Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου για να κάνουμε τις επιλογές μας. Τυχερά από αυτήν την άποψη τα χρόνια μας. Ως τώρα η αναφορά μας στο Θεό ήταν περιστασιακή και κατά το συμφέρον μας. Η πλειοψηφία από εμάς προσέγγιζε την Πίστη μας ως ένα ευχάριστο φόντο στην κατά τα άλλα κοσμική καθημερινότητά μας. Και να όμως….
Εἶναι σημεῖο τῶν καιρῶν ποὺ ζοῦμε νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀρκετοὺς ἡ Ἐκκλησία ὡς «θεσμός». Καὶ μάλιστα νὰ ὑποστηρίζεται ὅτι διέρχεται κρίση μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους θεσμοὺς τῆς χώρας μας. Μία τέτοια διαπίστωση δυστυχῶς ἀγνοεῖ πὼς ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον πέτρες καὶ τοῖχοι, πρόσωπα καὶ κανόνες, ἀλλὰ πρωτίστως εἶναι Πίστη καὶ τρόπος ζωῆς.
Στήν πρόσκληση αὐτή τοῦ Θεοῦ ἀνταποκρίθηκαν ἄνθρωποι σέ ὅλες τίς ἐποχές. Δέν γεννήθηκαν ἅγιοι. Ἔγιναν ἅγιοι. Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι γνώρισμα μιᾶς ἐποχῆς ἤ ἑνός τόπου, ὅπως γιά παράδειγμα οἱ ἀσκητές τῆς ἐρήμου τοῦ 4ου αἰ. στήν Αἴγυπτο. Ὁ Θεός σέ κάθε ἐποχή καί τόπο ἀνέδειξε Ἁγίους Του. Ὡς στοργικός Πατέρας οὐδέποτε ἐγκατέλειψε τόν ἄνθρωπο, ἀλλά πάντοτε παραμένει δίπλα του.
Ἡ πίστις εἰς τὸν Χριστὸν εἶναι ὁ νέος παράδεισος μέσα εἰς τὸν ὁποῖον ἐπρόβαλεν ὁ Θεὸς τὸ σωτήριον ἰατρικόν, δηλαδὴ τὴν μετάνοιαν, διὰ νὰ ἠμποροῦν ἐκεῖνοι ὁποῦ ἐξέπεσαν ἀπὸ τὴν αἰώνιον ζωὴν διὰ τὴν ἀμέλειαν τους νὰ ξαναγυρίσουν πάλιν διὰ μέσου τῆς μετανοίας εἰς τὴν αἰώνιον ζωὴν μὲ δόξαν λαμπροτέραν καὶ ἐνδοξωτέραν.
Καί μόνον ἡ ἔγερση τοῦ ἐσωτερικοῦ προβληματισμοῦ «τί εἶναι Ρωμηοσύνη» ἀποτελεῖ μία ἀφορμή γιά νά ψάξει κανείς, νά διαβάσει, νά ἀναλογιστεῖ καί ἐν τέλει νά συνειδητοποιήσει. Ἕνας μικρός ἀρωγός στήν προσπάθεια αὐτή ἐλπίζουμε ὅτι θά εἶναι οἱ ἐκδοτικές καί ὄχι μόνον, δραστηριότητες τοῦ Σωματείου μας….
Αὐτή ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ φύλακας τῶν ἀληθειῶν καί τῶν δογμάτων καί ὁ αὐθεντικός ἑρμηνευτής τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι ἡ ταμειοῦχος τῆς Θείας Χάριτος, εἶναι ἡ ἐπί γῆς φανέρωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Διαχρονικά συνεχίζει τό ἁγιαστικό καί διδακτικό της ἔργο παρ’ ὅλες τίς ἱστορικές περιπέτειες καί διοικητικές μεταβολές. Κατέχει τήν Ἀποστολική διαδοχή καί βεβαιώνει ἔτσι τή γνησιότητα τῆς πίστεώς μας.
Ὁ ἀγῶνας στὴν Ἐκκλησία, στὸ Σῶμα Χριστοῦ, εἶναι ὁ ἀγῶνας γιὰ τὸ προσωπικὸ ρεκόρ, καὶ ὄχι γιὰ τὸ παγκόσμιο. Στὸν ἀγῶνα μὲ τοὺς ἄλλους ξεχωρίζει ὁ καλύτερος, γιατὶ ὁ ἀγῶνας εἶναι σχετικός, γιὰ νὰ ξεπεράσεις κάποιους ἄλλους· στὸν ἀγῶνα μὲ τὸν ἑαυτό μας χρήζεται ὁ ἅγιος, γιατὶ ὁ ἀγῶνας εἶναι γιὰ τὸ ἀπόλυτο, γιὰ τὸ ξεπέρασμα τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ τὴ βίωση μιᾶς σχέσης.
Δύσκολοι οἱ καιροὶ γιὰ τὴν πατρίδα μας, ἀλλὰ ὁ τόπος μας ἔχει περάσει καὶ στὸ παρελθὸν παρόμοιες καταστάσεις. Διερχόμαστε μία περίοδο πολέμου σὲ καιρὸ εἰρήνης. «Ἐχθροί» μας οἱ δανειστές μας μὰ καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἑαυτοί μας, οἱ κακὲς συνήθειες καὶ νοοτροπίες, ποὺ μᾶς ἐμπότισαν δικοί μας καὶ ξένοι καὶ κυριαρχοῦν μέσα μας.
Μᾶς καλεῖ ὅμως νὰ διαφυλάξουμε τὶς ἀξίες ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ πρόγονοί μας. Ἀνάμεσα σὲ αὐτὲς ξεχωρίζει ἡ γλῶσσα ποὺ ὀφείλουμε ὄχι μόνο νὰ τὴ σεβόμαστε καὶ νὰ τὴ μελετᾶμε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν ἐμπλουτίζουμε πρὸς ὠφέλεια καὶ τέρψη ἡμῶν καὶ τῶν κατοπινῶν. Ἡ γλῶσσα εἶναι σταυρός, πολύτιμο φυλαχτό, βάλσαμο καὶ ἁγιονέρι. Εἶναι ἡ ἀληθινὴ πατρίδα μας. Ἂν αὐτὴ χαθεῖ, χάνεται καὶ ὁ λαὸς μαζί της.
Ἡ παράδοση εἶναι τό σύνολο τῶν πολιτιστικῶν στοιχείων πού δημιουργήθηκαν στό παρελθόν καί τά ὁποῖα εἴτε μέ τόν γραπτό, εἴτε μέ τόν προφορικό λόγο παραδόθηκαν ἀπό γενιά σέ γενιά, γιά νά φτάσουν στό σήμερα.
Ἕνα φαινόμενο πού ἐντάθηκε ἰδιαίτερα ἀπό τήν ἀρχή τῆς εἰσόδου τῆς χώρας μας στό καθεστώς τῶν Μνημονίων ἦταν ἡ ἀνάδειξη καί διάδοση στόν χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ διαφόρων Προφητειῶν, πραγματικῶν καί μή, πού ἀποδίδονται σέ Ἁγίους καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ δασκάλα ἔσκυψε προβληματισμένη καί ἐντυπωσιασμένη τό κεφάλι, ἐνῶ ἕνα γάργαρο γέλιο σκόρπισε στήν αἴθουσα ξεπλένοντάς την ἀπό τά νέφη τῆς Αἱρέσεως καί τήν ἀνεντιμότητα τοῦ Ὀρθολογισμοῦ.
Ποιά εἶναι ἡ λύση στήν κρίση πού περνᾶμε; Ὁ τόπος ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ἀνάκαμψη τῆς παραγωγικῆς διαδικασίας καί αὐτό θά γίνη μέ τήν συνδρομή ἀγροτῶν κατόχων ἀγροτικῆς παιδείας, διακινητῶν, ἐπιχειρηματιῶν, μέ ἄποψη γιά τήν διαδικασία παραγωγῆς καί τά ἀσφαλῆ προϊόντα, μέ προσέγγιση ἐνημερωτική τῶν καταναλωτῶν τῶν προϊόντων του.
Ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη, ὄχι μόνο δέν μπορεῖ νά παραβλέψη τό τόσο σημαντικό αὐτό πρόβλημα, ἀλλά ἔχει πλήρη ἐπίγνωση ὅτι ἡ δημογραφική ἐξασθένιση καί γήρανση τῶν πληθυσμῶν τῆς κλασσικῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Βυζαντίου, σύμφωνα μέ ἔγκριτες μαρτυρίες, ἐπέφερε στόν Ἑλληνισμό τήν ὑποταγή αἰώνων
Γέροντα, ἔχετε νά μᾶς δώσετε μία συμβουλή τώρα πού βγαίνουμε ἔξω στόν κόσμο γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τήν Κρίση;
Ὁ μοναχός κοίταξε σκεπτικός τό Ἀθωνικό χῶμα καί ἔμεινε ἔτσι σιωπηλός γιά λίγο. Οἱ προσκυνητές μείνανε καί αὐτοί ἀμίλητοι προσμένοντας τήν ἀπάντηση. Σπουδαία ἡ ἐρώτηση. Ὑπῆρχε ἄραγε ἀπάντηση;
Ὁ λαός μας συκοφαντημένος καί παραπλανημένος, χωρίς νά ἔχη ἐρωτηθεῖ ἤ νά δώση ἐξουσιοδότηση, σύρεται νά ἐφαρμόση αὐτούς τούς νόμους. Ὅποιος τολμᾶ νά τούς ἀμφισβητήση κυριολεκτικά προπηλακίζεται ὡς «ἐθνικολαϊκιστής», φανατισμένος, μισαλλόδοξος, ἐχθρός τοῦ κοσμικοῦ χαρακτῆρα τοῦ κράτους.