“…τίποτε δέν κερδίζουμε, ἄν τά ἔχουμε καλά μέ ὅλους καί ἐρχόμαστε σέ ἀντίθεση μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ… Διότι, ἡ πραγματική χαρά, ἡ πραγματική εἰρήνη εἶναι αὐτή πού μᾶς χαρίζει ὁ Θεός”
Καθεμία έχει πατέρα της δικής της επινοήσεως τον διάβολο και, επειδή ντρέπεται να προφέρει το μισητό όνομά του, υποκρίνεται και χρησιμοποιεί το καλό και ανώτερο όνομα πάντων, το όνομα του Σωτήρος και επιπλέον το διανθίζει με τις λέξεις των Αγίων Γραφών.
Διότι, όταν εσύ ο ίδιος που αμάρτησες, δεν θέλεις να ξέρεις ούτε καν αυτό, το ότι αμάρτησες, για ποιες αμαρτίες θα παρακαλέσεις τον Θεό; Γι` αυτές που δεν γνωρίζεις; Και πώς θα αντιληφθείς το μέγεθος της ευεργεσίας; Εξομολογήσου, λοιπόν, τις αμαρτίες σου μια μια και ξεχωριστά, για να μάθεις για ποια πράγματα παίρνεις την συγχώρεση και έτσι να δείξεις και την ευγνωμοσύνη σου προς τον ευεργέτη σου…
αν μεν έχουμε κάποιο πάθος σωματικό, κάνουμε τα πάντα και φροντίζουμε, ώστε να απαλλαγούμε από αυτό, που μας προκαλεί την λύπη, την στεναχώρια. Αλλά για την ψυχή μας, η οποία βρίσκεται σε κακή κατάσταση, το αναβάλλουμε και το αποφεύγουμε. Γι` αυτόν τον λόγο ούτε και από εκείνα, τα σωματικά γλιτώνουμε…
Ἡ παρακάτω ἐπιστολὴ εἶναι ἕνα κείμενο περιγραφῆς τῶν ἀρετῶν τοῦ Ἰωάννη, πλεγμένο ἀπὸ εὐγένεια, λεπτότητα, διάκριση, ἔκφραση εὐγνωμοσύνης, ἀλλὰ καὶ μὲ ταπείνωση καὶ ἄλλες ἐπὶ μέρους ἀρετές, δίχως νὰ παραβλάπτεται ἡ ἀλήθεια.
Πλεονάζει σήμερα και ξεχειλίζει πλούσιο το περίσσευμα της αγάπης σε κάθε ανθρώπινη κίνηση ενδιαφέροντος για “τον άλλον”! Ναι, “τον άλλον” και όχι αυτόν που ο Χριστός ονόμασε “πλησίον”!
Λαμβάνοντας ὡς ἀφορμὴ τὴν ἐπερχόμενη γιορτὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς καὶ τοῦ «περάσματος» ἀπὸ τὸν ἕνα χρόνο στὸν ἄλλο, προσπαθήσαμε νὰ συγκεντρώσουμε ἐν συντομίᾳ ἐλάχιστα ψυχωφελῆ ἑρμηνευτικὰ σχόλια ἐπὶ τῶν εὐαγγελικῶν στίχων σχετικὰ μὲ τὸν χρόνο, πρὸς ὠφέλεια τῶν ἀγωνιζομένων ἀδελφῶν, κατὰ τοὺς χαλεποὺς τούτους καιρούς…
Ὅταν χειροτονήθηκε ὁ ὅσιος καὶ κάθισε στὸ ἐπισκοπικὸ οἴκημα, παρουσιάστηκαν μπροστά του δύο χριστιανοί. Ὁ ἕνας ἦταν δανειστής, ὁ ἄλλος ὀφειλέτης
«Πρόβλημά σου». Δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας λόγος, ἀλλά ἕνα ἀπό τά πολλά δείγματά του πρός διαμόρφωση νέου ἤθους καί τρόπου ζωῆς καί στήν πατρίδα μας…ὁ ἅγιος Παΐσιος λέει: “Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι τόν πόνο τοῦ ἄλλου νά τόν κάνουμε δικό μας…”
Ἠθικὴ ἀνανδρία εἶναι ἔλλειψη ἠθικοῦ σθένους, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται ὡς ἐνδοτικότητα, ὡς ὑποχώρηση, ὡς ὑποταγή, ὡς ἧττα, ὡς δουλεία. Ἡ ἠθικὴ ἀνανδρία ἀποτελεῖ μέγιστη ἠθικὴ ἀδυναμία καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ… μητέρα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν. Αὐτὸς ποὺ στερεῖται τὸ ἠθικὸ σθένος, ἀδυνατεῖ νὰ ἀντισταθεῖ καὶ πρὸς τοὺς ἐξωτερικοὺς πειρασμοὺς καὶ πρὸς τοὺς ἐσωτερικούς, οἱ ὁποῖοι κυοφοροῦνται μέσα στὴν καρδιά του.
Οἱ ἅγιοί του Θεοῦ μὲ τὴν ἅγια ζωή τους καὶ μὲ τὰ ἅγια πρόσωπά τους ἐπιβεβαιώνουν κατὰ τρόπο πειστικὸ καὶ ἀληθινὸ ὅλα τὰ δόγματα, ὅπως: περὶ τῆς Ἐκκλησίας, περὶ τῆς χάριτος, περὶ τῶν ἁγίων μυστηρίων, περὶ τοῦ ἀνθρώπου, περὶ τῆς ἁμαρτίας, περὶ τῶν ἱερῶν λειψάνων, περὶ τῶν ἁγίων εἰκόνων, περὶ τῆς μελλούσης ζωῆς, περὶ ὅλων τῶν ἄλλων, ποὺ ἀποτελοῦν τὴν θεανθρώπινη οἰκονομία τῆς σωτηρίας
Όταν ο άνθρωπος αφίσταται, απομακρύνεται από το καλό,- και αυτό το καλό δεν είναι παρά η Αλήθεια, την οποία διδάσκει η Αγία μας Εκκλησία, διά του Ευαγγελίου και των Αγίων της- τότε ακολουθεί η ισοπέδωση των πάντων, η άλωση, η καταστροφή. Το διδάσκει εξάλλου μέσα στο χρόνο, με γεγονότα και αυτή η ιστορία του ανθρώπου, και η Άλωση της Πόλης αποτελεί μια από αυτές τις κοσμοϊστορικές περιπτώσεις.
Τίποτε δὲν μᾶς κάνει νὰ ὑποφέρουμε τόσο καὶ νὰ ἀμφιβάλλουμε, ὅσο τὸ νὰ νομίζουμε πὼς μάταια καὶ ἄσκοπα κοπιάζουμε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ…
Γιὰ νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς, ἡ καθημερινότητα τῶν καιρῶν μας, μὲ τὰ καταπληκτικὰ καὶ ἐν πολλοῖς προκλητικὰ γεγονότα ποὺ τὴν «διανθίζουν», εἶναι πολὺ ἑλκυστική, ἀφοῦ μᾶς προσφέρεται ἄμεσα ἀπὸ τὰ μέσα πληροφόρησης τοῦ κόσμου καὶ μᾶς τραβᾶ τὸ ἐνδιαφέρον καὶ τὴν προσοχή.
Ὅσιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος – Ἡ παραίτησή του ἀπὸ τὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο: «Ἐὰν αὐτοὶ δὲν ὑπακοῦν στὰ προστάγματα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τί λοιπὸν ἐγὼ ἦλθα ἐδῶ νὰ πράξω»;
“Νὰ λοιπόν, αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἔλειπε, ἰδοὺ ποὺ μᾶς τὸ χάρισε ἀλλὰ καὶ ἀδιαλείπτως μᾶς τὸ χαρίζει διὰ μέσου τῆς ἁγίας κοινωνίας τῶν μυστηρίων, ἀφοῦ μᾶς χαρίζει δὶ` αὐτῆς ὅσα πλούτη καὶ ἀγαθὰ ἔχει τὸ πανάγιό του σῶμα καὶ τὸ τίμιό του αἷμα καὶ ὅσα ἀξιοβράβευτα καὶ ὅσες ἀρετὲς ἔχει ἡ θεωθεῖσα ψυχή του καὶ ὅσες φυσικὲς τελειότητες ἔχει ἡ θεότητά του…”
Ψυχωφελῆ ἑρμηνευτικὰ σχόλια ἐπὶ τῶν εὐαγγελικῶν στίχων σχετικὰ μὲ τὸν χρόνο, πρὸς ὠφέλεια τῶν ἀγωνιζομένων ἀδελφῶν, κατὰ τοὺς χαλεποὺς τούτους καιρούς
Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας είναι οι οδοδείκτες στην πορεία της επίγειας ζωής μας. Οφείλουμε να τους εμπιστευόμαστε και στον βίο τους και στην διδασκαλία τους, για ασφαλή άφιξη στον προορισμό μας, που είναι η εν Χριστώ ζωή στον παρόντα αιώνα, τον απατεώνα, και η κατάλληλη προετοιμασία, για την αιωνιότητα
Τό βιβλίο «ΠΑΝΔΕΚΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ» ἀποτελεῖ ἀποθησαύριση μελετῶν, στό ὁποῖο ἀποκαλύπτεται τό πνεῦμα τῶν ἁγίων Γραφῶν γιά κάθε ἀρετή καί κακία μέσα σέ 130 Κεφάλαια. Γράφτηκε ἀπό τόν Μοναχό Ἀντίοχο τόν Πανδέκτη (τόν ἐκ Γαλατίας) καί ἐκδόθηκε μέ τήν ἐγγυητική σφραγίδα καί ὑπογραφή τοῦ ἁγίου Νεκταρίου
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἔγραψε τό βιβλίο «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ», στό ὁποῖο ἀναπτύσσει ὅλον τόν πλοῦτο τῶν ἠθικῶν καί θρησκευτικῶν γνωμῶν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Κατά τήν συγγραφή του δημιουργήθηκε ἡ ἐπιθυμία νά γράψει ἕνα παρόμοιο ἀκόμη βιβλίο ἠθικοθρησκευτικό, στό ὁποῖο νά ἀποθησαυρίσει ὅλα τά σχετικά ρητά τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης. Ἔτυχε νά πέσει ὅμως στά χέρια του ἕνα σύγγραμμα τοῦ ἀρχαιοτάτου ὁσίου ἀνδρός Ἀντιόχου, τοῦ 7ου αἰώνα, μέ 130 Λόγους πρός Εὐστάθιον ἡγούμενον, μέ ἀνάλογο περιεχόμενο. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος τούς ἐπιμελήθηκε καί τούς ἐξέδωσε τελικά μέ τίτλο: «ΠΑΝΔΕΚΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ», πρός ἠθική ὠφέλεια τῶν χριστιανῶν:
Ἄκουσες πόσες καὶ πόσο σπουδαῖες ἐντολὲς ἔδωσε ὁ Χριστός. Πότε λοιπὸν θὰ κατορθώσεις νὰ ἐκτελέσεις μία ἀπὸ αὐτές; Ὅταν ἀδιαφορεῖς γιὰ τὰ πάντα καὶ τρέχεις, γιὰ νὰ εἰσπράξεις τόκους, νὰ χορηγήσεις δάνεια, νὰ κάνεις διαπραγματεύσεις, νὰ ἀγοράσεις κοπάδια δούλων, νὰ εφοδιαστείς μὲ ἀσημικά, νὰ ἀγοράσεις χωράφια καὶ σπίτια καὶ χιλιάδες ἔπιπλα;
Ενόσω η Κοινωνία των πρώτων μετά Χριστόν αιώνων και κυρίως επί της εποχής της απόλυτης Ρωμαϊκής μοναρχίας, βρισκόταν μέσα σε μια ηθική και υλική αναρχία, οι Χριστιανικές Εκκλησίες, σαν οάσεις μέσα σε ξερή και άνυδρη έρημο, φανέρωναν έναν άλλον τρόπο ζωής..