βλέμμα του στάθηκε μόνο στὸν Ζακχαῖο. Γιατὶ διέκρινε στὴν καρδιά του κάτι καλό. Ὁ Ζακχαῖος τὴν ὥρα ἐκείνη βρισκόταν σὲ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπάρχει τίποτε κρυφό…

Αν κάποιος βρίσκει τη δύναμη να ξεχνάει βασανιστήρια τεσσά-ων ετών και να θλίβεται πραγματικά για τους βασανιστές του, εσύ κι εγώ γιατί να μη μπορούμε να συγχωρήσουμε τον εχθρό μας; Και να νοιαστούμε, αν χρειαστεί, λίγο περισσότερο γι’ αυτόν;

Από το προπατορικό αμάρτημα απαλλάχτηκε η Παναγία κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού, ενώ εμείς καθαριζόμαστε από αυτό με το βάπτισμά μας. Μέχρι τότε η Παναγία είχε κατορθώσει, με τη δική της θέληση σε συνεργασία με τη χάρη του Θεού, να παραμείνει αναμάρτητη. Δεν αμάρτησε ποτέ ούτε στον λογισμό της. Ήταν κατά θέληση αναμάρτητη, επειδή το πάλεψε, όχι εκ φύσεως. Είναι ο μόνος άνθρωπος που το κατάφερε αυτό.

Ὅταν γιὰ πρώτη φορά, «οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ», ὁ Χριστὸς ἐμφανίστηκε ἀναστημένος στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ. Τί μέρα στ’ ἀλήθεια κι ἐκείνη! Τί μοναδικὴ στιγμή! Πόση χαρὰ πῆραν οἱ μαθητές του!

Ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας εἶναι γεγονὸς ποὺ ἀντιπαρατίθεται ὀξύτατα πρὸς τὴν ἀντίληψη ποὺ εἶχαν μέχρι τότε οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὸν θάνατο. Πρὸ Χριστοῦ, ἀκόμα καὶ οἱ δίκαιοι, ἐν ὄψει τῆς προοπτικῆς τοῦ θανάτου, ἐκφράζονται πολύ ἀπαισιόδοξα…

Οἱ γι­ορ­τές της (θρησκείας) εἶ­ναι τό­σο ὄ­μορ­φες, ἰ­δι­αί­τε­ρα τοῦ­τες τὶς μέ­ρες… Μιὰ πο­λι­τι­στι­κὴ κλη­ρο­νο­μιὰ ποὺ ὀ­μορ­φαί­νει τὴ ζω­ή μας. Μᾶς εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­τη καὶ πρέ­πει νὰ τὴν κρα­τή­σου­με, φί­λε μου. Μὰ ὄ­χι τὸν Θε­ὸ καὶ τὶς ἐν­το­λές του. Μό­νο αὐ­τὰ τὰ πα­νέ­μορ­φα ἔ­θι­μα. Γιὰ νὰ ζοῦ­με κα­λύ­τε­ρα τὴ ζω­ή μας. Να φτιάχνει λίγο η ψυχολογία μας. Να σπάζει η καθημερινή μας ρουτίνα. Αὐ­τὸ δὲν κυ­νη­γᾶ­με ἄλ­λω­στε;…

Οι Χαιρετισμοί είναι ένας μεγαλόπνοος ύμνος προς την Παναγία. Την υμνούμε με τα λαμπρότερα λόγια της ανθρώπινης γλώσσας για την ανεπανάληπτη ωραιότητα που περιβάλλει την υπέροχη μορφή της. Ανάμεσα στα πολλά εγκώμια, που ο ποιητής του Ακαθίστου Ύμνου απευθύνει στο πρόσωπό της, είναι και ο στίχος: «Χαίρε δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα»…