Δημοσιεύσεις ετικέτας «ΜΟΝΑΧΟΙ»

Έτος 1300 και ερημίτες μοναχοί, απλώνονται στις γύρω δύσβατες σπηλιές του όρους Κάκαβου στη Λήμνο γυρεύοντας τον Θεό.
Ανήκουν στην αγιορείτικη μονή της Μεγίστης Λαύρας και όταν αποφάσισαν να χτίσουν κάπου εκεί ένα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου

Οπωσδήποτε δεν θα είχες δίκαιο, αν περίμενες και απαιτούσες από το μοναχό να γίνει κοσμοδιορθωτής καθόσον «τα μοναστήρια δεν είναι τόπος αγιότητας, αλλά μετάνοιας. Είναι κοινωνία αγωνιζομένων και όχι κοινωνία τελείων ανθρώπων».

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Σημάδια μοναχικής κλήσεως

Δέν πέρασε πολύς καιρός ἀπό τή σφοδρή ἐπίθεση πού δέχτηκε τό Ἅγιο Ὄρος ἀπό ὀργανωμένα συμφέροντα, πού ἤθελαν νά πλήξουν τό κύρος καί νά μειώσουν τήν ἀξία του στά μάτια τῶν Ἑλλήνων, κατασκευάζοντας «σκάνδαλα» καί διασύροντας μέ ἀνυπόστατες κατηγορίες ἁγιορεῖτες μοναχούς.

Ἕνας Ἅγιος δὲν μπορεῖ σήμερα νὰ εἶναι ἐπίσκοπος, διότι οἱ ἄνθρωποι δὲν µποροῦν νὰ ἀντέξουν τὸν λόγο του. Γι’ αὐτὸ ἀπαιτεῖται ἐπίσκοπος μὲ μετριότερη πείρα καὶ νὰ ἔχει διοικητικὲς ἱκανότητες

«Χριστός Ανέστη»: Ψάλλει ο Γέρων Παρθένιος, Καθηγούμενος της Ι.Μ. Αγίου Παύλου

Δοχειαρίτες Πατέρες: «Νυν αι δυνάμεις» (προηγιασμένη θεία λειτουργία)

Αποφράς ημέρα δια το Γένος μας δεν είναι μόνον η 29η Μαΐου 1453, αλλά και η 12/13η Απριλίου του 1204, όταν έπεσε η Βασιλεύουσα και η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Ρωμανίας στους Φράγκους της Δ’ Σταυροφορίας. Υπάρχει, μάλιστα, γενετική σχέση μεταξύ τους…

Μετέωρα: Λήψεις από ψηλά

H εκπομπή «24 ώρες» στη Μονή Μαχαιρά

Έλεγε ὁ γε­ρω–Μα­κά­ριος γιά τόν Γέ­ρον­τά του πα­πα–Εὐ­θύ­μιο τοῦ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου, τόν Πνευ­μα­τι­κό: «Ὁ Γέ­ρον­τάς μου ἦ­ταν ἐ­λε­ή­μων, ἀ­γρυ­πνοῦ­σε τίς νύ­χτες […]

Πηγαίνοντας μια Κυριακή στην Εκκλησία της σκήτης ο Αββάς Μακάριος, πού είχε χάρισμα από τον Θεό να διακρίνει με τα μάτια της ψυχής, όσα οι άλλοι δεν έβλεπαν με τα σωματικά τους μάτια, είδε την καλύβα κάποιου Μοναχού τριγυρισμένη από πονηρά πνεύματα.

O παπα-Τύχων ο Αγιορείτης: ο πνευματικός του Αγίου Παϊσίου

Ο μεγάλος πνευματικός της Ρουμανίας γέρων Κλεόπας Ιλίε.

Στήν Ἱ­ε­ρά Μο­νή Με­γί­στης Λαύ­ρας ζοῦ­σε πα­λαι­ό­τε­ρα ἕ­να γε­ρον­τά­κι, ὀ­νό­μα­τι Μᾶρ­κος.  Στόν κό­σμο ἦ­ταν χω­ρο­φύ­λα­κας. Ἔ­γι­νε μο­να­χός καί τοῦ ἔ­δω­σαν τό δι­α­κό­νη­μα τοῦ βορ­δο­νά­ρη (φρόν­τι­ζε τά ζῶ­α). Στήν ἀρχή κά­πνι­ζε κα­νέ­να τσι­γά­ρο καί ἔ­πι­νε κα­νέ­να κρα­σά­κι ἀλ­λά ἀρ­γό­τε­ρα ἔ­δει­ξε με­τά­νοι­α καί ἔ­γι­νε με­γα­λό­σχη­μος. Ὕστε­ρα ἀρ­ρώ­στη­σε καί ἔ­πε­σε στό κρεβ­βά­τι.

Άξιoν εστιν .
Ψάλλουν οι πατέρες της Μονής Μαχαιρά

Άγιον Όρος: Καθώς η περιπέτεια υγείας του Βατοπεδινού Ηγούμενου Εφραίμ ευτυχώς έληξε με αίσιο τρόπο, έπειτα από 51 ημέρες νοσηλείας σε ΜΕΘ, βλέπουμε πως ξεκινά ένας νέος γύρος φτηνής προπαγάνδας και πολεμικής, όχι μόνο κατά του Εφραίμ, άλλα και συνολικά κατά του Αγίου Όρους.

Μυστικοί Άγιοι στο Άγιον όρος.
Γέρων Εφραίμ.

Δοξολογία Χουρμουζίου, Βαρύς
Αγίου Κοσμά
Ιερά Μονή Φιλοθέου

Χερουβικόν
Τιμίου Σταυρού
Ιερά Μονή Ξηροποτάμου

Ήταν γνωστός για την διακονία του στο φτωχό κόσμο της περιοχής. Είχε επισκεφτεί πολλές ενορίες βγάζοντας λόγους που προσομοίαζαν εκείνους ενός αγίου ανθρώπου και πολλές βρίσκονται στο διαδίκτυο.

Μή μπο­ρών­τας νά τόν ἀν­τέ­ξη, ἔ­ψα­ξε, βρῆ­κε τά σπίρ­τα καί ἄ­να­ψε φῶς. Τό­τε ἔκ­πλη­κτος δι­α­πί­στω­σε ὅ­τι ὁ θό­ρυ­βος, πού τό­σο τόν τρό­μα­ξε, ὠ­φει­λό­ταν στά πον­τί­κια πού ἦρ­θαν νά φᾶν τό πί­του­ρο πού εἶ­χε βά­λει μέ­σα στό κου­τί μέ τά ἐρ­γα­λεῖ­α τῆς ξυ­λο­γλυ­πτι­κῆς. «Τα­λαί­πω­ρε», σκέ­φθη­κε, «ἐ­δῶ σέ τρό­μα­ξαν με­ρι­κά πον­τί­κια, ποῦ νά ἔρ­θουν καί οἱ δαί­μο­νες;».

«Ἀ­πό νέ­ος μο­να­χός βί­α­ζα τόν ἑ­αυ­τό μου καί δέν κα­θό­μουν πο­τέ στό στα­σί­δι. Αἰ­σθα­νό­μουν τό σῶ­μα μου σάν νε­κρό. Οὔ­τε νύ­στα­ζα οὔ­τε πει­νοῦ­σα οὔ­τε δι­ψοῦ­σα. Δέν ἔβγαι­να πο­τέ ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α μέ­χρι νά τε­λει­ώ­ση ἡ ἀ­κο­λου­θί­α. Ὁ δι­ά­βο­λος ὅ­μως, πού θέ­λει οἱ κα­λό­γε­ροι νά βγα­ί­νουν ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α, μέ φθό­νη­σε. Κάποτε πού ἤ­μουν στήν ἀ­κο­λου­θί­α ὄρ­θιος στό στα­σί­δι καί προ­σευ­χό­μουν μέ τό κομ­πο­σχο­ί­νι, ἦρ­θε καί…

Κρύο. Ένα τρέμουλο διαπέρασε το σώμα μου καθώς έκανα στην άκρη την κουβέρτα. Σηκώθηκα. Το καντηλάκι στο εικονοστάσι έδινε μία εικόνα θαλπωρής ετούτη την ώρα. Έκανα δύο βήματα και στάθηκα μπροστά στις κλειστές κουρτίνες. Δεν ήθελα να τις ανοίξω, μα κάτι μου έλεγε να το κάνω.

Ἔ­χει ση­μα­σί­α γιά τό νέ­ο πού ἔρ­χε­ται νά γί­νη μο­να­χός σέ ποιό πε­ρι­βάλ­λον με­γά­λω­σε καί σέ ποιά ἐ­πο­χή ἔ­ζη­σε, γιά τό ἄν θά γί­νη σω­στός κα­λό­γε­ρος καί ἄν θά κρα­τή­ση τίς πα­ρα­δό­σεις. Πα­ρα­τη­ρῶ ὅ­τι αὐ­τοί πού γεν­νή­θη­καν με­τά τό 1970 δυ­σκο­λε­ύ­ον­ται νά γί­νουν σω­στοί κα­λό­γε­ροι, συ­νε­χι­στές τῶν πα­λαι­ῶν. Ἔ­χουν μά­θει νά ἔ­χουν γνώ­μη γιά τό κά­θε τί, ἔ­χουν θέ­λη­μα καί δέν μπο­ροῦν νά ὑ­πο­τα­χθοῦν.

Κα­τά τόν Β΄ Παγ­κό­σμιο Πό­λε­μο ἕ­νας στρα­τι­ώ­της βλέ­πον­τας τόν κίν­δυ­νο ἔ­τα­ξε, ἄν δι­α­σω­θῆ, νά γί­νη μο­να­χός στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος μα­ζί μέ τά δύο του παι­διά. Πράγ­μα­τι, τε­λεί­ω­σε ὁ πό­λε­μος καί ὁ στρα­τι­ώ­της πού δι­ε­φυ­λά­χθηκε σῶ­ος, δέν λη­σμό­νη­σε τό τά­μα του.

Δι­η­γοῦν­ται πα­λαι­οί Ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες ὅ­τι κά­πο­τε στή Νέ­α Σκή­τη ὑ­πῆρ­χε ἕ­νας εὐ­λα­βής καί ἀ­γω­νι­στής μο­να­χός. Ἀλ­λά μή γνω­ρί­ζον­τας ἐρ­γό­χει­ρο, ζοῦ­σε ἀ­πό εὐ­λο­γί­ες (ἐ­λε­η­μο­σύ­νες). Ὁ­πό­τε μία φο­ρά τοῦ πα­ρου­σι­ά­στη­κε ἡ Πα­να­γί­α καί τοῦ λέ­γει: