Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος – Θεολόγος
Ἡ βεβήλωση τῆς μνήμης προσώπων πού ἀποτελοῦν σύμβολα διαχρονικά ἀποδεικνύει τή γενικότερη σήψη τῆς κοινωνίας μας καί τήν ἀποπτωτική κατάσταση τῆς ἄκρως παρακμιακῆς ἐποχῆς μας. Ὁ λόγος γιά τό ἀπαράδεκτο μονόπρακτο θεατρικό ἔργο σχετικά μέ τήν ἐρωτική ζωή τῆς Δέσποινας Ἀχλαδιώτου, τό ὁποῖο παρουσιάσθηκε στό Μέγαρο Μουσικῆς Ἀθηνῶν κατά τόν ἑορτασμό τῆς Ἡμέρας τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, διασύροντας τήν «Κυρά τῆς Ρῶ».
Ζοῦμε ὄντως σέ μιά ἐποχή ἀντιηρωική, ὅπου τά θεμέλια τοῦ Ἔθνους μας κατακρημνίζονται, οἱ ἀξίες ἀποδομοῦνται, τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Φυλῆς μας ἀποϊεροποιοῦνται, ἡ κοινωνία μας παραπαίει. Ἔτσι, κοντά στ’ ἄλλα, τά ᾽βαλαν καί μέ τήν «Κυρά τῆς Ρῶ», τήν Ἑλληνίδα πού ἔχει ἀναδειχθεῖ σύμβολο καί φυσιογνωμία ἐμβληματική στήν ἐσχατιά τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἕνα νησί στό στόμα κυριολεκτικά τοῦ λύκου, σέ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπό τόν Τοῦρκο, τρία ναυτικά μίλια δυτικά τοῦ Καστελόριζου καί τρία ἀπό τά μικρασιατικά παράλια.
Ἡ Δέσποινα Ἀχλαδιώτου πάνω ἀπό πενήντα χρόνια, ἀπό τό 1927 -κοπελίτσα τότε- καί ὥς τόν θάνατό της, κάθε πρωί ἔκανε τήν ἔπαρση τῆς ἑλληνικῆς σημαίας στή Ρώ καί τήν ὑπέστελλε μέ τή δύση τοῦ ἡλίου, συμβάλλοντας μέ τόν τρόπο αὐτό στήν ἀνάδειξη τῶν ἑλληνικῶν κυριαρχικῶν δικαιωμάτων στήν ἐν λόγῳ νησίδα. Εἶχε ἐγκατασταθεῖ σέ αὐτό τό ἄγονο νησί μέ τόν ἄνδρα της Κώστα καί τήν τυφλή μητέρα της ἀπό τό 1924. Μετά τόν θάνατο τοῦ ἄνδρα της καί τῆς μητέρας της, ἡ κυρα-Δέσποινα ἤ ἡ «Κόρη τῆς Ρῶ», ὅπως τήν ἔλεγαν ἐκεῖ, κατόρθωσε μόνη της νά κρατήσει ἑλληνικό τό νησάκι της, καλλιεργώντας τή γῆ του καί βόσκοντας τά λιγοστά ζῶα της.
Ὑπενθυμίζουμε πώς στόν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο πῆγε στό Καστελόριζο καί ἐκεῖ ἔδρασε μέ τίς ἀποστολές στρατευμάτων γιά τή Μέση Ἀνατολή, κρύβοντας καί φυγαδεύοντας ἀξιωματικούς καί στρατιῶτες, ἐνῶ ὅλοι σχεδόν οἱ κάτοικοι τοῦ Καστελόριζου εἶχαν φύγει γιά τά γύρω νησιά, τήν Κύπρο καί τήν Αἴγυπτο. Καί ὅταν μέ διαταγή τῶν Ἄγγλων ἐγκαταλείφθηκε ὁμαδικά τό Καστελόριζο, ἐκείνη παρέμεινε μόνη στή Ρώ. Χάρη σ᾽ αὐτήν τό μικρό αὐτό νησί, στό ὁποῖο ὕψωνε τή σημαία ἤ χαιρετοῦσε μέ αὐτήν τά διερχόμενα πλοῖα, παρέμεινε ἑλληνικό. Κι ἐκεῖνα ἀνταπέδιδαν τόν χαιρετισμό μέ τά σφυρίγματά τους. Βροντοφώναζε ἔτσι σέ ὅλους -καί κυρίως στούς ἀπέναντι, στούς Τούρκους- πώς ὁ τόπος πού πατοῦσε ἦταν Ἑλλάδα ἀπό τόν Ὅμηρο καί πρίν ὥς καί σήμερα. «Γιά τήν Ἑλλάδα τό ᾽κανα. Νιώθεις πιό πολύ τήν Ἑλλάδα, χαμένος ὅπως εἶσαι μέσα στό πέλαγος, λίγες ἑκατοντάδες μέτρα ἀπό τίς τουρκικές ἀκτές», δήλωσε, ὅταν τή βράβευσε ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν.
Ἔφυγε σέ ἡλικία 92 ἐτῶν σέ νοσοκομεῖο τῆς Ρόδου στίς 13 Μαΐου τοῦ 1982. Ἡ κηδεία της ἔγινε μέ τιμές ἐθνικῆς ἡρωίδας στό Καστελόριζο καί ἡ σορός της μεταφέρθηκε στή Ρώ. Τό φέρετρό της ἦταν σκεπασμένο μέ τήν ἑλληνική σημαία. Εἶχε ζητήσει ἡ ἴδια νά ταφεῖ μέ αὐτή τή σημαία. Τήν ἔθαψαν κάτω ἀπό τόν ἱστό, ὅπου ὕψωνε τή σημαία, γιά νά παραμείνει τό σκήνωμά της ἐκεῖ αἰώνιος ἀκρίτας τῶν ἰδανικῶν τοῦ ἔθνους καί τῆς Φυλῆς μας. Ἐκεῖ ὀφείλουν νά τῆς ἀποδίδουν τιμή οἱ Ἕλληνες. Καί πρῶτα ἀπό ὅλους οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις, πού καί αὐτές εἶναι θεματοφύλακες τῶν ἴδιων ἰδανικῶν καί ἀξιῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Πολύ σωστά, λοιπόν, προβλεπόταν στήν ἑορτή τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων ἀναφορά στή Δέσποινα Ἀχλαδιώτου· ἀναφορά ὅμως τιμητική καί ὄχι ἐξευτελιστική!
Ἀλήθεια, πῶς ἐπέτρεψαν νά διατυπωθοῦν δῆθεν ἀπό τήν «Κυρά τῆς Ρῶ» τέτοιοι μονόλογοι καί χυδαιολογίες; Δέν ἔλεγξε κανείς τό σενάριο; Ἕξι χρόνια παρουσιάζεται τό θεατρικό καί θεωρεῖται ἀπόδοση τιμῆς στήν «Κυρά τῆς Ρῶ»; Δέν ἤξεραν τί διαλαμβάνει καί τό παρουσίασαν μπροστά σέ κοινό 2.000 ἀξιωματικῶν καί πολιτῶν;
Καί τό ἀκόμη ἀνησυχητικό εἶναι ὅτι μέ τέτοιες θεατρικές παραστάσεις προσπαθοῦν νά ἐμπνεύσουν καί νά ἐμψυχώσουν τίς τάξεις τῶν ἀξιωματικῶν! Βεβαίως, δέν ἀπαλλάσσονται ἀπό τήν εὐθύνη καί ὅσοι καταδέχονται νά παρακολουθοῦν τέτοιες παραστάσεις. Πῶς ἀνέχονται τέτοιο διασυρμό; Ὅ,τι λάμπει καί δέν μποροῦμε νά τό φτάσουμε, πρέπει νά ἀμαυρώνεται, νά κηλιδώνεται, νά λασπώνεται;
Ἀλλά καί πρίν ἀπό μερικά χρόνια ντοκιμαντέρ παρουσίαζε τόν «Γέρο τοῦ Μοριᾶ», τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ὡς gay καί μάλιστα ἀρραβωνιασμένο! Πιθανῶς μέ αὐτές τίς καινοφανεῖς ἀπόψεις περί τοῦ… ἐρωτικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ κορυφαίου ἥρωα, στόν ὁποῖο τό ἔθνος ὀφείλει τήν ἐπιτυχία τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, ἐπιδίωκαν νά μᾶς προετοιμάσουν γιά τά σημερινά θλιβερά τεκταινόμενα καί νά ἀπενοχοποιήσουν πάθη καί διαστροφές.
Ὑπάρχει ἀναμφίβολα μιά ὁμάδα ἀνθρώπων πού μισεῖ καθετί ἑλληνικό. Προφανῶς ὅλοι αὐτοί ἀποστρέφονται ὁτιδήποτε καθιστᾶ περήφανο τόν Ἕλληνα ἀνά τούς αἰῶνες καί προωθοῦν τίς συμπλεγματικές ἐμμονές τους γιά τήν ἱστορία. Ὁ πραγματικός ὅμως ἥρωας εἶναι αὐτός πού στέκεται ἀπέναντι στόν ἐχθρό ἕτοιμος πάντα νά ἀντισταθεῖ, νά θυσιαστεῖ· ὅ,τι δηλαδή ἔπραττε ὁ ἑλληνικός λαός μέσα στούς αἰῶνες.
Σήμερα, πού ἡ ἑλληνική κοινωνία σείεται συθέμελα, ἡ οἰκογένεια βομβαρδίζεται, ἡ νεοολοκληρωτική ἰδεολογία γιά τήν κατασκευή μιᾶς παρηκμασμένης κοινωνίας ἐπιτίθεται σέ ὅλα τά ὑποστηρίγματά μας, ἐνῶ ὁ πιστός λαός βρίσκεται σέ κατάσταση ἔμπονης ἀγωνίας γιά τήν ἐπιβίωση τῆς πατρίδας μας, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή μνήμη καί τήν προσέγγιση τῆς θυσίας τῶν ἡρώων, πού κινοῦνται ψηλότερα ἀπό τά δικά μας χαμερπῆ ἐνδιαφέροντα. Κατά συνέπεια: «Ἑκὰς οἱ βέβηλοι»! Ντροπή σέ ὅσους ἀποκαθηλώνουν τέτοιες ἡρωικές μορφές!