Δημοσιεύσεις ετικέτας «Βιογραφίες»

Ο Θεός εὐδοκεῖ, ὥστε σέ κάθε περιοχή στήν πατρίδα μας νά ὑπάρχη καί ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος γιά νά δείχνη μέ τό παράδειγμά του στούς ἄλλους γύρω του, τήν ἀληθινή πίστη.   Γιά παράδειγμα, τά Ἑπτάνησα ἔχουν καί ἀπό ἕναν Ἅγιο ὡς προστάτη τοῦ νησιοῦ τους, ἀλλά καί ἄλλες μεγάλες πόλεις ἀκόμη καί χωριά. Τήν περίοδο ὅπου μάλιστα ἦταν ἀπομονωμένα τά χωριά τῆς πατρίδας μας, ὑπῆρχε τοὐλάχιστον ἕνας εὐλα- βής συγχωριανός τους, ὥστε οἱ ὑπόλοιποι νά εἶναι ἀναπολόγητοι τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. 

Από αυτούς τους ιερούς Αποστόλους, ο μεν Άγαβος ήταν εκείνος που αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, ο όποιος αφού πήρε τη ζώνη του Αποστόλου Παύλου, του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και προφήτευσε γι’ αυτόν αυτά: «Τάδε λέγει το Πνεύμα το Άγιον. Τον άνδρα, ου εστίν ή ζώνη αυτή, ούτω δήσουσιν εις Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι και παραδώσουσιν εις χείρας εθνών»

Μια εμπνευσμένη ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Σιατίστης κ. Παύλου για την οσία Μαρία την Αιγυπτία και τη δύναμη της μετανοίας.

Ο ἐ­νά­ρε­τος Ἡ­γού­με­νος τοῦ Γρη­γο­ρί­ου Ἀ­θα­νά­σιος εἶ­χε δεῖ στόν ὕ­πνο του ἕ­ναν ἱ­ε­ρο­μό­να­χο κε­κοι­μημέ­νο καί τόν ρώ­τη­σε:  

–Τί κά­νεις, παι­δί μου; Πῶς πέ­ρα­σες στήν ἐ­ξέ­τα­ση;  

–Γέροντα, ἀ­πάν­τη­σε ἐ­κεῖ­νος, ὡς πρός τά κα­λο­γε­ρι­κά κα­θή­κον­τα πῆ­γα κα­λά. Ὁ Δε­σπό­της Χρι­στός ἦ­ταν ἐ­πι­ει­κής μα­ζί μου. Ὡς πρός τά τῆς ἱ­ε­ρω­σύ­νης δυ­σκο­λε­ύ­τη­κα πο­λύ, δι­ό­τι ὁ Δε­σπό­της Χρι­στός μοῦ ἔ­κα­νε λε­πτο­με­ρῆ καί ἀ­συγ­κα­τά­βα­τη ἐ­ξέ­τα­ση.  

Ο Γέροντας είχε το αγιοπνευματικό χάρισμα του λόγου. Αν και ομιλεί πολύ απλά τα λόγια του είναι μεστά βαθύτατων πνευματικών νοημάτων. Οι ομιλίες του είναι για όλους ένα σπουδαίο σχολείο ορθοδόξου πνευματικότητος.

Ζήτησαν εὐλογία ἀπό τόν πατέρα τους διστακτικά καί αὐτός πρός ἔκπληξή τους τούς ἐπέτρεψε νά πᾶνε. Πῆγαν μέ χαρά καί ἔλαβαν καί αὐτοί τίς θέσεις τους στήν κερκίδα. Μόλις ὅμως ξεκίνησε τό παιχνίδι, οἱ ὀπαδοί ἄρχιζαν νά φωνάζουν καί νά ξεστομίζουν ἄπρεπα λόγια. Τά δύο εὐσεβῆ παιδιά τά ἔχασαν καί ἐξεπλάγησαν πολύ καί γρήγορα ἐγκατέλειψαν τό γήπεδο παίρνοντας μόνα τους τό μάθημά τους.

Ο Γρηγόριος έγινε μοναχός και αγωνιζόταν έντονα για ηθική τελειοποίηση. Εκείνο που ιδιαίτερα τον διέκρινε, ήταν η καλλιέργεια της εγκράτειας στον εαυτό του. Τη θεωρούσε απαραίτητη για την καθαρότητα του νου και την ηθική κυριαρχία στη σάρκα. Και σε όσους τον ρωτούσαν γιατί δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σ’ αυτή την αρετή, απαντούσε με τον αιώνιο λόγο της Αγίας Γραφής…

Μία νο­σο­κό­μα σέ με­γά­λο Νο­σο­κο­μεῖ­ο τῶν Ἀ­θη­νῶν, ἡ Ἀ., δι­η­γή­θη­κε στόν π. Συ­με­ών τόν Ἁ­γιο­­ρεί­τη πού ἐγκα­τα­βιώ­νει στήν Καλ­λιά­γρα: «Εἶ­χα σκλή­ρυν­ση κα­τά πλά­κας καί ἤ­μουν στά πρό­θυ­ρα τῆς πα­ρα­λύ­σε­ως. Οἱ για­τροί μοῦ ἔ­δω­σαν ἕ­να μῆ­να ἄ­δεια. Ἐ­νῶ ἤ­μουν ξα­πλω­μέ­νη στό κρεβ­βά­τι ἀλλά ξύ­πνια, βλέ­πω τήν Πα­να­γί­α νά μοῦ λέ­γη: «Ἀ., σή­κω ἐ­πά­νω, εἶ­σαι κα­λά πλέ­ον.

Ο γε­ρω–Ἀ­γά­πιος ὁ Γρη­γο­ρι­ά­της ἦ­ταν πρᾶ­ος καί ἁ­πλοῦς. Κάποτε, δι­α­κο­νών­τας στό μα­γει­ρεῖ­ο, ἔ­βρα­ζε τρα­χα­νᾶ καί ἐ­πει­δή φο­ύ­σκω­νε τό φα­γη­τό καί δέν εὕ­ρι­σκε τήν κου­τά­λα ἔ­βα­λε τό χέ­ρι του στόν τα­βᾶ καί ἀ­να­κά­τε­ψε τό φα­γη­τό χω­ρίς νά πά­θη τί­πο­τε.

Στην περίπτωση της αδελφής Αγαθονίκης θαυμάζουμε την πρόνοια του Θεού, το πώς δηλαδή ο ίδιος την διάλεξε και την προόρισε να γίνει νύμφη Του μέσα από το γένος των μισοχρίστων και μισελλήνων Οθωμανών.

Η αγάπη και η φιλανθρωπία είναι συνώνυμα με τον Χριστιανισμό. Η βάση του χριστιανικού κηρύγματος είναι η αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τις όποιες ιδιαιτερότητές τους. Τίποτε δε μπορεί να μπει εμπόδιο στην άσκηση της
χριστιανικής αγάπης, ούτε το φύλο του ανθρωπίνου προσώπου

Η σημερινή αραβική χερσόνησος, πριν κατακτηθεί από τους μουσουλμάνους, ήταν γεμάτη από ακμάζουσες χριστιανικές κοινότητες. Το ίδιο και η απέναντι αφρικανική χώρα της Αιθιοπίας, η οποία παραμένει ως τα σήμερα, η μόνη χριστιανική χώρα της αφρικανικής ηπείρου

Ἄλ­λοι ἐρ­γά­ζο­νταν ἀ­φι­λο­κερ­δῶς γιά ἕ­να ἑ­ξά­μη­νο στά ἐ­κεῖ μο­να­στή­ρια καί προ­σκυ­νή­μα­τα ὡς κτί­στες καί ἐρ­γά­τες. Προ­σκυ­νοῦ­σαν σ᾽ ὅ­λα τά πα­νά­για προ­σκυ­νή­μα­τα, βα­φτί­ζονταν στόν Ἰ­ορ­δά­νη πο­τα­μό καί ἔ­παιρ­ναν μα­ζί τους τό Ἅ­γιο φῶς καί δι­ά­φο­ρες εὐ­λο­γί­ες, ὅ­πως σταυ­ρου­δά­κια, σά­βα­να, κε­ριά κ.ἄ.  

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζοντας ὅλα τά πνευματικά της προσόντα, τήν πίστη της καί τήν κατά Χριστόν ζωήν της, τήν κατέταξε εἰς τό Ἁγιολόγιόν της, ὡς γενομένη Εὐωδία Θεοῦ καί κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὥρισε νά ἑορτάζεται ἡ μνήμη της τήν τετάρτη Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους.

Η χάρη του είναι αδαπάνητη και ανεξάντλητη και τα μετά την κοίμηση του  θαύματα αμέτρητα. Ο Θεός τον ανέδειξε για να βοηθήσει την πνευματικά φτωχή και δύσκολη εποχή μας με λόγια, με έργα, με το παράδειγμα του, την προσευχή του,  « ἐν σημείοις καὶ τέρασι».

Μια κατηγορία αγίων της Εκκλησίας μας είναι αυτή των στρατιωτικών. Μάλιστα η αγιασμένη αυτή τάξη ανάδειξε πλήθος Μαρτύρων στα πρωτοχριστιανικά χρόνια. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Μεγαλομάρτυρας Ευστάθιος.  Έζησε στα χρόνια του Τραϊανού (98-117) και του Αδριανού (117-138).

Ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι καί ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου ∆αυΐδ στήν Εὔβοια. Πασίγνωστος σήμερα, ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί σ᾽ όλον τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἤδη πρίν ἀπό τήν κοίμησή του εἶχε λάβει θέση Ἁγίου στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ.

Ὁ βίος τοῦ ὁσίου ΕΥΑΡΕΣΤΟΥ εἶναι ὁ ἕκτος κατά σειράν πού ἐκδίδεται ἀπό τήν ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ. Πρόκειται γιά τή ζωή, τούς ἀσκητικούς ἀγῶνες καί τά θαύματα ἑνός ἐλάχιστα γνωστοῦ Ἁγίου.

Ἔ­ζη­σε στόν κό­σμο ὡς μο­να­χός ἁ­γι­ο­ρεί­της. Σάν χα­ρι­τω­μέ­νο ἄν­θος πού με­τα­φυ­τεύ­τη­κε, εὐ­ω­δί­α­σε καί ἀπέ­δω­σε καρ­πούς. Ὠ­φέ­λη­σε πολ­λούς μέ τίς πα­ρα­στα­τι­κές καί ζων­τα­νές δι­η­γή­σεις του, με­ταρ­σί­ω­νε τούς πι­στούς μέ τίς κα­τα­νυ­κτι­κές Λει­τουρ­γί­ες του καί μέ τήν χά­ρη τοῦ ἐμ­πεί­ρου Πνευ­μα­τι­κοῦ ἀ­νε­γέν­νη­σε πολλούς.

Οἱ ἅγιοι μέ τήν χριστοειδῆ βιοτή τους καί τά ὑπερφυσικά θαύματά τους ἀποτελοῦν μιά ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Ἕνας τέτοιος θεογνώστης καί θεοφάντωρ ἅγιος εἶναι καί ὁ σύγχρονός μας ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Ὅλα τά στοιχεῖα πού περιέχονται στό ἀνά χεῖρας βιβλίο εἶναι Μαρτυρίες πνευματικῶν του τέκνων καί ἄλλων Κληρικῶν, Μοναχῶν, ἐπιστημόνων, οἰκογενειαρχῶν…

Ἡ Ἑ­νω­μέ­νη Ρω­μη­ο­σύνη μὲ τὶς μι­κρὲς της δυ­να­τό­τη­τες προ­σπα­θεῖ νὰ προ­βάλ­λη τὶς ἀ­ξίες τοῦ Γένους μας ἀλ­λὰ καὶ πρό­σω­πα ποὺ τὶς ἐν­σάρ­κω­σαν. Ἕ­να τέ­τοι­ο ἱ­ε­ρὸ πρό­σω­πο εἶ­ναι καὶ ὁ Ἅ­γιος Κο­σμᾶς ὁ Αἰ­τω­λός, ἰ­σα­πό­στο­λος, ἱ­ε­ρο­μάρ­τυς, Δι­δά­σκα­λος τοῦ Γέ­νους καὶ Προ­φή­της.

Ὁ βίος τῶν Ὁσιομαρτύρων Βαραχήσιου και Ἰωνά, εἶναι ὁ έβδομος τῆς σειρᾶς Ἄγνωστα Συναξάρια ποὺ ἐκδίδει ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη». Πρόκειται γιὰ τὴ ζωή, τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, τὴ διδασκαλία, τὰ θαύματα, τά φρικτά μαρτύρια Ἁγίων, ἐλάχιστα γνωστῶν.

Μια νύχτα η Ειρήνη είδε το εξής όραμα: μπήκε στον πύργο ένα περιστέρι κρατώντας με το ράμφος του κλαδί ελιάς, το οποίο και άφησε επάνω στο τραπέζι. Επίσης, μπήκε και ένας αετός μεταφέροντας στεφάνι από άνθη, το οποίο τοποθέτησε και αυτός επάνω στο τραπέζι. Έπειτα μπήκε από άλλο παράθυρο ένας κόρακας, ο οποίος έβαλε επάνω στο τραπέζι ένα φίδι

Πα­ρα­μο­νή Θεο­φα­νεί­ων τοῦ 2000. Πρω­τά­για­ση (ἁγια­σμός τῆς πα­ρα­μο­νῆς τῶν Θεο­φα­νεί­ων). Στό Πή­λι­ου­ρι, ἕνα χω­ριό τῆς Χει­μάρ­ρας τῆς Βο­ρεί­ου Ἠπεί­ρου, ὁ ἱε­ρέ­ας κα­τε­βαί­νει ἀ­πό τό αὐ­το­κί­νη­το πού τούς με­τέ­φε­ρε ὡς ἐκεῖ καί ἑτοι­μά­ζε­ται ν᾽ ἁγιά­ση τά σπί­τια.  

Ο γέροντας πα­πα Ἐ­φρα­ίμ ὁ Κα­του­να­κι­ώ­της ἀ­πό λα­ϊ­κός εἶ­χε πο­λύ με­γά­λη κα­θα­ρό­τη­τα. Δέν ἤ­ξε­ρε, τί ση­μαί­νει σαρ­κι­κή ἁ­μαρ­τί­α καί πῶς ἐ­πι­τε­λεῖ­ται. Οἱ κο­πέλ­λες τόν κο­ρό­ϊ­δευ­αν «μι­σο­γύ­νη».  Ἀ­γα­ποῦ­σε πο­λύ τήν μη­τέ­ρα του. Ὁ πα­τέ­ρας του τόν κα­τα­ρά­στη­κε, ὅ­ταν τοῦ εἶ­πε ὅ­τι θέ­λει νά γί­νη μο­να­χός. «Νά ἔ­χης τήν κα­τά­ρα τῶν 318 Θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων τῆς Πρώ­της Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου», τοῦ εἶ­πε. Ἀρ­γό­τε­ρα ὅ­μως με­τά­νοι­ω­σε καί ἦρ­θε καί ὁ ἴ­διος καί ἐ­μό­να­σε μα­ζί του, καί ὁ πα­πα–Ἐ­φρα­ίμ τόν γη­ρο­κό­μη­σε. 

Στήν Κα­βά­λα πρό ἐ­τῶν συ­νέ­βη ἕ­να τραγικό αὐ­το­κι­νη­τι­στι­κό δυ­στύ­χη­μα. Σκο­τώ­θη­κε μί­α ὁ­λό­κλη­ρη οἰ­κο­γέ­νεια, οἱ γο­νεῖς καί τά τρί­α παι­διά. Ἡ εὐ­λα­βέ­στα­τη για­γιά ἀντι­με­τώ­πι­σε τήν δο­κι­μα­σί­α μέ πί­στη καί γεν­ναι­ό­τη­τα. Προ­σπα­θοῦ­σε νά ἀγ­κα­λιά­ση συγ­χρό­νως καί τά πέντε φέ­ρε­τρα τῶν ἀ­γα­πη­τῶν της νε­κρῶν προ­σώ­πων καί ἔ­λε­γε: «Χρι­στέ μου, ἂν αὐ­τό εἶ­ναι κλω­τσιά γι­ά νά φύ­γω ἀ­πό κοντά σου, ἐ­γώ δέν φεύ­γω. Θά πια­στῶ ἀ­πό τά πό­δια σου». 

Ἕνα ἑξάμηνο μετά τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν τοῦ προσφιλεστάτου μου Ἀδελφοῦ καί Συλλειτουργοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κυροῦ Κοσμᾶ αἰσθάνομαι τήν ὑποχρέωσι νά χαράξω τίς παρακάτω γραμμές εἰς τιμήν καί μνήμην τοῦ φιλτάτου αὐτοῦ συνεπισκόπου μου.

Άντε παπά Μήτσο! Να πας στο καλό! Χριστός Ανέστη! Μαζί με τις Μυροφόρες! Με αυτά τα λόγια μήνες πριν το Πάσχα πέρυσι, χαιρέτησε τον πατέρα Δημήτριο ο πνευματικός του, ο παπά Ανανίας ο Κουστένης! Προβλέποντας οτι το δικό του νυν απολύεις, θα ειπωθεί στο εαρινό πανηγύρι των θαρσαλέων! Και έτσι ακριβώς έγινε,  όπως του είχε αποκαλυφθεί από τον Αφέντη της ζωής και του θανάτου!

Ἀ­γα­ποῦ­σε καί εὐ­λα­βεῖ­το πά­ρα πο­λύ τήν Πα­να­γί­α, για­τί τόν ἔ­σω­σε ἀ­πό το­ύς Γερ­μα­νο­ύς καί τόν βο­ή­θη­σε πολ­λές φο­ρές. Τήν ἀ­πο­κα­λοῦ­σε «Μαν­νο­ύ­λα» καί ὅ­ταν ἔ­φευ­γε ἀ­πό τό Μο­να­στή­ρι γιά δι­α­κο­νί­α ἔ­ξω, ἔ­παιρ­νε πάν­τα μα­ζί του μία πα­λαιά εἰ­κό­να της. 

Δέν ἔ­βγαι­νε στόν κό­σμο καί δέν εἶ­χε ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μέ τούς συγ­γε­νεῖς του. Στίς Κα­ρυ­ές πού ἀ­πεῖ­χαν 10 λε­πτά εἶ­χε 46 χρό­νια νά πά­η. Εἶ­χε τό ἀ­κα­τά­κρι­το. Δέν ἀ­σχο­λεῖ­το καί δέν ἔ­κρι­νε τούς ἄλ­λους. Ἦ­ταν λε­πτός ἄν­θρω­πος, εἶ­χε εὐ­γέ­νεια ψυ­χῆς καί ἦ­ταν πο­νό­ψυ­χος, φι­λό­ξε­νος, ἐρ­γα­τι­κός, τί­μιος, φι­λή­συ­χος, κα­λο­γε­ρι­κός.

Ο γε­ρω–Ἀρ­σέ­νιος ὁ Ἁ­γι­ο­παυ­λί­της κα­τα­γό­ταν ἀ­πό τήν Πορ­τα­ριά Χαλ­κι­δι­κῆς. Ἔ­μει­νε ὀρ­φα­νός καί ἐρ­γα­ζό­ταν ὡς μοῦ­τσος σ᾿ ἕ­να κα­ρά­βι πού κά­ποι­α μέ­ρα ἔ­πια­σε στό Μο­να­στή­ρι. Ρώ­τη­σε ὁ Γέ­ρον­τας τόν κα­πε­τά­νιο: «Δέν μᾶς δί­νεις αὐ­τό τό παι­δί νά μᾶς κου­βα­λά­η τό τα­χυ­δρο­μεῖ­ο κά­θε μέ­ρα;». «Ἅ­μα θέ­λη, ἄς ἔρ­θη». Τόν ρώ­τη­σε ὁ Γέ­ρον­τας, ἄν θέ­λη νά μεί­νη στό Μο­να­στή­ρι, καί δέ­χθη­κε. Ἦ­ταν τό ἔ­τος 1910 τό­τε καί ὁ μι­κρός ἦ­ταν 10 ἐ­τῶν. Ἔ­κτο­τε ἔ­με­ινε στό Μο­να­στή­ρι καί ὅ­ταν ἐ­νη­λι­κι­ώ­θη­κε ἔ­γι­νε μο­να­χός. Ἔ­γι­νε ὁ πο­λυ­τε­χνί­της τοῦ Μο­να­στη­ριοῦ. Τό μυα­λό του ἔ­κο­βε. Ἦ­ταν εὑ­ρε­σι­τέ­χνης. Ὅ­λες τίς ζη­μι­ές ὁ π. Ἀρ­σέ­νιος τίς ἐ­πι­δι­ώρ­θω­νε. Μέ­χρι τό­τε στό Μο­να­στή­ρι ὑ­πῆρ­χαν δύο κτι­στές σόμ­πες. Αὐ­τός ἀ­πό μό­νος του ἔ­φτια­ξε και­νο­ύρ­γι­ες καί γέ­μι­σε τό Μο­να­στή­ρι μέ σόμ­πες. 

Ο Βρυώνης προσφέρει αξιώματα και πολλά δώρα και θέτει ως όρο να αλλαξοπιστήσει ο Διάκος και να ασπαστεί το Ισλάμ. Του ζητείται να προδώσει Χριστό και Ελλάδα. Να γίνει εφιάλτης. Αν είναι δυνατόν. Ο Αθανάσιος Διάκος απαντά με υπερηφάνεια και λεβεντιά. “Εγώ Γραικός εγεννήθηκα, Γραικός θε να αποθάνω!”

Στήν Κα­λύ­βη τοῦ Ἁ­γί­ου Μαν­δη­λί­ου τῆς ἄ­νω Κα­ψά­λας ζοῦ­σε πα­λαι­ό­τε­ρα ἕ­νας Ρῶσ­σος ἀ­σκη­τής ὀ­νο­μα­ζό­με­νος Ἰ­ω­ά­σαφ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἦ­ταν τε­λεί­ως ἀ­γέ­νει­ος. Τη­ροῦ­σε σι­ω­πή διά βί­ου. Δέν μι­λοῦ­σε οὔ­τε καί συ­να­να­στρε­φό­ταν μέ κα­νέ­ναν. Ὅ­ταν κα­θό­ταν ἔ­ξω ἀ­πό τό Κελ­λί του καί ἐρ­χό­ταν ἐ­πι­σκέ­πτης, ἔμ­παι­νε βι­α­στι­κά μέ­σα καί ἔ­κλει­νε τήν πόρ­τα.