«Ποθοῦσα πιό ζωντανά, πιό ἀποτελεσματικά νά ὑπηρετήσω τήν Ἑλλάδα μου, πού σάν ματοβαμμένη μάνα νόμιζα πώς μέ καλοῦσε», ἔγραφε στό ἡμερολόγιό της τό 1943 ἡ Σόνια-Σοφία Στεφανίδου…
Κατά τή διάρκεια τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 οἱ διάφορες χριστιανικές ὁμολογίες, πού βρίσκονταν στήν Ἑλλάδα, ἔπαιξαν πολυποίκιλο ρόλο. Σύμφωνα μέ ὅλους τούς ἀπομνημονευματογράφους καί τούς ἱστορικούς τοῦ Ἀγώνα «οἱ λατινόδοξοι ἰδίᾳ τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου Πελάγους, ὄχι μόνον δέν ἐβοήθησαν τόν ἀγώνα, ἀλλά ἀντεῖπον (=πρόβαλαν ἀντιρρήσεις) καί ἀντέπραξαν κατ’ αὐτοῦ».
Ὁ λόγος γιά τό ἀπαράδεκτο μονόπρακτο θεατρικό ἔργο σχετικά μέ τήν ἐρωτική ζωή τῆς Δέσποινας Ἀχλαδιώτου.
Ἔχει ὑπολογιστεῖ πώς στά περίπου 3.400 χρόνια ἱστορίας, εἰρήνη ἐπικράτησε στά 240 καί πολεμικές συρράξεις στά 3.260. Ὁ 20ός αἰώνας ὑπῆρξε ὁ αἱματηρότερος στήν παγκόσμια ἱστορία…”Ἐκ πρώτης ὄψεως τό ἀντίθετο τῆς εἰρήνης θεωρεῖται ὅτι εἶναι ὁ πόλεμος. Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι τό ἀντίθετο τῆς εἰρήνης εἶναι κατά βάθος ὁ ἐγωκεντρισμός, μέ τίς ποικίλες μορφές του…αὐτός καταστρέφει τίς σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί τῶν λαῶν…”
Οἱ αἱματοχυσίες στή Σερβία ἀναδεικνύουν γιά ἄλλη μιά φορά τήν ἐπίδραση τῆς ὑποκουλτούρας πού ἔχουν δεχτεῖ τά παιδιά μέσῳ διαδικτύου, video games, θρίλερ, dark, καθώς βομβαρδίζονται τά παιδικά μυαλά καί ἀλλοτριώνεται ὅ,τι πιό ὄμορφο ἀπέμεινε στόν κόσμο μας, οἱ παιδικές καρδιές.
(…ἅγιος Παΐσιος): “Κοιτάξτε, βρέ παιδιά! Ποιός εἶναι πιό κοντά στήν Ἐκκλησία, ποιός ἀγωνίζεται γι᾽ αὐτήν καί γιά τήν πατρίδα καί ποιός ἔχει ζωή σύμφωνη μ᾽ αὐτά πού λέει; Ὅποιον βλέπετε πώς εἶναι πιό καλός καί πιό κοντά στήν Ἐκκλησία, αὐτόν νά ψηφίζετε… Δέν πρέπει νά κομματιαζόμαστε. Ἐμεῖς πρέπει νά ἀγαποῦμε πρῶτα τήν Ἐκκλησία μας καί μετά τήν πατρίδα μας καί νά ψηφίζουμε αὐτούς πού βλέπουμε νά ἀγωνίζονται γι᾽ αὐτά τά δύο…”
Κατά τή διάρκεια τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 οἱ διάφορες χριστιανικές ὁμολογίες, πού βρίσκονταν στήν Ἑλλάδα, ἔπαιξαν πολυποίκιλο ρόλο.
Ἰδιαίτερη θέση στήν ἱστορία τῆς νεοελληνικῆς λογοτεχνίας κατέχει τό δημοτικό μας τραγούδι. Εἶναι τό μέσο μέ τό ὁποῖο ὁ λαός μας ἐξέφρασε τούς πόθους καί τούς καημούς του, τίς ἀγωνίες καί τίς προσδοκίες του, δημιουργώντας μιά μοναδική πνευματική παρακαταθήκη. Τό δημοτικό τραγούδι, πού ἀφορᾶ στήν Ἐθνεγερσία τοῦ ᾽21, πῆρε σάρκα καί ὀστά στά κλέφτικα λημέρια…
Ἀλγεινή ἐντύπωση προκάλεσε ἡ ἀπόφαση τοῦ Πρωτοδικείου τῆς Φλώρινας, μέ τήν ὁποία ἐπικύρωσε τό καταστατικό τῆς Μή Κυβερνητικῆς Ὀργάνωσης «Κέντρο Μακεδονικῆς Γλώσσας»· σκοπός της ἡ διάδοση τῆς σλαβικῆς γλώσσας τῶν Σκοπιανῶν στήν Ἑλλάδα καί ἡ διδασκαλία της ὡς προαιρετικοῦ μαθήματος ἤδη ἀπό τό Δημοτικό.
Γιατί τόση ἔκπληξη καί ἀπορία; Γιατί περισσεύει τόσο ἡ ὑποκρισία; Σείεται ὁ τόπος ἀπό τίς ἀποκαλύψεις τῆς διαφθορᾶς, τίς κακοποιήσεις ἀνηλίκων καί τό κακό δέν ἔχει τελειωμό. Ὅμως ἡ σήψη δέν ξεκίνησε σήμερα· τεχνηέντως καί μεθοδικά καλλιεργήθηκε ἡ ἀποστασία ἐδῶ καί χρόνια. Μεγάλο μέρος εὐθύνης γι᾽ αὐτήν ἔχουν καί τά σχολικά βιβλία μέ τό ἄθλιο σέ πολλές περιπτώσεις περιεχόμενό τους.
«Ὄλβιος τάφος! Ἐν ἑαυτῷ γὰρ δεξάμενος, ὡς ὑπνοῦντα, τὸν Δημιουργόν, ζωῆς θησαυρὸς θεῖος ἀναδέδεικται εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελῳδούντων: Λυτρωτά, ὁ Θεός, εὐλογητὸς εἶ» (ζ΄ὠδή).
Ἡμέρα μνήμης τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ Διονυσίου Σολωμοῦ ἡ 9η Φεβρουαρίου ἔχει καθιερωθεῖ ὡς Παγκόσμια Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας, ἡ ὁποία γλώσσα, παρά τίς κατά καιρούς ἀλλοιώσεις στή μακραίωνη ἱστορία της, διατηρεῖ μέχρι καί σήμερα τήν αἴγλη καί τήν ὀμορφιά της.
Ἀπό τότε πού ὁ μέγιστος τῶν Ἑλλήνων ποιητῶν, ὁ Ὅμηρος, ἔψαλλε τά «κλέα» τῶν Παναχαιῶν στήν Ἰωνία, σφραγίστηκε ἐκεῖ ἡ ἑλληνικότητα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τοῦ Εὔξεινου Πόντου.
Ἀπό χείλη πανεπιστημιακῆς ἱστορικοῦ, τήν ἐπετειακή χρονιά τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας, πού διανύουμε, ἀκούσαμε: «Αὐτό πού ὁδήγησε τήν Ἐπανάσταση σέ δυό κύκλους ἐμφυλίων (1824) ἦταν ἡ ἐπιδίωξη τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη νά τήν ἐλέγξει πολιτικά…
«Γέγηθε ὑμῖν ὁ Ἄθως, Κολλυβάδες, Νύμφη δὲ Χριστοῦ νῦν Ἐκκλησία χαίρει», διαβάζουμε στήν Ἀκολουθία τῶν ὁσίων Κολλυβάδων πατέρων τό Σάββατο τῆς Διακαινησίμου, καθώς μέσα στήν ἀναστάσιμη ἀτμόσφαιρα ἑορτάζεται ἡ μνήμη τους.